ความทรงจำแรกของคุณเกิดตอนไหน
ความทรงจำแรกของฉันเกิดตอนเรียนอนุบาล น่าจะไม่เกินสี่ขวบ
ฉันอาศัยอยู่กับอากง อาม่า อาอี๊แล้วก็อากู๋ในแฟลตคนจีนเล็กๆในย่านสะพานเหลือง
อากงขอฉันจากแม่ มาเลี้ยงเป็นตัวแทนของแม่ด้วยเหตุที่แม่หนีตามพ่อไปจนเกิดฉันขึ้นมา ฉันเป็นตัวเชื่อมให้อากงหายโกรธแม่
แม่เป็นลูกสาวคนโตที่อากงรักมากที่สุด โดยปกติคนจีนไม่ชอบลูกสาวแต่ไม่ใช่ครอบครัวฉัน
แม่เจอกับพ่อในงานเลี้ยงเต้นรำบ้านคนไทยตอนอายุแม่แค่สิบหก พ่อแก่กว่าแม่แปดปี ทั้งสองตกหลุมรักและติดต่อกันเรื่อยมา
อากงสั่งให้แม่เลิกกับพ่อด้วยเหตุผลว่าพ่อเป็นเพลย์บอยเอาแต่เที่ยวเล่น ทำให้ทั้งสองคนพากันหนีจนเกิดฉันขึ้นมาดูโลก
ลื้อจาเจี่ยปึ่งหรือเจี๋ยม้วย...อาม่าถามด้วยภาษาไทยสำเนียงจีน
ฉันงงถึงงงมากที่สุดในชีวิต ฉันมองตอบอาม่าด้วยสายตาสับสนและไม่เข้าใจ
อาม่าทำท่าเข้าใจแต่ยังพูดคำเดิม แต่ทีนี้แกชี้ให้ดูว่าหมายถึงอะไร
ฉันเข้าใจในท่าทางของอาม่าในทันทีตามประสาเด็กฉลาด ฉันชี้ไปที่ข้าวสวยแล้วบอกว่าเจี่ยปึ่ง
อากงส่งฉันเข้าโรงเรียนอนุบาลแถวบ้าน เป็นโรงเรียนที่ไม่ไกลจากบ้านมาก เป็นโรงเรียนที่เดินไปเดินกลับได้
ฉันเดินไปเรียนทุกเช้ากับอาอี๊น้องสุดท้องของแม่ แต่อายุก็เป็นพี่สาวฉันได้
อาอี๊จะเดินไปกับเพื่อนของเค้าตามประสาจ้าวถิ่น ฉันได้แต่เดินเงียบๆตามหลัง
ชีวิตฉันเป็นแบบนี้วันแล้ววันเล่า ฉันเฝ้าแต่คิดถึงแม่ เมื่อไหร่แม่จะมารับตัวประกันอย่างฉันเสียที
ฉันคิดถึงแม่.....
กาลครั้งหนึ่ง ตอนตัวประกัน
ความทรงจำแรกของฉันเกิดตอนเรียนอนุบาล น่าจะไม่เกินสี่ขวบ
ฉันอาศัยอยู่กับอากง อาม่า อาอี๊แล้วก็อากู๋ในแฟลตคนจีนเล็กๆในย่านสะพานเหลือง
อากงขอฉันจากแม่ มาเลี้ยงเป็นตัวแทนของแม่ด้วยเหตุที่แม่หนีตามพ่อไปจนเกิดฉันขึ้นมา ฉันเป็นตัวเชื่อมให้อากงหายโกรธแม่
แม่เป็นลูกสาวคนโตที่อากงรักมากที่สุด โดยปกติคนจีนไม่ชอบลูกสาวแต่ไม่ใช่ครอบครัวฉัน
แม่เจอกับพ่อในงานเลี้ยงเต้นรำบ้านคนไทยตอนอายุแม่แค่สิบหก พ่อแก่กว่าแม่แปดปี ทั้งสองตกหลุมรักและติดต่อกันเรื่อยมา
อากงสั่งให้แม่เลิกกับพ่อด้วยเหตุผลว่าพ่อเป็นเพลย์บอยเอาแต่เที่ยวเล่น ทำให้ทั้งสองคนพากันหนีจนเกิดฉันขึ้นมาดูโลก
ลื้อจาเจี่ยปึ่งหรือเจี๋ยม้วย...อาม่าถามด้วยภาษาไทยสำเนียงจีน
ฉันงงถึงงงมากที่สุดในชีวิต ฉันมองตอบอาม่าด้วยสายตาสับสนและไม่เข้าใจ
อาม่าทำท่าเข้าใจแต่ยังพูดคำเดิม แต่ทีนี้แกชี้ให้ดูว่าหมายถึงอะไร
ฉันเข้าใจในท่าทางของอาม่าในทันทีตามประสาเด็กฉลาด ฉันชี้ไปที่ข้าวสวยแล้วบอกว่าเจี่ยปึ่ง
อากงส่งฉันเข้าโรงเรียนอนุบาลแถวบ้าน เป็นโรงเรียนที่ไม่ไกลจากบ้านมาก เป็นโรงเรียนที่เดินไปเดินกลับได้
ฉันเดินไปเรียนทุกเช้ากับอาอี๊น้องสุดท้องของแม่ แต่อายุก็เป็นพี่สาวฉันได้
อาอี๊จะเดินไปกับเพื่อนของเค้าตามประสาจ้าวถิ่น ฉันได้แต่เดินเงียบๆตามหลัง
ชีวิตฉันเป็นแบบนี้วันแล้ววันเล่า ฉันเฝ้าแต่คิดถึงแม่ เมื่อไหร่แม่จะมารับตัวประกันอย่างฉันเสียที
ฉันคิดถึงแม่.....