มีพ่อขี้เหล้ากินทุกวันติดเพื่อน เพื่อนดีกว่าตลอดเสียเงินไม่ว่าเสียหน้าไม่ได้ กินต้องซื้อตลอดและเยอะด้วย ซื้อเหมือนตัวเองไม่มีหนี้สินที่ต้องจ่ายแต่ละเดือนเลยค่ะ
พ่อเราติดเหล้าเบียร์ตั้งแต่ก่อนเราเกิด เมื่อก่อนแกติดการพนันพวกไพ่ด้วย พอเราโตมาประมาณ 9ขวบก็เลิกพนันมาติดสุราแทน ทั้งเหล้าทั้งเบียร์ อาการหนักค่ะเวลาเมา เมาไม่รู้เรื่องบางวันดีหน่อยกินแล้วหลับคอพับไปเลยไม่ต้องมีเสียงทะเลาะกัน แต่ส่วนใหญ่ก็ทะเลาะกันแหละค่ะตั้งแต่เด็กจนตอนนี้ 14
ญาติเราก็มีคนติดเบียร์นะคะ เค้าบอกเราว่าให้บอกพ่อไปสิ ว่า "หนูอายเขามีพ่อติดเหล้า" ซึ่งหนูก็บอกเขาแหละค่ะ ว่าบางทีก็อาย สมเพชตัวเองบ้างบางทีที่มชีวิตตัวเองมันเกิดมาไม่ดี ไม่ได้รวยเกิดมาก็ลำบากแล้ว ญาติก็ไม่ได้ดีทุกคนบางคนก็ดูถูกเพราะเขารวยแล้ว ไม่มีญาติพี่น้องคนไหนดึงเราเลยคนที่ได้ดีแล้วก็ไม่เห็นหัวเราทั้งนั้น
ทุกวันนี้ได้แต่ต้องตั้งใจเรียนหนังสือสูงๆ มีงานทำดีๆเก็บเงินไว้ บอกกับตัวเองตลอดว่าเดี๋ยวทำงานมีเงินเก็บได้เมื่อไหร่จะย้ายออกไปอยู่ที่อื่นแล้ว ตั้งแต่ที่พ่อไล่เรากับแม่ออกจากบ้านแล้ว พูดมาก็หลายรอบแล้ว ที่เราทนอยู่ก็เพราะยังหาเงินเองไม่ได้ ไม่มีวุฒิม.3 ยังต้องพึ่งเขาอยู่
แต่ถ้าย้ายออกได้เมื่อไหร่ก็คงออกเลย เบื่อจะเป็นที่รองรับอารมณ์ เบื่อที่จะทนเห็นเขาตีกันกับแม่ เบื่อแล้วที่ต้องมานั่งเสียใจทุกรอบกะบชีวิตตัวเองที่มันไม้ได้ดีเลยเห็นชีวิตเพื่อนดีก็อยากมีบ้างแต่มันยาก เพราะพื้นฐานตั้งรุ่นปู่ย่าไม่มีเงินหรือธุรกิจอะไรเลยให้สานต่อเป็นคนบ้านนอก ฐานะยากจนตอนเด็กพ่อแม่ต้องมาทำงานไม่ได้เรียน ตอนนี้ก็พอมีกินในแต่ละวันเพราะมีหนี้สินให้จ่ายเพิ่มขึ้นมีธุรกิจที่พอไปได้ เพราะพึ่งเริ่มทำ แต่พ่อเราเป็นคนคุมเงินทั้งหมดเมื่อก่อนเราลำบากแม่ แม่เราขอตังพ่อกินข้าวยังไม่ให้เลย แม่ถึงต้องเอาของเก่าไปขายเพื่อซื้อมาม่า ตอนเด็กพ่อชอบกลับบ้านดึก บางทีตี1 จนแม่ต้องไปตามเจอที่ร้านคาราโอเกะ ทะเลาะกันบ่อยถึงขั้นขังเรากับแม่ไว้ในห้อง สับคัตเอาท์ไฟ ไฟห้องดับหมดต้องทนร้อนเพราะพัดลมใช้ไม่ได้ เมาแล้วโยนโทรทัศน์ลงชั้นล่างก็มีเรานั่งดูอยู่ทะเลาะกันก็อุ้มไปทิ้งเลย โยนกระติกทำน้ำร้อน เตะพัดลมบ้าง โยนรีโมทหรือต่อยกระจกก็มี ของพังบ่อยอะไรไม่ได้ดั่งใจเขา เขาก็หัวร้อนโมโหอาละวาด
เวลาเมาเราห้ามไปให้ไปกินต่อข้างนอกก้เพราะมันดึกแล้วเป็นห่วง กลัวโดนรถชนแล้วพิการถ้าเป็นขึ้นมาจริงคนดูแลก็คือเราและแม่ เขาก็ชอบบ่นว่าไม่มีใครรักกูขนาดลูกยังไม่รักเลย เราเลยไปว่า 'ขนาดพ่อยังไม่รักตัวเองเลยจะให้คนอื่นมารักได้ไง แล้วเวลาเจ็บเพื่อนพ่อไม่ได้มาดูแลหรอกนะเห็นปะเวลารถล้มอ่ะคนทำแผลคือใคร! คือลูกตัวเองนี่ไง' เขาจะบ่นอย่างงั้นตลอด
บางทีเราก็คิดนะว่าพ่อไม่ได้รักเราอาจให้เราเป็นส่วนหนึ่งในการทำให้ชีวิตพ่อประสบความเร็จ เพราะพ่อไม่ได้เรียนแต่เราได้เรียนเลยหวังพึ่งเรา
ทุกวันนี้อะไรก็เรา เราต้องทำอันนี้นะต้องศึกษาหางานให้พ่อ
ณ ตอนนี้เราเป็นคนเก็บตัง เราเอาไว้ในบัญชีของเรา
ซึ่งส่วนนั้นพ่อเป็นคนบอกเองว่าให้เก็บเอาไว้จ่ายค่าบ้าน ค่ารถ รวมกันก็ 20,000 นี่คือภาระส่วนหนึ่ง และยังมีค่าแรงคนงานอีก ค่ากินที่วันละพัน รายจ่ายมันเยอะจนไม่หวั่นไม่ไหว และวันนี้พ่อก็กินเหล้าอีกแล้วเพราะเพื่อนมา เพื่อนทีาไม่เจอกัน10ปี เรารู้เขามาบ้านเรา เราต้องเป็นคนเลี้ยงเราเข้าใจ แต่ค่าเหล้าชุดนึง ไม่ถึง500 เหล้า300 โซดาที่ขวดไม่กี่บาทน้ำถุงละ10บาท นั่งกินสองคนก็ไม่หมดแล้ว เราถึงโอนให้ไป500 เพราะมันไม่มีความจำเป็นที่ต้องให้ถึง 2000 เพราะคุณจะซื้อเหล้า จะบอกซื้อกับแกล้มก็คงไม่ใช่เพราะมีอยู่แล้ว มีของอยู่ในตู้เย็นหมดก็หยิบมาาทำได้
แต่เขาก็ไม่วายบอกเรากับแม่หักหน้าเขาต่อหน้าเพื่อน เราถึงได้บอกเขาไปว่ามันไม่จำเป็นถึงขนาดให้เงินขนาดนั้น 500ก็เหลือเฟือ (เราว่าจริงๆค่ากินคงไม่ใช่วันละพัน ถ้ารวมเหล้าเบียร์ด้วยคงเกิน)
และเรายังบอกเขาไปด้วยว่าพ่อจะทำเหมือนคนไม่มีภาระหน้าที่อะไรเลยไม่ได้ ตัวเองยังมีหนี้ที่ต้องจ่ายจากความต้องการของตัวเองอยู่ มีภาระเยอะควรรู้ว่าอันไหนควรพอ โตแล้วไม่ใช่เด็ก อายุก็ไม่น้อยเป็นพ่อคนแล้ว
แล้วเขาก็ไม่พอใจ มีมาชี้นิ้วใส่หน้าแม่เราบอกเพราะเลย เพื่อนกูมาทีไรทำนิสัยอย่างนี้ทุกที ซึ่งก็คือเรื่องเงินนั่นหล่ะที่ชอบมีปัญหา
พ่อเราขี้โม้มาก เวลาเมา มีศักดิ์ศรีค้ำคออยู่ ไม่ยอมเสียหน้า ไม่ได้ดั่งใจหน่อยก็ขึ้นเสียงอารมณ์ร้อนใส่เวลาเมา
เบื่อมากค่ะกับชีวิตประจำวันทุกวันที่ต้องเจอในครอบครัว รู้สึกท้อแท้มากบางทีก็คิดว่าถ้าไม่พร้อมให้เกิดมาทำไม เพราะตั้งแต่เกิดมามีปัญหากับเรื่องเงินตลอดทะเลาะกันบ่อยสุด
เบื่อพ่อขี้เหล้าค่ะ
พ่อเราติดเหล้าเบียร์ตั้งแต่ก่อนเราเกิด เมื่อก่อนแกติดการพนันพวกไพ่ด้วย พอเราโตมาประมาณ 9ขวบก็เลิกพนันมาติดสุราแทน ทั้งเหล้าทั้งเบียร์ อาการหนักค่ะเวลาเมา เมาไม่รู้เรื่องบางวันดีหน่อยกินแล้วหลับคอพับไปเลยไม่ต้องมีเสียงทะเลาะกัน แต่ส่วนใหญ่ก็ทะเลาะกันแหละค่ะตั้งแต่เด็กจนตอนนี้ 14
ญาติเราก็มีคนติดเบียร์นะคะ เค้าบอกเราว่าให้บอกพ่อไปสิ ว่า "หนูอายเขามีพ่อติดเหล้า" ซึ่งหนูก็บอกเขาแหละค่ะ ว่าบางทีก็อาย สมเพชตัวเองบ้างบางทีที่มชีวิตตัวเองมันเกิดมาไม่ดี ไม่ได้รวยเกิดมาก็ลำบากแล้ว ญาติก็ไม่ได้ดีทุกคนบางคนก็ดูถูกเพราะเขารวยแล้ว ไม่มีญาติพี่น้องคนไหนดึงเราเลยคนที่ได้ดีแล้วก็ไม่เห็นหัวเราทั้งนั้น
ทุกวันนี้ได้แต่ต้องตั้งใจเรียนหนังสือสูงๆ มีงานทำดีๆเก็บเงินไว้ บอกกับตัวเองตลอดว่าเดี๋ยวทำงานมีเงินเก็บได้เมื่อไหร่จะย้ายออกไปอยู่ที่อื่นแล้ว ตั้งแต่ที่พ่อไล่เรากับแม่ออกจากบ้านแล้ว พูดมาก็หลายรอบแล้ว ที่เราทนอยู่ก็เพราะยังหาเงินเองไม่ได้ ไม่มีวุฒิม.3 ยังต้องพึ่งเขาอยู่
แต่ถ้าย้ายออกได้เมื่อไหร่ก็คงออกเลย เบื่อจะเป็นที่รองรับอารมณ์ เบื่อที่จะทนเห็นเขาตีกันกับแม่ เบื่อแล้วที่ต้องมานั่งเสียใจทุกรอบกะบชีวิตตัวเองที่มันไม้ได้ดีเลยเห็นชีวิตเพื่อนดีก็อยากมีบ้างแต่มันยาก เพราะพื้นฐานตั้งรุ่นปู่ย่าไม่มีเงินหรือธุรกิจอะไรเลยให้สานต่อเป็นคนบ้านนอก ฐานะยากจนตอนเด็กพ่อแม่ต้องมาทำงานไม่ได้เรียน ตอนนี้ก็พอมีกินในแต่ละวันเพราะมีหนี้สินให้จ่ายเพิ่มขึ้นมีธุรกิจที่พอไปได้ เพราะพึ่งเริ่มทำ แต่พ่อเราเป็นคนคุมเงินทั้งหมดเมื่อก่อนเราลำบากแม่ แม่เราขอตังพ่อกินข้าวยังไม่ให้เลย แม่ถึงต้องเอาของเก่าไปขายเพื่อซื้อมาม่า ตอนเด็กพ่อชอบกลับบ้านดึก บางทีตี1 จนแม่ต้องไปตามเจอที่ร้านคาราโอเกะ ทะเลาะกันบ่อยถึงขั้นขังเรากับแม่ไว้ในห้อง สับคัตเอาท์ไฟ ไฟห้องดับหมดต้องทนร้อนเพราะพัดลมใช้ไม่ได้ เมาแล้วโยนโทรทัศน์ลงชั้นล่างก็มีเรานั่งดูอยู่ทะเลาะกันก็อุ้มไปทิ้งเลย โยนกระติกทำน้ำร้อน เตะพัดลมบ้าง โยนรีโมทหรือต่อยกระจกก็มี ของพังบ่อยอะไรไม่ได้ดั่งใจเขา เขาก็หัวร้อนโมโหอาละวาด
เวลาเมาเราห้ามไปให้ไปกินต่อข้างนอกก้เพราะมันดึกแล้วเป็นห่วง กลัวโดนรถชนแล้วพิการถ้าเป็นขึ้นมาจริงคนดูแลก็คือเราและแม่ เขาก็ชอบบ่นว่าไม่มีใครรักกูขนาดลูกยังไม่รักเลย เราเลยไปว่า 'ขนาดพ่อยังไม่รักตัวเองเลยจะให้คนอื่นมารักได้ไง แล้วเวลาเจ็บเพื่อนพ่อไม่ได้มาดูแลหรอกนะเห็นปะเวลารถล้มอ่ะคนทำแผลคือใคร! คือลูกตัวเองนี่ไง' เขาจะบ่นอย่างงั้นตลอด
บางทีเราก็คิดนะว่าพ่อไม่ได้รักเราอาจให้เราเป็นส่วนหนึ่งในการทำให้ชีวิตพ่อประสบความเร็จ เพราะพ่อไม่ได้เรียนแต่เราได้เรียนเลยหวังพึ่งเรา
ทุกวันนี้อะไรก็เรา เราต้องทำอันนี้นะต้องศึกษาหางานให้พ่อ
ณ ตอนนี้เราเป็นคนเก็บตัง เราเอาไว้ในบัญชีของเรา
ซึ่งส่วนนั้นพ่อเป็นคนบอกเองว่าให้เก็บเอาไว้จ่ายค่าบ้าน ค่ารถ รวมกันก็ 20,000 นี่คือภาระส่วนหนึ่ง และยังมีค่าแรงคนงานอีก ค่ากินที่วันละพัน รายจ่ายมันเยอะจนไม่หวั่นไม่ไหว และวันนี้พ่อก็กินเหล้าอีกแล้วเพราะเพื่อนมา เพื่อนทีาไม่เจอกัน10ปี เรารู้เขามาบ้านเรา เราต้องเป็นคนเลี้ยงเราเข้าใจ แต่ค่าเหล้าชุดนึง ไม่ถึง500 เหล้า300 โซดาที่ขวดไม่กี่บาทน้ำถุงละ10บาท นั่งกินสองคนก็ไม่หมดแล้ว เราถึงโอนให้ไป500 เพราะมันไม่มีความจำเป็นที่ต้องให้ถึง 2000 เพราะคุณจะซื้อเหล้า จะบอกซื้อกับแกล้มก็คงไม่ใช่เพราะมีอยู่แล้ว มีของอยู่ในตู้เย็นหมดก็หยิบมาาทำได้
แต่เขาก็ไม่วายบอกเรากับแม่หักหน้าเขาต่อหน้าเพื่อน เราถึงได้บอกเขาไปว่ามันไม่จำเป็นถึงขนาดให้เงินขนาดนั้น 500ก็เหลือเฟือ (เราว่าจริงๆค่ากินคงไม่ใช่วันละพัน ถ้ารวมเหล้าเบียร์ด้วยคงเกิน)
และเรายังบอกเขาไปด้วยว่าพ่อจะทำเหมือนคนไม่มีภาระหน้าที่อะไรเลยไม่ได้ ตัวเองยังมีหนี้ที่ต้องจ่ายจากความต้องการของตัวเองอยู่ มีภาระเยอะควรรู้ว่าอันไหนควรพอ โตแล้วไม่ใช่เด็ก อายุก็ไม่น้อยเป็นพ่อคนแล้ว
แล้วเขาก็ไม่พอใจ มีมาชี้นิ้วใส่หน้าแม่เราบอกเพราะเลย เพื่อนกูมาทีไรทำนิสัยอย่างนี้ทุกที ซึ่งก็คือเรื่องเงินนั่นหล่ะที่ชอบมีปัญหา
พ่อเราขี้โม้มาก เวลาเมา มีศักดิ์ศรีค้ำคออยู่ ไม่ยอมเสียหน้า ไม่ได้ดั่งใจหน่อยก็ขึ้นเสียงอารมณ์ร้อนใส่เวลาเมา
เบื่อมากค่ะกับชีวิตประจำวันทุกวันที่ต้องเจอในครอบครัว รู้สึกท้อแท้มากบางทีก็คิดว่าถ้าไม่พร้อมให้เกิดมาทำไม เพราะตั้งแต่เกิดมามีปัญหากับเรื่องเงินตลอดทะเลาะกันบ่อยสุด