ผมไม่เขียนแบบซีเรียสนะครับ เขียนแบบง่ายๆ พูดอย่างง่ายว่า
เขาก็จ่ายเงินทดแทนให้แล้ว คนละเจ็ดล้านเศษ ตำกว่านั้นก็มีเรตลดหลั่นตามลงมา

ข้อตกลงเป็นนัยที่รู้ร่วมกันก็คือ จ่ายเพื่อจบปัญหา รวมเป็นเงินแล้วก็เยอะอยู่นะครับ
ผมเก็ตเรื่อง ชีวิต และความรุ้สึกของผู้สูญเสียด้วย แต่เวลานั้น ทุกคนไม่ปฏิเสธที่จะรับเงิน
คือว่าได้เงินมาแล้ว คนที่ได้รับเงิน ก็อาจจะไม่พูดกันมาก แต่คนที่ไม่ได้รับเงิน ไม่สูญเสีย
กลับพูดกันมากว่า อย่ารับปรองดอง จนกลายเป็นเกมการเมืองไปอีก

ปัญหาของผู้สูญเสียคือ ถ้าจะไม่รับปรองดอง ต้องไม่รับเงินนะครับ
ถามว่ารับได้ไหม รับเงินได้ แล้วไม่รับปรองดองก็ได้ แต่นัยของการจ่ายเงิน คือเพื่อจบปัญหา
แล้วคนที่ไม่สูญเสีย คุณเดือดร้อนอะไรมากนัก ในเมื่อคนที่เขาสูญเสียส่วนหนึ่ง เขารับเงินแล้วปรองดอง
คือว่า เรื่องนี้พูดยาก ในเชิงของจริยธรรมนะครับ แต่บ้านเมืองต้องพัฒนา ต้องคิด ทะเลาะกันไปตลอดไม่ได้

ปรองดองผ่านนิรโทษกรรมแล้ว ท่านสามารถทะเลาะกันอีกได้ครับ นิรโทษกรรมเป็นแค่สัญญาอย่างหนึ่ง
ที่แสดงให้เห็นว่า มีการตกลงกันได้ในเหตุการณ์ความขัดแย้งครั้งหนึ่ง เนี่ย ผมไม่รู้ว่าเป้นอะไรถึงดื้อด้านกันเหลือเกิน

การไม่เอาปรองดองนี้ ขึงขืนไปเพื่ออะไรครับ เพื่อจะเอาผิดอภิสิทธิ ผมว่ากระบวนการปรองดองคือ นิรโทษ
ทุกคนทุกฝ่ายก็สบายกันหมด ไม่น่ามีปัญหาอะไร การนรโทษกรรมในอดีตก็ไม่เห็นมีปัญหาอะไร แม้ไม่มีการจ่ายเยียวยา
เป็นแบบนี้, ผมชวนคุยแบบง่ายๆ แบบนี้ - บางครั้งผมไม่เข้าใจเสื้อแดงว่าจะเอาอะไร

ไม่ทราบเป็นมติของกลุ่ม เช่น นปช. สรุปมาให้ หรือว่าต่างกลุ่มต่างคิดครับ เรื่องนี้ไม่เข้าใจ ?