ห่วงรัก ตอนที่ 3 ---โชคชะตาที่เปลี่ยนไป---

ห่วงรัก ตอนที่ 3    ----โชคชะตาที่เปลี่ยนไป----

ห่วงรัก ตอนที่ 1     http://pantip.com/topic/30283707
ห่วงรัก ตอนที่ 2     http://pantip.com/topic/30980259

          ปิ่นฉัตรมาบริษัทแต่เช้าเพื่อมาตกลงสัญญากับสุขสินทร์
"เธอต้องไปทำงานด้านการตลาดให้กับรีสอร์ทนี้ เพราะเขากำลังเปิดรับตำแหน่งงานนี้อยู่"
"ฉัตรยังไม่จบปริญญาตรี"  ปิ่นฉัตรตอบด้วยน้ำเสียงห้วนๆ
สุขสินธิ์ยิ้มที่มุมปากอย่างมีเรศนัย  "ฉันทำให้เธอจบปริญญาตรีได้แล้วกัน"
"นี่คุณจะปลอมเอกสารเหรอคะ แล้วถ้าหากพลาด คุณจะรับผิดชอบชีวิตฉัตรยังไง แล้วจะจ่ายค่ารักษาให้ยายฉัตรเลยไหมคะ"  ปิ่นฉัตรใส่เป็นชุด
สุขสินธิ์เดินมายืนข้างๆปิ่นฉัตรแววตามีประกาย  "ผู้หญิงสู้ชีวิตอย่างเธอ ไม่มีทางพลาดหรอก ฉันเห็นเธอครั้งแรกฉันก็ดูออกแล้ว"
ปิ่นฉัตรพูดอะไรไม่ออกนอกจากแสยะยิ้มให้สุขสินธิ์  และปิ่นฉัตรก็ได้รับรู้งานที่ต้องทำทุกๆอย่างตาที่สุขสินธิ์ต้องการ เธอพร้อมที่จะเดินทางในวันศุกร์นี้

          ข่าวนี้ไม่ได้เป็นความลับปกรณ์และพ่อของเขารับรู้แล้วว่าสปายกำลังจะแฝงตัวมาในการสมัครงาน ไม่ต้องมานั่งสืบให้เสียเวลาเพราะสปายฝั่งเขาทำงานได้ดีกว่ามีทั้ง ชื่อ-นามสกุล ของปิ่นฉัตรพร้อม

          ที่โรงพยาบาล ยายของปิ่นฉัตรได้รับการผ่าตัดเป็นที่เรียบร้อย สุขสินธิ์จ่ายค่าใช้จ่ายให้ทั้งหมด อย่างน้อยปิ่นฉัตรก็โล่งใจเรื่องของยาย เหลือแต่หน้าที่ ที่ต้องทำให้สำเร็จ
"หากฉันทำงานนี้สำเร็จ ฉัจจะทำบุญไปให้คุณนะ อย่าโกรธฉันเลยนะ"  ปิ่นฉัตรนึกอยู่ในใจเรื่องที่เธอกำลังจะไปทำ

          หลังจากยายปิ่นฉัตรฟื้น ปิ่นฉัตรก็อธิบายให้แม่กับยายฟังว่าเธอต้องไปทำงานชิ้นสำคัญให้กับทางคุณสุขสินธิ์ ยายได้แต่ตัดพ้อว่าเหตุเกิดเพราะตัวเองทำให้ปิ่นฉัตรต้องจากบ้านไปไกลถึงเชียงใหม่
“ยาย ฉัตรไปทำงาน ยายไม่ต้องห่วงนะ รีบไปทำก็รีบกลับ” ปิ่นฉัตรตอบพร้อมกับยิ้มให้กับยาย เธอดูมีความสุขขึ้นมานิดนึงอย่างน้อยยายเธอก็ปลอดภัยแล้ว
“งานอะไรเหรอลูก แล้วลูกทำได้ใช่ไหม ไม่หนักใช่ไหม”  แม่ปิ่นฉัตรถามด้วยความเป็นห่วง
ปิ่นฉัตรนิ่งไปพักก่อนจะตอบแม่ไปด้วยความยิ้มแย้ม  “งานด้านการตลาดนะแม่ เป็นงานด้านที่ฉัตรเรียนมาเลยนะ ไม่ยากหรอก”   แม้แม่ปิ่นฉัตรจะมีสีหน้ากังวลอยู่งานอะไรละที่เขาสามารถให้เงินลูกได้เป็นแสน แต่..เธอก็เชื่อในตัวลูกเสมอว่าลูกไม่มีทางทำในเรื่องที่ไม่ดีแน่นอน

              วันเดินทางมาถึง ปิ่นฉัตรเช็คสัมภาระอีกครั้ง แม่และยายร้องไห้ เธอทั้งสามคนไม่เคยจากกันเลยแม้สักวันเดียวครั้งนี้มันเป็นครั้งแรกมันช่างเจ็บปวดเหลือเกินที่ลูกจะต้องไปอยู่ไกลถึงเชียงใหม่ ที่สำคัญกำหนดเดินทางกลับก็ยังไม่แน่นอน
“แม่ ฉัตรไปทำงานนะ ไม่เห็นมีอะไรต้องห่วงเลย ฉัตรนะเป็นผู้หญิงแข็งแรงนะ ใครๆ เขาก็เรียกฉัตรแบบนั้น”
แต่แม่ปิ่นฉัตรก็เอาแต่ร้องไห้ รวมถึงยายด้วย แต่ด้วยอะไรมากมายเธอก็ไม่อยากที่จะแสดงความอ่อนแอมาให้แม่และยายเห็นเธอกั้นน้ำตาไว้ เธอร้องไห้โดยน้ำตาตกในอีกแล้ว
“ฉัตรไปก่อนนะแม่ ยาย ดูแลตัวเองให้ดีนะจ๊ะ ฉัตรจะรีบทำงานให้เสร็จและรีบกลับมา” เธอลาแม่และยายเธอเดินลากกระเป๋าขึ้นแท็กซี่ไป

          ขณะขึ้นเครื่องบินใจเธอเต้นแรงเหลือเกิน พูดกับตัวเองต่างๆนาๆ นี่ฉันกำลังทำอะไร ฉันทำอะไรอยู่ ฉันจะทำได้ไหม แล้วทำไมฉันต้องทำ สิ่งที่เธอแบกไว้ดูหนักมากจริงๆ ปิ่นฉัตรหันหน้ามองออกไปทางหน้าต่างท้องฟ้าบนเครื่องบินมันช่างสวยเหลือเกิน แต่มันก็ดูเคว้งคว้างและเงียบเหงา มองไม่เห็นทางสิ้นสุดเลย เมื่อเธอคิดแบบนี้น้ำตาเธอก็เอ่อล้นออกมาไหลเป็นทางไม่มีวี่แววว่าจะสิ้นสุด
“จะเป็นอะไรหากฉันจะร้องไห้วันนี้ วันนี้วันเดียว แล้วฉันจะไม่ร้องมันอีกให้ใครเห็น” เธอยังคิดวกวนอยู่กลับตัวเอง.......

.............................................................................................................