กาลครั้งหนึ่ง มีคุณสามีซึ่งหงุดหงิดทั้งวันกับปัญหาโลกแตกของการทำงานของราชการไทย
ภรรยาเองก็รู้สึกกดดันเครียดไปด้วย ทำให้วันนั้นทั้งวันรู้สึกหดหู่แบบบอกไม่ถูก
พอถึงเวลาสามีกลับบ้าน ระหว่างทางก็คุยกันไม่ได้เครียดอะไร หวานชื่นดี พอสามีถึงบ้านก็นอนคุยกันอยู่บนเตียง สามีก็บ่นเรื่องของวันนี้ เป็นวันที่แย่มาก บลา บลา บลา ภรรยานอนฟังแล้วก็เอามือพาดศรีษะ พรางคิดในใจว่าเมื่อไหร่จะจบสักที
และแล้วมือคุณสามีก็ดันไปสัมผัสกับเศษซีเรียลอาหารเช้า 1 ชิ้น ที่ภรรยากินระหว่างดูซีรีย์ เท่านั้นเอง อารมณ์สามีก็เดือดปู๊ดป๊าด โวยวายว่าอยากให้หนูเข้ามาอยู่ในห้องนี้หรือไง (พอดีที่บ้านกำลังประสบปัญหาหนูอยู่ตามห้องครัวและห้องเก็บของ)
ภรรยาเลยบอกว่า หยุดพูดเรื่องนี้ก่อนได้ไหม
จากนั้นสามีก็โมโห.. อะไร พอฉันพูด ก็หาว่าฉันผิดหรอ? ทีต้นเหตุคนทำละ ไม่เคยผิดอะไรเลยใช่ไหม!? แล้วเดินออกจากห้องนอน ปิดประตูปึงปัง คืนนั้นก็เลยแยกกันนอนไปอย่างสันติภาพ
ตอนเช้าสามีตื่นไปทำงานเช้ากว่าปกติ ก็ยังคงปิดประตูปึงปังเสียงดังเหมือนยังโมโห รถก็ไม่ขับไปทำงานด้วย (คงจะไปแวะกินอะไรก่อน เพราะออกจากบ้านก่อนเวลางานตั้ง 3 ชั่วโมง)
ภรรยาก็เหนื่อยใจ ไม่อยากจะอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ อยากให้เรื่องคืนนั้นเป็นแค่ฝันไป ไว้อารมณ์ดีแล้วค่อยคุยกัน เพราะเป็นอย่างนี้บ่อย บางครั้งภรรยาก็ลืมเอาถุงเศษอาหารในครัวไปทิ้งนอกบ้าน ก็จะเกิดอาการเดียวกัน เบื่อ เลยแพคกระเป๋าไปหาคุณตาคุณยายที่ต่างจังหวัดซะเลย
และก็เขียนโน๊ตทิ้งไว้ในห้องนอน จะขอหนีไปพักใจ เครียด ไม่ได้โกรธ หรือประชด ไม่อยากอยู่ให้เขาประชดประชันเพราะเศษซีเรียล เจอกันอีกทีวันพฤหัสบดี (แต่ไม่ได้บอกว่าไปไหน)
เท่านั้นแหละ พอสามีกลับบ้าน เจอโน๊ตก็ยิ่งโมโหเข้าไปใหญ่ ส่งเมสเสจมาบอกว่า ทำไมถึงทำกับเขาแบบนี้ อยากไปก็ไป อยากจะมาก็มา นี่ฉันเป็นสามีของเธอหรือป่าว เห็นฉันเป็นผ้าเช็ดเท้าหรอ บลา บลา บลา ถ้าเป็นเธอ เธอจะรู้สึกยังไง กลับบ้านมาแล้วฉันไม่อยู่ หายไปเลย
วันนี้วันพฤหัสแล้ว ภรรยาอยู่ระหว่างทางกลับบ้าน สามีได้เมสเสจมาบอกว่า เขาได้ทิ้งโน๊ตไว้ในห้องนอนให้อ่าน
เพื่อนๆ ว่า โน๊ตนั้นจะเขียนว่าอะไรคะ?
สามีภรรยากับโน๊ตในห้องนอน
ภรรยาเองก็รู้สึกกดดันเครียดไปด้วย ทำให้วันนั้นทั้งวันรู้สึกหดหู่แบบบอกไม่ถูก
พอถึงเวลาสามีกลับบ้าน ระหว่างทางก็คุยกันไม่ได้เครียดอะไร หวานชื่นดี พอสามีถึงบ้านก็นอนคุยกันอยู่บนเตียง สามีก็บ่นเรื่องของวันนี้ เป็นวันที่แย่มาก บลา บลา บลา ภรรยานอนฟังแล้วก็เอามือพาดศรีษะ พรางคิดในใจว่าเมื่อไหร่จะจบสักที
และแล้วมือคุณสามีก็ดันไปสัมผัสกับเศษซีเรียลอาหารเช้า 1 ชิ้น ที่ภรรยากินระหว่างดูซีรีย์ เท่านั้นเอง อารมณ์สามีก็เดือดปู๊ดป๊าด โวยวายว่าอยากให้หนูเข้ามาอยู่ในห้องนี้หรือไง (พอดีที่บ้านกำลังประสบปัญหาหนูอยู่ตามห้องครัวและห้องเก็บของ)
ภรรยาเลยบอกว่า หยุดพูดเรื่องนี้ก่อนได้ไหม
จากนั้นสามีก็โมโห.. อะไร พอฉันพูด ก็หาว่าฉันผิดหรอ? ทีต้นเหตุคนทำละ ไม่เคยผิดอะไรเลยใช่ไหม!? แล้วเดินออกจากห้องนอน ปิดประตูปึงปัง คืนนั้นก็เลยแยกกันนอนไปอย่างสันติภาพ
ตอนเช้าสามีตื่นไปทำงานเช้ากว่าปกติ ก็ยังคงปิดประตูปึงปังเสียงดังเหมือนยังโมโห รถก็ไม่ขับไปทำงานด้วย (คงจะไปแวะกินอะไรก่อน เพราะออกจากบ้านก่อนเวลางานตั้ง 3 ชั่วโมง)
ภรรยาก็เหนื่อยใจ ไม่อยากจะอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ อยากให้เรื่องคืนนั้นเป็นแค่ฝันไป ไว้อารมณ์ดีแล้วค่อยคุยกัน เพราะเป็นอย่างนี้บ่อย บางครั้งภรรยาก็ลืมเอาถุงเศษอาหารในครัวไปทิ้งนอกบ้าน ก็จะเกิดอาการเดียวกัน เบื่อ เลยแพคกระเป๋าไปหาคุณตาคุณยายที่ต่างจังหวัดซะเลย
และก็เขียนโน๊ตทิ้งไว้ในห้องนอน จะขอหนีไปพักใจ เครียด ไม่ได้โกรธ หรือประชด ไม่อยากอยู่ให้เขาประชดประชันเพราะเศษซีเรียล เจอกันอีกทีวันพฤหัสบดี (แต่ไม่ได้บอกว่าไปไหน)
เท่านั้นแหละ พอสามีกลับบ้าน เจอโน๊ตก็ยิ่งโมโหเข้าไปใหญ่ ส่งเมสเสจมาบอกว่า ทำไมถึงทำกับเขาแบบนี้ อยากไปก็ไป อยากจะมาก็มา นี่ฉันเป็นสามีของเธอหรือป่าว เห็นฉันเป็นผ้าเช็ดเท้าหรอ บลา บลา บลา ถ้าเป็นเธอ เธอจะรู้สึกยังไง กลับบ้านมาแล้วฉันไม่อยู่ หายไปเลย
วันนี้วันพฤหัสแล้ว ภรรยาอยู่ระหว่างทางกลับบ้าน สามีได้เมสเสจมาบอกว่า เขาได้ทิ้งโน๊ตไว้ในห้องนอนให้อ่าน
เพื่อนๆ ว่า โน๊ตนั้นจะเขียนว่าอะไรคะ?