ห่วงรักตอนที่ 1
http://pantip.com/topic/30283707
ห่วงรัก ตอนที่ 2
ณ เชียงใหม่ รีสอร์ท "เปลี่ยมรัก" เจ้าของรีสอร์ท หรือพ่อของปกรณ์กลับเข้ามาทำงานอีกครั้ง ในห้องทำงานของเขา เขาเปิดตู้เซฟ พร้อมหยิบซองสีน้ำตาลกลับบ้านติดตัวมาด้วย ตกเย็นพ่อของปกรณ์ ยื่นซองสีน้ำตาลนี้ให้ปกรณ์ ปกรณ์ถามด้วยความสงสัย พ่อของปรกรณ์ อธิบายให้ฟังจนหมด พร้อมบอกว่ามีสายลับแจ้งมาว่า เขากำลังจะส่งคนใหม่มาขโมยของในซองนี้ ปกรณ์รับรู้ว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ เลย เขาหยิบซองนั้นขึ้นมาพิจารณาอีกครั้ง เขาต้องการกำจัดปัญหานี้ออกไปจากรีสอร์ทอย่างถาวร
เช้าวันต่อมาเขาเดินเข้าไปหาพ่อ เพื่อปรึกษาเรื่องนี้อีก แต่พ่อเขาอาการกำเริบจึงต้องหยุดไว้เพียงเท่านี้ ปกรณ์ย้อนวันวานไปเขาไม่เคยเข้าไปที่รีสอร์ทของพ่อเขา เพราะพ่อเขาทำรีสอร์ทนี้หลังจากที่เขาไปเรียนเมืองนอกแล้ว
ก่อนหน้านี้พ่อเขาทำธุรกิจเกี่ยวกับอสังหาฯ แต่ด้วยธุรกิจประเภทนี้มีการแข่งขันกันรุนแรง และบางครั้งก็เกี่ยวข้องกับการเมืองหรือเจ้าพ่อเจ้าถิ่นต่างๆ พ่อปกรณ์จึงลาจากวงการอสังหาฯ แล้วมาทำรีสอร์ทระดับ 5 ดาว ซึ่งก็ไม่แปลกที่รีสอร์ทนี้จะทำเลดีมากๆ เพราะสายตาเลือกสถานที่อันเฉียบคมของพ่อเขา แต่ด้วยกระแสการท่องเที่ยวที่เปลี่ยนไปก็เลยทำให้มีคนมาพักที่รีสอร์ทนี้น้อยลงไปด้วย สรุปคือเรื่องเครียดของปกรณ์มีถึงสองเรื่องด้วยกัน เขาไม่รู้เลยว่าจะเริ่มทำเรื่องไหนก่อนกัน
อาการยายของปิ่นฉัตรกำเริบอีกแล้ว ปิ่นฉัตรได้แต่ให้ยายกินยาแก้ปวดไปก่อน เธอทำอะไรไม่ได้นอกจากเดินร้องไห้มาตลอดทาง และนั่นก็คือเหตุผลที่เธอตัดสินใจเข้าไปหาสุขสินธุ์เพื่อขอเลิกเงินล่วงหน้า เธอเล่าทุกอย่างให้สุขสินธุ์ฟัง สุขสินธุ์ยิ้มเหมือนว่าอะไรๆ ก็เข้าทางเขา "ก็ได้ฉันจะให้เงินเธอไปรักษายาย"
ปิ่นฉัตรยิ้มอย่างดีใจ "ขอบคุณค่ะ ขอบคุณมากๆค่ะ"
"แต่เธอต้องทำงานให้ฉันอย่างหนึ่ง งานนี้จะเท่ากับค่ารักษาพยาบาลของยายเธอทั้งหมด" เขาพูดไปยิ้มไปอย่างมีเลศนัย ปิ่นฉัตรได้แต่ทำท่าทางสงสัย
"ฉันต้องการให้เธอไปทำงานที่รีสอร์ทแห่งหนึ่ง แล้วเข้าไปเอาของบางอย่างออกมาให้ฉัน ฉันต้องการทำลายมัน" หมดคำพูดนี้ท่าทีของสุขสินธุ์ดูเจ็บปวด
"เอาของบางอย่าง ขโมยหรือคะ" เสียงปิ่นฉัตรดังขึ้นด้วยความตกใจ "ไม่มีทางค่ะ ดิฉันไม่ทำค่ะ" เสียงที่แข็งแรงของเธอตอบถึงมาแม้ว่าเธอจะจนตรอก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะต้องทำเรื่องทุจริต
สุขสินธุ์ถอนหายใจหนึ่งครั้ง "แต่ผมเชื่อว่าคุณทำได้ เชื่อผมเถอะ ผมแค่ต้องการทำลายมัน ไม่ต้องการทำร้ายใคร"
แต่ปิ่นฉัตรยังคงปฏิเสธเสียงแข็ง
หลายวันต่อมา ปิ่นฉัตรกลับมาถึงบ้านเขาก็ได้ยินเสียงยายเขาอย่างทรมาน เธอรีบเดินไปหายายทันที
"ยาย เป็นยังไงบ้าง" เธอเข้าไปประคองยาย
"ปวด...ยายหัวหัวมากเลยลูก" มือสองข้างของยายคลุมอยู่ที่ขมับ
"เราจะทำยังไงกันดีละลูก แม่ทำอะไรไม่ถูกเลย" แม่ปิ่นฉัตรดูรนมาก
"เราต้องรักษายายค่ะ" ปิ่นฉัตรพูดพร้อมเดินออกไปโทรศัพท์
"คุณสุขสินธุ์คะ ดิฉันพร้อมจะทำตามข้อตกลงของคุณนะคะ แต่ตอนนี้ดิฉันต้องการเงินด่วนเลยค่ะ"
สุขสินธุ์ฟังที่ปิ่นฉัตรพูดยิ้มที่มุมปากพร้อมตอบตกลง
ปิ่นฉัตรพายายมาส่งที่โรงพยาบาล สุดท้ายคนจนอย่างเธอก็ต้องตกเป็นเหยื่อของคนรวยสินะ โลกนี้มันไม่ยุติธรรมกับเธอเลย ถึงเธอจะจนแค่ไหนเธอก็ไม่เคยคิดทำในสิ่งที่ทุจริต แต่วันนี้เธอเลือกแล้วเพื่อความอยู่รอดและความปลอดภัยของยายคนที่เธอรักที่สุดในชีวิต มันเป็นโอกาสที่ดีที่สุด หรือในอีกแง่หนึ่ง "มันไม่มีทางเลือก" ณ ตอนนี้ น้ำตาปิ่นฉัตรเอ่อล้นขอบตาเธอพยายามกลั้นไว้ไม่ให้มันออกมา
"ไม่มีทางที่ฉันจะร้องไห้" เธอสั่งตัวเธอเอง
ปิ่นฉัตรเดินมานั่งรอที่เดียวกับแม่เธอ แม่เธอกำลังจับจ้องอะไรบางอย่าง
"มองอะไรอยู่คะแม่" เธอพยายามหาเรื่องคุยกับแม่
"แม่มองหนุ่มสาวคู่นั้นนะลูก ดูเขารักกันเหลือเกิน แม่อยากให้มีคนดูแลลูกแบบนี้บ้าง ทุกคร้งที่แม่เห็นเราเหน็ดเหนื่อย ทำเพื่อแม่กับยายแล้วแม่เป็นห่วงเราเหลือเกิน หนักไหมลูกภาระที่แบกไว้ แม่ขอโทษที่ช่วยอะไรลูกไม่ได้เลย" น้ำตาของคนเป็นแม่หยดลงบนมือที่บีบไว้แน่น ปิ่นฉัตรอยากจะร้องไห้ อยากจะฟูมฟาย แต่ได้ไงล่ะ ตอนนี้แม่กำลังท้อแท้ใจเธอต้องกลั้นไว้ให้น้ำตาตกใน แล้วพูดเสียงแข็งตามสไตล์เธอ
"โธ่แม่..ฉัตรทำได้ด้วยตัวเองทุกอย่าง ไม่เห็นต้องง้อใครเลย ผู้ชายดีๆ สมัยนี้ก็หายากเต็มทน เราอยู่ของเราแบบนี้ก็มีความสุขดีนะแม่" ปิ่นฉัตรพูดด้วยน้ำเสียงที่เข้มแข็ง แม่ปิ่นฉัตรหันมามองหน้าเธอ ปิ่นฉัตรเลยหลบตากลัวจะร้องไห้ออกมา
"ฉัตรหิวน้ำมาก แม่เอาน้ำอะไรไหม" แม่ปิ่นฉัตรส่ายหน้า
ปิ่นฉัตรลุกออกมาจากแม่สมองเธอยังคิดถึงเรื่องที่แม่พูด "ใช่ ฉันก็อยากจะมีคนมาดูเลเหมือนกัน แต่คนที่แข็งกระด้างอย่างฉัน ใครละจะมาสนใจมอง แต่ถ้าจะมีใครสักคนก็ขอให้เป็นคนที่ดีมีฐานะได้ไหม เพราะฉันเหนื่อยแล้วกับชีวิตแบบนี้ แต่ก็นั้นแหละคนดีที่มีฐานะที่ไหนจะมาสนใจคนจนๆ อย่างเรา"..........
ห่วงรัก ตอนที่ 2
ห่วงรัก ตอนที่ 2
ณ เชียงใหม่ รีสอร์ท "เปลี่ยมรัก" เจ้าของรีสอร์ท หรือพ่อของปกรณ์กลับเข้ามาทำงานอีกครั้ง ในห้องทำงานของเขา เขาเปิดตู้เซฟ พร้อมหยิบซองสีน้ำตาลกลับบ้านติดตัวมาด้วย ตกเย็นพ่อของปกรณ์ ยื่นซองสีน้ำตาลนี้ให้ปกรณ์ ปกรณ์ถามด้วยความสงสัย พ่อของปรกรณ์ อธิบายให้ฟังจนหมด พร้อมบอกว่ามีสายลับแจ้งมาว่า เขากำลังจะส่งคนใหม่มาขโมยของในซองนี้ ปกรณ์รับรู้ว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ เลย เขาหยิบซองนั้นขึ้นมาพิจารณาอีกครั้ง เขาต้องการกำจัดปัญหานี้ออกไปจากรีสอร์ทอย่างถาวร
เช้าวันต่อมาเขาเดินเข้าไปหาพ่อ เพื่อปรึกษาเรื่องนี้อีก แต่พ่อเขาอาการกำเริบจึงต้องหยุดไว้เพียงเท่านี้ ปกรณ์ย้อนวันวานไปเขาไม่เคยเข้าไปที่รีสอร์ทของพ่อเขา เพราะพ่อเขาทำรีสอร์ทนี้หลังจากที่เขาไปเรียนเมืองนอกแล้ว
ก่อนหน้านี้พ่อเขาทำธุรกิจเกี่ยวกับอสังหาฯ แต่ด้วยธุรกิจประเภทนี้มีการแข่งขันกันรุนแรง และบางครั้งก็เกี่ยวข้องกับการเมืองหรือเจ้าพ่อเจ้าถิ่นต่างๆ พ่อปกรณ์จึงลาจากวงการอสังหาฯ แล้วมาทำรีสอร์ทระดับ 5 ดาว ซึ่งก็ไม่แปลกที่รีสอร์ทนี้จะทำเลดีมากๆ เพราะสายตาเลือกสถานที่อันเฉียบคมของพ่อเขา แต่ด้วยกระแสการท่องเที่ยวที่เปลี่ยนไปก็เลยทำให้มีคนมาพักที่รีสอร์ทนี้น้อยลงไปด้วย สรุปคือเรื่องเครียดของปกรณ์มีถึงสองเรื่องด้วยกัน เขาไม่รู้เลยว่าจะเริ่มทำเรื่องไหนก่อนกัน
อาการยายของปิ่นฉัตรกำเริบอีกแล้ว ปิ่นฉัตรได้แต่ให้ยายกินยาแก้ปวดไปก่อน เธอทำอะไรไม่ได้นอกจากเดินร้องไห้มาตลอดทาง และนั่นก็คือเหตุผลที่เธอตัดสินใจเข้าไปหาสุขสินธุ์เพื่อขอเลิกเงินล่วงหน้า เธอเล่าทุกอย่างให้สุขสินธุ์ฟัง สุขสินธุ์ยิ้มเหมือนว่าอะไรๆ ก็เข้าทางเขา "ก็ได้ฉันจะให้เงินเธอไปรักษายาย"
ปิ่นฉัตรยิ้มอย่างดีใจ "ขอบคุณค่ะ ขอบคุณมากๆค่ะ"
"แต่เธอต้องทำงานให้ฉันอย่างหนึ่ง งานนี้จะเท่ากับค่ารักษาพยาบาลของยายเธอทั้งหมด" เขาพูดไปยิ้มไปอย่างมีเลศนัย ปิ่นฉัตรได้แต่ทำท่าทางสงสัย
"ฉันต้องการให้เธอไปทำงานที่รีสอร์ทแห่งหนึ่ง แล้วเข้าไปเอาของบางอย่างออกมาให้ฉัน ฉันต้องการทำลายมัน" หมดคำพูดนี้ท่าทีของสุขสินธุ์ดูเจ็บปวด
"เอาของบางอย่าง ขโมยหรือคะ" เสียงปิ่นฉัตรดังขึ้นด้วยความตกใจ "ไม่มีทางค่ะ ดิฉันไม่ทำค่ะ" เสียงที่แข็งแรงของเธอตอบถึงมาแม้ว่าเธอจะจนตรอก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะต้องทำเรื่องทุจริต
สุขสินธุ์ถอนหายใจหนึ่งครั้ง "แต่ผมเชื่อว่าคุณทำได้ เชื่อผมเถอะ ผมแค่ต้องการทำลายมัน ไม่ต้องการทำร้ายใคร"
แต่ปิ่นฉัตรยังคงปฏิเสธเสียงแข็ง
หลายวันต่อมา ปิ่นฉัตรกลับมาถึงบ้านเขาก็ได้ยินเสียงยายเขาอย่างทรมาน เธอรีบเดินไปหายายทันที
"ยาย เป็นยังไงบ้าง" เธอเข้าไปประคองยาย
"ปวด...ยายหัวหัวมากเลยลูก" มือสองข้างของยายคลุมอยู่ที่ขมับ
"เราจะทำยังไงกันดีละลูก แม่ทำอะไรไม่ถูกเลย" แม่ปิ่นฉัตรดูรนมาก
"เราต้องรักษายายค่ะ" ปิ่นฉัตรพูดพร้อมเดินออกไปโทรศัพท์
"คุณสุขสินธุ์คะ ดิฉันพร้อมจะทำตามข้อตกลงของคุณนะคะ แต่ตอนนี้ดิฉันต้องการเงินด่วนเลยค่ะ"
สุขสินธุ์ฟังที่ปิ่นฉัตรพูดยิ้มที่มุมปากพร้อมตอบตกลง
ปิ่นฉัตรพายายมาส่งที่โรงพยาบาล สุดท้ายคนจนอย่างเธอก็ต้องตกเป็นเหยื่อของคนรวยสินะ โลกนี้มันไม่ยุติธรรมกับเธอเลย ถึงเธอจะจนแค่ไหนเธอก็ไม่เคยคิดทำในสิ่งที่ทุจริต แต่วันนี้เธอเลือกแล้วเพื่อความอยู่รอดและความปลอดภัยของยายคนที่เธอรักที่สุดในชีวิต มันเป็นโอกาสที่ดีที่สุด หรือในอีกแง่หนึ่ง "มันไม่มีทางเลือก" ณ ตอนนี้ น้ำตาปิ่นฉัตรเอ่อล้นขอบตาเธอพยายามกลั้นไว้ไม่ให้มันออกมา
"ไม่มีทางที่ฉันจะร้องไห้" เธอสั่งตัวเธอเอง
ปิ่นฉัตรเดินมานั่งรอที่เดียวกับแม่เธอ แม่เธอกำลังจับจ้องอะไรบางอย่าง
"มองอะไรอยู่คะแม่" เธอพยายามหาเรื่องคุยกับแม่
"แม่มองหนุ่มสาวคู่นั้นนะลูก ดูเขารักกันเหลือเกิน แม่อยากให้มีคนดูแลลูกแบบนี้บ้าง ทุกคร้งที่แม่เห็นเราเหน็ดเหนื่อย ทำเพื่อแม่กับยายแล้วแม่เป็นห่วงเราเหลือเกิน หนักไหมลูกภาระที่แบกไว้ แม่ขอโทษที่ช่วยอะไรลูกไม่ได้เลย" น้ำตาของคนเป็นแม่หยดลงบนมือที่บีบไว้แน่น ปิ่นฉัตรอยากจะร้องไห้ อยากจะฟูมฟาย แต่ได้ไงล่ะ ตอนนี้แม่กำลังท้อแท้ใจเธอต้องกลั้นไว้ให้น้ำตาตกใน แล้วพูดเสียงแข็งตามสไตล์เธอ
"โธ่แม่..ฉัตรทำได้ด้วยตัวเองทุกอย่าง ไม่เห็นต้องง้อใครเลย ผู้ชายดีๆ สมัยนี้ก็หายากเต็มทน เราอยู่ของเราแบบนี้ก็มีความสุขดีนะแม่" ปิ่นฉัตรพูดด้วยน้ำเสียงที่เข้มแข็ง แม่ปิ่นฉัตรหันมามองหน้าเธอ ปิ่นฉัตรเลยหลบตากลัวจะร้องไห้ออกมา
"ฉัตรหิวน้ำมาก แม่เอาน้ำอะไรไหม" แม่ปิ่นฉัตรส่ายหน้า
ปิ่นฉัตรลุกออกมาจากแม่สมองเธอยังคิดถึงเรื่องที่แม่พูด "ใช่ ฉันก็อยากจะมีคนมาดูเลเหมือนกัน แต่คนที่แข็งกระด้างอย่างฉัน ใครละจะมาสนใจมอง แต่ถ้าจะมีใครสักคนก็ขอให้เป็นคนที่ดีมีฐานะได้ไหม เพราะฉันเหนื่อยแล้วกับชีวิตแบบนี้ แต่ก็นั้นแหละคนดีที่มีฐานะที่ไหนจะมาสนใจคนจนๆ อย่างเรา"..........