ผม ก็ทำงานมาหลายปีและครับ ได้มีโอกาสรู้จักน้องคนนึง เขามาทักทายชอบคอกัน แล้วก็สรุปเป็นแฟนกันไป ซึ่งน้องเขายังเพิ่งเรียน ม.ปลาย ส่วนผมทำงานซะละ
ซึ่งแรกๆ ก็คบกันดี ไปเที่ยวไหนมาไหนกันสนุก รักช่างหวานไร้ปัญหามากล่ำกลาย
เมื่อเวลาผ่านไป น้องเขาก็เริ่มต้นเรียน และก็ช่วยงานที่บ้าน แต่ระหว่างนั้นก็มาอยู่หอผม ทำงานบ้านทุกอย่าง เหมือนทั่วๆไป จนทุกอย่างเหมือนกับอยู่กินกัน แล้วก็มีทะเลาะกันเรื่องไม่เป้นเรื่องทั่วๆไป แต่สุดท้ายก็ยังไปกันรอด จนครึ่งปีได้ละ
ปัจจุบัน ทะเลาะกันวันเว้นวันเลยก็ว่าได้ เนื่องจากอารมของเราทั้งคู่ ตัวผมก็เริ่มเบื่อๆอาการงอแง ขี้งอน แล้วก็หึงหวง ของน้องเขาพอควร แต่ก็ยังเข้าใจบ้าง ไม่เข้าใจบ้าง ก็บอกๆกันไป ส่วนตัวน้องเขาก็เบื่อเรื่องเวลาที่ให้เขาไม่ได้ เพราะตัวผมทำงาน เลิกเย็น เขาเจอก็เย็น พอดึกก็กลับ เป็นแบบนี้ จนเป็นเหตุให้ทะเลาะก็บ่อครั้ง
อีกเรื่องนึง คือที่บ้าน เขาไม่ค่อยจะยุ่งเรื่องน้องเขา รวมถึงเรื่องเรียนด้วย แต่ตัวเขาเรียนดี แต่ติดตรงทำงานที่บ้านมาก แบ่งเวลาไม่ได้ ทำหามรุ่ง หามค่ำ จนไม่ได้ไปเรียน เป็นเหตุให้ผม เกรงว่าจะเรียนไม่จบเอา ผมก็ตักเตือน คอยบอก แต่ก็ทะเลาะกันทุกที เหตุผลไม่มี เพียงแต่บอกว่า คนใหม่ที่ดีกว่าเยอะแยะเดี๋ยวพี่ก็ทิ้งหนูไป เพราะทนหนูไม่ได้ - - เราฟัง ก็หงุดหงิด ก็ตอบไปว่ารู้แล้วทำไมยังทำล่ะ เขาก็บอกว่าก็มันคือตัวหนูนิรับไม่ได้น่ะสิ เดี๋ยวก็ทิ้งหนูไป สรุปมันก็วนอยู่แบบนี้ เหมือนเราผิดที่ไปจี้ ไปทะเลาะด้วย
และทะเลาะกันไปตามระเบียบ แต่ด้วยนิสัยของน้องเขา ยังคงเด็กอยู่ไม่คิดอะไรมากนอกจาก ความรัก มันจึงไม่ได้มองถึงภาพรวม ครอบครัว สังคม หรืออื่นๆ ผลกระทบจากการที่น้องเขาทำในบางครั้ง เช่น ครั้งนึงทะเลาะกันหนักมาก ผมไม่ชอบฟังอะไรมากก็เลยเดินหนีไป เหมือนพักอารมณ์ แต่พอกลับมา น้องเขากรีดข้อมือ เราจึงบ่นเขาใหญ่ ยิ่งทำแบบนี้ผมก็ห่วงมาก ลักษณะคือเหมือนเรียกความสนใจ แต่ทั้งที่เข้าใจ แต่ก็นะเลือดนะนั่น ก็เลยต้องปลอบไป ก็เลยตามเลยมาอีก
ปัจจุบันก็เริ่มไม่ไหว เพราะเหมือนชวนทะเลาะได้ตลอดจริง แม่เราจะห่วงเรื่องเรียน (ด้วยนิสัยจะคอยจู้จี้ คล้ายบ่นๆ) ก็ทำให้ เขาลำคาน แล้วก็พูดเชิงตัดพ้อ กลับไปประโยค คลาสสิคว่าคนอื่นดีกว่าตั้งเยอะ เด๋วเราก็ทิ้งเขาไป มันทำให้เรา เซ็ง!! เพราะเราพูดเรื่องนึงก็มชวนออกทะเลอีกเรื่องนึง เน้นแต่เรื่อง เราทิ้งๆ จนบางทีก็อยากจะทำเพราะหมันไส้ แต่ก็ไม่อยากเลิก เพราะถ้าทำไปแล้วคิดว่า คงวุ่นวายน่าดู
ดังนั้นมันยังพอมีทาง หรือคำแนะนำอะไร พอจะปรับใช้ ให้พอกันไปรอดไดบ้างครับ ผมพยามปรับตัวตามเขาหลายต่อหลายอย่าง จนบางครั้งรู้สึกเหมือนเราไปวางรากฐานนิสัยเอาแต่ใจไปหรือเปล่า พอไม่ได้ก็งอแงชวนทะเลาะแบบนี้
ปัญหาเรื่องชีวิตคู่ต่างวัย เหนื่อยครับ อยากได้คำแนะนำ
ซึ่งแรกๆ ก็คบกันดี ไปเที่ยวไหนมาไหนกันสนุก รักช่างหวานไร้ปัญหามากล่ำกลาย
เมื่อเวลาผ่านไป น้องเขาก็เริ่มต้นเรียน และก็ช่วยงานที่บ้าน แต่ระหว่างนั้นก็มาอยู่หอผม ทำงานบ้านทุกอย่าง เหมือนทั่วๆไป จนทุกอย่างเหมือนกับอยู่กินกัน แล้วก็มีทะเลาะกันเรื่องไม่เป้นเรื่องทั่วๆไป แต่สุดท้ายก็ยังไปกันรอด จนครึ่งปีได้ละ
ปัจจุบัน ทะเลาะกันวันเว้นวันเลยก็ว่าได้ เนื่องจากอารมของเราทั้งคู่ ตัวผมก็เริ่มเบื่อๆอาการงอแง ขี้งอน แล้วก็หึงหวง ของน้องเขาพอควร แต่ก็ยังเข้าใจบ้าง ไม่เข้าใจบ้าง ก็บอกๆกันไป ส่วนตัวน้องเขาก็เบื่อเรื่องเวลาที่ให้เขาไม่ได้ เพราะตัวผมทำงาน เลิกเย็น เขาเจอก็เย็น พอดึกก็กลับ เป็นแบบนี้ จนเป็นเหตุให้ทะเลาะก็บ่อครั้ง
อีกเรื่องนึง คือที่บ้าน เขาไม่ค่อยจะยุ่งเรื่องน้องเขา รวมถึงเรื่องเรียนด้วย แต่ตัวเขาเรียนดี แต่ติดตรงทำงานที่บ้านมาก แบ่งเวลาไม่ได้ ทำหามรุ่ง หามค่ำ จนไม่ได้ไปเรียน เป็นเหตุให้ผม เกรงว่าจะเรียนไม่จบเอา ผมก็ตักเตือน คอยบอก แต่ก็ทะเลาะกันทุกที เหตุผลไม่มี เพียงแต่บอกว่า คนใหม่ที่ดีกว่าเยอะแยะเดี๋ยวพี่ก็ทิ้งหนูไป เพราะทนหนูไม่ได้ - - เราฟัง ก็หงุดหงิด ก็ตอบไปว่ารู้แล้วทำไมยังทำล่ะ เขาก็บอกว่าก็มันคือตัวหนูนิรับไม่ได้น่ะสิ เดี๋ยวก็ทิ้งหนูไป สรุปมันก็วนอยู่แบบนี้ เหมือนเราผิดที่ไปจี้ ไปทะเลาะด้วย
และทะเลาะกันไปตามระเบียบ แต่ด้วยนิสัยของน้องเขา ยังคงเด็กอยู่ไม่คิดอะไรมากนอกจาก ความรัก มันจึงไม่ได้มองถึงภาพรวม ครอบครัว สังคม หรืออื่นๆ ผลกระทบจากการที่น้องเขาทำในบางครั้ง เช่น ครั้งนึงทะเลาะกันหนักมาก ผมไม่ชอบฟังอะไรมากก็เลยเดินหนีไป เหมือนพักอารมณ์ แต่พอกลับมา น้องเขากรีดข้อมือ เราจึงบ่นเขาใหญ่ ยิ่งทำแบบนี้ผมก็ห่วงมาก ลักษณะคือเหมือนเรียกความสนใจ แต่ทั้งที่เข้าใจ แต่ก็นะเลือดนะนั่น ก็เลยต้องปลอบไป ก็เลยตามเลยมาอีก
ปัจจุบันก็เริ่มไม่ไหว เพราะเหมือนชวนทะเลาะได้ตลอดจริง แม่เราจะห่วงเรื่องเรียน (ด้วยนิสัยจะคอยจู้จี้ คล้ายบ่นๆ) ก็ทำให้ เขาลำคาน แล้วก็พูดเชิงตัดพ้อ กลับไปประโยค คลาสสิคว่าคนอื่นดีกว่าตั้งเยอะ เด๋วเราก็ทิ้งเขาไป มันทำให้เรา เซ็ง!! เพราะเราพูดเรื่องนึงก็มชวนออกทะเลอีกเรื่องนึง เน้นแต่เรื่อง เราทิ้งๆ จนบางทีก็อยากจะทำเพราะหมันไส้ แต่ก็ไม่อยากเลิก เพราะถ้าทำไปแล้วคิดว่า คงวุ่นวายน่าดู
ดังนั้นมันยังพอมีทาง หรือคำแนะนำอะไร พอจะปรับใช้ ให้พอกันไปรอดไดบ้างครับ ผมพยามปรับตัวตามเขาหลายต่อหลายอย่าง จนบางครั้งรู้สึกเหมือนเราไปวางรากฐานนิสัยเอาแต่ใจไปหรือเปล่า พอไม่ได้ก็งอแงชวนทะเลาะแบบนี้