ผมเป้นเด็กคนหนึ่งครับตอนนี้เรียนอยู่มหาวิทยาลัย แห่งหนึ่งครับผม
แม่ผมอายุก็ ยังไม่มากครับ ประมาณ 63ปี ครับ แม่ของผมดูเหมือนจะเครียด และวิตกกังวลมากเกินไปในหลายๆเรื่องครับ
ตัวอย่างเหตุการณ์ที่ 1 ครับ
ผม: แม่เดะหนู ต้องไป ค่ายอัตลักษณ์ ที่ นครนายก 5 วันนะ ไปวันที่ 4 กลับวันที่ 8
แม่ : ไม่ไปไม่ได้หรอ ไปให้พวกรุ่นพี่เค้ายิงตาย
ผม: ไม่มีหรอก แม่
แม่ : ทำไมจะไม่มี ดูข่าวบ้างหรือเปล่า ไม่เห็นหรอ พาไปโดดทะเล ชกต่อย โดยยิงตาย
ผม :ก็นั่นมันที่อื่น ที่นี่ไม่เคยมีข่าวนะ เรื่องโดดทะเลนั่น ที่จ.นครนายก ไม่มีทะเลนะแม่
แม่ : เธอรู้ได้ไง เค้าปิดข่าวไว้น่ะสิ เค้าอาจะมีรถพาไปก็ได้
ผม :พูด ก็พูดไปเถอะแม่ ยังไงหนูก็ต้องไป
แม่ : มีแต่'พวกโง่ๆ' เท่านั้นแหละที่ไปน่ะ 'มีแค่4-5คน' คนที่เค้าฉลาดๆเค้าไม่ไปกันหรอก
ผม: (ไม่รู้จะพูดไรแล้ว)
ปล.ผมไมไ่ด้พิมพ์ผิด ผมเรียกตัวเองว่าหนูกับแม่ จริงๆ
รูปด้านล่างนี่เป็นรูปงานไหว้ครูที่ มหาวิทยาลัยของผมครับ ซึ่งที่ค่ายอัตลักษณ์ก็นั่งกันแบบนี้ ที่เดียวกันครับ ครับ แต่คนละงานเท่านั้น
ทุกคนที่เข้ามาอ่าน ช่วยนับหน่อยครับว่า 'มีแค่4-5คน' แบบที่แม่ผมบอกไหม ในภาพนี่ยังถ่ายไม่ติดหมดนะครับ ยังมีด้านขวาของรูปอีก
และที่สำคัญนะครับ ไปที่นั่น อย่าว่าแต่เล่นอะัไรแรงๆเลยครับ แค่ร้องรำทำเพลงยังไม่มีเลยครับผม ทุกคนไปที่นั่นเหมือนไปปิคนิค เข้าฟังบรรยาย ปฐมนิเทศ แล้วก็เข้านอน แค่นั้น ไม่มีอะไรเลย ทุกคนกลับมา ครบ32ทุกประการนะครับ
ตัวอย่างเหตุการณ์ที่ 2 ครับ
แม่ผมดูถูกผมขนาดหนัก ถึงขนาดกลัวผมไม่จบ ม.6 ให้ความสำคัญกับคำว่า 'จบม.6' มากกว่าคำว่า 'มีมหาวิทยาลัยเรียน'
ผมคิดว่า การมีที่เรียนสำคัญกว่านะครับ การไม่จบม.6เนี่ย เขาก็ยังมีเวลาให้เราไปแก้ ในกรณีติด 0 ร ถูกไหมครับ และสำหรับโรงเรียนผม การจะไม่จบม.6 เกิดจากกรณี ดังกล่าวได้เพียงกรณีเดียวเท่านั้น ซึ่งผม ไม่ติดอยู่แล่ว ก็เท่ากับ จบม.6 สบายๆ
จริงอยู่ครับ อาจจะบอกว่า "ต่อให้ติด คณะ มหาวิทยาลัยดีแค่ไหน ถ้าไม่จบม.6 ก็ไม่มีสิทธิ์เรียน" แต่สำหรับผม กรณีของผม ผมจบม.6แน่นอน
เพราะผมไม่ติด 0 ร โอเคนะครับ ดังนั้นประเด็นที่ เรา(ผมกับแม่) ควรจะโฟกัส คือเรื่อง 'มีมหาวิทยาลัยเรียน' มากกว่า
แต่แม่ของผมเนี่ย กลับไปวิตก กังวล ว่าผมจะไม่จบ ม.6 ตอนไปบน เรื่องขอให้ติด.. (คณะที่ผมต้องการ)
แม่ผม กลับบนว่า 'ขอให่ ลูกจบม.6 และได้เรียนมหาวิทยาลัย ' <<< ผมไม่เข้าใจครับ จะบนทำไม?
จบม.6 มันจบแน่ๆอยู่แล้ว ไม่มีความเสี่ยง เพราะผมไม่ไ่ด้ติด 0 ร ดังที่กล่าวไป แถมยังบนแค่ว่า 'ได้เรียนมหาวิทยาลัย' จะบนทำไมครับแบบนี้?
เพราะถ้าบนแบบนี้เนี่ย ยังไงผมก็ต้องมาแก้บนแน่ๆ เพราะถ้าผมเรียน ราม เรียน สุโขทัย หรือ ราชภัฏ หรือที่ไ่หน ยังไงก็ต้องมาแก้บน เพราะ 'ได้เรียนมหาวิทยาลัย' แล้ว ทำไมแม่ผมไม่บอกชื่อ มหาวิทยาลัย ชื่อคณะไป? ก็เพราะแม่ผม มัวแต่วิตก เรื่อง 'จบม.6' ประมาณว่า เรียนมหาวิทยาลัยที่ไหนก็ได้ ว่างั้น = =
ตัวอย่างเหตุการณ์ที่3 (อันนี้ งงมาก เห้นเอาธุระทุกเรื่อง เรื่องนี้กลับ เฉยๆ)
ผมโดนรุมกระทืบ โดนกลุ่มคนประมาณ 50กว่าคน แล้วผมไมไ่ด้เป็นอะไรมาก
แม่ผมกลับไม่เอาเรื่อง ไม่แจ้งความ แม่ผมบอกว่า 'เธอมีหลักฐานไหม ' ผมตอบว่า 'มี' แม่ผมสวนด้วยเสียงดังกว่า 'ไม่มี!' แล้วก็พูดต่อไปว่า 'เธอไม่มีหลักฐานแล้วเธอจะไปเิอาเรื่อง อะไรกับเขา มีค่าทนายไหม? แม่เป้นคนที่ไม่ชอบมีเรื่องมีราวกับใคร บลาๆๆๆ'
เหอะๆ ประหลาดดี ลูกตัวเองโดนรุม ต่อให้ไม่เป้นไร คิดว่าสภาพจิตใจ จะเป็นยังไง? เรื่องหลักฐานน่ะ มันมี คนมุงดูเยอะแยะ เห็่นในโซเชี่ยลเน็ตเวิร์ค นินทาผมเรื่องนี้กันให้แซด และตอนหลัง คนที่ทำมันก้ยังยอมรับว่ามันทำ = = (พูดง่ายๆ หลักฐานก็มี คนทำก็ยอมรับ แต่ดันไม่เอาเรื่อง)
วันที่เกิดเ้รื่องผมก็ไปแจ้งความกับตำรวจ ตำรวจส่งผมไปตรวจร่างกาย แล้วทีนี้ มันก็มีค่าใช้จ่ายตรวจร่างกาย ที่เราต้องออกไปก่อน ผมโทรหาแม่ให้แม่มาจ่าย แม่ผมบอกว่าไงรู้ไหมครับ 'ไปมีเรื่อวงกับใครเค้าอีกละ' ใช้คำว่า'อีก' พูดเหมือนกับผมเคยไปมีเร่องกับใครงั้นละ และคราวนี้มันก็เป็นฝ่ายผิดด้วย ผมไมไ่ด้เป้นฝ่ายผิดด้วยนะ แต่แม่ผมก็ยังไม่เอาเรื่อง = = คิดดูแล้วกัน เครียดทุกเรื่อง แต่พอเรื่องที่ควรจะเครียด ควรจะจริงจัง ควรจะแจ้งความ กลับไม่ทำ
ผมควรจะทำอย่างไรกับแม่คนนี้ หรือว่าเป้นฝ่ายผมที่ควรจะปรับแนวคิดซะใหม่? หรือ ผมเป้นลุกอกตัญญูหรืออะไรยังไง
แม่ ผมเป็นอะไรมากมั๊ยครับ?
แม่ผมอายุก็ ยังไม่มากครับ ประมาณ 63ปี ครับ แม่ของผมดูเหมือนจะเครียด และวิตกกังวลมากเกินไปในหลายๆเรื่องครับ
ตัวอย่างเหตุการณ์ที่ 1 ครับ
ผม: แม่เดะหนู ต้องไป ค่ายอัตลักษณ์ ที่ นครนายก 5 วันนะ ไปวันที่ 4 กลับวันที่ 8
แม่ : ไม่ไปไม่ได้หรอ ไปให้พวกรุ่นพี่เค้ายิงตาย
ผม: ไม่มีหรอก แม่
แม่ : ทำไมจะไม่มี ดูข่าวบ้างหรือเปล่า ไม่เห็นหรอ พาไปโดดทะเล ชกต่อย โดยยิงตาย
ผม :ก็นั่นมันที่อื่น ที่นี่ไม่เคยมีข่าวนะ เรื่องโดดทะเลนั่น ที่จ.นครนายก ไม่มีทะเลนะแม่
แม่ : เธอรู้ได้ไง เค้าปิดข่าวไว้น่ะสิ เค้าอาจะมีรถพาไปก็ได้
ผม :พูด ก็พูดไปเถอะแม่ ยังไงหนูก็ต้องไป
แม่ : มีแต่'พวกโง่ๆ' เท่านั้นแหละที่ไปน่ะ 'มีแค่4-5คน' คนที่เค้าฉลาดๆเค้าไม่ไปกันหรอก
ผม: (ไม่รู้จะพูดไรแล้ว)
ปล.ผมไมไ่ด้พิมพ์ผิด ผมเรียกตัวเองว่าหนูกับแม่ จริงๆ
รูปด้านล่างนี่เป็นรูปงานไหว้ครูที่ มหาวิทยาลัยของผมครับ ซึ่งที่ค่ายอัตลักษณ์ก็นั่งกันแบบนี้ ที่เดียวกันครับ ครับ แต่คนละงานเท่านั้น
ทุกคนที่เข้ามาอ่าน ช่วยนับหน่อยครับว่า 'มีแค่4-5คน' แบบที่แม่ผมบอกไหม ในภาพนี่ยังถ่ายไม่ติดหมดนะครับ ยังมีด้านขวาของรูปอีก
และที่สำคัญนะครับ ไปที่นั่น อย่าว่าแต่เล่นอะัไรแรงๆเลยครับ แค่ร้องรำทำเพลงยังไม่มีเลยครับผม ทุกคนไปที่นั่นเหมือนไปปิคนิค เข้าฟังบรรยาย ปฐมนิเทศ แล้วก็เข้านอน แค่นั้น ไม่มีอะไรเลย ทุกคนกลับมา ครบ32ทุกประการนะครับ
ตัวอย่างเหตุการณ์ที่ 2 ครับ
แม่ผมดูถูกผมขนาดหนัก ถึงขนาดกลัวผมไม่จบ ม.6 ให้ความสำคัญกับคำว่า 'จบม.6' มากกว่าคำว่า 'มีมหาวิทยาลัยเรียน'
ผมคิดว่า การมีที่เรียนสำคัญกว่านะครับ การไม่จบม.6เนี่ย เขาก็ยังมีเวลาให้เราไปแก้ ในกรณีติด 0 ร ถูกไหมครับ และสำหรับโรงเรียนผม การจะไม่จบม.6 เกิดจากกรณี ดังกล่าวได้เพียงกรณีเดียวเท่านั้น ซึ่งผม ไม่ติดอยู่แล่ว ก็เท่ากับ จบม.6 สบายๆ
จริงอยู่ครับ อาจจะบอกว่า "ต่อให้ติด คณะ มหาวิทยาลัยดีแค่ไหน ถ้าไม่จบม.6 ก็ไม่มีสิทธิ์เรียน" แต่สำหรับผม กรณีของผม ผมจบม.6แน่นอน
เพราะผมไม่ติด 0 ร โอเคนะครับ ดังนั้นประเด็นที่ เรา(ผมกับแม่) ควรจะโฟกัส คือเรื่อง 'มีมหาวิทยาลัยเรียน' มากกว่า
แต่แม่ของผมเนี่ย กลับไปวิตก กังวล ว่าผมจะไม่จบ ม.6 ตอนไปบน เรื่องขอให้ติด.. (คณะที่ผมต้องการ)
แม่ผม กลับบนว่า 'ขอให่ ลูกจบม.6 และได้เรียนมหาวิทยาลัย ' <<< ผมไม่เข้าใจครับ จะบนทำไม?
จบม.6 มันจบแน่ๆอยู่แล้ว ไม่มีความเสี่ยง เพราะผมไม่ไ่ด้ติด 0 ร ดังที่กล่าวไป แถมยังบนแค่ว่า 'ได้เรียนมหาวิทยาลัย' จะบนทำไมครับแบบนี้?
เพราะถ้าบนแบบนี้เนี่ย ยังไงผมก็ต้องมาแก้บนแน่ๆ เพราะถ้าผมเรียน ราม เรียน สุโขทัย หรือ ราชภัฏ หรือที่ไ่หน ยังไงก็ต้องมาแก้บน เพราะ 'ได้เรียนมหาวิทยาลัย' แล้ว ทำไมแม่ผมไม่บอกชื่อ มหาวิทยาลัย ชื่อคณะไป? ก็เพราะแม่ผม มัวแต่วิตก เรื่อง 'จบม.6' ประมาณว่า เรียนมหาวิทยาลัยที่ไหนก็ได้ ว่างั้น = =
ตัวอย่างเหตุการณ์ที่3 (อันนี้ งงมาก เห้นเอาธุระทุกเรื่อง เรื่องนี้กลับ เฉยๆ)
ผมโดนรุมกระทืบ โดนกลุ่มคนประมาณ 50กว่าคน แล้วผมไมไ่ด้เป็นอะไรมาก
แม่ผมกลับไม่เอาเรื่อง ไม่แจ้งความ แม่ผมบอกว่า 'เธอมีหลักฐานไหม ' ผมตอบว่า 'มี' แม่ผมสวนด้วยเสียงดังกว่า 'ไม่มี!' แล้วก็พูดต่อไปว่า 'เธอไม่มีหลักฐานแล้วเธอจะไปเิอาเรื่อง อะไรกับเขา มีค่าทนายไหม? แม่เป้นคนที่ไม่ชอบมีเรื่องมีราวกับใคร บลาๆๆๆ'
เหอะๆ ประหลาดดี ลูกตัวเองโดนรุม ต่อให้ไม่เป้นไร คิดว่าสภาพจิตใจ จะเป็นยังไง? เรื่องหลักฐานน่ะ มันมี คนมุงดูเยอะแยะ เห็่นในโซเชี่ยลเน็ตเวิร์ค นินทาผมเรื่องนี้กันให้แซด และตอนหลัง คนที่ทำมันก้ยังยอมรับว่ามันทำ = = (พูดง่ายๆ หลักฐานก็มี คนทำก็ยอมรับ แต่ดันไม่เอาเรื่อง)
วันที่เกิดเ้รื่องผมก็ไปแจ้งความกับตำรวจ ตำรวจส่งผมไปตรวจร่างกาย แล้วทีนี้ มันก็มีค่าใช้จ่ายตรวจร่างกาย ที่เราต้องออกไปก่อน ผมโทรหาแม่ให้แม่มาจ่าย แม่ผมบอกว่าไงรู้ไหมครับ 'ไปมีเรื่อวงกับใครเค้าอีกละ' ใช้คำว่า'อีก' พูดเหมือนกับผมเคยไปมีเร่องกับใครงั้นละ และคราวนี้มันก็เป็นฝ่ายผิดด้วย ผมไมไ่ด้เป้นฝ่ายผิดด้วยนะ แต่แม่ผมก็ยังไม่เอาเรื่อง = = คิดดูแล้วกัน เครียดทุกเรื่อง แต่พอเรื่องที่ควรจะเครียด ควรจะจริงจัง ควรจะแจ้งความ กลับไม่ทำ
ผมควรจะทำอย่างไรกับแม่คนนี้ หรือว่าเป้นฝ่ายผมที่ควรจะปรับแนวคิดซะใหม่? หรือ ผมเป้นลุกอกตัญญูหรืออะไรยังไง