เรื่องมันเกิดขึ้นมานานมากแล้วครับ สมัยผมยังเด็กๆอยู่ ผมโดนลูกพี่ลูกน้องขืนใจ ด้วยความกลัวต่างๆมันทำให้ผมเก็บเอาเรื่องนี้ไว้ไม่กล้าบอกกับคนในครอบครัว
ครั้งแรกที่โดนขืนใจ เป็นตอนประมาณ ปิดเทอม ป.3 จะขึ้น ป.4 ผมเป็นเด็ก ตจว.และตายายเป็นคนเลี้ยงดู ตายายไม่เคยมีลูกชาย แกเลยเลี้ยงผมมาแบบ ระเบียบเคร่งหน่อย สอนให้ผมทำตัวเรียบร้อย ผมเลยเป็นคนไม่ค่อยคุยกะใครเงียบๆ มีอะไรก็เก็บไว้ ไม่ร้องให้ให้ใครเห็น ไม่สู้ใคร พูดเสียงเบา
สมัยนั้น บ้านของผมยังไม่มีชื่อเสียงเท่าไหร่ ในเครือญาติจะมีบ้านหนึ่งที่ใหญ่มาก ผมเลยชอบเรียกบ้านนั้นว่าบ้านใหญ่ ส่วนบ้านญาติคนอื่นๆ ผมก็จะเรียกบ้านสาขา ในตอนนั้น หลานชายคนโตของยายบ้านใหญ่เขาเสียไปเพราะอุบัติเหตุ ตาและยายผมเลยต้องไปเตรียมของช่วยงาน โดยพาผมไปด้วยเพราะไม่มีคนอยู่บ้าน เวลาประมาณ 4 ทุ่มกว่าๆ ผมก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองง่วงมากเลยขอยายกลับมานอนบ้าน แต่แกบอกว่าไม่ได้ ยายบ้านใหญ่เลยให้ผมขึ้นไปนอนบนบ้าน หลับไปสักพัก ก็เริ่มรู้สึกว่าตัวของตัวเองโดนทับอยู่ พอตื่นขึ้นมาก็เจอลูกพี่ลูกน้อง ล้อมตัวไว้ เขาบอกว่าอย่าส่งเสียง และห้ามเอาเรื่องนี้ไปบอกใคร ตอนนั้นกลัวมากครับ ไม่กล้าร้องไห้ ได้แต่หลับตา หลังจากเหตุการณ์นั้น ผมก็พยายามจะหลบหน้าลูกพี่ลูกน้อง แต่มันก็มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีก 2 ครั้ง (คนที่ทำคือหลานชายคนเล็กของยายบ้านใหญ่ ซึ่งก็มีศักดิ์เป็นน้าชายผม เขาไม่ได้เอาอะไรสอดใส่นะครับ แค่เอามาถูๆเฉยๆ ส่วนลูกพี่ลูกน้องคนอื่นๆ ก็ปั่นกล้วยมุงดู)
ผ่านมา จนป.5 ผมเริ่มรู้สึกว่าตัวเองผิดปกติ เพราะเมื่อก่อนผมเคยแอบชอบเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่ง แต่ความรู้สึกนั้นมันหายไป ตอนแรกผมก็คิดแค่ว่าเราอาจจะเบื่อที่ชอบเขาข้างเดียว แต่ป่าวเลยครับ เพราะผมเริ่มชอบเพื่อนผู้ชายในห้อง จนสุดท้าย ผมก็ทำตัวไม่ต่างจากกระเทยทั่วไป กว่าจะเริ่มรู้สึกตัวว่า มันไม่ใช่ ผมก็ทำร้ายจิตใจของตาและยาย มามากเกินกว่าจะเยียวยาท่านได้ ผมพยายามดึงตัวกลับมาให้ตัวเองชอบผู้หญิงเหมือนเดิม แต่ก็ไม่เป็นผลเท่าไหร่ เพราะผมกลัว กลัวว่าผมจะดูแลเธอได้ไม่ดีเหมือนผู้ชายปกติ ดีๆทั่วไป
ผ่านมาจนตอนนี้ผมอยู่ปี 4 ผมยังจดจำภาพเหตุการณ์ในครั้งนั้นได้เสมอ ผมคิดหาวิธีที่จะให้น้าคนนั้นไปบอกเล่า และขอขมากับตายาย ผมไม่ได้ต้องการอะไรเพียงแค่อยากให้ตาและยายท่านได้รับรู้ว่า ที่ท่านเลี้ยงดูผมมานั้นไม่มีอะไรผิดเลย ท่านเลี้ยงดูผมมาได้ดีตลอด เพียงแต่จิตใจผมเองที่มันไม่ปกติ เลยทำให้ผมเป็นลูกชาย หลานชายที่ดี อย่างคนอื่นๆให้ท่านไม่ได้ แต่ทุกครั้งที่ผมคิดแบบนี้ผมกลับเจ็บปวดทุกครั้งเสมอ เพราะน้าเขาเองก็เป็นหลานรักของตาและยายเหมือนกัน เป็นน้องชายที่แม่ผมรักด้วย ผมกลัวว่าหากผมขอให้น้าเขาไปสารภาพกับตาและยาย มันจะทำให้น้าเขาต้องเจ็บปวด ปัจจุบันนี้ครอบครัวเราก็มีเพียงเส้นด้ายของคำว่าบุญคุณบางๆที่ยึดเกี่ยวกันไว้ เพราะครั้งหนึ่งยายบ้านใหญ่ท่านได้เลี้ยงดูยายผม ผมกลัวว่าถ้าเรื่องนี้ตาและยายรู้เส้นด้ายบางๆมันจะขาดออก แม้ผมจะเกลียดครอบครัวน้าเขามากแค่ไหน แต่ผมก็ไม่อยากให้น้าเขาต้องเสียใจเพราะผม ผมควรทำอย่างไรดีครับ
ปล.เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงแน่นอนครับ แล้วถ้าถามว่าทำไมผมถึงยังจำมันได้ทั้งๆที่ตอนนั้นยังเด็กอยู่ ผมก็คงต้องขอถามกลับ ถ้าคุณเคยเจอเหตุการณ์เลวร้ายกับชีวิตคุณ ตุณจะจดจำมันจนฝังใจหรือป่าว
เหตุการณ์ที่ผ่านมาแล้วหลายปีมันยังคงหลอกหลอนผมอยู่ควรทำยังไงดีครับ
ครั้งแรกที่โดนขืนใจ เป็นตอนประมาณ ปิดเทอม ป.3 จะขึ้น ป.4 ผมเป็นเด็ก ตจว.และตายายเป็นคนเลี้ยงดู ตายายไม่เคยมีลูกชาย แกเลยเลี้ยงผมมาแบบ ระเบียบเคร่งหน่อย สอนให้ผมทำตัวเรียบร้อย ผมเลยเป็นคนไม่ค่อยคุยกะใครเงียบๆ มีอะไรก็เก็บไว้ ไม่ร้องให้ให้ใครเห็น ไม่สู้ใคร พูดเสียงเบา
สมัยนั้น บ้านของผมยังไม่มีชื่อเสียงเท่าไหร่ ในเครือญาติจะมีบ้านหนึ่งที่ใหญ่มาก ผมเลยชอบเรียกบ้านนั้นว่าบ้านใหญ่ ส่วนบ้านญาติคนอื่นๆ ผมก็จะเรียกบ้านสาขา ในตอนนั้น หลานชายคนโตของยายบ้านใหญ่เขาเสียไปเพราะอุบัติเหตุ ตาและยายผมเลยต้องไปเตรียมของช่วยงาน โดยพาผมไปด้วยเพราะไม่มีคนอยู่บ้าน เวลาประมาณ 4 ทุ่มกว่าๆ ผมก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองง่วงมากเลยขอยายกลับมานอนบ้าน แต่แกบอกว่าไม่ได้ ยายบ้านใหญ่เลยให้ผมขึ้นไปนอนบนบ้าน หลับไปสักพัก ก็เริ่มรู้สึกว่าตัวของตัวเองโดนทับอยู่ พอตื่นขึ้นมาก็เจอลูกพี่ลูกน้อง ล้อมตัวไว้ เขาบอกว่าอย่าส่งเสียง และห้ามเอาเรื่องนี้ไปบอกใคร ตอนนั้นกลัวมากครับ ไม่กล้าร้องไห้ ได้แต่หลับตา หลังจากเหตุการณ์นั้น ผมก็พยายามจะหลบหน้าลูกพี่ลูกน้อง แต่มันก็มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีก 2 ครั้ง (คนที่ทำคือหลานชายคนเล็กของยายบ้านใหญ่ ซึ่งก็มีศักดิ์เป็นน้าชายผม เขาไม่ได้เอาอะไรสอดใส่นะครับ แค่เอามาถูๆเฉยๆ ส่วนลูกพี่ลูกน้องคนอื่นๆ ก็ปั่นกล้วยมุงดู)
ผ่านมา จนป.5 ผมเริ่มรู้สึกว่าตัวเองผิดปกติ เพราะเมื่อก่อนผมเคยแอบชอบเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่ง แต่ความรู้สึกนั้นมันหายไป ตอนแรกผมก็คิดแค่ว่าเราอาจจะเบื่อที่ชอบเขาข้างเดียว แต่ป่าวเลยครับ เพราะผมเริ่มชอบเพื่อนผู้ชายในห้อง จนสุดท้าย ผมก็ทำตัวไม่ต่างจากกระเทยทั่วไป กว่าจะเริ่มรู้สึกตัวว่า มันไม่ใช่ ผมก็ทำร้ายจิตใจของตาและยาย มามากเกินกว่าจะเยียวยาท่านได้ ผมพยายามดึงตัวกลับมาให้ตัวเองชอบผู้หญิงเหมือนเดิม แต่ก็ไม่เป็นผลเท่าไหร่ เพราะผมกลัว กลัวว่าผมจะดูแลเธอได้ไม่ดีเหมือนผู้ชายปกติ ดีๆทั่วไป
ผ่านมาจนตอนนี้ผมอยู่ปี 4 ผมยังจดจำภาพเหตุการณ์ในครั้งนั้นได้เสมอ ผมคิดหาวิธีที่จะให้น้าคนนั้นไปบอกเล่า และขอขมากับตายาย ผมไม่ได้ต้องการอะไรเพียงแค่อยากให้ตาและยายท่านได้รับรู้ว่า ที่ท่านเลี้ยงดูผมมานั้นไม่มีอะไรผิดเลย ท่านเลี้ยงดูผมมาได้ดีตลอด เพียงแต่จิตใจผมเองที่มันไม่ปกติ เลยทำให้ผมเป็นลูกชาย หลานชายที่ดี อย่างคนอื่นๆให้ท่านไม่ได้ แต่ทุกครั้งที่ผมคิดแบบนี้ผมกลับเจ็บปวดทุกครั้งเสมอ เพราะน้าเขาเองก็เป็นหลานรักของตาและยายเหมือนกัน เป็นน้องชายที่แม่ผมรักด้วย ผมกลัวว่าหากผมขอให้น้าเขาไปสารภาพกับตาและยาย มันจะทำให้น้าเขาต้องเจ็บปวด ปัจจุบันนี้ครอบครัวเราก็มีเพียงเส้นด้ายของคำว่าบุญคุณบางๆที่ยึดเกี่ยวกันไว้ เพราะครั้งหนึ่งยายบ้านใหญ่ท่านได้เลี้ยงดูยายผม ผมกลัวว่าถ้าเรื่องนี้ตาและยายรู้เส้นด้ายบางๆมันจะขาดออก แม้ผมจะเกลียดครอบครัวน้าเขามากแค่ไหน แต่ผมก็ไม่อยากให้น้าเขาต้องเสียใจเพราะผม ผมควรทำอย่างไรดีครับ
ปล.เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงแน่นอนครับ แล้วถ้าถามว่าทำไมผมถึงยังจำมันได้ทั้งๆที่ตอนนั้นยังเด็กอยู่ ผมก็คงต้องขอถามกลับ ถ้าคุณเคยเจอเหตุการณ์เลวร้ายกับชีวิตคุณ ตุณจะจดจำมันจนฝังใจหรือป่าว