เราเป็นคนหนึ่งที่ไม่คิดไม่ฝันว่าชีวิตนี้จะได้ไปอเมกา จนปี2012 มีเพื่อนที่เคยเรียนด้วยกันไปเยอะมาก แต่ต่างคนต่างไปต่างสถานที่ พอเห็นเค้าอัพเฟสแต่ละวันมันดูสนุกและมีความสุข แต่ไม่รู้หรอกว่าเค้าไปเจออะไรบ้าง แต่คิดในใจแล้วว่าอยากไปบ้าง
ก่อนอื่นจะบอกก่อนว่าเรามีพี่สาวไปเรียนที่เมกาก่อนอยู่แล้ว เราไม่เคยขึ้นเครื่องบินเลย ภาษาเราก็เรียกว่าด้อยมากๆ คือมากจริงๆคะ เอาง่ายๆระดับภาษาเรานี่ไม่มีสิทธิ์เลือกงานเลยคะ มีแต่งานต้องเลือกเรา และสำคัญเราไปคนเดียวคะ
อย่ากระนั้นเลย พอเห็นเพื่อนไปก็อยากไปบ้าง เลยขอพ่อไป แต่ที่บ้านไม่ค่อยอยากให้ไปเท่าไหร่ ก็ขอนานกว่าจะได้ พอพ่อให้ไปเท่านั้นแหละ รีบติดต่อเอเจนซี่เลย ไม่ได้หาข้อมูลอะไรมาก เลือกเอาเอเจนที่เพื่อนเคยไปนั่นแหละ ไม่ได้ถามเพื่อนด้วยว่าดีไม่ดี
พอติดต่อเอเจนซี่แล้วก็ส่งเอกสารต่างๆและเลือกงานคะ แต่จะบอกว่าเอเจนที่เราไปงานน้อยคะ ภาษาด้อยๆอย่างเราเลยเลือกไม่ได้ พอเลือกได้สัมภาษก์ไม่ผ่าน พอสัมภาษผ่านก็งานเต็ม สุดท้ายเลยไม่ได้เลือก เอเจนเลือกให้เลย ไม่ต้องสัมภาษด้วยคะแต่เป็นที่ที่พี่สาวเราห้ามไป แฟนพี่สาวก็ห้ามคะ แต่เราไม่ฟังเพราะเราเลือกไม่ได้ จ่ายไปครึ่งนึ่งแล้วยังไงก็ต้องไป
เราได้งานที่ อลาบาม่า ทำเมคโดนอล คะพอรู้ว่าไปที่นั่นหาข้อมูล จะบอกว่าน้อยมากเลยคะ แทบจะไม่มี มีแค่ข้อมูลที่พี่สาวบอกมาว่าเป็นเมืองแถบคนดำอยู่และบ้านนอกมาก
สัมภาษวีซ่าก่อนไปไม่กี่วัน
ช่วงนั้นเป็นช่วงสอบพอดีเราเดินทางวันที่ 6 คะ วันที่เราไปสัมภาษวีซ่าได้คิวตอนบ่ายคะ สอบเสร็จตอนเช้า บ่ายก็แว้นมอไซจากรัชดาไปสถานทูตคะ จะบอกว่าไปเป็นคนแรกๆ แต่ได้คิวที่แปดของรอบนั้นเพราะมีคนมาลัดคิว เราไปยืนก่อนคนอื่นแถวตรงบันได แต่คนที่เค้าลัดคิวเห็นเราไปยืนตรงบันไดเขาเดินขึ้นไปยืนรอหน้าประตูคะ สุดท้ายก็โดนไล่ลงมายืนตรงบันไดและเขาก็มายืนตรงหน้าเราคะ
พอเข้าคิวตรวจเอกสารเสร็จก็เข้าไปด้านในคะ ด้านในก็มีตรวจเอกสารอีกทีคะ รอสักพักก็นานอยู่นะ ก็โดนเรียกไปสัใภาษคะ ลืมบอกว่าตรงทางเข้า จะมีเจ้าหน้าที่ยื่นสมุดเล่มเล็กให้เรามาอ่านคะ แต่จำไม่ได้ว่าชื่อว่าอะไรเป็นเกี่ยวกับสิทธิของเราที่เราอยู่ที่โน่นละคะ
พอถึงคิวสัมภาษเราได้สัมภาษกับคนผู้หญิงคะ คล้ายๆคนไทยคะแต่ไม่น่าใช่ น่าจะเป็นสิงคโปร์มากกว่า ไปถึงก็ยื่นเอกสาร
จนท: อ่านเล่นนี้ยังคะ (เล่มเล็กที่เจ้าหน้าที่ให้มา)
เรา : อ่านแล้วคะ (ยิ้ม)
จนท: เข้าใจใหมคะ
เรา : ไม่เข้าใจคะ (ก็ภาษาเราไม่ได้อะ แต่รู้ว่าเป็นสิทธิของเราที่อยู่อเมกา)
จนท: ไปอ่านใหม่คะ (พร้อมยื่นฉบับภาษาไทยมาให้)
เราก็งงสิคะแล้วทำไงต่ออะ มานั่งอ่านและต่อคิวไปรอบที่สอง เค้าถามเราอีกว่าอ่านมายัง เราก็บอกว่าอ่านแล้ว เค้าถามว่าสิทธิของผู้หญิงมีอะไรบ้าง เราตอบไม่ได้จ้า เค้าก็ถามว่าไม่ได้อ่านหรอ เลยบอกอ่านคร่าวๆ เค้าไล่ให้ไปอ่านให้ละเอียดอีกรอบคะ
พอมารอบสามขอลัดคิวเลยเพราะเอกสารเราอยู่กับเค้าและรอคิวนานมาก คนที่ไปสัมภาษก็ใจดีคะ บอกไปก่อนเลยๆเพราะทุกคนก็ตื่นเต้น พอรอบสามเค้าถามคำถามเดิมคะเราก็อึกๆอักๆ ตอบไทยผสมอังกฤษ เค้าก็ยิ้มแล้วบอก อะอะ ไปได้แล้ว รู้สึกโล่งเพราะที่กลัวไม่ผ่านคือ มีพี่สาวไปเรียนที่เมกาสองปียังไม่เคยกลับไทยเลย เลยกลัวว่าจะไม่ผ่านค่ะ (ต่อ)
ไป WAT คนเดียวไม่ยาก แต่ก็ไม่ง่ายสำหรับคนที่ไม่เก่งภาษา
ก่อนอื่นจะบอกก่อนว่าเรามีพี่สาวไปเรียนที่เมกาก่อนอยู่แล้ว เราไม่เคยขึ้นเครื่องบินเลย ภาษาเราก็เรียกว่าด้อยมากๆ คือมากจริงๆคะ เอาง่ายๆระดับภาษาเรานี่ไม่มีสิทธิ์เลือกงานเลยคะ มีแต่งานต้องเลือกเรา และสำคัญเราไปคนเดียวคะ
อย่ากระนั้นเลย พอเห็นเพื่อนไปก็อยากไปบ้าง เลยขอพ่อไป แต่ที่บ้านไม่ค่อยอยากให้ไปเท่าไหร่ ก็ขอนานกว่าจะได้ พอพ่อให้ไปเท่านั้นแหละ รีบติดต่อเอเจนซี่เลย ไม่ได้หาข้อมูลอะไรมาก เลือกเอาเอเจนที่เพื่อนเคยไปนั่นแหละ ไม่ได้ถามเพื่อนด้วยว่าดีไม่ดี
พอติดต่อเอเจนซี่แล้วก็ส่งเอกสารต่างๆและเลือกงานคะ แต่จะบอกว่าเอเจนที่เราไปงานน้อยคะ ภาษาด้อยๆอย่างเราเลยเลือกไม่ได้ พอเลือกได้สัมภาษก์ไม่ผ่าน พอสัมภาษผ่านก็งานเต็ม สุดท้ายเลยไม่ได้เลือก เอเจนเลือกให้เลย ไม่ต้องสัมภาษด้วยคะแต่เป็นที่ที่พี่สาวเราห้ามไป แฟนพี่สาวก็ห้ามคะ แต่เราไม่ฟังเพราะเราเลือกไม่ได้ จ่ายไปครึ่งนึ่งแล้วยังไงก็ต้องไป
เราได้งานที่ อลาบาม่า ทำเมคโดนอล คะพอรู้ว่าไปที่นั่นหาข้อมูล จะบอกว่าน้อยมากเลยคะ แทบจะไม่มี มีแค่ข้อมูลที่พี่สาวบอกมาว่าเป็นเมืองแถบคนดำอยู่และบ้านนอกมาก
สัมภาษวีซ่าก่อนไปไม่กี่วัน
ช่วงนั้นเป็นช่วงสอบพอดีเราเดินทางวันที่ 6 คะ วันที่เราไปสัมภาษวีซ่าได้คิวตอนบ่ายคะ สอบเสร็จตอนเช้า บ่ายก็แว้นมอไซจากรัชดาไปสถานทูตคะ จะบอกว่าไปเป็นคนแรกๆ แต่ได้คิวที่แปดของรอบนั้นเพราะมีคนมาลัดคิว เราไปยืนก่อนคนอื่นแถวตรงบันได แต่คนที่เค้าลัดคิวเห็นเราไปยืนตรงบันไดเขาเดินขึ้นไปยืนรอหน้าประตูคะ สุดท้ายก็โดนไล่ลงมายืนตรงบันไดและเขาก็มายืนตรงหน้าเราคะ
พอเข้าคิวตรวจเอกสารเสร็จก็เข้าไปด้านในคะ ด้านในก็มีตรวจเอกสารอีกทีคะ รอสักพักก็นานอยู่นะ ก็โดนเรียกไปสัใภาษคะ ลืมบอกว่าตรงทางเข้า จะมีเจ้าหน้าที่ยื่นสมุดเล่มเล็กให้เรามาอ่านคะ แต่จำไม่ได้ว่าชื่อว่าอะไรเป็นเกี่ยวกับสิทธิของเราที่เราอยู่ที่โน่นละคะ
พอถึงคิวสัมภาษเราได้สัมภาษกับคนผู้หญิงคะ คล้ายๆคนไทยคะแต่ไม่น่าใช่ น่าจะเป็นสิงคโปร์มากกว่า ไปถึงก็ยื่นเอกสาร
จนท: อ่านเล่นนี้ยังคะ (เล่มเล็กที่เจ้าหน้าที่ให้มา)
เรา : อ่านแล้วคะ (ยิ้ม)
จนท: เข้าใจใหมคะ
เรา : ไม่เข้าใจคะ (ก็ภาษาเราไม่ได้อะ แต่รู้ว่าเป็นสิทธิของเราที่อยู่อเมกา)
จนท: ไปอ่านใหม่คะ (พร้อมยื่นฉบับภาษาไทยมาให้)
เราก็งงสิคะแล้วทำไงต่ออะ มานั่งอ่านและต่อคิวไปรอบที่สอง เค้าถามเราอีกว่าอ่านมายัง เราก็บอกว่าอ่านแล้ว เค้าถามว่าสิทธิของผู้หญิงมีอะไรบ้าง เราตอบไม่ได้จ้า เค้าก็ถามว่าไม่ได้อ่านหรอ เลยบอกอ่านคร่าวๆ เค้าไล่ให้ไปอ่านให้ละเอียดอีกรอบคะ
พอมารอบสามขอลัดคิวเลยเพราะเอกสารเราอยู่กับเค้าและรอคิวนานมาก คนที่ไปสัมภาษก็ใจดีคะ บอกไปก่อนเลยๆเพราะทุกคนก็ตื่นเต้น พอรอบสามเค้าถามคำถามเดิมคะเราก็อึกๆอักๆ ตอบไทยผสมอังกฤษ เค้าก็ยิ้มแล้วบอก อะอะ ไปได้แล้ว รู้สึกโล่งเพราะที่กลัวไม่ผ่านคือ มีพี่สาวไปเรียนที่เมกาสองปียังไม่เคยกลับไทยเลย เลยกลัวว่าจะไม่ผ่านค่ะ (ต่อ)