คนคนนึงจะแอบชอบคนอีกคนนึงได้นานขนาดไหนกันนะ?
ตั้งแต่ครั้งแรกที่พบ วินาทีแรกเลย เค้าก็เข้ามาอยู่ในสมองซะแล้ว เข้ามาได้ไงเข้ามาตอนไหนก็ไม่รู้ รู้แต่ว่า นั่นใครวะ? น่ารักจัง
มองแล้วมองอีก รู้จักก็ไม่รู้จัก ชื่ออะไรก็ไม่ได้ถาม จนเมื่อมีโอกาสรู้จักชื่อ วันต่อมาก็คอยแต่ชะเง้อหาว่าเค้าจะมาอีกรึเปล่านะ
แต่ก็ไม่กล้าจะเข้าไปทำความรู้จักหรือทักทาย ได้แต่แอบมองอยู่ไกลๆ แล้วก็แอบอมยิ้มอยู่คนเดียว ไปบอกคนอื่นก็ไม่กล้า
แล้ววันเวลา โชคชะตาก็พา เรามาให้ได้รู้จักกัน แต่เวลาจะคุยก็พูดไม่ออก หัวใจมันเต้นแรง ยิ่งใกล้ก็ยิ่งเต้น จนมันวุ่นวายปั่นป่วนไปหมด
ถึงขนาดจะเป็นลมเลยก็มี ต้องนับหนึ่ง สอง สาม แล้วตั้งสติ ครั้งต่อๆไปพอจะเจอกัน เราก็เลยเอาแต่หลบหน้า หลบสายตา
จนเค้าก็ทักว่า เป็นอะไรรึเปล่า? แต่รู้ไม่รู้จะตอบคำถามนี้ยังไง นอกจากคำว่า ก็ไม่ได้เป็นอะไร
เวลาอยู่คนเดียวก็เอารูปเค้ามามอง แค่มองรูปหัวใจก็เต้นแปลกๆแล้ว จะให้มองหน้าเวลาคุยกันเค้าต้องรู้อาการแน่ๆ
จำได้ว่าช่วงที่ชอบแรกๆก็คิดถึ๊งคิดถึงทุกวินาทีเลยก็ว่าได้ ทำอะไรก็คิดถึงแต่เรื่องของเค้าไปซะหมด นี่เราบ้าไปแล้วรึเปล่า?
แต่เวลาที่คิดถึงมันก็จะยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว เขินซะจนจะบ้าตาย เขินอะไรเนี่ย? แต่มันก็เป็นความรู้สึกที่มีความสุขที่สุดอ่ะ
แล้วก็พอกลับมาย้อนถามตัวเองว่า ชอบเค้าเพราะอะไรน้าาา? ไม่รู้คำตอบมันหายไปไหน สมองมันว่างเปล่า
ไม่มีคำตอบสำหรับคำถามนี้เอาซะงั้น แต่ความรู้สึกมันดีใจนะเวลาที่เค้ามีความสุข เศร้าใจเวลาที่เค้าเศร้า
เวลาเค้าจะไปไหนมาไหนก็เป็นห่วง แม้แต่เค้าจะไปมีความรักเราก็ยังหวง เฮ้อออออ
ทำไมใจมันไม่เป็นปกติกับคนนี้ตลอด ทำไมต้องคนนี้ เค้าก็ไม่ได้นิสัยดี หน้าตาดีอะไรเลย แต่ใจมันก็...ทุกที
จนเค้าหายไป ไม่ได้เจอกัน แต่พอคิดถึงเค้าทีไร ใจมันก็เต้นทุกที อาการเดิมๆมันก็ยังไม่หาย หลายปีผ่านไปก็ยังเป็นอยู่
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรกัน? แต่การแอบชอบนี่มันก็รู้สึกดีจริงๆเลยนะคะว่ามั้ย?
เลยอยากถามเพื่อนๆว่าเคยมีประสบการณ์แบบนี้บ้างมั้ยคะ? มาเล่าให้ชุ่มฉ่ำหัวใจกันหน่อย ^^
ปล.ตั้งกระทู้นี้เพราะว่า อยากจะหาที่ระบาย ปรึกษาใครก็ไม่ได้ ฮ่าๆๆๆ ขำๆนะคะ
คนเราจะแอบชอบใครสักคนนึงได้นานขนาดไหน?
ตั้งแต่ครั้งแรกที่พบ วินาทีแรกเลย เค้าก็เข้ามาอยู่ในสมองซะแล้ว เข้ามาได้ไงเข้ามาตอนไหนก็ไม่รู้ รู้แต่ว่า นั่นใครวะ? น่ารักจัง
มองแล้วมองอีก รู้จักก็ไม่รู้จัก ชื่ออะไรก็ไม่ได้ถาม จนเมื่อมีโอกาสรู้จักชื่อ วันต่อมาก็คอยแต่ชะเง้อหาว่าเค้าจะมาอีกรึเปล่านะ
แต่ก็ไม่กล้าจะเข้าไปทำความรู้จักหรือทักทาย ได้แต่แอบมองอยู่ไกลๆ แล้วก็แอบอมยิ้มอยู่คนเดียว ไปบอกคนอื่นก็ไม่กล้า
แล้ววันเวลา โชคชะตาก็พา เรามาให้ได้รู้จักกัน แต่เวลาจะคุยก็พูดไม่ออก หัวใจมันเต้นแรง ยิ่งใกล้ก็ยิ่งเต้น จนมันวุ่นวายปั่นป่วนไปหมด
ถึงขนาดจะเป็นลมเลยก็มี ต้องนับหนึ่ง สอง สาม แล้วตั้งสติ ครั้งต่อๆไปพอจะเจอกัน เราก็เลยเอาแต่หลบหน้า หลบสายตา
จนเค้าก็ทักว่า เป็นอะไรรึเปล่า? แต่รู้ไม่รู้จะตอบคำถามนี้ยังไง นอกจากคำว่า ก็ไม่ได้เป็นอะไร
เวลาอยู่คนเดียวก็เอารูปเค้ามามอง แค่มองรูปหัวใจก็เต้นแปลกๆแล้ว จะให้มองหน้าเวลาคุยกันเค้าต้องรู้อาการแน่ๆ
จำได้ว่าช่วงที่ชอบแรกๆก็คิดถึ๊งคิดถึงทุกวินาทีเลยก็ว่าได้ ทำอะไรก็คิดถึงแต่เรื่องของเค้าไปซะหมด นี่เราบ้าไปแล้วรึเปล่า?
แต่เวลาที่คิดถึงมันก็จะยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว เขินซะจนจะบ้าตาย เขินอะไรเนี่ย? แต่มันก็เป็นความรู้สึกที่มีความสุขที่สุดอ่ะ
แล้วก็พอกลับมาย้อนถามตัวเองว่า ชอบเค้าเพราะอะไรน้าาา? ไม่รู้คำตอบมันหายไปไหน สมองมันว่างเปล่า
ไม่มีคำตอบสำหรับคำถามนี้เอาซะงั้น แต่ความรู้สึกมันดีใจนะเวลาที่เค้ามีความสุข เศร้าใจเวลาที่เค้าเศร้า
เวลาเค้าจะไปไหนมาไหนก็เป็นห่วง แม้แต่เค้าจะไปมีความรักเราก็ยังหวง เฮ้อออออ
ทำไมใจมันไม่เป็นปกติกับคนนี้ตลอด ทำไมต้องคนนี้ เค้าก็ไม่ได้นิสัยดี หน้าตาดีอะไรเลย แต่ใจมันก็...ทุกที
จนเค้าหายไป ไม่ได้เจอกัน แต่พอคิดถึงเค้าทีไร ใจมันก็เต้นทุกที อาการเดิมๆมันก็ยังไม่หาย หลายปีผ่านไปก็ยังเป็นอยู่
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรกัน? แต่การแอบชอบนี่มันก็รู้สึกดีจริงๆเลยนะคะว่ามั้ย?
เลยอยากถามเพื่อนๆว่าเคยมีประสบการณ์แบบนี้บ้างมั้ยคะ? มาเล่าให้ชุ่มฉ่ำหัวใจกันหน่อย ^^
ปล.ตั้งกระทู้นี้เพราะว่า อยากจะหาที่ระบาย ปรึกษาใครก็ไม่ได้ ฮ่าๆๆๆ ขำๆนะคะ