ปรึกษาค่ะมีปมไม่ชอบพ่อทำให้ไม่อยากมีครอบครัวมีลูกถือเป็นอาการทางจิตไม่คะ ถ้าไม่มีครอบครัวตอนแก่จะเป็นยังไง

ตอนเด็กครอบครัวยากจนพ่อเป็นครูประชาบาล รายได้น้อย ติดเหล้า ไม่ค่อยกลับบ้าน
ต้องช่วยแม่ทำงานทุกอย่าง ขายกว๋ยเตี๋ยวทำขนม
เดินเสริ์ฟน้ำโต๊ะจีน เก็บเศษเหล็กตามไซด์ก่อสร้าง
เพื่อให้มีเงินค่าขนม ค่าเทอมเบิกได้เลยได้เรียน
พ่อชอบเมากลับมาบ้าน ทำร้ายแม่บ้างด่าหยาบๆบ้าง
รู้สึกไม่สนิทกับพ่อเลย ด้วยความเป็นคนหน้าตาดีพอใช้
ทำให้มีคนมาชอบ ก็จะเลือกคนที่ตามใจไม่รู้ว่ารักไหม
แต่ถ้าเขามาดีมาตามใจ ก็จะติดเขา แต่พอเขาจะจริงจังเราก็จะทำตัวงี่เง่า ตีตัวออกห่างทำเป็นไม่สนใจ หาเรื่องทะเลาะแล้วก็เลิกกันไป
สักพักก็จะมีคนใหม่ ก็จะเป็นเหมือนเดิม
ตอนแรกคิดว่าห่วงแม่เลยไม่อยากมีครอบครัว
อยากอยู่กับแม่แต่พอแม่ตาย ก็คิดว่า สงสารพ่อ เดี๋ยวพ่อเหงา พยายามดีกับพ่อแต่ก็ดีกันได้ไม่นาน
พ่อก็เหมือนไม่ขอบเรา ทะเลาะกันตลอดไม่พูดกันเท่าไหร่
แต่เราก็ไม่ยอมออกจากบ้านไปอยู่คนเดียว
เพราชินกับบ้านกับการอยู่ใกล้ญาติพี่น้อง
ไม่ชอบอยู่ลำพัง
จนตอนนี้อายุ 30 กว่า เรียนจบสูง การงานมั่นคง
มีแฟนที่คบแบบผู้ใหญ่ อยากจัดงานแต่ง แต่ไม่อยากอยู่กับแฟนแบบครอบครัว แบบเจอกันทุกวัน อยากอยู่แบบเป็นแค่แฟนบ้านใครบ้านมัน เจอกันบางวันไม่อยากมีลูก
ถ้าเป็นแบบนี้ตอนแก่จะใช้ชีวิตยังไง
ต้องวางแผนชีวิตยังไงเตรียมตัวยังไงบ้างคะ
ทะเลาะกับพ่อบ่อยมากแต่ไม่ไปอยู่ที่อื่น
พ่อดูแลตัวเองได้เพราะมีเงินจากการตายของแม่
กับบำนาญแต่ไม่แบ่งให้ลูกเก็บไว้ใช้เองฟุ่มเฟือย
แล้วชอบไล่เรากับน้องออกจากบ้าน
ยิ่งเขาไล่เรายิ่งไม่อยากไปเหมือนอยากเราจะเอาชนะเค้า อยากอยู่ให้เขาหงุดหงิดเป็นอาการทางจิตรึเปล่า
รู้สึกอยากทำในสิ่งที่พ่อไม่ต้องการตลอดเวลา
เป็นโรคจิตใช่ไหมคะ อายุ30กว่ายังเป็นอยู่เลย
เข้าหาธรรมะใจเย็นลงแต่แก้ปัญหานี้ไม่ได้
จิตใต้สำนึกมันสั่งทั่งเรื่องไม่อยากมีครอบครัว
ไม่อยากทำตามพ่อ
ถ้าหาจิตแพทย์จะช่วยได้ไหมคะ