มันอาจจะเยอะ แต่ไม่อ่านก็ไม่เป็นไร
แค่อยากขอความช่วยเหลือเรื่องชีวิต
คุณเคยน้อยใจในโชคชะตาไหม เกิดมาเหมือนจะเป็นที่รักแต่ก็ไม่ใช่ พ่อแม่เขากะจะมีพี่ชายเราเป็นคนสุดท้าย แต่เราติดมา เกิดมาธุระของพ่อก็ล้มละลาย จริงๆก็ไม่ขนาดนั้นแต่ก็แต่ตั้งแต่ปีนั้นเป็นมา ในความทรงจพของเรา มีเรื่องเยอะแยะที่ไมาเปิดเผยแพร่หรือเล่าให้ใครฟัง ตอนเด็กๆทุกคนก็อยากได้ของเล่น ของที่ตัวเองชอบ แต่ที่บ้านกลับไม่มีใครให้เลย แถมยังแกล้งเรา ด่าเราและยังที่สู้พ่อของเราชอบตีเรา ถีบเรา แล้วขังในห้องน้ำ ปิดไฟไม่ให้ออกมา เราเกลัยดและโกธรพ่อมากที่สุด พ่อของเราเป็นคนกินเหล้าสูบบุรี่ ชอบทะเลาะแล้วก็ตบแม่ ชอบตะโกนด่า จนข้างบ้านเอื่อม ตอนเด็กๆเราเห็นภาพนี่ประจำ ไม่พอใจกันทะเลาะก็ตบแม่ เราเสียใจมาก ดูทีวีก็น้อยใจว่าทำไมถึงไม่เป็นอย่างบ้านคนอื่นเขาบ้าง พอโตขึ้นมาหน่อยตอนอนุบาล เราก็โดนเพื่อนแกล้งประจำ เพื่อนไม่ชอบเราแกล้งเรา จำได้เลย ตอนอยู่ป.3 เราอยากเล่นดนตรีมาก เลยแอบไปเข้าวงโยของที่โรงเรียน แต่โรงเรียนเราเลิกเย็นมาก 6โมง พ่อเราก็สงสัย ว่าทำไมเลิกช้าเราก็ไม่กล้าบอกกลัวโดนตี แล้วคือพ่อเราก็ตะโดนลั่นโรงเรียน เราอายมากเลยร้องไห้ กลับบ้านมาเราก็โดดตี โดนด่า เราเสียใจเสียใจมาก ทำไมเขาถึงไม่รีบฟังความคิดเห็นเราบ้าง เราอยากเล่น เราชอบ แต่ไม่นานพ่อเราก็เราเล่น ต่อจากนั้นบ้านของเราก็เป็นเช่นเคยทะเลาะกัน ตอนป.6 เราต้องไปช่วยแม่ขายของ คือเราไม่อยากไปเลย แต่ทำไงได้ พอเราไปก็หาว่าเราขโมยตัง ทั้งๆที่เราไม่ได้เอาไปเลย เคยคิดที่จะฆ่าตัวตาย พูดเลยว่าเคยคิด คิดดูเอาละกันเราอยู่ป.5ให้เราไปกลับโรงเรียนเอง ซึ่งบ้านเราก็ไกลพอสมควร มันจะมีวันหนึ่งที่ต้องเอาของกลับบ้าน เราเลยโทรบอกพ่อให้มารับ พ่อเราก็ด่าแล้วก็บอกว่ามันไม่ใช่เรื่องอะไรที่กูจะไปรับ เขาใช้คำเหล่านี้ตั้งแต่เราจำความได้ วันนั้นและอีกหลายวันที่เราต้องแบกของทั้งหมดกลับบ้านเองซึ่งมันหนักเกินและเหนื่อยเกินไป เราไม่เคยได้ของขวัญวันเกิดอะไรจากครอบครัว ทั้งพ่อแม่พี่สาวพี่ชาย เขาไม่เคยแม้แต่จะจำวันเกิดเราได้สักครั้ง วันเกิดของเราพึ่งผ่านมา1วันของปี56 บอกเลยว่าบ้านเหมือนวันธรรมดา ไม่มีใครจำได้ ถ้าอยากกินก่ต้องเก็บเงินซื้อเค้กเอง พอซื้อเค้กก็หาว่าไปขโมยตังมา ถามถึงนิสัยของเราตอนนี้ เราดูตัวเองดี เวลาเราอยู่บ้านเราจะอยู่กับตัวเองไม่อยากคุยกับใคร ชอบคิดน้อยใจคนเดียว เป็นคนเงียบๆเหมือนเก็บกด เรา คิดแบบนั้น พอคุยกับพ่อแม่เราก่จะพูดจาไม่ดีประชดประชัน เราไม่รู้สาเหตุอะไรทั้งนั้นว่าทำไม เราเคยคิดว่าทำไมไมาพูดดีดีบ้าง แต่เราคิดในมุมกลับกัน พ่อไม่เคยพูดดีกับเราเลย เรียกเราว่า อี(ชื่อ) อีเ .. (ชื่อ) อีลูกเวร ถามหน่อยใครจะไปอยากคุยบ้าง เราพึ่งทะเลาะกับพ่อเรื่องค่าเรียนพิเศษ เราเป็นคนชอบเรียนมาก เกรดก็ปานกลาง 3.00-3.50 เท่านี้ ปิดเทอมเราก็อยากเรียนบ้าง เพราะเราอยู้สายวิทย์ด้วย เลยอยากเรียนล่วงหน้าไปก่อนโดยวิชาที่เราอยากเรียนทั้งหมดมีอยู่4วิชา ซึ่งมันก่ราคาทั่วไปของโรงเรียนกวดวิชา ประมาน2000-4200 เราอยากเรียนมาก แต่พ่อเราก็ด่าจะทำไมจะต้องไปเรียนด้วย (พ่อเราจบป.4) "กูยังเรียนได้ทำไมจะเรียนไม่ได้" ตอนนั้นในหัวอยู่จะกระโดดถีบเลยด้วยซ้ำ เราก็ไม่พูดอะไรเพราะตอนนั้นก่เช้าเราจะไปเรียน แล้วก็บอกว่าเราใช้เงินเยอะ ยิ่งโตยิ่งเลว คำนี้ทำให้เราส่วนกลับไปว่า ถ้ามีพ่อแม่ดีลูกก็คงไม่ออกมาเป็นแบบนี่หรอก (ต้องพูดก่อนว่าเราไม่เป็นคนไม่ยอมใครโดยเฉพาะกับพ่อแม่คนอื่นเราก็ไม่เป็นนะ ถ้ามันไม่ใช่อย่างความจริงเราจะเถียงจนกว่าเราจะถูก) พ่อเราก็ด่าๆเราก็ไม่สนใจเดินออกไปพอดีแม่จะออกไปข้างนอกเลยของติดรถไปลงกลางทางเพราะตรงนั้นรุเมล์มันเยอะดี ระหว่างทางเราก็พูดเรื่องพ่อ ให้แม่ฟัง แม่เราก็รู่ เพราะโดนพอๆกัน (แม่เราทำงานคนเดียวเปิดโรงงานแต่ก็ไม่ได้ราบรื่นขนาดนั้น ส่วนพ่อเราหรอ ใช้เงินไปวันวันกินเหล้าแล้วก็ขับรถเล่น คิดดูเอาละกัน 200000 หมดภายในอาทิตย์ครึ่ง) เราก็พูดถึงเรื่องเงินว่าเวลาหนูมีเงินหนูก็ไม่เคยขอ มีค่าอะไรของโรงเรียนให้จ่ายก็จ่ายเอง (ทำอะไรเองหมดทุกอย่าง ไม่ว่า ซักผ้ารีดผ้าไปกลับโรงเรียนเก็บเงินซื้อของที่อยากได้เอง ต้องซื้อพวกสบู่ยางสีฟันเองด้วย จริงๆเราก็ทำงานอยู้ด้วยแหละทำงานอยู้กับน้า ขาดแค่ย่ายค่าที่อยู่เราก็ออกไปอยู่ข้างเองเลยสบายใจกว่า) เล่าไปเล่ามาเราก็พูดว่า เนี่ยถ้าวันหนึ่งหนูทนต่อไปไม่ไหวหนูจะหนีออกจากไป ไม่ต่องคิดจะมาตามหาหนูด้วย แล้วก็ร้องไห้ แม่ไม่พูดอะไรเลย ขับรถไปส่งแล้วก็ไป กลับมาบ้าน อยู่ๆพี่เราก็ทักมาโอเคไหม เราก็ งง เรื่องอะไร พี้ราก่บอกว่าเรื่องพ่อ ในหัวเราคิดเลยว่าใครบอก แม่ชัว (เราเกลียดมากคนที่ชอบพูดรับหลังคนอื่น มีไรก็พูดต่อหน้าสิ) เราก็เลยโทรไปถามว่า แม่ไปพูดไรกับพี่ แม่เราก่พูดพูด เราก่บอกว่าแต่ที่พี่บอกมันไม่ใช่ (มันยิ่งทำให้เราอารมณ์เสีย) แล้วเราก็นั่งร้องไห้อยุ้ในห้องน้ำ ตอนนี้
ที่เล่ามาทั้งหมด เรารู้ว่าเราไม่ใช่คนดีมากอะไรขนาดนั้นแต่เราก็สามารถอยู่ด้วยตนเองได้ ไม่ต้องพึ่งใครและไม่ทำให้ใครเดือดร้อน
สิ่งที่เกลียดที่สุดคือพ่อ เราไม่อยากจะยุ่งกับเขา ชอบประชด ด่า พูดถึงเราให้คนอื่นฟังว่าเราเป็นเด็กขี้ขโมย เด็กเลว ซึ่งเราจำได้ทุกคำพูดและมันก็ฝั่งใจ เราพยายามปล่อยวางหลายครั้งโดยการไปเข้าวัด มันก่ช่วยในระยะสั้น แต่ไม่นานมันก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม
เรามักพูดเสมอว่าอยากให้พ่อตายไวไว บ้านจะได้เป็นบ้าน (เรารู้ว่ามันบาปมาก แต่อยู่ไปก็ไม่ได้ช่วยอะไรให้ดีขึ้นเลย แถมยังทำให้คนที่บ้านเสียใจกับคำพูดและการกระทำด้วย)
เราแค่อยากรู้ว่าเราจะทำตัวยังไงต่อไปดีกับชีวิต
เราไม่อยากเป็นเด็กเก็บกด เราอยากเป็นเหมือนคนอื่นๆใช้ชีวิตอย่างสบายใจก่เท่านั้นเอง........
แล้วเรื่องเรียนพิเศษจะทำยังไงดี เราพลาดสิ่งที่สนใจไปหลายอย่างจนเราไม่รู้ว่าโตไปอยากเป็นอะไร หาตัวเองไม่เจอ
ช่วยแก้ปัญาชีวิตของหนูหน่อย
แค่อยากขอความช่วยเหลือเรื่องชีวิต
คุณเคยน้อยใจในโชคชะตาไหม เกิดมาเหมือนจะเป็นที่รักแต่ก็ไม่ใช่ พ่อแม่เขากะจะมีพี่ชายเราเป็นคนสุดท้าย แต่เราติดมา เกิดมาธุระของพ่อก็ล้มละลาย จริงๆก็ไม่ขนาดนั้นแต่ก็แต่ตั้งแต่ปีนั้นเป็นมา ในความทรงจพของเรา มีเรื่องเยอะแยะที่ไมาเปิดเผยแพร่หรือเล่าให้ใครฟัง ตอนเด็กๆทุกคนก็อยากได้ของเล่น ของที่ตัวเองชอบ แต่ที่บ้านกลับไม่มีใครให้เลย แถมยังแกล้งเรา ด่าเราและยังที่สู้พ่อของเราชอบตีเรา ถีบเรา แล้วขังในห้องน้ำ ปิดไฟไม่ให้ออกมา เราเกลัยดและโกธรพ่อมากที่สุด พ่อของเราเป็นคนกินเหล้าสูบบุรี่ ชอบทะเลาะแล้วก็ตบแม่ ชอบตะโกนด่า จนข้างบ้านเอื่อม ตอนเด็กๆเราเห็นภาพนี่ประจำ ไม่พอใจกันทะเลาะก็ตบแม่ เราเสียใจมาก ดูทีวีก็น้อยใจว่าทำไมถึงไม่เป็นอย่างบ้านคนอื่นเขาบ้าง พอโตขึ้นมาหน่อยตอนอนุบาล เราก็โดนเพื่อนแกล้งประจำ เพื่อนไม่ชอบเราแกล้งเรา จำได้เลย ตอนอยู่ป.3 เราอยากเล่นดนตรีมาก เลยแอบไปเข้าวงโยของที่โรงเรียน แต่โรงเรียนเราเลิกเย็นมาก 6โมง พ่อเราก็สงสัย ว่าทำไมเลิกช้าเราก็ไม่กล้าบอกกลัวโดนตี แล้วคือพ่อเราก็ตะโดนลั่นโรงเรียน เราอายมากเลยร้องไห้ กลับบ้านมาเราก็โดดตี โดนด่า เราเสียใจเสียใจมาก ทำไมเขาถึงไม่รีบฟังความคิดเห็นเราบ้าง เราอยากเล่น เราชอบ แต่ไม่นานพ่อเราก็เราเล่น ต่อจากนั้นบ้านของเราก็เป็นเช่นเคยทะเลาะกัน ตอนป.6 เราต้องไปช่วยแม่ขายของ คือเราไม่อยากไปเลย แต่ทำไงได้ พอเราไปก็หาว่าเราขโมยตัง ทั้งๆที่เราไม่ได้เอาไปเลย เคยคิดที่จะฆ่าตัวตาย พูดเลยว่าเคยคิด คิดดูเอาละกันเราอยู่ป.5ให้เราไปกลับโรงเรียนเอง ซึ่งบ้านเราก็ไกลพอสมควร มันจะมีวันหนึ่งที่ต้องเอาของกลับบ้าน เราเลยโทรบอกพ่อให้มารับ พ่อเราก็ด่าแล้วก็บอกว่ามันไม่ใช่เรื่องอะไรที่กูจะไปรับ เขาใช้คำเหล่านี้ตั้งแต่เราจำความได้ วันนั้นและอีกหลายวันที่เราต้องแบกของทั้งหมดกลับบ้านเองซึ่งมันหนักเกินและเหนื่อยเกินไป เราไม่เคยได้ของขวัญวันเกิดอะไรจากครอบครัว ทั้งพ่อแม่พี่สาวพี่ชาย เขาไม่เคยแม้แต่จะจำวันเกิดเราได้สักครั้ง วันเกิดของเราพึ่งผ่านมา1วันของปี56 บอกเลยว่าบ้านเหมือนวันธรรมดา ไม่มีใครจำได้ ถ้าอยากกินก่ต้องเก็บเงินซื้อเค้กเอง พอซื้อเค้กก็หาว่าไปขโมยตังมา ถามถึงนิสัยของเราตอนนี้ เราดูตัวเองดี เวลาเราอยู่บ้านเราจะอยู่กับตัวเองไม่อยากคุยกับใคร ชอบคิดน้อยใจคนเดียว เป็นคนเงียบๆเหมือนเก็บกด เรา คิดแบบนั้น พอคุยกับพ่อแม่เราก่จะพูดจาไม่ดีประชดประชัน เราไม่รู้สาเหตุอะไรทั้งนั้นว่าทำไม เราเคยคิดว่าทำไมไมาพูดดีดีบ้าง แต่เราคิดในมุมกลับกัน พ่อไม่เคยพูดดีกับเราเลย เรียกเราว่า อี(ชื่อ) อีเ .. (ชื่อ) อีลูกเวร ถามหน่อยใครจะไปอยากคุยบ้าง เราพึ่งทะเลาะกับพ่อเรื่องค่าเรียนพิเศษ เราเป็นคนชอบเรียนมาก เกรดก็ปานกลาง 3.00-3.50 เท่านี้ ปิดเทอมเราก็อยากเรียนบ้าง เพราะเราอยู้สายวิทย์ด้วย เลยอยากเรียนล่วงหน้าไปก่อนโดยวิชาที่เราอยากเรียนทั้งหมดมีอยู่4วิชา ซึ่งมันก่ราคาทั่วไปของโรงเรียนกวดวิชา ประมาน2000-4200 เราอยากเรียนมาก แต่พ่อเราก็ด่าจะทำไมจะต้องไปเรียนด้วย (พ่อเราจบป.4) "กูยังเรียนได้ทำไมจะเรียนไม่ได้" ตอนนั้นในหัวอยู่จะกระโดดถีบเลยด้วยซ้ำ เราก็ไม่พูดอะไรเพราะตอนนั้นก่เช้าเราจะไปเรียน แล้วก็บอกว่าเราใช้เงินเยอะ ยิ่งโตยิ่งเลว คำนี้ทำให้เราส่วนกลับไปว่า ถ้ามีพ่อแม่ดีลูกก็คงไม่ออกมาเป็นแบบนี่หรอก (ต้องพูดก่อนว่าเราไม่เป็นคนไม่ยอมใครโดยเฉพาะกับพ่อแม่คนอื่นเราก็ไม่เป็นนะ ถ้ามันไม่ใช่อย่างความจริงเราจะเถียงจนกว่าเราจะถูก) พ่อเราก็ด่าๆเราก็ไม่สนใจเดินออกไปพอดีแม่จะออกไปข้างนอกเลยของติดรถไปลงกลางทางเพราะตรงนั้นรุเมล์มันเยอะดี ระหว่างทางเราก็พูดเรื่องพ่อ ให้แม่ฟัง แม่เราก็รู่ เพราะโดนพอๆกัน (แม่เราทำงานคนเดียวเปิดโรงงานแต่ก็ไม่ได้ราบรื่นขนาดนั้น ส่วนพ่อเราหรอ ใช้เงินไปวันวันกินเหล้าแล้วก็ขับรถเล่น คิดดูเอาละกัน 200000 หมดภายในอาทิตย์ครึ่ง) เราก็พูดถึงเรื่องเงินว่าเวลาหนูมีเงินหนูก็ไม่เคยขอ มีค่าอะไรของโรงเรียนให้จ่ายก็จ่ายเอง (ทำอะไรเองหมดทุกอย่าง ไม่ว่า ซักผ้ารีดผ้าไปกลับโรงเรียนเก็บเงินซื้อของที่อยากได้เอง ต้องซื้อพวกสบู่ยางสีฟันเองด้วย จริงๆเราก็ทำงานอยู้ด้วยแหละทำงานอยู้กับน้า ขาดแค่ย่ายค่าที่อยู่เราก็ออกไปอยู่ข้างเองเลยสบายใจกว่า) เล่าไปเล่ามาเราก็พูดว่า เนี่ยถ้าวันหนึ่งหนูทนต่อไปไม่ไหวหนูจะหนีออกจากไป ไม่ต่องคิดจะมาตามหาหนูด้วย แล้วก็ร้องไห้ แม่ไม่พูดอะไรเลย ขับรถไปส่งแล้วก็ไป กลับมาบ้าน อยู่ๆพี่เราก็ทักมาโอเคไหม เราก็ งง เรื่องอะไร พี้ราก่บอกว่าเรื่องพ่อ ในหัวเราคิดเลยว่าใครบอก แม่ชัว (เราเกลียดมากคนที่ชอบพูดรับหลังคนอื่น มีไรก็พูดต่อหน้าสิ) เราก็เลยโทรไปถามว่า แม่ไปพูดไรกับพี่ แม่เราก่พูดพูด เราก่บอกว่าแต่ที่พี่บอกมันไม่ใช่ (มันยิ่งทำให้เราอารมณ์เสีย) แล้วเราก็นั่งร้องไห้อยุ้ในห้องน้ำ ตอนนี้
ที่เล่ามาทั้งหมด เรารู้ว่าเราไม่ใช่คนดีมากอะไรขนาดนั้นแต่เราก็สามารถอยู่ด้วยตนเองได้ ไม่ต้องพึ่งใครและไม่ทำให้ใครเดือดร้อน
สิ่งที่เกลียดที่สุดคือพ่อ เราไม่อยากจะยุ่งกับเขา ชอบประชด ด่า พูดถึงเราให้คนอื่นฟังว่าเราเป็นเด็กขี้ขโมย เด็กเลว ซึ่งเราจำได้ทุกคำพูดและมันก็ฝั่งใจ เราพยายามปล่อยวางหลายครั้งโดยการไปเข้าวัด มันก่ช่วยในระยะสั้น แต่ไม่นานมันก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม
เรามักพูดเสมอว่าอยากให้พ่อตายไวไว บ้านจะได้เป็นบ้าน (เรารู้ว่ามันบาปมาก แต่อยู่ไปก็ไม่ได้ช่วยอะไรให้ดีขึ้นเลย แถมยังทำให้คนที่บ้านเสียใจกับคำพูดและการกระทำด้วย)
เราแค่อยากรู้ว่าเราจะทำตัวยังไงต่อไปดีกับชีวิต
เราไม่อยากเป็นเด็กเก็บกด เราอยากเป็นเหมือนคนอื่นๆใช้ชีวิตอย่างสบายใจก่เท่านั้นเอง........
แล้วเรื่องเรียนพิเศษจะทำยังไงดี เราพลาดสิ่งที่สนใจไปหลายอย่างจนเราไม่รู้ว่าโตไปอยากเป็นอะไร หาตัวเองไม่เจอ