แม่ เสีย เมื่อ 31/12/54 สิ้นปีพอดี ในขณะที่คนอื่นเค้าสังสรรค์ เฉลิมฉลอง พวกเรากลับอยู๋กับความเศร้าโศก เสียงมโหรีปี่พาทย์ บรรเลง เราเองยังทำใจไม่ได้ เพราะแม่จากไปกะทันหัน พ่อก็เศร้า เสียดายที่แม่มาจากไปก่อน พ่อบอกว่า แกพยายามไปอยู่ในที่เงียบๆ มืดๆ ไกลคนอื่นๆ ในงาน เผื่อว่า แม่ จะมาหาแกบ้าง แต่แม่ก็ไม่มา
ปีนี้ วันที่ 13/ 6/56 พ่อก็จากเราไปด้วยโรคร้าย ตามแม่ไปอีกคน ความรู้สึกเราตอนนี้ เหมือนชีวิตมันไม่รู้จะทำไปเพื่อใคร เพราะในชีวิตเราพ่อ แม่ สำคัญที่สุด ประเสริฐที่สุดแล้ว พอท่านทั้งสองจากไป มันเคว้งคว้าง ขาดที่พึ่งทางใจ เหมื่อนชีวิตมันไม่มีแรงบันดาลใจ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เราทำก็เพื่อให้ท่านได้ภูมิใจ ดีใจ แต่ท่านไม่อยู่แล้ว ยอมรับว่าเศร้ามาก ทุกครั้งที่นึกถึงท่านแล้วมันเจ็บหัวใจอย่างบอกไม่ถูก ขนาดนั่งกินข้าวในร้านอาหาร เดินห้าง ไม่ว่าจะทำกิจกรรมอะไรก็ตาม พอใจมันคิดถึงท่านขึ้นมา น้ำตามันพาลจะไหล เราพยายามจะควบคุมอารมณ์ตัวเอง แต่มันยากจริงๆ บางทีโต๊ะข้างเค้าก็อาจจะงง ว่าเราอกหัก อะไรหรือเปล่า? พยายามหลายครั้งแล้ว แต่น้ำตาไหลออกมาเองทุกที ตอนนี้แทบไม่อยากออกไปนอกบ้าน กลัวคนอื่นเค้าตกใจ แล้วเราก็ไม่รู้ว่า เราจะเป็นแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน ขับรถก็ร้องให้ บางทีต้องหยุดข้างทางร้องให้จนเสร็จแล้วถึงขับต่อ เพราะมองทางไม่ชัด ใจก็ไม่ค่อยดี แต่ในงานศพของท่านทั้งสอง เราไม่ได้ร้องให้ฟูมฟายนะคะ เราพยายามจะทำงานให้เยอะๆ ทำให้มันยุ่งๆ บางทีก็ลืมๆ ไปได้บ้าง แต่พอกลับบ้านหรืออยู่คนเดียวทีไร ความรู้สึกนี้ก็เข้ามาแทรกทันที
เพื่อนๆ สมาชิกทำใจยังไงกันคะ นานไหมกว่าความคิดถึงจะบรรเทาเบาบางลง ? และที่เราถามตัวเองอยู่ตลอดคือ เราเป็นโรคซึมเศร้าหรือเปล่า? หรือเป็นแต่ไม่รุนแรง หรืออยู่ในภาวะเศร้าโศกเพราะเรื่องนี้มันกระทบกระเทือนจิตใจเรามาก หรือ คนอื่นเค้าจะเป็นแบบเราไหม?
มีวิธีทำใจกันอย่างไร "เมื่อ พ่อ และ แม่ จากไปในเวลาไล่เลี่ยกัน" ?
ปีนี้ วันที่ 13/ 6/56 พ่อก็จากเราไปด้วยโรคร้าย ตามแม่ไปอีกคน ความรู้สึกเราตอนนี้ เหมือนชีวิตมันไม่รู้จะทำไปเพื่อใคร เพราะในชีวิตเราพ่อ แม่ สำคัญที่สุด ประเสริฐที่สุดแล้ว พอท่านทั้งสองจากไป มันเคว้งคว้าง ขาดที่พึ่งทางใจ เหมื่อนชีวิตมันไม่มีแรงบันดาลใจ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เราทำก็เพื่อให้ท่านได้ภูมิใจ ดีใจ แต่ท่านไม่อยู่แล้ว ยอมรับว่าเศร้ามาก ทุกครั้งที่นึกถึงท่านแล้วมันเจ็บหัวใจอย่างบอกไม่ถูก ขนาดนั่งกินข้าวในร้านอาหาร เดินห้าง ไม่ว่าจะทำกิจกรรมอะไรก็ตาม พอใจมันคิดถึงท่านขึ้นมา น้ำตามันพาลจะไหล เราพยายามจะควบคุมอารมณ์ตัวเอง แต่มันยากจริงๆ บางทีโต๊ะข้างเค้าก็อาจจะงง ว่าเราอกหัก อะไรหรือเปล่า? พยายามหลายครั้งแล้ว แต่น้ำตาไหลออกมาเองทุกที ตอนนี้แทบไม่อยากออกไปนอกบ้าน กลัวคนอื่นเค้าตกใจ แล้วเราก็ไม่รู้ว่า เราจะเป็นแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน ขับรถก็ร้องให้ บางทีต้องหยุดข้างทางร้องให้จนเสร็จแล้วถึงขับต่อ เพราะมองทางไม่ชัด ใจก็ไม่ค่อยดี แต่ในงานศพของท่านทั้งสอง เราไม่ได้ร้องให้ฟูมฟายนะคะ เราพยายามจะทำงานให้เยอะๆ ทำให้มันยุ่งๆ บางทีก็ลืมๆ ไปได้บ้าง แต่พอกลับบ้านหรืออยู่คนเดียวทีไร ความรู้สึกนี้ก็เข้ามาแทรกทันที
เพื่อนๆ สมาชิกทำใจยังไงกันคะ นานไหมกว่าความคิดถึงจะบรรเทาเบาบางลง ? และที่เราถามตัวเองอยู่ตลอดคือ เราเป็นโรคซึมเศร้าหรือเปล่า? หรือเป็นแต่ไม่รุนแรง หรืออยู่ในภาวะเศร้าโศกเพราะเรื่องนี้มันกระทบกระเทือนจิตใจเรามาก หรือ คนอื่นเค้าจะเป็นแบบเราไหม?