สวัสดีค่ะ...ที่อย่างจากตั้งกระทู้เพราะรู้สึกผิดค่ะ
วันนี้ดิฉันได้ยืนรอรถเมล์อยู่ย่านบางนา ซึ่งเหตุการณ์ที่ทำให้ดิฉันรู้สึกผิดเพราะบังเอิญำด้เห็นคุณตาท่านนึงซึางใส่เหมือนเครื่องช่วยฟังถามทางกับผู้หญิงท่านนึงแต่คงด้วยความที่คุณตาท่านคงพูดไม่ค่อยชัดทำให้ผู้หญิงคนนั้นดูกล้าๆกลัวๆกับคุณตา จากนั้นรถเมล์สายที่เธอจะนั่งก็มา ทำให้ดิฉันเกิดความสงสารคุณตาแต่ก็ไม่กล้าเข้าไปถามจนเวลาผ่านไปซัก 5 นาทีคุณตาท่านก็ขยับมาใกล้(ท่านเหมือนเดินไม่คล่องด้วยค่ะ)ดิฉันๆ จึงตัดสินใจคุยกับท่านโดยท่านแจ้งว่าท่านจะไปสนามหลวง ตอนท่านพูดดิฉันก็ฟังไม่ถนัดจึงถามท่านค่อยข้างเสียงดังและหลายครั้งจนเข้าใจ แต่ท่านก็เข้าใจด้วยการที่ดิฉันเขียนสายรถเมล์ใส่กระดาษให้ท่าน จากนั้นดิฉันก็ยืนรอซึ่งๆจริงๆรถที่ดิฉันจะนั่งผ่านไปแล้วหลายคัน(สงสารค่ะ เลยอยากให้ท่านขึ้นรถก่อน) แล้วเหตุการณ์ที่ทำให้รู้สึกผิดครั้งที่ 1 ก็เกิดขึ้นคือดิฉันเห็นสายรถที่คุณตาจะนั่งมาจึงบอกคุณตาให้รีบไปขึ้นรถ คุณตาท่านก็วิ่งปนเดินทั้งที่เหมือนขาจะไม่ดี แต่รถคันนั้นดันไปไม่ถึงที่ ดิฉันเลยต้องวิ่งไปเรียกท่านไปแล้วจูงท่านกลับมาที่ป้ายรถ ซึ่งท่านก็บอกว่ามันเป็นสายที่ดิฉันบอก ทำไมไม่ให้ขึ้น (คนแถวนั้นเริ่มมอง แต่ก็นะ เราพยายามแล้ว ) ตอนนี้เริ่มรู้สึกสงสารท่านมากจริงๆ น้ำตาเริ่มคลอไม่อยากยืนตรงนั้นแล้ว เลยขอกระดาษที่เขียนสายรถเมล์ให้ท่านเพื่อที่จะเขียนจุดหมายให้ท่าน เผื่อใครฟังท่านไม่เข้าใจจะได้ไม่ต้องหนีท่าน
เหตุการณ์ที่ 2 ที่ทำให้รู้สึกแย่คือไม่ได้ส่งให้ท่านขึ้นรถสายที่ท่านจะขึ้นเพราะกลัวจะน้ำตาคลอค่ะ แงๆ
จากที่ดิฉันเล่ามาทั้งหมดแค่ต้องการจะสื่อให้ทุกท่านที่เข้ามาอ่าน กระทู้นี้ ที่มี ผู้สูงอายุอยู่ด้วย อยากให้ดูแลท่านให้ดีๆ ถึงเราจะไม่สะดวกไปส่งท่านถึงที่หมายหรืออย่างไรก็ขอให้ส่งขึ้นรถเมล์หรืออะไรก็ได้ที่ทำให้ความลำบากมันลดลงค่ะ
ยังรู้สึกผิดอยู่เลยค่ะ(แต่ดิฉันก็ยินรอแบบเก้ๆกังเกือบ 40 นาทีนะค้ะ ถึงจะไม่ได้ส่งขึ้นรถก็ตาม) หวังว่าคุณตาคงเจอคนใจดีช่วยเหลือ หรือเดินทางถึงที่หมายอย่างปลอดภัยนะค้ะ
จบแล้วค่ะ อาจจะเล่างงๆไปบ้างนะค้ะ
ผู้สูงอายุในครอบครัว
วันนี้ดิฉันได้ยืนรอรถเมล์อยู่ย่านบางนา ซึ่งเหตุการณ์ที่ทำให้ดิฉันรู้สึกผิดเพราะบังเอิญำด้เห็นคุณตาท่านนึงซึางใส่เหมือนเครื่องช่วยฟังถามทางกับผู้หญิงท่านนึงแต่คงด้วยความที่คุณตาท่านคงพูดไม่ค่อยชัดทำให้ผู้หญิงคนนั้นดูกล้าๆกลัวๆกับคุณตา จากนั้นรถเมล์สายที่เธอจะนั่งก็มา ทำให้ดิฉันเกิดความสงสารคุณตาแต่ก็ไม่กล้าเข้าไปถามจนเวลาผ่านไปซัก 5 นาทีคุณตาท่านก็ขยับมาใกล้(ท่านเหมือนเดินไม่คล่องด้วยค่ะ)ดิฉันๆ จึงตัดสินใจคุยกับท่านโดยท่านแจ้งว่าท่านจะไปสนามหลวง ตอนท่านพูดดิฉันก็ฟังไม่ถนัดจึงถามท่านค่อยข้างเสียงดังและหลายครั้งจนเข้าใจ แต่ท่านก็เข้าใจด้วยการที่ดิฉันเขียนสายรถเมล์ใส่กระดาษให้ท่าน จากนั้นดิฉันก็ยืนรอซึ่งๆจริงๆรถที่ดิฉันจะนั่งผ่านไปแล้วหลายคัน(สงสารค่ะ เลยอยากให้ท่านขึ้นรถก่อน) แล้วเหตุการณ์ที่ทำให้รู้สึกผิดครั้งที่ 1 ก็เกิดขึ้นคือดิฉันเห็นสายรถที่คุณตาจะนั่งมาจึงบอกคุณตาให้รีบไปขึ้นรถ คุณตาท่านก็วิ่งปนเดินทั้งที่เหมือนขาจะไม่ดี แต่รถคันนั้นดันไปไม่ถึงที่ ดิฉันเลยต้องวิ่งไปเรียกท่านไปแล้วจูงท่านกลับมาที่ป้ายรถ ซึ่งท่านก็บอกว่ามันเป็นสายที่ดิฉันบอก ทำไมไม่ให้ขึ้น (คนแถวนั้นเริ่มมอง แต่ก็นะ เราพยายามแล้ว ) ตอนนี้เริ่มรู้สึกสงสารท่านมากจริงๆ น้ำตาเริ่มคลอไม่อยากยืนตรงนั้นแล้ว เลยขอกระดาษที่เขียนสายรถเมล์ให้ท่านเพื่อที่จะเขียนจุดหมายให้ท่าน เผื่อใครฟังท่านไม่เข้าใจจะได้ไม่ต้องหนีท่าน
เหตุการณ์ที่ 2 ที่ทำให้รู้สึกแย่คือไม่ได้ส่งให้ท่านขึ้นรถสายที่ท่านจะขึ้นเพราะกลัวจะน้ำตาคลอค่ะ แงๆ
จากที่ดิฉันเล่ามาทั้งหมดแค่ต้องการจะสื่อให้ทุกท่านที่เข้ามาอ่าน กระทู้นี้ ที่มี ผู้สูงอายุอยู่ด้วย อยากให้ดูแลท่านให้ดีๆ ถึงเราจะไม่สะดวกไปส่งท่านถึงที่หมายหรืออย่างไรก็ขอให้ส่งขึ้นรถเมล์หรืออะไรก็ได้ที่ทำให้ความลำบากมันลดลงค่ะ
ยังรู้สึกผิดอยู่เลยค่ะ(แต่ดิฉันก็ยินรอแบบเก้ๆกังเกือบ 40 นาทีนะค้ะ ถึงจะไม่ได้ส่งขึ้นรถก็ตาม) หวังว่าคุณตาคงเจอคนใจดีช่วยเหลือ หรือเดินทางถึงที่หมายอย่างปลอดภัยนะค้ะ
จบแล้วค่ะ อาจจะเล่างงๆไปบ้างนะค้ะ