เราว่าเจ้าของกระทู้เป็นคนที่มีความคิดคนหนึ่งนะ
และกระทู้ก็มีประเด็นคือว่าคนที่เห็นอะไรแล้วชอบเหมารวมด่วนตัดสินนี่มันก็มีจริงๆและน่าเพลียจริงๆ
ไม่ใช่แค่ประเด็นนี้ แต่เป็นทุกๆประเด็นเลย
เมื่อไหร่น้อคนส่วนใหญ่จะมีตรรกะแยกแยะดีชั่วมากกว่าเหมารวม
อันนี้เห็นด้วยว่าถ้าคนเปลี่ยนได้ คงจะดีกับสังคม
แต่เราทำอะไรไม่ได้นอกจากทำใจ และพยายามอธิบายให้คนใกล้ตัวที่ยังปรับเปลี่ยนความคิดได้ให้ปรับเปลี่ยนซะ

ทีนี้มาพูดในประเด็นของเด็กใช้เงินฟุ่มเฟือย
อยากให้เจ้าของกระทู้ลองตรองดู ถ้าคุณเป็นคนที่คำนวณความคุ้มค่าของสิ่งต่างๆ อาจจะเข้าใจตัวอย่างสมมตินี้
คนสองคนมีความสุขเท่ากันและความสำเร็จเท่ากัน เริ่มจากต้นทุนชีวิตคล้ายๆกัน
(สมมติพ่อแม่ทั้งสองมีฐานะพอๆกัน ให้เงินเริ่มทำธุรกิจพอๆกัน)
คนแรกใช้จ่ายเดือนละแสนเพื่อไปถึงจุดนั้น
คนที่สองใช้จ่ายเดือนละหมื่นเพื่อไปถึงจุดเดียวกัน
สมมติคุณเป็นคนมีฐานะที่ใช้เดือนละแสน
คุณอาจจะมีเหตุผลของคุณว่าทำไมต้องใช้เดือนละแสน มันดีอย่างนั้นคุ้มอย่างนี้ ซึ่งมันก็ไม่ผิดอะไรนะ
แค่ความสุขของคุณขนาดหนึ่งหน่วย ราคามันแพงกว่าความสุขของเจ้าคนที่สอง
เจ้าคนที่สอง ไม่ต้องกินเนื้อแกะ กินส้มตำข้างถนน ใส่เข็มขัดแตกหน่อยๆ เค้าก็มีความสุขได้ ทำประโยชน์ให้คนอื่นได้
อ่านหนังสือที่หอสมุดแต่สอบคะแนนดีได้ หนังสือยืมเพื่อน แบ่งกันอ่านกับเพื่อน แต่มีความสุขเท่ากับคุณ เก่งเท่ากับคุณ
คุณอาจบอกว่า ผมเลือกไม่ได้ นี่มันรสนิยมส่วนตัวผม ความชอบของผม ไม่ชอบก็ไม่ได้
มันก็อาจจะฟังขึ้น แต่มันก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าคุณใช้มากกว่าอีกคนตั้งสิบเท่า เพื่อให้ได้ความสุขและความสำเร็จเท่าๆกับเจ้าคนที่สอง
สังคมเขายกย่องคนที่สองก็ถูกแล้ว ถ้าทุกคนในสังคมมีความสุขกับสิ่งง่ายๆ เรียนรู้ได้ สำเร็จได้จากทรัพยากรจำนวนน้อย เหมือนคนที่สอง
เงินหนึ่งแสนสามารถทำให้คนสิบคนในสังคมมีความสุขได้ สำเร็จได้
แต่กับคุณ เงินหนึ่งแสนมันทำให้คุณมีความสุขหรือเก่งได้คนเดียว
การที่สังคมไม่ชอบคนฟุ่มเฟือย มันก็ถูกแล้ว มันเป็นไปตามกลไกในโลกที่ทรัพยากรจำกัด

จริงอยู่เงินมันเงินพ่อแม่คุณหามาและคนอื่นไม่ได้มาจ่ายด้วย
แต่ทำไมคนถึงยกย่องคนที่ใช้ทรัพยากรแต่พอดีตัว?
เพราะคนเหล่านั้นเมื่อความต้องการตัวเองอิ่มแล้ว มักจะเริ่มคิดถึงคนอื่น เริ่มทำประโยชน์เพื่อคนอื่น
ซึ่งเราว่าเค้าก็ยกย่องถูกคนแล้วนะ คนที่ทำประโยชน์เพื่อคนอื่นได้มากกว่า ก็ได้รับการยกย่องมากกว่า
คนรู้จักเราเงินเดือนหลักแสน เก็บเงินไว้ 80% ทุกเดือน กินอะไรซ้ำๆ ถูกๆ เบื่อๆ ทำอะไรก็เขียมไปหมด
ความคิดของเค้าคือ เขากินแค่นี้ ใช้แค่นี้ ก็มีความสุขแล้ว  
เงินที่เหลือเก็บๆเอาไว้ จะบริจาคให้คนอื่นที่ไม่สามารถซื้ออะไรถูกๆมากินด้วยซ้ำ ต้องทนหิว
หรือคนที่เกิดในสังคมที่เลวร้าย วันๆกลัวแต่จะไม่รอดชีวิต หรือต้องโดนทำทารุณทางร่างกายและจิตใจทุกวัน
เงินที่ดูเหมือนน้อยนิดสำหรับเค้า อาจช่วยชีวิตคนเหล่านี้บนโลกได้อีกเยอะ แทนที่จะจ่ายให้กับพ่อค้าเนื้อแกะที่รวยอยู่แล้ว
คุณรู้มั้ยว่าถ้าคุณยอมไม่กินเนื้อแกะจานนึง แล้วเอาเงินให้คนจน
ความสุขของคุณอาจจะพร่องไปนิดหน่อย แต่คนจนคนนั้นจะไม่หิวไปหลายวัน

ทั้งนี้ทั้งนั้นมันเรื่องของคุณ คุณเลือกที่จะใช้เงินนั้นในการซื้อเนื้อแกะ มันไม่ใช่เรื่องผิด
คุณจะใช้เงินเท่าไหร่เพื่อการกุศล เท่าไหร่เพื่อตนเอง มันแล้วแต่จิตศรัทธา การตัดสินใจส่วนตัว ไม่มีถูกผิด
และความเห็นที่เรากล่าวมาไม่ได้ตั้งใจจะประณามให้คุณเปลี่ยนพฤติกรรม หรือเอาเงินทั้งหมดมาให้การกุศล
แต่เราแค่อยากจะชี้ให้คุณมองภาพใหญ่ขึ้น ที่ไม่ได้มีแต่พ่อแม่ ตัวคุณ ครอบครัวคุณ
ไปดูสังคมที่คุณอยู่ ไปดูคนอื่นๆในโลก ถ้าคุณมองอย่างพยายามเข้าใจและเห็นใจเพื่อนมนุษย์คนอื่น
คุณจะเห็นว่า เงินหนึ่งบาทคือพลังหนึ่งหน่วย ที่คุณเลือกได้ว่าเงินนี้จะไปสนับสนุนใคร
คุณเลือกที่จะสนับสนุนสตาร์บัค หรือคนขายเข็มขัดแบรนด์เนม ที่ไม่ได้ต้องการเงินนั้น แล้วคุณได้ความพอใจคุ้มค่าเงิน มันก็ไม่ผิด
อีกหลายคนเลือกที่จะไม่ทำแบบนั้น เลือกที่จะปรับความต้องการตัวเองให้น้อยลง พอให้กายใจสบาย
จะได้ส่งพลังที่เหลือไปให้คนที่ต้องการจริงๆ หรือไปช่วยสนับสนุนคนที่ทำเพื่อคนอื่น สนับสนุนอุดมการณ์ที่เขาเชื่อ
แม้แต่เอาเงินไปลงกับธุรกิจที่ดีที่สร้างประโยชน์ให้คนอื่น
มันเป็นการใช้เงินที่คุ้มค่าสำหรับเขา

ถ้าจะคิดเรื่อง "ใช้เงินคุ้มค่า" อย่างถี่ถ้วน
มันไม่ใช่แค่ใช้แล้วได้สิ่งที่สมเนื้อเงินกลับมา หรือใช้เงินแบบที่ครอบครัวตัวเองไม่ต้องลำบาก
มันควรจะคิดรวมไปถึง
- มีวิธีที่ไม่ต้องใช้แต่ได้ประโยชน์เท่าเดิมไหม
- สิ่งที่เห็นว่าเป็นความสุข เป็นความสุขแท้จริงหรือว่ามโนว่ามันเป็นความสุข เป็นความโลภ ลุ่มหลงหรือเปล่า
- ใช้เงินแล้วมีประโยชน์ต่อคนอื่นด้วยหรือเปล่า หรือใช้เพื่อตัวเองคนเดียว
- มีทางเอาเงินไปทำอย่างอื่นที่ได้ประโยชน์มากกว่าหรือเปล่า
ถ้าคิดครบทุกข้อ แบบนี้ถึงเรียกใช้เงินแบบคิดแล้ว