09.40 น.ผมร้องอีกแล้ว ตื่นสะดุ้ง ฝันว่าแม่มาทำกับข้าวให้กิน รีบคว้ารูปติดตีวในกระเป๋าที่หัวเตียงมาดูและบอกแม่ว่าสู่สุคตินแม่จ๋า..นอนน้ำตาไหล หลับไม่ลง
แม่เลี้ยงผมมา..กว่าจะโต แค่น้ำ5 บาท โจ๊กร้อนๆ ยาแม้แต่เม็ดเดียวผมก็ไม่เคยได้ป้อนแม่ แม่จากไปกะทันหันไม่มีโอกาสให้ผมได้ดูแลเลย..คุยกันอยู่ดีๆ แม่ก็เป็นลม แค่เป็นลมก็เสียชีวิตเนาะคนเรา ช่างไม่ยุติธรรม ไม่เจ็บ ไม่ร้อง ไม่รู้สึกอะไรทั้งสิ้น ..ภาพที่พี่พยาบาลบอกผม ตอนนี้แม่ยังใช้เครื่องหายใจอยู่ น้องอยากบอกอะไรกับแม่ไหม รีบบอกก่อนลมหายใจท่านจะหมดไป ผมลูบหัวแม่ ผมของแม่รุงรังใช้ยางรัดของรัดไว้แม่คงรีบ น้ำตาแม่ผมไหลออกมาเอง ผมพูดเป็น100 รอบข้างหูแม่ แม่ตื่น ตื่น แม่นอนมาทั้งวันแล้ว ตื่นซิแม่ ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้ บอยจะพาไปเที่ยว ได้โปรดนะแม่ ตื่นๆ ผมจำได้ผมพูดที่ข้างเตียงเหมือนคนบ้า หมอบอกจะให้ถอดเครื่องหายใจตอนนี้เลยไหม แม่จะได้ไปสบาย ผมบอกไม่ต้องถอด ผมอยากให้แม่หมดลมหายใจไปเอง ผ่านมาอีกวันจนในที่สุดลมเฮือกสุดท้าย แม่กระตุกครั้งเดียวและก็สิ้นลมต่อหน้าต่อตาผม.. ฝันถึงแม่ทีไรผมก็แทบนอนไม่หลับ เอาแต่ร้องไห้ คำถามมากมายตอนนี้มันวิ่งอยู่ในหัวผมไปหมด...
:เมื่อคุณมีเขาอยู่ คุณทำไรเพื่อให้เขารู้สึกดี สบายใจแล้วหรือยัง
ใครที่อยากกอด อยากกระซิบ อยากบอกรักแม่ รีบทำนะครับ
ทุกอย่างไม่อาจการันตีได้..ว่าตื่นมาพรุ่งนี้ เราจะยังเจอหน้ากันอยู่อีกไหม
ตอนนี้. กอดแม่อุ่นๆ มันเป็นยังไงผมไม่รู้จักเลย ได้แต่กอดรูปภาพ หลับตาและคิดถึงวันที่เรามีเขาอยู่ ......
12/8/2554/ภาพความทรงจำ ภาพล้ำค่าที่สุดในชีวิตผม
ผมไม่มีโอกาสได้ทำ ไม่มีมืออุ่นๆลูบหัวและชมว่า ผมหล่อนะ
ลูกชายแม่หล่อคม ไม่มีใครปกป้อง คำพูดสุดท้ายที่แม่บอกในวันนั้น
"บอยจะเป็นยังไง เป็นอะไร อยู่ตรงไหน ทำอะไร ในสายตาแม่บอยคือคนดีและถูกเสมอ เหนื่อยเมื่อไหร่ก็กลับมากินข้าวที่บ้านเรานะลูก"
โถ่แม่จ๋า อุบัติเหตุมันเหมือนมีดกรีดใจให้สลาย แต่มันก็ไม่ได้ทำให้แม่ตายไปจากความทรงจำชั่วนิจนิรันดร..
ผมควรทำยังไงดีครับ อึดอัดและเศร้าเอามากๆ เวลาที่ผมนอนคนเดียว แอบร้องไห้ ผิดหวังและคิดถึงแม่ผมทุกครั้ง??
แม่เลี้ยงผมมา..กว่าจะโต แค่น้ำ5 บาท โจ๊กร้อนๆ ยาแม้แต่เม็ดเดียวผมก็ไม่เคยได้ป้อนแม่ แม่จากไปกะทันหันไม่มีโอกาสให้ผมได้ดูแลเลย..คุยกันอยู่ดีๆ แม่ก็เป็นลม แค่เป็นลมก็เสียชีวิตเนาะคนเรา ช่างไม่ยุติธรรม ไม่เจ็บ ไม่ร้อง ไม่รู้สึกอะไรทั้งสิ้น ..ภาพที่พี่พยาบาลบอกผม ตอนนี้แม่ยังใช้เครื่องหายใจอยู่ น้องอยากบอกอะไรกับแม่ไหม รีบบอกก่อนลมหายใจท่านจะหมดไป ผมลูบหัวแม่ ผมของแม่รุงรังใช้ยางรัดของรัดไว้แม่คงรีบ น้ำตาแม่ผมไหลออกมาเอง ผมพูดเป็น100 รอบข้างหูแม่ แม่ตื่น ตื่น แม่นอนมาทั้งวันแล้ว ตื่นซิแม่ ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้ บอยจะพาไปเที่ยว ได้โปรดนะแม่ ตื่นๆ ผมจำได้ผมพูดที่ข้างเตียงเหมือนคนบ้า หมอบอกจะให้ถอดเครื่องหายใจตอนนี้เลยไหม แม่จะได้ไปสบาย ผมบอกไม่ต้องถอด ผมอยากให้แม่หมดลมหายใจไปเอง ผ่านมาอีกวันจนในที่สุดลมเฮือกสุดท้าย แม่กระตุกครั้งเดียวและก็สิ้นลมต่อหน้าต่อตาผม.. ฝันถึงแม่ทีไรผมก็แทบนอนไม่หลับ เอาแต่ร้องไห้ คำถามมากมายตอนนี้มันวิ่งอยู่ในหัวผมไปหมด...
:เมื่อคุณมีเขาอยู่ คุณทำไรเพื่อให้เขารู้สึกดี สบายใจแล้วหรือยัง
ใครที่อยากกอด อยากกระซิบ อยากบอกรักแม่ รีบทำนะครับ
ทุกอย่างไม่อาจการันตีได้..ว่าตื่นมาพรุ่งนี้ เราจะยังเจอหน้ากันอยู่อีกไหม
ตอนนี้. กอดแม่อุ่นๆ มันเป็นยังไงผมไม่รู้จักเลย ได้แต่กอดรูปภาพ หลับตาและคิดถึงวันที่เรามีเขาอยู่ ......
12/8/2554/ภาพความทรงจำ ภาพล้ำค่าที่สุดในชีวิตผม
ผมไม่มีโอกาสได้ทำ ไม่มีมืออุ่นๆลูบหัวและชมว่า ผมหล่อนะ
ลูกชายแม่หล่อคม ไม่มีใครปกป้อง คำพูดสุดท้ายที่แม่บอกในวันนั้น
"บอยจะเป็นยังไง เป็นอะไร อยู่ตรงไหน ทำอะไร ในสายตาแม่บอยคือคนดีและถูกเสมอ เหนื่อยเมื่อไหร่ก็กลับมากินข้าวที่บ้านเรานะลูก"
โถ่แม่จ๋า อุบัติเหตุมันเหมือนมีดกรีดใจให้สลาย แต่มันก็ไม่ได้ทำให้แม่ตายไปจากความทรงจำชั่วนิจนิรันดร..