เคยได้ยินมาว่าการติดเชื้อในแผลลึกของคนที่ประสบภัยสึนามิจะรุนแรงกว่าคนปกติ จริงมั้ยคะ

ผมโดนกะเขานิดหน่อย แค่แก้วหูซ้ายทะลุ กว่าจะถึงมือหมอ ปาเข้าไปสามวัน
มีกรณีของปอดและลำคอด้วยครับ พวกเหงือกอะไรนี่โดนหมดครับ

เคี้ยวอะไรก็แสบปาก บ้วนปากมันก็ออกไม่หมด เหมือนมีอะไรคาอยู่ในอก ในลำคอตลอดเวลา
ช่วงนั้นได้ลมหายใจกลิ่นโคลนทะเลอยู่หลายวัน แปรงฟันก็ไม่หายเพราะมันออกมาจากปอด
เวลาจามออกมาแรงๆบางทียังมีเม็ดทราย ต่อมาก็ออกกำลังกายหนักมากไม่ได้ จะหายใจไม่ทัน

เคสของผมมันเล็กๆ แค่หูเน่าครับ โรงบาลแถวจังหวัดพังงา คนไข้ล้น
จึงต้องไปถึงสุราษฏร์

สาเหตุหลักๆที่ทำให้เน่ารุนแรง ก็อย่างที่หลายท่านบอก คือจากแผลสดทำความสะอาดยากกลายเป็นแผลช้ำหนอง
และคนไม่พอ เนื่องจากเป็นสถานการณ์ใหญ่กินพื้นที่กว้าง เคลียร์พื้นที่ได้ช้า
บุคลากรเข้าพื้นที่ไม่ทัน ถึงมือหมอช้าไป

เริ่มจากโดนน้ำดูดลงคอสะพานบางเนียง แล้วกระชากลากถูไปหลายนาที
แช่อยู่กับน้ำทะเลปนโคลนดินเลนและทราย กว่าจะได้น้ำจืดปาเข้าไปประมาณ 4-5 ชั่วโมง
เค็มจนขมเฝื่อนเหมือนบอระเพ็ดอยู่ในคอหละครับ ทำได้แค่ราดน้ำล้างเอาหยาบๆ แล้วก็หนีขึ้นเขาบางเนียงไป 1 คืน
ถ้ายืนที่ถนนก็ยอดเขาที่เป็นสวนยางขวามือของ เรือต. 813 นั่นหละ 555

วันรุ่งขึ้นเดินลงมาที่วัดลำแก่น น้ำใสๆเริ่มออกมา ช่วงนี้มีหมอมาแล้ว เข้าแถวไปรับตรวจ
ได้ยา Amoxy มา ประมาณสี่ห้าเม็ด แต่มีฝรั่งนักท่องเที่ยวใจดี น่าจะเป็นหมอเขาเช็คดูแล้วบอกว่าไม่พอหรอก
เขาจึงแบ่งส่วนของเขาให้เพิ่มมาอีกหลายเม็ด
ช่วงนั้นมีข่าวว่าคลื่นจะเข้าอีก ก็หนีไปนอนบนเนินอีก 1 คืน ได้เวลาเน่าครับ

วันรุ่งขึ้นจึงได้โบกรถกลับบ้าน  เอาเสื้อผ้าซับก็งั้นๆ  น้ำเหลืองเต็มหูเหม็นไปทั้งคันรถโดยสาร
กลับตอนเย็น..และเดินทางต่อไปโรงพยาบาลสุราษฎร์ หูเน่าเต็มๆเหม็นไปครึ่งวอร์ด ต้องนอนประมาณสองสัปดาห์