วันนี้ หลังจากกลับมาจากทำงาน ผมก็มานั่งเฝ้าหน้าเคาท์เตอร์เก็บเงินของร้านเครื่องเขียน
เพื่อให้ภรรยาไปทำกับข้าวสำหรับมื้อเย็นของวันนี้ที่ด้านหลังร้าน ...

ราวทุ่มกว่า ก็มีเด็กนักเรียนคนหนึ่งเข้ามาซื้อของจากชุดยูนิฟอร์มโรงเรียนน่าจะเรียนอยู่ชั้น ม.ปลาย
หลังจากที่น้องเขาเลือกซื้อของได้พักใหญ่ๆ ก็นำสินค้ามาคิดเงินที่เคาท์เตอร์ ...

ผม    : ทั้งหมด 83 บาทครับผม
น้อง   : เอ่อ ... พี่คะเปิดบิลให้หน่อยได้มั้ยค่ะ
ผม    : ได้ครับผม  เอาใบกำกับภาษีหรือบิลเงินสด
น้อง   : บิลแบบไหนก็ได้ค่ะ แต่พี่ทำแยกเป็นสองบิล เขียนบิลละ 200 ได้มั้ยค่ะ
ผม    : (ผมอึ้งไปพักหนึ่ง) . . . เอ่อ คงไม่ได้หรอกครับ
น้อง   : พี่คะ แต่ร้านอื่นเค้าก็เปิดให้ได้นะ
ผม    : ที่อื่นทำได้แต่ร้านพี่คงเปิดให้หนูไม่ได้
น้อง   : งั้นหนูไม่เอาของแล้วนะคะ (แล้วน้องเค้าก็เดินออกจากร้านไป)
ผม    : . . . . . .

เออผมก็เข้าใจอยู่หรอกครับว่า บ้านเราการคอร์รัปชั่นมันฟังรากหยั่งลึกลงไปในทุกหย่อมหญ้า
แต่นี่!!! เริ่มโกงกันตั้งแต่เด็กขนาดนี้ ต่อไปคงไม่ต้องพูดถึง!!! ... เห็นแล้วหดหู่หัวใจ

ผมเล่าให้ภรรยาฟัง เธอบอกว่าแบบนี้ก็มีมาเรื่อยๆ เด็กบ้างผู้ใหญ่บ้าง
ผมบอกให้ภรรยาผมพิมพ์ข้อความ “ร้านนี้ไม่รับเปิดบิลเกินราคา” ตัวโตๆ
ใส่กระดาษแล้วแปะไว้หน้าร้าน และ ตรงเคาท์เตอร์เอาให้เห็นชัดๆ จะๆ จะได้ไม่ต้องมาถาม!!
ร้านผมขาย “คนกลุ่มนี้” ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ... ผมยอม!!!


ช่วยๆกันครับ คนละไม้คนละมือ . . . เพื่อลูกหลานของเรา