ดูรีวิวโรงแรมแต่ดันไปเจออดีตรักแรก ความดราม่า!..จึงบังเกิด

เนื่องจากไม่นานนี้ได้อ่านกระทู้รีวิวโรงแรมบูติคสุดหรู มีโดมอยู่บนชั้นดาดฟ้า ณ ถนนหลังสวน
จึงอยากไปใช้บริการบ้าง จึงได้ข้อมูลมาว่าชั้นที่24-25 เป็นร้านอาหาร บาร์ กินดื่ม
ชมวิวกรุงเทพสวยๆ ยามค่ำคืน

แต่มันไม่จบแค่นั้นน่ะซิครับ ตอนที่ใช้ชื่อโรงแรมนี้คนหาข้อมูลของร้านอาหาร
ดันไปเจอชื่อที่คุ้นมากๆเธอเป็นEvent Sales Manager ของโรงแรมนี้
ซึ่งเป็นรักแรกของผม สมัยเรียนมัธยมต้นแล้วเธอก็จากไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ

ละครชีวิตยิ่งกว่าละครน้ำเน่า ความรักบางทีมันก็เล่นตลกซ่ะจุกอก พูดไม่ออก(มันเป็นตลกร้าย)
จึงเป็นที่มาของเรื่องที่จะเล่าให้ฟังดังต่อไปนี้
จุดประสงค์ในการเล่าเรื่องนี้(ทำยังกับจะทำรายงานส่งครูเลยน่ะ)
-อยากให้ทุกคนเห็นคุณค่าของความรัก ณ ตอนที่ยังมีคนให้รัก
-อยากให้รู้คุณค่าและความสำคัญของคำว่า"จากกัน"โดยที่ยังไม่ได้ล่ำลา
-อยากให้รู้ว่าผู้หญิงคนหนึ่ง คนนั้น เป็นความทรงจำหนึ่งที่ดีมากๆ
ซึ่งจะอยู่ในหัวสมองของผมตลอดไปไม่มีวันลืมเลือน

ย้อนกลับไปประมาณ 15 ปีที่แล้ว สมัยผมยังเรียนอยู่ระดับชั้นมัธยมต้น ม.2
ผมได้เจอผู้หญิงที่ผมชอบ ซึ่งผมก็ได้มอบความรู้สึกดีๆให้กับเธอ
และเธอก็มอบความรู้สึกดีๆให้กับผมเช่นกัน
ความรู้สึกตอนนั้นมีความสุขมากๆ โลกสดใส หัวใจมันชุ่มฉ่ำและพองโต
ซึ่งเป็นความรักแบบใสๆ ในวัยเรียนไม่มีอะไรเกินเลยใดๆทั้งสิ้น
โดนไม่ได้คิดถึง"หายน่ะ"ทางจิตใจที่กำลังจะตามมา

หลังจากเรียนใกล้จบม.2 ข่าวร้ายที่สุดในชีวิต ก็ออกมาจากปากเธอ
เธอ:เราต้องไปเรียนต่อต่างประเทศ
ผม:กลับเมื่อไหร่ละเราจะคอยเธอน่ะ
เธอ:ยังไม่มีกำหนดกลับหรืออาจเรียนจนจบและทำงานต่อเลยมั้ง

หัวใจแตกสลาย ตัวเย็น ใจสั่น เหงื่อแตกเป็นเม็ดๆ
อาการทุกอย่างมันเกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ
ผมควบคุมไม่ได้จริงๆ ไม่คิดว่า คนที่เราเจอเกือบทุกวัน หิ้วกระเป๋าเธอ เดินกลับบ้านเป็นเพื่อนเธอ
คนที่นั่งกินข้าวเที่ยงด้วยกัน และรอยยิ้มหวานๆ ฯลฯ

เราจะไม่ได้เห็นเธออีกแล้ว เราจะอยู่ยังไงถ้าไม่มีเธอ
ตอนวัยรุ่นสมัยนั้นสับสน วุ่นวายใจมาก ไม่รู้จะปรึกษาใคร
ก็ได้แต่ซึมๆ เหงาๆ ชอบเก็บตัวอยู่คนเดียว

และวันสุดท้ายก็มาถึงจริงๆ ซึ่งก็ได้แค่ล่ำลา กันนิดหน่อย
และเธอก็สัญญาว่าจะเขียนจดหมายมาหาผม

หลังจากเธอได้เดือนทางไปเรียนต่อ
เธอก็เขียนจดหมายมาหา ซึ่งตอนนั่นดีใจมากๆ
เขียนมาเดือนล่ะหนึ่งฉบับ (ตอนสมัยนั้นไม่มีอินเทอร์เน็ต ไม่มีเฟสบุ๊ค ไม่มีโทรฯมือถือน่ะครับ)
จนเขียนมาได้2-3เดือน ก็ต้องพบกับ หายนะและจุดจบจริงๆ

จดหมายสุดท้ายเธอเขียนบอกผมว่าเธอรักและเอ็นดูเราเหมือนน้องชาย(อายุเธอมากกว่าผมหนึ่งปี)
ไม่อยากให้ผมคอย เธอสงสารผมที่คอยเธอแถมยังอยู่ห่างไกลกันมาก
เธอจึงตัดบทบาทความสัมพันธ์ ว่าเราจบกันแค่นี้และก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย

จนเวลาล่วงเลย ผ่านมาถึงปัจจุบันตอนนีกว่า 15 ปี
ความเจ็บปวดและทรมานนั้นยังคงอยู่ในใจ
แต่กลับกลายและแปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกที่ดีห่วงใยกันเหมือนเพื่อนสนิท
อยากรู้ความข่าวคราว ว่าเป็นอยู่สุขสบายหรือไม่
อยากบอกว่า"เธอคือความทรงจำดีๆที่อยู่ในใจเราเสมอ"
แต่ก็ไร้ผล ไม่รู้ว่าจะติดต่อเธอได้อย่างไร

จนผมได้รู้จักและแต่งงานกับผู้หญิงอีกคนที่ผมรักมากๆ ผู้หญิงที่ผมต้องการสร้างครอบครัวด้วย
ยามลำบาก ยามแก่เฒ่า เราจะดูแลกันตลอดไป

สรุปก่อนแต่งงานจวบจนถึงปัจจุบัน ณ ตอนนี้
ผมแค่อยากบอกให้เธอรู้ ซึ่งเธอคงไม่รู้ตัวว่าเธอ
ทำให้ผู้ชายคนหนึ่งเป็นห่วงเป็นใยเธอมาก(แบบญาติสนิทมิตรสหาย)
แม้เธอจะไม่รู้ แต่ความรู้สึกในใจ ผมต้องการบอกล่ำลาเธอคนนั้น
และบอกความรู้สึกดีๆที่ผมมีให้ ว่าผมเป็นห่วง
ขอให้เธอเจอผู้ชายดีๆ ที่รักเธอด้วยความจริงใจพร้อมที่จะดูแลเธอตลอดไป
ขอให้ข้อความนี้ไปถึงเธอ ไม่โดยทางใดก็ทางหนึ่งนะครับ

ขอบคุณพี่ๆน้องๆที่ติดตามอ่าน ตอนที่เขียนนี้ทำไมมีน้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาด้วยก็ไม่รู้

ป.ล.ใครรู้จักหรือเป็นเพื่อนของEvent Sales Manager ของโรงแรมนี้
      ฝากให้เธออ่านกระทู้นี้ด้วยน่ะครับขอให้เมย์โชคดี(อ่าวมีชื่อหลุดแฮ่ๆ)
      และไว้ผมทำใจได้ ผมจะแวะไปหาเธอครับ