ใครมีลูก ที่ดูเหมือน สอนแล้วไม่ยอมฟัง ทั้งรู้ว่าทำแล้วจะโดน..น มาลองอ่านเรื่องของผมดูครับ
ปูพื้นฐานก่อนนะครับ
...ผมและภรรยาอายุ ประมาณ 40 ปี มีลูกสองคน อายุ 8 ขวบ และ 7 ขวบ
...ผมมีความรู้ถ้าเทียบก็ระดับ ปริญญาเอก ภรรยาก็ระดับปริญญาโท
...ผมและภรรยา ศึกษาเรื่องทฤษฎี และปรึกษาเพื่อนหมอเด็ก และหมอจิตเวชมาพอสมควร
แต่..
หลายปีที่ผ่านมา ผม และ ภรรยา สอนลูกแล้ว ลูกไม่ค่อยเชื่อฟัง ต่อต้านตลอด
เราคิดว่า นั่นเป็นภาวะของเด็กฉลาด คือ มองว่าการต่อต้าน เป็นการเปิดมุมมองให้กว้างขึ้น
รู้จักการมองออกนอกกรอบ
แต่ ...มันไม่ใช่ซะแล้วครับ ลูกๆ มักจะต่อต้านขึ้นเรื่อยๆ แมักระทั่งเรื่องเล็กๆน้อยๆ เค้าต้านหมด
ปีที่แล้ว ภรรยาไม่ค่อยสบาย เราเลยตัดสินใจให้ภรรยา ลาออกมาคอยอบรมลูก
เราทั้งคู่ทำงานนอกบ้านหมด จึงคิดว่าปัญหามันเกิดจากการที่เราไม่มีเวลาให้ลูก...
เพื่อนๆ คงคิดว่า ถูกทางแล้วใช่มั๊ยครับ......แต่จริงแล้วมั้นใช่ แค่ส่วนเดียว
ผมเองก็ทำงานหนัก. ทำโอที แทบทุกวัน และต้องอ่านหนังสือสอบเพื่อความก้าวหน้าอีก
ทำให้ แทบไม่มีเวลาให้ลูกเลย.....กลับมาถึงบ้านทีไร มีแต่เสียงดุ เด็กๆ ที่ไม่ได้ดั่งใจภรรยาผม
ทั้งที่มันก็เป็นเรื่อง เดิมๆ แต่ เด็กไม่ยอมปรับตัวเอาเสียเลย ผมละไม่เข้าใจจริงๆในตอนนั้น
ไม่นานมานี้ ผมเริ่มเห็นท่าจะไม่ดีแล้ว เด็กโตขึ้นและโตพร้อมกับความต่อต้านที่ชัดเจนขึ้นด้วย
ผมได้มีเวลาคิดทบทวนดูว่า ทำไม ผมมีความรู้ท่วมหัว แต่สอนลูกตัวเองไม่ได้
เจอแล้วครับ...
เหตุการณ์ เก่าๆที่ผมนึกทบทวน...
...............................................
ขณะหม่าม๊า ลงไปซื้อของที่ เซเว่น
"ป๊า..ขาวแดง ห้ามจอดนะป๊า..."
"อืม..ม์ไม่เป็นไร แป๊บเดียว หม่าม๊าลงไปซื้อของ เดี๋ยวก็ขึ้นมาแล้ว เราจอดตีไฟไว้ไม่เป็นไรหรอก"
.............................................
ขณะรออาหารในร้านอาหาร
"ป๊า...ขอเล่นเกมในโทรศัพท์หน่อยครับ"
"เล่นแต่เกม เดี๋ยวสมองฝ่อ แป๊บเดียวเดียวอาหารก็มาแล้ว"
ว่าแล้ว ผมก็หยิบโทรศัพท์ มาเช็ค LINE ฆ่าเวลา
.............................................
"เด็กๆ ตื่นได้แล้วนะ หม่าม๊าปลุกหลายรอบแล้ว ต้องไปโรงเรียนแต่เช้า"
แต่..หม่าม๊า ก็ยังนอนอยู่บนที่นอน
...............................................
ไม่ทราบว่าเพื่อนๆ เป็นเหมือนกันกับผมหรือเปล่า ที่เรามองข้ามอะไรไป..
ใช่ครับ....ผมมองข้าม สิ่งสำคัญไปสิ่งหนึ่ง...ที่
ในใจลูกๆผมคงอยากจะพูด ด้วยเสียงอันดังก้องทุกครั้งที่เค้าเกิดการต่อต้านว่า..
"ถ้าป๊า....ยังทำไม่ได้ ก็อย่า ริอาจ มาสอนพวกเรา" แต่เค้าไม่อยู่ในฐานะที่พูดได้เท่านั้นเอง
ผมเลย กลับมาแก้ที่ตัวปัญหา จากตัวผมเองก่อน
...ผมหยุดเรียนไม่เอาแล้วครับปริญญาใบที่ 4 เพราะ ต่อให้เราเก่งแค่ไหน แต่ถ้าไม่สามารถสอนลูก
ให้เป็นคนดีได้ ...เราก็แค่คนเห็นแก่ตัวคนนึง
...ผมหยุดพฤติกรรม ที่ปากว่าตาขยิบ ..ที่ผู้ใหญ่มักจะหาเหตุผลมาอ้างเสมอว่า "มันเป็นข้อยกเว้น"
แต่จริงแล้ว ถ้าไม่ทำให้เค้าเห็น คุณก็ไม่อาจได้ใจเค้าเลย
และชักชวนภรรยามาแก้ปัญหาด้วยกัน...
ได้ผลดีมากครับ ....แต่บอกตรงๆ (ผมและภรรยาเหนื่อย คอดๆ เลย เหนื่อยมาก...ก)
แต่คุ้ม ครับ ทุกวันนี้..แค่ทำให้เค้าเห็น ไม่ต้องบ่นมากพูดมาก เค้าก็เดินตามทางเรามาแล้วครับ
.......................................(^_^)" (^_-)".............................................
ป๊า.....!! อย่า ริอาจ มาสอนพวกเรา ถ้า...ป๊า......(-_-)
ปูพื้นฐานก่อนนะครับ
...ผมและภรรยาอายุ ประมาณ 40 ปี มีลูกสองคน อายุ 8 ขวบ และ 7 ขวบ
...ผมมีความรู้ถ้าเทียบก็ระดับ ปริญญาเอก ภรรยาก็ระดับปริญญาโท
...ผมและภรรยา ศึกษาเรื่องทฤษฎี และปรึกษาเพื่อนหมอเด็ก และหมอจิตเวชมาพอสมควร
แต่..
หลายปีที่ผ่านมา ผม และ ภรรยา สอนลูกแล้ว ลูกไม่ค่อยเชื่อฟัง ต่อต้านตลอด
เราคิดว่า นั่นเป็นภาวะของเด็กฉลาด คือ มองว่าการต่อต้าน เป็นการเปิดมุมมองให้กว้างขึ้น
รู้จักการมองออกนอกกรอบ
แต่ ...มันไม่ใช่ซะแล้วครับ ลูกๆ มักจะต่อต้านขึ้นเรื่อยๆ แมักระทั่งเรื่องเล็กๆน้อยๆ เค้าต้านหมด
ปีที่แล้ว ภรรยาไม่ค่อยสบาย เราเลยตัดสินใจให้ภรรยา ลาออกมาคอยอบรมลูก
เราทั้งคู่ทำงานนอกบ้านหมด จึงคิดว่าปัญหามันเกิดจากการที่เราไม่มีเวลาให้ลูก...
เพื่อนๆ คงคิดว่า ถูกทางแล้วใช่มั๊ยครับ......แต่จริงแล้วมั้นใช่ แค่ส่วนเดียว
ผมเองก็ทำงานหนัก. ทำโอที แทบทุกวัน และต้องอ่านหนังสือสอบเพื่อความก้าวหน้าอีก
ทำให้ แทบไม่มีเวลาให้ลูกเลย.....กลับมาถึงบ้านทีไร มีแต่เสียงดุ เด็กๆ ที่ไม่ได้ดั่งใจภรรยาผม
ทั้งที่มันก็เป็นเรื่อง เดิมๆ แต่ เด็กไม่ยอมปรับตัวเอาเสียเลย ผมละไม่เข้าใจจริงๆในตอนนั้น
ไม่นานมานี้ ผมเริ่มเห็นท่าจะไม่ดีแล้ว เด็กโตขึ้นและโตพร้อมกับความต่อต้านที่ชัดเจนขึ้นด้วย
ผมได้มีเวลาคิดทบทวนดูว่า ทำไม ผมมีความรู้ท่วมหัว แต่สอนลูกตัวเองไม่ได้
เจอแล้วครับ...
เหตุการณ์ เก่าๆที่ผมนึกทบทวน...
...............................................
ขณะหม่าม๊า ลงไปซื้อของที่ เซเว่น
"ป๊า..ขาวแดง ห้ามจอดนะป๊า..."
"อืม..ม์ไม่เป็นไร แป๊บเดียว หม่าม๊าลงไปซื้อของ เดี๋ยวก็ขึ้นมาแล้ว เราจอดตีไฟไว้ไม่เป็นไรหรอก"
.............................................
ขณะรออาหารในร้านอาหาร
"ป๊า...ขอเล่นเกมในโทรศัพท์หน่อยครับ"
"เล่นแต่เกม เดี๋ยวสมองฝ่อ แป๊บเดียวเดียวอาหารก็มาแล้ว"
ว่าแล้ว ผมก็หยิบโทรศัพท์ มาเช็ค LINE ฆ่าเวลา
.............................................
"เด็กๆ ตื่นได้แล้วนะ หม่าม๊าปลุกหลายรอบแล้ว ต้องไปโรงเรียนแต่เช้า"
แต่..หม่าม๊า ก็ยังนอนอยู่บนที่นอน
...............................................
ไม่ทราบว่าเพื่อนๆ เป็นเหมือนกันกับผมหรือเปล่า ที่เรามองข้ามอะไรไป..
ใช่ครับ....ผมมองข้าม สิ่งสำคัญไปสิ่งหนึ่ง...ที่
ในใจลูกๆผมคงอยากจะพูด ด้วยเสียงอันดังก้องทุกครั้งที่เค้าเกิดการต่อต้านว่า..
"ถ้าป๊า....ยังทำไม่ได้ ก็อย่า ริอาจ มาสอนพวกเรา" แต่เค้าไม่อยู่ในฐานะที่พูดได้เท่านั้นเอง
ผมเลย กลับมาแก้ที่ตัวปัญหา จากตัวผมเองก่อน
...ผมหยุดเรียนไม่เอาแล้วครับปริญญาใบที่ 4 เพราะ ต่อให้เราเก่งแค่ไหน แต่ถ้าไม่สามารถสอนลูก
ให้เป็นคนดีได้ ...เราก็แค่คนเห็นแก่ตัวคนนึง
...ผมหยุดพฤติกรรม ที่ปากว่าตาขยิบ ..ที่ผู้ใหญ่มักจะหาเหตุผลมาอ้างเสมอว่า "มันเป็นข้อยกเว้น"
แต่จริงแล้ว ถ้าไม่ทำให้เค้าเห็น คุณก็ไม่อาจได้ใจเค้าเลย
และชักชวนภรรยามาแก้ปัญหาด้วยกัน...
ได้ผลดีมากครับ ....แต่บอกตรงๆ (ผมและภรรยาเหนื่อย คอดๆ เลย เหนื่อยมาก...ก)
แต่คุ้ม ครับ ทุกวันนี้..แค่ทำให้เค้าเห็น ไม่ต้องบ่นมากพูดมาก เค้าก็เดินตามทางเรามาแล้วครับ
.......................................(^_^)" (^_-)".............................................