หนึ่งตะวันอันกระจ่างที่กลางฟ้า
ส่องแสงจ้าฉายฉานผ่านผืนโลก
ไร้เงาเมฆเข้มครึ้มดุจฟ้าโศก
ไร้ลมโบกปลิวกระจายให้กายเย็น

แสงสว่างส่องจากฟ้าท้ามนุษย์
บทพิสูจน์จากสวรรค์อันแสนเข็ญ
ไร่ร้างแล้งด้วยลุ่มร้อนให้ลำเค็ญ
อยู่หรือเป็น อดหรืออิ่ม ปริ่มขาดใจ

เสียงสวดมนต์ภาวนาถึงฟ้ากว้าง
เฝ้าอวดอ้างถึงฤทธาของฟ้าใหญ่
เพียรอ้อนวอนขอเมตตาจากฟ้าไกล
บันดาลให้พิรุณโรยโปรยลงมา


ป.ล. วันนี้อากาศร้อนมากค่ะ อยากให้ฝนตก เลยเขียนกลอนเรียกฝนซะเลย >_<