Attack on Titan Ep.16 เส้นทางชีวิตและการตัดสินใจ X พิธีต้อนรับ X ความเชื่อมั่น X เริ่มเปิดฉาก

นอกเรื่องแปปนึง

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

สัปดาห์นี้มันยุ่งเหลือเกินให้ตายสิครับ พรุ่งนี้งาน Wonder Festival 2013 Summer ก็เปิดแล้ว จะไม่มีเวลาตั้งกระทู้ Preview แบบทุกๆปีเพราะมันมีงานเข้าเนี่ยสิ ใจก็อยากตั้งเพราะทำมาทุกปี  แต่กว่าจะว่างก็ช่วงเย็นไปแล้ว


เอาเถอะไว้เดี๋ยวค่อยพูดเรื่องนี้กันทีหลังดูพรุ่งนี้ก่อนละกันครับมาดู Attack on titan กันเถอะ


เรื่องราวตอนนี้เริ่มต้น ณ ศูนย์บัญชาการใหญ่



เหตุเนื่องจากคดีฆ่าหนูทดลองตัวสำคัญเกิดขึ้นมา ทางกองทัพเลยต้องมีการตรวจสอบลงทะเบียนยุทธภัณฑ์กันชุดใหญ่ จากปากคำของคนในเหตุการณ์ว่า

" มีคนร้ายแอบเอาอุปกรณ์เคลื่อนย้าย 3D ไปฆ่าหนูทดลองตัวสำคัญ 2 ตัว "

ณ ศูนย์ซ่อมบำรุง ภายในห้องใหญ่อันเต็มไปด้วย ทหารฝึกหัด และ ทหารครูฝึกที่คอยตรวจเข้มเรื่อง การลงทะเบียนยุทธภัณฑ์ของกองทัพ



" เปลี่ยนเพลาครั้งสุดท้ายเมื่อไร "
ซา - 2 เดือนก่อนหลังเหตุการณ์กวาดล้างไททันคะ
" ลงทะเบียนเรียบร้อย คนต่อไป!! "

ในกลุ่มทหารที่ตรวจเช็คสภาพ แน่นอนมีกลุ่มฝึกหัดที่ 104 รวมอยู่ด้วย  และแน่นอน ในหมู่ทหารด้วยกันข่าวสารมันก็ต้องส่งกันทั่วถึงอยู่แล้ว

" เห็นบอกว่า จะลงโทษคนที่ฆ่าไททันด้วยแหละ "
" ของมันแน่อยู่แล้ว ก็มันหนูทดลองตัวสำคัญนี่หว่า แล้วดันมาสงสัยพวกทหารฝึกหัดอย่างพวกเราอีก มันคงจะหาเจอหรอกนะ "
" คงงั้น..ให้ตายเซ่ พวกเรากำลังห่อเหี่ยวกับการปฎิบัติภารกิจอยู่ทุกวี่ทุกวัน เหนื่อยจะตายชัก "


เสียงพูดคุยของทหารโต๊ะหน้า ดันไปถึง โต๊ะหลังซึ่งมี อาร์มิน แอนนี่ และ โคนี่ อยู่ด้วย




โคนี่เริ่มที่จะออกความเห็นถึงเรื่องที่ได้ยินมา

โค - ที่ทำไปเพราะแค้นพวกไททันมันก็ช่วยไม่ได้นะ
อาร์ - อืม
อาร์ - แต่ผมว่าแบบนี้มันก็ไม่ต่างจากการยื่นมือช่วยพวกไททันเลยนะ จริงอยู่ที่มีคนอยากจะล้างแค้นพวกไททันอยู่เยอะ แต่เหตุการณ์แบบนี้มันจะส่งผลเสียกับหมู่มวลมนุษย์ด้วยกันได้นะ

สิ่งที่อาร์มินกล่าวมาก็มีเหตุผล มีคนตั้งมากมายที่ต้องการล้างแค้นพวกไททันที่ฆ่าแกงมนุษย์ไปมากมาย แต่การเอาความแค้นส่วนตัวมาทำเรื่องแบบนี้มันทำให้มุมมองของมนุษย์ด้วยกันเองออกมาในแง่ลบอยู่เยอะแน่นอน




โคนี่ทำหน้าทำตาไม่ค่อยเข้าใจนักเท่าไร

โค - ชั้นมันหัวทึบ พวกเรื่องซับซ้อนพวกนั้นไม่ค่อยเข้าใจนักหรอก
โค - เฮ้อ..ตอนนี้หัวมันตื้อไปหมด ตอนที่ยังไม่เจอวพวกไททันความจริงชั้นก็ตั้งใจจะเข้าหน่วยสำรวจกับเค้าอยู่หรอก
โค - แต่หลังผ่านเรื่องนั้นมันทำเอาชั้นไม่อยากจะเจอพวกมันอีกเป็นครั้งที่ 2 แล้ว ทั้งๆที่วันนี้มันวันให้เลือกหน่วยสังกัดแล้วแท้ๆ
โค - หนำซ้ำไอ้บ้าแจน ดันทะลึ่งบอกว่าอยากจะเข้าหน่วยสำรวจอีกต่างหาก


ย้อนกลับไปเล็กน้อย




ทุกสิ่งทุกอย่างต่างมีอยู่คู่กันนับตั้งแต่ที่โลกใบนี้ถือกำเนิดขึ้นมา

มีพานพบก็ต้องมีลาจาก
มีด้านหน้าก็ต้องมีด้านหลัง
มีสีขาวก็ต้องมีสีดำ
มีเบื้องหน้าก็ต้องมีเบื้องหลัง
มีความสุขก็ต้องมีความทุกข์

แต่ที่สำคัญที่สุดคือ

ไม่ว่า มนุษย์ สัตว์ " ทุกสิ่งล้วนแต่อยู่คู่กับภายใต้สัจธรรมของโลกที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้นั้นก็คือ " เกิด แก่ เจ็บ ตาย " "





ณ ลานเผาศพ อันเต็มไปด้วยความเศร้าโศกเสียใจ งานเก็บศพได้ดำเนินมาถึงช่วงสุดท้ายกันแล้ว

บรรดาทหารฝึกหัดที่สีหน้าแทบจะเหมือนกันชนิดไม่ต้องเดานั้นก็คือ สีหน้าอันแสนอ่อนล้า เหน็ดเหนื่อย ทั้งกายและจิตใจ  ทุกคู่ต่างมองไปยังภาพเบื้องหน้าคือ กองไม้ที่วางตั้งสูงใหญ่ก่อนจะเริ่มทำการโยนไฟลงไปให้เกิดเพลิงเผาบรรดาศพของเพื่อนทหารที่ต้องตายเพราะไททัน




แจนมองไปรอบๆลานเผาศพที่ทุกคนอยู่ พร้อมกับที่ มือค่อยๆหยิบบางสิ่งที่อยู่ใกล้เท้าตัวเองขึ้นมา

แจน - ตอนนี้ทุกคนกำลังเสียใจที่เลือกเส้นทางนี้กัน
แจน - แต่ถ้ารู้อยู่แต่แรกว่ามันคือเส้นทางสู่ขุมนรกไร้ก้นบึ่ง แล้วทหารจะมีไว้เพื่ออะไรกันละ
แจน - จิตใจที่กำลังบอบช้ำและอ่อนล้า...ในหัวคงคิดได้แต่เรื่องนี้กันหมด



สิ่งที่หยิบขึ้นมาคือ เศษของกระดูกชิ้นส่วนที่ไม่อาจทราบได้ว่ามันคือส่วนไหนของสิ่งที่เคยเป็นมนุษย์มาก่อนกัน

แจน - มาร์โก้...กระดูกชิ้นนี้คือส่วนไหนของนาย...ชั้นเองก็ไม่รู้หรอกนะ
แจน - แต่ถ้าชั้นไม่เลือกที่จะเป็นทหารก็คงไม่ได้เจอกับนาย
แจน - ถ้าชั้นไม่พบกับนายชั้นก็คงไม่ได้คิดถึงเรื่องที่ว่าใครจะเป็นรายต่อไป




ในหัวมีเสียงของคนที่ตัวเองคุ้นเคยดังก้องเป็นประโยคนั้นซ้ำไปซ้ำมา พลางจะอดคิดไม่ได้อาจจะเป็นเรื่องดีก็ได้ที่นึกเรื่องนี้ออก

เอ - แจน..นายถึงกับจะทิ้งฝีมือในการต่อสู้ เพื่ออยากไปเป็นอาหารให้พวกไททันขนาดนั้นเลยเหรอ ?
มาร์ - ความจริงแจนเป็นคนอ่อนโยนมากเลยนะ

แจน - โธ่เว็ย!! ถึงนายไม่บอกชั้นก็รู้อยู่แล้วละ...ว่ายังไงพวกเราก็ต้องเชิดหน้าลุกขึ้นต่อสู้
แจน - แต่ถึงชั้นจะรู้ว่าตัวเองคงทำเรื่องบ้าๆแบบแกไม่ได้ แต่ใครละที่จะทำเรื่องแบบแกได้อีกบ้างละ !!


สิ่งที่เป็นเหมือนธนูนับร้อยนับพันแทงใจอย่างรุนแรงของแจนคือคำพูดที่ว่า

แจน - ก็เพราะพวกเรามันอ่อนแอไม่ใช่รึยังไง




ตอนนี้นั้นเองเรื่องไม่น่าเชื่อก็ปรากฏกายออกมา เพราะ หน้ากองไฟที่กำลังเผาศพทหาร ได้ปรากฏร่างจำแลงของมาร์โก้ขึ้นมาต่อหน้าแจน ซึ่งสำหรับแจนมันอาจจะเป็นแค่ความฝันหรือมาร์โก้เพื่อนรักโผล่มาหาถึงที่ก็เป็นได้

มาร์ - ตอนนี้นายน่าจะรู้ดีว่าควรจะทำอะไรไม่ใช่รึไง ?
แจน - ความจริงชั้นเองก็เป็นแบบนั้น ถึงจะบอกว่ามนุษย์เรามันอ่อนแอก็เถอะ แต่สิ่งที่แสดงออกมาจากมุมมองเหมือนกับสิ่งนั้น
แจน - ชั้นเองก็คิดว่าต่อให้เจอกับความยากลำบากสาหัญยังไงก็ต้องฟันฝ่าออกไปให้ได้

ก่อนที่จะหันไปทางกลุ่มเพื่อนทหารด้วยสีหน้าและท่าทางที่กล้าๆกลัวๆจนแขนขาสั่นระทมคล้ายคนหมดเรี่ยวหมดแรงแต่ก็ยังพยายามลุกขึ้นมาเพื่อจะบอกเรื่องอะไรสักอย่าง

แจน - สิ่งที่ควรจะทำตอนนี้งั้นเหรอ




พูดจบมือกำเศษกระดูกชิ้นนั้นไว้อย่างเหนียวแน่น  พร้อมค่อยๆเอ๋ยวาจาอะไรสักอย่างให้เพื่อนๆทหารฟัง

แจน - เฮ้ย!...พวกนายตัดสินใจเรื่องหน่วยสังกัดได้ยัง ?
แจน - ชั้น..ตัดสินใจแล้ว




ตอนนี้คิดว่ามันคือทางเลือกสำคัญของแจนเลยทีเดียวก็ว่าได้

ใจนึงเลือกจะไปอยู่อย่างสบายในกำแพงชั้นในแต่เพราะกระดูกของเพื่อนที่ตายไปมันค้ำคอหอยตัวเองอยู่จนเป็นการกลืนไม่เข้าคายไม่ออกกับการตัดสินใจครั้งใหญ่ในชีวิต

แจน - ชั้น...จะเข้าหน่วยสำรวจ

ในที่สุด นายทหารแจน ก็ได้ทำให้ตัวเองเป็นคนมีคุณค่าในชีวิตสักที  

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้( ดีแล้วละที่เลือกเป็นหน่วยสำรวจ จะได้ไม่ต้องมาเห็นความเน่าเฟะเยี่ยงขยะเน่าเสียของ ทัพหลวง ในกำแพงชั้นใน แบบที่ แอนนี่เจอ )





พูดตรงๆว่า ฉากตรงนี้เป็นฉากที่ทีมงานทำออกมาได้ดีมาก ทั้งเพลงประกอบฉากและสีหน้าของตัวละคร ทั้งคนพากย์แจน ที่พากย์ชวนทำให้รู้สึกเห็นอกเห็นใจตัวละครในสถานการณ์อย่างนี้มาก ๆ



ตัดกลับมายังปัจจุบัน




ตอนนั้นที่อาร์มินประหลาดใจเล็กน้อย

อาร์ - แจนเหรอ ?

โคนี่ท่าทางอยากจะได้ความเห็นจากแอนนี่อยู่เงียบๆตั้งแต่เมื่อตะกี้แล้ว เรื่องเกี่ยวกับแจน

โค - คิดไงแอนนี่ ? เรื่องที่เจ้านั้นบอกว่าอยากจะสู้นะ
แอน - ชั้นไม่ได้สนใจหรอก..แต่จนถึงตอนนี้ชั้นก็ไม่คิดเปลี่ยนใจ
โค - เหรอ...จะเข้ากองสารวัตรทหารสินะ


จากนี้อาจจะเป็นตัวเลือกสำหรับเส้นทางชีวิตของคนอย่างโคนี่ก็เป็นได้ เพราะ การที่แอนนี่ไม่คิดจะเปลี่ยนใจใดๆ มันเลยกลายเป็นทางแยกสำหรับความคิดของโคนี่ก็ได้คือ




โค - แอนนี่...คิดว่าอย่างชั้นจะเข้ากองสารวัตรทหารดีมะ ?

แอนนี่ได้ยินอย่างนั้นถึงกับถอนหายใจ

แอน - ให้ตายสิ
แอน - " ถ้ามีใครสั่งให้นายไปตาย...นายจะยอมตายหรือเปล่า ? "

โค - หา ? แน่นอนก็ไม่สิ

คำถามสั้นๆได้ใจความ ถูกตอบอย่างรวดเร็วง่ายๆ สั้นกระชับ

แอน - งั้นก็เลือกเส้นทางนั้นด้วยตัวนายเองไปเถอะ




แอน - อาร์มิน ? นายว่าไง ?

คำถามนี้ถูกถามไปยังอาร์มินบ้าง

อาร์ - ผมเหรอ ? ....ถ้าผมยอมรับเรื่องเหตุผลที่จะต้องตายได้ละก็...ผมก็คงต้องไปตายแหละ ถึงจะไม่อยากก็ตามเถอะ

แอน - เหรอ....ตัดสินใจแล้วสินะ
แอน - ถึงนายจะอ่อนแอ...แต่ก็เป็นคนมีความมุมานะดีนะ

อาร์ - ขะ..ขอบคุณ

โคนี่ถึงจะหัวทึบแต่ตีความที่อารณมินพูดได้ว่า

โค - เฮ้ย!! อาร์มิน นายจะเข้าหน่วยสำรวจจริงดิ!!

บางครั้งคำถามก็ไม่จำเป็นต้องมีคำตอบ เพราะ สิ่งที่คนๆนั้นพูดมามันก็เป็นคำตอบได้อยู่แล้วตั้งแต่แรก



ตอนนั้นที่อาร์มินได้กล่าวอะไรบางอย่างออกมา

อาร์ - ความจริง..แอนนี่เป็นคนที่อ่อนโยนมากเลยนะ
แอน - หา ?
อาร์ - ก็ท่าทางเหมือนไม่ต้องการจะให้ผมเข้าหน่วยสำรวจอย่างนั้นแหละ ที่เลือกจะเข้ากองสารวัตรทหารเพราะมีเหตุผลใช่รึเปล่าละ ?
แอน - เปล่า....ชั้นก็แค่..
แอน - อยากเอาตัวรอดก็เท่านั้นแหละ

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้( มีใครสังเกตในภาพบ้างรึไม่ว่า สายตาของอาร์มิน ไม่ได้จ้องไปยังแอนนี่แต่เป็นอุปกรณ์เคลื่อนย้าย 3D เครื่องที่แอนนี่พึ่งตรวจสภาพไป )