สืบเนื่องจากกระทู้นี้นะครับ
http://pantip.com/topic/30782966
โดยส่วนตัวนั้นชอบการศึกษาธรรมมะชอบทำบุญ ชอบทำทานเป็นนิสัยอยู่แล้ว
แต่เรื่องของการภาวะนาที่ผมมาทางกรรมฐานโดยใช้วิถีของอานาปนาสติ
ซึ่งทำบ้างเป็นบางครั้งบางคราว ไม่บ่อยและแต่ก่อนนั่งได้ไม่นานครั้งละ
10 - 15 นาทีก็นับว่าเต็มที่แล้ว
แต่ระยะหลังกลับมานั่งบ่อยขึ้น และนานขึ้นและรู้สึกสนุกกับการนั่งมากขึ้น รู้สึกว่าสามารถจับให้จิตอยู่กับลมหายใจ
ที่กระทบปลายจมูกได้นานขึ้น (แต่ก็ไม่ได้นานเป็นหลายๆ นาที แต่ก็รู้สึกว่านานขึ้นกว่าแต่ก่อน)
และสิ่งที่รู้สึกได้อีกอย่างคือนั่งได้นานขึ้นช่วงหลังนั่งได้ครึ่งชั่วโมงถึง 1 ชั่วโมงโดยไม่รู้สึกเบื่อเลยครับ
สิ่งที่อยากสอบถามคือในระหว่างการนั่งนั้นในช่วงแรกๆ ของการนั่งจิตก็จะสงบบ้างคือไป
จับอารมณ์อยู่ที่ปลายจมูกอารมณ์เดียวสลักับฟุ้งไปนู่นบ้างนี่บ้าง พอรู้สึกก็กลับมาที่ปลายจมูกต่อ
เป็นอย่างนี้ไปเรื่อยๆ อาการที่จิตสนใจปลายจมูกอยู่เป็นระยะๆ แบบเป็นสมาธิระดับขณิกสมาธิใช่หรือไม่ครับ
อีกคำถามคือระหว่างที่นั่งไปซักระยะหนึ่งจะมีความรู้สึกทางจิตที่ว่าอยู่ๆ เหมือนจิตจมดิ่งลงไปคล้ายจมลงไปใน
น้ำ แล้วรู้สึกได้ว่ามันสงบขึ้นมากและจิตเริ่มไปสนอย่ที่ลมหายใจที่ปลายจมูกเพียงอย่างเดียวได้นานขึ้น
กายเริ่มหนักขึ้น บางครั้งเริ่มรู้สึกว่าเป็นกายเป็นของแข็งแต่ว่างเปล่า (อธิบายยากไม่รู้จะอธิบายยังไง)
ความรู้สึกนอกกายที่เข้ามาสัมผัสน้อยลง แต่ยังรับรู้อยู่นะครับ ซึ่ผงมมักจะพยายามประคองจิตให้เป็นแบบนี้
ให้ได้นานที่สุด (ส่วนใหญ่ได้ประมาณ 1 นาทีหรือ 2 นาทีเป็นอย่างมาก) เสร็จแล้วจิตก็จะเริ่มกลับมาฟุ้งอีก
วนๆ ไปอย่างนี้ไปเรื่อยๆ ในระหว่างการนั่ง
อาการอย่างนี้จิตเริ่มเข้าสู่สมาธิระดับอุปจารสมาธิใช่หรือไม่ครับ
แล้วทำอย่างไรให้จิตมันคงอยู่ในอารมณ์นี้ได้นานที่สุดครับ
และสุดท้ายเมื่อเลิกนั่งรู้สึกได้ถึง
ความโล่งสบาย จิตมันแจ่มใส สดใส มันแช่มชื่นอย่างบอกไม่ถูก
ตัวเบาสบายๆ บอกไม่ถูกจริงๆ อาการแบบนี้ความรู้สึกแบบนี้
ถือว่าเป็นบุญเป็นกุศลหรือไม่ครับ หรือเป็นแค่อาการทางกายที่ร่างกาย
ได้ออกซิเจนจากการหายใจเต็มปอดตลอดการนั่ง
ขอบคุณผู้รู้ทุกท่านที่เข้ามาช่วยขความกระจ่าง
หรือผู้ที่คลิกเข้ามาอ่าน
จริงๆ ยังมีคำถามเรื่องเทคนิคการนั่งอีกหลายอย่างที่อยากเข้ามาถาม
แต่กระทู้นี้ขอเท่านี้ก่อน
ขอบคุณครับ
สอบถามอาการของจิตเมื่อนั่งไปได้ชั่วเวลาหนึ่งรู้สึกดิ่งเหมือนจมลึกลงไปคืออาการของอะไร
http://pantip.com/topic/30782966
โดยส่วนตัวนั้นชอบการศึกษาธรรมมะชอบทำบุญ ชอบทำทานเป็นนิสัยอยู่แล้ว
แต่เรื่องของการภาวะนาที่ผมมาทางกรรมฐานโดยใช้วิถีของอานาปนาสติ
ซึ่งทำบ้างเป็นบางครั้งบางคราว ไม่บ่อยและแต่ก่อนนั่งได้ไม่นานครั้งละ
10 - 15 นาทีก็นับว่าเต็มที่แล้ว
แต่ระยะหลังกลับมานั่งบ่อยขึ้น และนานขึ้นและรู้สึกสนุกกับการนั่งมากขึ้น รู้สึกว่าสามารถจับให้จิตอยู่กับลมหายใจ
ที่กระทบปลายจมูกได้นานขึ้น (แต่ก็ไม่ได้นานเป็นหลายๆ นาที แต่ก็รู้สึกว่านานขึ้นกว่าแต่ก่อน)
และสิ่งที่รู้สึกได้อีกอย่างคือนั่งได้นานขึ้นช่วงหลังนั่งได้ครึ่งชั่วโมงถึง 1 ชั่วโมงโดยไม่รู้สึกเบื่อเลยครับ
สิ่งที่อยากสอบถามคือในระหว่างการนั่งนั้นในช่วงแรกๆ ของการนั่งจิตก็จะสงบบ้างคือไป
จับอารมณ์อยู่ที่ปลายจมูกอารมณ์เดียวสลักับฟุ้งไปนู่นบ้างนี่บ้าง พอรู้สึกก็กลับมาที่ปลายจมูกต่อ
เป็นอย่างนี้ไปเรื่อยๆ อาการที่จิตสนใจปลายจมูกอยู่เป็นระยะๆ แบบเป็นสมาธิระดับขณิกสมาธิใช่หรือไม่ครับ
อีกคำถามคือระหว่างที่นั่งไปซักระยะหนึ่งจะมีความรู้สึกทางจิตที่ว่าอยู่ๆ เหมือนจิตจมดิ่งลงไปคล้ายจมลงไปใน
น้ำ แล้วรู้สึกได้ว่ามันสงบขึ้นมากและจิตเริ่มไปสนอย่ที่ลมหายใจที่ปลายจมูกเพียงอย่างเดียวได้นานขึ้น
กายเริ่มหนักขึ้น บางครั้งเริ่มรู้สึกว่าเป็นกายเป็นของแข็งแต่ว่างเปล่า (อธิบายยากไม่รู้จะอธิบายยังไง)
ความรู้สึกนอกกายที่เข้ามาสัมผัสน้อยลง แต่ยังรับรู้อยู่นะครับ ซึ่ผงมมักจะพยายามประคองจิตให้เป็นแบบนี้
ให้ได้นานที่สุด (ส่วนใหญ่ได้ประมาณ 1 นาทีหรือ 2 นาทีเป็นอย่างมาก) เสร็จแล้วจิตก็จะเริ่มกลับมาฟุ้งอีก
วนๆ ไปอย่างนี้ไปเรื่อยๆ ในระหว่างการนั่ง
อาการอย่างนี้จิตเริ่มเข้าสู่สมาธิระดับอุปจารสมาธิใช่หรือไม่ครับ
แล้วทำอย่างไรให้จิตมันคงอยู่ในอารมณ์นี้ได้นานที่สุดครับ
และสุดท้ายเมื่อเลิกนั่งรู้สึกได้ถึง
ความโล่งสบาย จิตมันแจ่มใส สดใส มันแช่มชื่นอย่างบอกไม่ถูก
ตัวเบาสบายๆ บอกไม่ถูกจริงๆ อาการแบบนี้ความรู้สึกแบบนี้
ถือว่าเป็นบุญเป็นกุศลหรือไม่ครับ หรือเป็นแค่อาการทางกายที่ร่างกาย
ได้ออกซิเจนจากการหายใจเต็มปอดตลอดการนั่ง
ขอบคุณผู้รู้ทุกท่านที่เข้ามาช่วยขความกระจ่าง
หรือผู้ที่คลิกเข้ามาอ่าน
จริงๆ ยังมีคำถามเรื่องเทคนิคการนั่งอีกหลายอย่างที่อยากเข้ามาถาม
แต่กระทู้นี้ขอเท่านี้ก่อน
ขอบคุณครับ