บางทีมันก็แอบเซ็งตัวเอง ทำไมต้องไปแคร์คนอื่น ทั้งที่เค้าไม่แคร์เราเลย
บางทีจริงใจกับเพื่อน แต่เพื่อนก็ทำเราเป็นแค่คนๆนึง
บางทีอยากเป็นคนสำคัญ ใส่ใจใจเราบ้าง
ที่อยากโดนว่าเพราะจะได้อะไรกับมาให้ได้มีสติ อยู่คนเดียวแล้วฟุ้งซ่าน ไม่เข้าใจตัวเองว่าจะแคร์คนอื่นเยอะๆๆไปทำไม เค้าไม่ได้ใส่ใจเราเยอะเหมือนที่เราแคร์เค้า เราเป็นห่วง ช่วยเหลือ มันก็แค่น้ำใจไมตรีใช่ไหม ไม่รู้จะคาดหวังเยอะไปทำไม (ไม่เกี่ยวกับเรื่องความรักน่ะ เกี่ยวกับสังคมรอบตัว เพื่อน พี่) บางทีมันก็เหนื่อยกับ สังคมที่เราอยู่ตอนนี้เหมือนทุกคนเอาประโยชน์เข้าตัว อะไรดีๆก็รับหมด ต่อหน้าอย่างหลังอีกอย่าง เราก็เลยไม่รู้ว่า ตกลงเพื่อนๆพี่เหล่านั้นเค้าจริงใจกับเราหรือเปล่า หรือแค่เห็นว่าเรามีประโยชน์ ก็เลยมาสนิทกับเราเฉยๆ (อันนี้ผ่านมาสามเดือนแล้วที่สังเกตุน่ะ) ตอนนี้ก็เริ่มปลงๆบ้างแล้ว (ไม่มีคนสนิทใจก็ไม่เป็นไร เห้อ) ดีมาก็ดีตอบ ร้ายมาก็....ตอบล่ะกัน
มีวิธีบ้างไหม ที่ทำให้ทัศนคตินี้หายไป อยากช่วยเหลือแบบไม่ต้องคาดหวังมาก ไม่อยากเจ็บแล้ว (เพราะคือ ถ้าเชื่อใจใครเราทุ่มมาก สุดท้ายช่วยเค้าเต็มที่ แล้วเค้าก็เดินจากไป เหมือนถูกหักหลัง)
อยากได้ข้อคิด คำแนะนำ (ลุย)
บางทีจริงใจกับเพื่อน แต่เพื่อนก็ทำเราเป็นแค่คนๆนึง
บางทีอยากเป็นคนสำคัญ ใส่ใจใจเราบ้าง
ที่อยากโดนว่าเพราะจะได้อะไรกับมาให้ได้มีสติ อยู่คนเดียวแล้วฟุ้งซ่าน ไม่เข้าใจตัวเองว่าจะแคร์คนอื่นเยอะๆๆไปทำไม เค้าไม่ได้ใส่ใจเราเยอะเหมือนที่เราแคร์เค้า เราเป็นห่วง ช่วยเหลือ มันก็แค่น้ำใจไมตรีใช่ไหม ไม่รู้จะคาดหวังเยอะไปทำไม (ไม่เกี่ยวกับเรื่องความรักน่ะ เกี่ยวกับสังคมรอบตัว เพื่อน พี่) บางทีมันก็เหนื่อยกับ สังคมที่เราอยู่ตอนนี้เหมือนทุกคนเอาประโยชน์เข้าตัว อะไรดีๆก็รับหมด ต่อหน้าอย่างหลังอีกอย่าง เราก็เลยไม่รู้ว่า ตกลงเพื่อนๆพี่เหล่านั้นเค้าจริงใจกับเราหรือเปล่า หรือแค่เห็นว่าเรามีประโยชน์ ก็เลยมาสนิทกับเราเฉยๆ (อันนี้ผ่านมาสามเดือนแล้วที่สังเกตุน่ะ) ตอนนี้ก็เริ่มปลงๆบ้างแล้ว (ไม่มีคนสนิทใจก็ไม่เป็นไร เห้อ) ดีมาก็ดีตอบ ร้ายมาก็....ตอบล่ะกัน
มีวิธีบ้างไหม ที่ทำให้ทัศนคตินี้หายไป อยากช่วยเหลือแบบไม่ต้องคาดหวังมาก ไม่อยากเจ็บแล้ว (เพราะคือ ถ้าเชื่อใจใครเราทุ่มมาก สุดท้ายช่วยเค้าเต็มที่ แล้วเค้าก็เดินจากไป เหมือนถูกหักหลัง)