[CR] เช้านี้ พาพี่การุณย์ ไปเรียนทำปาท่องโก๋ ที่ Matichon Academy ครับ มาติดตามเป็นกำลังใจให้พี่เค้ากันครับ

ที่ตั้งเป็นกระทู้รีวิว  เพื่อไม่อยากให้ผิดกฎเวบครับ  กระทู้นี้เป็น CR เต็มรูปแบบ  แต่ไม่ใช่เงินผมครับ  เป็นเงินของพี่ ไชโย...โลกนี้ยังดีอยู่  ที่ออกเงินค่าเรียนทั้งหมด  และมีเงินเหลืออีกสี่ร้อยบาท  ให้เป็นทุนตั้งต้นด้วยครับ

พี่การุณย์(จริงๆชื่อพี่ดรุณครับ)  เป็นคนเร่ร่อน  อาศัยนอนประจำที่ใกล้ๆโบสถ์พราหมณ์  ที่เสาชิงช้า  ผมเจอพี่คนนี้โดยบังเอิญ ตอนไปแจกข้าวที่พาหุรัดเมื่อหลายวันก่อน  แกจะพูดติดอ่างครับ  เคยเรียนถึง ป.6  และต่อกศน.จนถึง ม.6  แกจึงอ่านออกเขียนได้ครับ  พี่การุณย์เคยเล่าให้ฟังว่าเคยไปเรียนตัดผมที่สวนลุม  จบมาไปหางาน  แต่ไม่มีร้านไหนยอมรับแกครับ  เป็นเพราะติดอ่างและอายุเยอะ(จริงๆข้อนี้อาจจะไม่เกี่ยว  เพราะช่างแถวบ้านผมบางคนอายุพอๆกับพ่อผมเลย)  ปัจจุบันนี้พี่การุณย์หาเงินด้วยการเก็บขวดขาย  ได้วัน1-2โล  ขายได้กิโลละ12บาทครับ  ทุกวันจะไปทานข้าวที่วัดเจ้าอาม  ประมาณ11โมงครับ  ที่นี่จะมีแจกทุกวันโดยท่าน เสรีพิศุทธิ์  แต่เมื่อก่อนนี้  แกก็จะไปกินข้าวที่เดียวกับลุงซาเล้งและคนอื่นๆคือที่สภาสังคมสงเคราะห์ ตรงราชวิถี  ของพระราชินีครับ  ซึ่งผมบอกได้เลยว่าถ้าไม่มีที่นี่  คนเร่ร่อนจะอยู่ได้ยาก  และอาจจะมีอาชญากรรม  พวกลักวิ่งชิงปล้นขึ้นอีกเยอะ  เพราะคนเราเวลาท้องหิว  ทำได้ทุกอย่างครับ  

ลักษณะของพี่การุณย์ที่ผมเจอทุกครั้งคือแกชอบอ่านหนังสือ  กระเป๋าแกไม่มีเสื้อผ้า  มีแต่หนังสือพิมพ์  นิตยสารเต็มเลยครับ  ผมถามว่าเอาไปขายทิ้งบ้างก็ได้นะ  แกบอกว่าแกชอบอ่าน  ช่วยแก้เหงาได้ (ซึ่งต่างจากผมมาก  ผมแก้เหงาด้วยการกินกับนอนครับ)  

พี่การุณย์เคยบอกว่าอยากหาที่เรียนทำปาท่องโก๋  เพราะแกชอบ  และอยากทำขาย  ผมเคยบอกแกว่าปาท่องโก๋มันยุ่งยาก  ลองทำอะไรที่มันง่ายๆเช่นขายน้ำขวดมั๊ย  ผมมีรถเข็น  จะยกให้  แกจึงบอกว่าแกอยากกลับไปหาพี่สาว(ที่ไม่ได้ติดต่อกันนานมากๆแล้ว  และยังไม่รู้ว่ายังอยู่ที่บ้านเดิมรึป่าว)  และจะขายปาท่องโก๋  

ผมคุยกับแกเรื่องนี้หลายครั้ง  ยกเหตุผลมากมายให้แกฟัง  แกก็ยังยืนยันคำเดิมว่าความฝันของแกคือ  "ปาท่องโก๋"

ผมเลยเอาเรื่องนี้มาประชาสัมพันธ์หาคนที่จะสอนให้  และเมื่อ2วันก่อนก็มีพี่ใจดีท่านนึงส่งข้อความมาบอกทางหลังไมค์  ว่าที่ มติชนมีเปิดหลักสูตรสอนทำปาท่องโก๋ และน้ำเต้าหู้  ถามผมว่าสนใจมั๊ย  โดยพี่เค้าจะเป็นคนออกค่าใช้จ่ายให้  ซึ่งค่าเรียนก็ถือว่าสูงพอสมควรครับ  คืนนั้นผมจึงไปหาพี่การุณย์  และบอกข่าวดีนี้  พี่การุณย์ตื่นเต้นมากๆ  ย้ำกับผมว่าจะไปเรียนแน่นอน  และฝากขอบคุณพี่ที่ใจดีคนนั้น  คือพี่ ไชโย...โลกนี้ยังดีอยู่  ผมขอขอบคุณอย่างมากๆด้วยครับ

เมื่อวานนี้พี่ไชโย  โอนเงินมาให้  และฝากฝังเรื่องการแต่งตัว  ความสะอาดด้วย  ซึ่งผมก็ได้บอกพี่การุณย์ไปบ้างแล้ว  แต่เมื่อวานรู้สึกเอะใจ  เลยไปหาพี่การุณย์  ถึงได้รู้ว่าแกมีเสื้อผ้าชุดเดียว  คือชุดที่แกใส่  แกจะเอาไปซักทุกครั้งที่อาบน้ำตอนเช้า ในสวนรมมณีนาถ  พวกสบู่ ยาสีฟัน  แปรงสีฟันก็ไม่มีครับ  เงินทั้งตัวที่แกมีคือห้าสิบกว่าบาท  


ผมเลยไปเซเว่น  ซื้อสบู่ ยาสีฟัน ยาสีฟัน และสเปรย์ดับกลิ่นกายให้ด้วย  ถ้าไม่งั้นอาจจะไม่ได้เข้าเรียนครับ

วันนี้7โมงเช้า  ผมนัดพี่เค้าที่หน้าโรงเรียนเบญจมราชาลัย  ผมเอาเสื้อของพ่อผม  เล็กที่สุดในบ้านแล้วไปให้ด้วยครับ  เสื้อเหลือง  ไม่ว่าใครใส่ก็ดูดีขึ้นมาทันตาเลยครับ


สถานที่เรียนอยู่ในถนนข้างๆตลาดบองมาเช่ครับ  ซอย12






ท่ายกนิ้วนี้คุ้นมากๆครับ  ช่วงนี้ไม่ค่อยเห็นพี่วัฒน์มารีวิวเลยครับ  อยากให้พี่รีวิวให้ชมอีกเยอะๆครับ


เมื่อลงทะเบียน  จ่ายเงิน เรียบร้อยแล้ว  จะได้คู่มือการเรียน และชุดที่ใส่ตอนทำอาหารด้วยครับ



ผมดูนาฬิกาแล้วยังพอมีเวลา  เลยชวนพี่การุณย์ไปกินข้าวครับ  จริงๆที่นี่มีกาแฟและอาหารว่าง  แต่พี่เค้าคงไม่อยู่ท้องแน่ๆ  เพราะเมื่อวานผมไม่ได้เอาอาหารไปแจกครับ  เมื่อวานพี่เค้าได้กินมื้อเดียวคือช่วงกลางวันที่วัดเจ้าอาม  และวันนี้ที่มาเรียนก็จะไม่ได้ไปกินข้าวที่ไหนอีก  เลยพาแกไปกินข้าวก่อน  พวกขนมว่าง  จะมีให้อีกช่วงพักเบรก  ค่อยให้พี่เค้าไปจัดหนักครับ


พี่การุณย์เป็นคริสเตียนด้วยครับ  ก่อนทานข้าว  แกหลับตาอธิษฐาน นานพอสมควรเลยครับ  กว่าจะลืมตา  ผมกินเกือบหมดจานแล้ว  นึกถึงสมัยเรียน  มีเพื่อนคนนึงเป็นคริสต์ที่เคร่ง  ต้องอธิษฐานก่อนทาน  พวกผมจะชอบแกล้งประจำ  ขโมยลูกชิ้นบ้าง  ขโมยไข่ดาวบ้าง  หลังๆรู้สึกจะอธิษฐานเร็วขึ้นด้วยครับ  

หลังจากอิ่มแล้วก็พาแกไปเรียนครับ  ที่นี่เค้ามีป้ายไม่ให้ถ่ายรูป  แต่ผมขอพี่คนนึงถ่ายข้างนอกแค่2รูปครับ




ที่นี่มีหลักสูตรที่น่าสนใจมากมายครับ  มีพวกซ่อมจักรยานด้วย  แต่ราคาก็ไม่ถูกครับ  ถ้าเทียบกับกิจกรรมที่พี่วัฒน์จัดฟรี  คุณภาพผมว่าไม่ต่างกันเลยครับ  แต่ที่นี่จะดีตรงที่ว่าคนไม่เยอะครับ(แน่ละครับ  เพราะที่นี่เสียตังค์  อิอิ)

อีกอย่างคือขอชมเชยพี่ๆที่นี่ครับ  อัธยาศัยดีมากๆ  ตั้งแต่พี่รปภ. ที่ยิ้มแย้ม  เชื้อเชิญอย่างดีเลยครับ  พี่ๆที่ลงทะเบียนก็พูดจาสุภาพเป็นกันเอง  อันนี้เป็นเวบของที่นี่ครับ  http://www.matichonacademy.com/index.php

ผมทิ้งพี่การุณย์ไว้ที่นั่นเลยครับ  เพราะพี่การุณย์บอกว่าแกรู้จักแถวนี้  เพราะแกเคยมาขอข้าวที่วัดเสมียนนารีกินอยู่ช่วงนึง  แกกลับเองได้ครับ  วันนี้ช่วงค่ำๆจะลองไปคุยกับแก  เรื่องจะเอายังไงต่อไป  เพราะพี่ไชโยมีฝากเงินสี่ร้อยอยู่กับผม  ตั้งใจว่าจะให้เป็นทุนก้อนแรก

พี่การุณย์บอกว่าจะกลับไปหาพี่สาว และเปิดร้านขาย  ผมเองคิดว่ามันต้องใช้เงินเยอะ  และไม่รู้จะพบพี่สาวรึป่าว  เพราะไม่เจอกันหลายปี  ไม่ได้ติดต่อกันครับ  ผมเลยเสนอแกบอกว่า  ลองไปสมัครงานร้านขายปาท่องโก๋ดูก่อน  เป็นการฝึกฝีมือ  หาประสบการณ์  หาทุน  อีกหน่อยจะว่ายังไงก็ค่อยคิดครับ

ไม่ใช่ว่าผมจะหาอาชีพให้ทุกคนนะครับ  พี่การุณย์เป็นกรณีพิเศษ  เพราะพี่เค้าไม่เหมือนกับคนเร่ร่อนทั่วไป  แกกระตือรือร้น  รู้สึกได้ถึงพลังเวลาที่พูดถึงปาท่องโก๋(เวอร์ไปมั๊ย  แต่ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ)  ผมจึงช่วยประชาสัมพันธ์

และต้องขอขอบคุณพี่ ไชโย...โลกนี้ยังดีอยู่  ที่ทำให้ความฝันของคนๆนึงเป็นจริงขึ้นมาครับ

พี่การุณย์บอกว่าแกเสาะหาสถานที่เรียน(ที่ฟรี)  ทุกแห่งแล้ว  ไม่มีใครสอนทำปาท่องโก๋เลยครับ

ขอขอบคุณทุกๆท่านอย่างสูงที่คอยให้กำลังใจ ทั้งที่พันทิพ  และในเฟซบุคครับ