เกริ่นเรื่องก่อนนะคะ หนูได้เริ่มคุยกับผู้ชายคนนึง เขาอายุมากกว่าหนู8ปี ทำงานแล้วตอนนี้กำลังต่อป.โท หนูขอเรียกพี่เขาว่าพี่Aนะคะ พี่เขาทำงานอยู่ที่โคราช ส่วนหนูเพิ่งเรียนจบ รอรับปริญญาส.ค.นี้ ทำงานแล้วเหมือนกันค่ะ ตอนเรียนหนูไม่เคยทำตัวเสียหาย กลับบ้านก่อน6โมงเย็นทุกวัน (ยกเว้นมีประชุมโต๊ะก็จะกลับช้าหน่อย) พอเริ่มคุยกันได้ 2 -3 วัน หนูก็เล่าให้แม่ฟัง เพราะไม่อยากจะปิดบัง หรือมีทำอะไรลับหลัง แต่แม่พีคมากเลย บอกว่าให้เลิกคุย ตอนนี้ยังเด็ก ยังดูแลตัวเองไม่ได้ ไปคุยกับผู้ชายแบบนี้ ทำให้แม่เสียใจมากรู้ไหม?? อย่าอกตัญญูกับแม่ แม่พูดอะไรให้เชื่อ......
ตอนที่แม่พูดหนูก็อธิบายว่า "หนูไม่ได้ทำเสียหายเลย แค่พูดคุยกันเฉยๆ หนูโตพอที่จะแยกแยะได้ว่าอะไรควรไม่ควร หนูจะระวังตัว หนูรู้ว่าผู้หญิงจะเสียหายได้ง่ายกว่า แม่ไว้ใจหนูได้ไหม??"
หนูคิดว่าที่หนูพูดคือการอธิบาย แต่แม่คิดว่ามันคือการเถียงคำไม่ตกฟาก T^T "เป็นตั้งแต่เด็กยันโต เถียงคำไม่ตกฟาก ผู้ใหญ่พูดอะไรไม่เคยฟัง ข่าวในโทรทัศน์ก็เยอะแยะผู้หญิงถูกหลอก ท้องไม่มีพ่อ หึงหวงเอาน้ำกรดสาดกัน ลูกสาวข้างบ้านก็เรียนไม่จบท้องก่อนแต่ง พ่อแม่อายไปสามบ้านแปดบ้าน อย่าเถียงแม่ แค่เชื่อแล้วทำตาม" หนูก็นั่งฟังเงียบๆ เพราะพูดไปแม่ก็คงไม่ฟัง อ๋อ หนูลืมบอก แม่หนูอายุเยอะแล้วนะคะ ประมาณ55 มีลุกตอนอายุเยอะ หนูเป็นลูกคนเดียวด้วย เลยหวงเป็นพิเศษ
หลังจากวันนั้นแม่ก็ถามเรื่อยๆ ว่ายังติดต่อกับพี่A อยู่รึป่าว? หนูก็ตอบไปตามตรงว่ายังคุยอยู่ จากนั้นก็วกเข้าสู่บนสนทนาข้างบนอีกครั้ง มีเปลี่ยนคำพูดนิดหน่อย แต่ใจความสำคัญเหมือนเดิม แต่จุดที่ทำให้หนูเริ่มไม่ไหว คือเหตุการณ์เมื่อคืนค่ะ จนถึงวันนี้หนูคุยกับพี่A ได้เดือนกว่าๆ แล้ว ยังไม่ถึงขั้นรัก แค่คุยถูกคอ ความคิดไปด้วยกันได้ หนูยังเซฟตัวเองอย่างดี ไม่ไ่ด้มีความสัมพันธ์เกินเลย เพราะหนูเอ่ยปากสัญญากับแม่ไปแล้ว
เมื่อคืนหนูก็คุยกับพี่A ตามปกติ ปกติจะคุยกันวันละ 1-1.5ชั่วโมง ส่วนใหญ่จะนอนตอน5ทุ่ม เพราะต้องตื่นไปทำงาน ตอนนั้นเวลาประมาณ 22.20น. แม่ก็เดินมาพูดหน้าห้องเลยว่า "ไม่คิดจะหลับจะนอน ดึกดื่นค่อนคืนขนาดนี้ ทำตัวงามหน้านัก รู้ไปถึงไหนอายไปถึงนั่น ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ ไปเอานิสัยเลวๆ แบบนี้มาจากไหน ใครสั่งใครสอน อยากคุยกับมันมากนัก เสาร์-อาทิตย์นี้ก็นั่งรถไปหามัน แล้วนอนคุยกัน2วัน2คืนไปเลย จะได้สะใจ เด็กสันดานเลวเลี้ยงไปก็เสียข้าวสุก"
หนูถือโทรศัพท์ค้างเลย ไม่มั่นใจว่าพี่A จะได้ยินหรือรึป่าว (เมื่อเช้าถามแล้ว..ไม่ได้ยินค่ะ) แต่หนูรู้สึกหน้าชา อายมาก แม่พูดอย่างนี้กับหนูได้ยังไง หนูรู้สึกว่าแม่ไม่ไว้ใจหนุเลย หนูคุยกับพี่A ไว้ว่างานรับปริญญาจะให้มาถ่ายรูปให้ จะได้มาเจอกับที่บ้าน พี่A ก็บอกว่าจะขอมาเจอที่บ้านอยู่แล้ว เพราะจะได้แสดงความจริงใจ หนูควรจะทำยังไงดีคะ?? หนูไม่เห็นด้วยกับแม่ หนูดื้อก็จริง แต่หนูไม่คิดว่าหนูอกตัญญูอย่างที่แม่พูด
ข้อดีของแม่มีเยอะมาก บุญคุณท่วมหัว ชาตินี้ก็ทดแทนไม่หมด หนูรักแม่มาก เหมือนกับที่แม่รักหนู ครอบครัวของแม่เป็นชาวนาฐานะไม่ดี แต่แม่ก็กล้าเสี่ยงพาหนูมาอยู่กรุงเทพฯ มาตั้งต้นค้าขาย เพราะอยากให้เรียนสูงๆ ไม่อยากให้ลำบาก หนุก็เข้าใจ ตั้งใจเรียน อยู่ในกรอบมาตลอด วันหยุดก็เป็นติวเตอร์สอนพิเศษ ของใช้ส่วนตัวที่เป็นของฟุ่มเฟือยก็ไม่เคยรบกวนเงินของแม่ หนูยอมรับว่าหนูดื้อ เอาแต่ใจ แต่หนูก็ไม่ใช่เด็กมีปัญหา
หนูขอคำปรึกษาค่ะ
1.หนูควรจะทำยังไงดี ที่จะคุยกับพี่A ต่อได้ แล้วแม่ก็ไม่ทุกข์ใจขนาดนี้ มีทางออกไหมคะ?? หรือหนูต้องเลือกทางใดทางหนึ่งไปเลย (ถ้าเลือกก็คงเลือกแม่แหละ)
2.หนูจะให้พี่A มางานรับปริญญาดีไหม? แม่บอกไม่ต้องชวนมา แต่พี่A บอกว่าถ้าเขาไม่มา ก็เหมือนหนีปัญหา ซึ่งมันไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นเลย หนูจะฟังใครดี??
ปล...หนูแท๊กห้องแป้งหัวข้อแต่งงานไม่ใช่ว่าหนูอยากแต่งงานนะคะ แค่ไม่มีหัวข้อความรักให้กดเลย แล้วห้องแป้งก็ผู้หญิงเยอะ เป็นห้องที่หนูเข้าบ่อยที่สุดด้วย
ข้อคำปรึกษาค่ะ เมื่อหนูโดนแม่บอกว่า"ถ้าอยากคุยกับผู้ชายมากนัก ก็หนีไปนอนคุยกัน2คืนเลย...จะได้สะใจ"
ตอนที่แม่พูดหนูก็อธิบายว่า "หนูไม่ได้ทำเสียหายเลย แค่พูดคุยกันเฉยๆ หนูโตพอที่จะแยกแยะได้ว่าอะไรควรไม่ควร หนูจะระวังตัว หนูรู้ว่าผู้หญิงจะเสียหายได้ง่ายกว่า แม่ไว้ใจหนูได้ไหม??"
หนูคิดว่าที่หนูพูดคือการอธิบาย แต่แม่คิดว่ามันคือการเถียงคำไม่ตกฟาก T^T "เป็นตั้งแต่เด็กยันโต เถียงคำไม่ตกฟาก ผู้ใหญ่พูดอะไรไม่เคยฟัง ข่าวในโทรทัศน์ก็เยอะแยะผู้หญิงถูกหลอก ท้องไม่มีพ่อ หึงหวงเอาน้ำกรดสาดกัน ลูกสาวข้างบ้านก็เรียนไม่จบท้องก่อนแต่ง พ่อแม่อายไปสามบ้านแปดบ้าน อย่าเถียงแม่ แค่เชื่อแล้วทำตาม" หนูก็นั่งฟังเงียบๆ เพราะพูดไปแม่ก็คงไม่ฟัง อ๋อ หนูลืมบอก แม่หนูอายุเยอะแล้วนะคะ ประมาณ55 มีลุกตอนอายุเยอะ หนูเป็นลูกคนเดียวด้วย เลยหวงเป็นพิเศษ
หลังจากวันนั้นแม่ก็ถามเรื่อยๆ ว่ายังติดต่อกับพี่A อยู่รึป่าว? หนูก็ตอบไปตามตรงว่ายังคุยอยู่ จากนั้นก็วกเข้าสู่บนสนทนาข้างบนอีกครั้ง มีเปลี่ยนคำพูดนิดหน่อย แต่ใจความสำคัญเหมือนเดิม แต่จุดที่ทำให้หนูเริ่มไม่ไหว คือเหตุการณ์เมื่อคืนค่ะ จนถึงวันนี้หนูคุยกับพี่A ได้เดือนกว่าๆ แล้ว ยังไม่ถึงขั้นรัก แค่คุยถูกคอ ความคิดไปด้วยกันได้ หนูยังเซฟตัวเองอย่างดี ไม่ไ่ด้มีความสัมพันธ์เกินเลย เพราะหนูเอ่ยปากสัญญากับแม่ไปแล้ว
เมื่อคืนหนูก็คุยกับพี่A ตามปกติ ปกติจะคุยกันวันละ 1-1.5ชั่วโมง ส่วนใหญ่จะนอนตอน5ทุ่ม เพราะต้องตื่นไปทำงาน ตอนนั้นเวลาประมาณ 22.20น. แม่ก็เดินมาพูดหน้าห้องเลยว่า "ไม่คิดจะหลับจะนอน ดึกดื่นค่อนคืนขนาดนี้ ทำตัวงามหน้านัก รู้ไปถึงไหนอายไปถึงนั่น ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ ไปเอานิสัยเลวๆ แบบนี้มาจากไหน ใครสั่งใครสอน อยากคุยกับมันมากนัก เสาร์-อาทิตย์นี้ก็นั่งรถไปหามัน แล้วนอนคุยกัน2วัน2คืนไปเลย จะได้สะใจ เด็กสันดานเลวเลี้ยงไปก็เสียข้าวสุก"
หนูถือโทรศัพท์ค้างเลย ไม่มั่นใจว่าพี่A จะได้ยินหรือรึป่าว (เมื่อเช้าถามแล้ว..ไม่ได้ยินค่ะ) แต่หนูรู้สึกหน้าชา อายมาก แม่พูดอย่างนี้กับหนูได้ยังไง หนูรู้สึกว่าแม่ไม่ไว้ใจหนุเลย หนูคุยกับพี่A ไว้ว่างานรับปริญญาจะให้มาถ่ายรูปให้ จะได้มาเจอกับที่บ้าน พี่A ก็บอกว่าจะขอมาเจอที่บ้านอยู่แล้ว เพราะจะได้แสดงความจริงใจ หนูควรจะทำยังไงดีคะ?? หนูไม่เห็นด้วยกับแม่ หนูดื้อก็จริง แต่หนูไม่คิดว่าหนูอกตัญญูอย่างที่แม่พูด
ข้อดีของแม่มีเยอะมาก บุญคุณท่วมหัว ชาตินี้ก็ทดแทนไม่หมด หนูรักแม่มาก เหมือนกับที่แม่รักหนู ครอบครัวของแม่เป็นชาวนาฐานะไม่ดี แต่แม่ก็กล้าเสี่ยงพาหนูมาอยู่กรุงเทพฯ มาตั้งต้นค้าขาย เพราะอยากให้เรียนสูงๆ ไม่อยากให้ลำบาก หนุก็เข้าใจ ตั้งใจเรียน อยู่ในกรอบมาตลอด วันหยุดก็เป็นติวเตอร์สอนพิเศษ ของใช้ส่วนตัวที่เป็นของฟุ่มเฟือยก็ไม่เคยรบกวนเงินของแม่ หนูยอมรับว่าหนูดื้อ เอาแต่ใจ แต่หนูก็ไม่ใช่เด็กมีปัญหา
หนูขอคำปรึกษาค่ะ
1.หนูควรจะทำยังไงดี ที่จะคุยกับพี่A ต่อได้ แล้วแม่ก็ไม่ทุกข์ใจขนาดนี้ มีทางออกไหมคะ?? หรือหนูต้องเลือกทางใดทางหนึ่งไปเลย (ถ้าเลือกก็คงเลือกแม่แหละ)
2.หนูจะให้พี่A มางานรับปริญญาดีไหม? แม่บอกไม่ต้องชวนมา แต่พี่A บอกว่าถ้าเขาไม่มา ก็เหมือนหนีปัญหา ซึ่งมันไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นเลย หนูจะฟังใครดี??
ปล...หนูแท๊กห้องแป้งหัวข้อแต่งงานไม่ใช่ว่าหนูอยากแต่งงานนะคะ แค่ไม่มีหัวข้อความรักให้กดเลย แล้วห้องแป้งก็ผู้หญิงเยอะ เป็นห้องที่หนูเข้าบ่อยที่สุดด้วย