ดูเรื่องขวัญใน hormones ตอน 9 แล้วอยากเป็นคนดี (ติดเรท และ 18+) {แตกประเด็นจาก 30750387}

เนื่องจากมีผู้อ่านหลายท่าน กระต้องการให้ผมแตกประเด็นเพราะกระทู้อันเก่าตกไปแล้ว ผมเลยมาตั้งใหม่นะครับ

ติดตามกระทู้อันเก่าได้ที่ http://pantip.com/topic/30750387

ต่อนะครับ

การที่จะลืมใครซักคนนั้น อย่างแรกต้องดูใจตัวเองให้เป็นก่อน ต้องรู้ว่าเราอยากได้เค้าเพราะอะไร อยากได้จริงรึเปล่า ต้องดูใจให้รู้ว่าเวลาเราคิดถึงเค้านั้นใจเราจะไม่นิ่ง ใจเราจะอยากได้ อยากครอบครอง ใจจะสั่น ใจจะมีความอยากอยู่ แต่พอเวลาไม่คิดถึง(เช่นเวลาเราทำกิจกรรมอย่างอื่น)ใจเราก็จะนิ่งกว่าเดิม เพราะเราไม่ไปคิดถึงเค้า ตอนแรกๆของผมนั้น ผมจะหยุดคิดถึงเป็นพักๆสั้นๆ เช่นเวลาเล่นกีฬา ผมชอบตีเทนนิส เวลาที่ลูกเทนนิสวิ่งมาที่ผม ผมเล็งตีลูก และหวดไม้ตีลูกออกไป ซึ่งกระบวนการทั้งหมดใช้เวลาประมาณแค่ไม่ถึง 10 วินาที แต่ในช่วงเวลา 10 วินาทีนั้นจะเป็นช่วงที่ผมไม่ได้คิดถึงเค้า เพราะใจผมไปอยู่ที่ลูกเทนนิส แต่พอตีลูกเทนนิสเสร็จแล้วก็จะกลับมาคิดถึงเค้าอีก แรกๆก็จะเป็นแบบนี้แหละครับ คือหยุดคิดถึงได้แค่ไม่กี่วินาที แต่พอฝึกไปมากๆเข้า หรือหากิจกรรมที่มันต้องใช้สมาธิมากๆเข้า มันก็จะนานขึ้น นานขึ้น และก็นานขึ้นมาเอง แล้วเราก็จะเลิกคิดถึงได้ ทั้งหมดอาจจะใช้เวลาเป็นอาทิตย์ เป็นเดือน หรือเป็นปี ขึ้นอยู่กับบุคคลและการฝึกฝน ที่เล่ามาข้างบนนั้นเค้าเรียกว่าการดูจิตครับ สามารถหาอ่านเพิ่มเติมได้ที่ www.wimutti.net กิจกรรมที่ง่ายที่สุดก็คือการนั่งสมาธิดูลมหายใจครับ เมื่อเราสามารถฝึกได้ถึงขั้นนึงแล้ว สามารถฝึกจิตใจควบคุมจิตใจได้ในระดับนึงแล้วก็จะสามารถใช้ "เคล็ดใจน้ำแข็ง" ได้ อิอิ อันนี้ผมตั้งเองนะครับ  เคล็ดใจน้ำแข็ง คืออะไร ตอนหลังจะมาเล่าให้ฟังครับ  

กลับมาเรื่องของเราก่อน แต่ตอนที่ผมพยายามเลิกกับน้องเจนั้น ใจผมยังไม่ถึงขั้น ผมยังกินไม่ได้นอนไม่หลับอยู่เลย แล้วน้องเค้าก็ชอบโทรมาบ่อยๆ แล้วจะไม่ให้ผมไม่คิดถึงได้ยังไง ตอนนั้นผมก็ยังใช้เคล็ดใจน้ำแข็งไม่เป็นซะด้วยสิ แต่แล้วผมก็มีโอกาสที่ต้องเดินทางไปญี่ปุ่น 1อาทิตย์ ผมเคยไปญี่ปุ่นเมื่อนานมาแล้ว แต่ไม่เคยต้องไปนานขนาดนี้ มีเพื่อนร่วมเดินทางเป็นผช 1 คน ผมใช้จังหวะนี้แหละครับที่จะลืมน้องเจให้ได้ ผมไปญี่ปุ่นโดยที่ไม่ได้บอกน้องเจเลย คือแบบอยู่ดีๆก็หายไปเลย

ช่วงที่อยู่โตเกียว นั้นนับว่าเป็นช่วงที่สงบของผม ไม่มีโทรศัพท์จากน้องเจมากวน ผมได้เจอกับสภาพแวดล้อมใหม่ๆ เจอคนใหม่ๆ ฝึกพูดภาษาญป ได้ไปกินซูชิอร่อยๆ ไปประชุม ไปสัมมนา ไปทำงานแบบจริงๆจังๆ ตกเย็นก็ไปเดินหาซื้ออุปกรณ์อิเล็คทรอนิคให้ตัวเองซึ่งผมชอบอยู่แล้ว พอกลางคืนก็เหนื่อยล้าถึงห้องก็นอน แม้แต่อีเมล์ก็ไม่ได้เช็คเพราะที่ห้องไม่มีอินเตอร์เน็ตใช้ (สมัยนั้นยังไม่มี 3G) ห้องนอนก็เล็กๆ ไม่มีไรมากแชร์กับเพื่อนที่ไปด้วย 1 คน ก่อนกลับมีคนชวนผมไปเป็นเทรดเดอร์ที่ญปด้วย แต่ผมยังไม่อยากออกจากงานตอนนั้น

ทันทีที่ผมกลับมาถึงกทม ผมก็เริ่มรู้สึกว่า อืม ตอนอยู่ ญป ไม่มีเค้าเราก็อยู่ได้นี่นา เค้าไม่โทรมาเราก็อยู่ได้ แต่บทพิสูจน์ว่าผมลืมเค้าได้จริงๆรึเปล่า คือ…​

แล้ววันรุ่งขึ้น ผมก็ได้รับโทรศัพท์จากน้องเจ