ผมทนมานานจนไม่รู้จะทนยังไงแล้วครับ แม่ของผมเป็นพวก NPD (Narcissistic Personality Disorder) หรือบุคลิกภาพหลงตัวเองชนิดที่ว่าหนักมาก ทุกวันทุกคืนที่อยู่ด้วยกันมันไม่ต่างอะไรกับการติดคุกในบ้านตัวเอง
แม่ผมคือคนที่ ต้องการเป็นศูนย์กลางจักรวาลทุกเรื่อง ทุกอย่างต้องหมุนรอบตัวแก ถ้าไม่ทำตามก็กลายเป็นลูกเลว อกตัญญู ผมโดนตราหน้าแบบนี้ตั้งแต่เด็กจนโต ทั้ง ๆ ที่ไม่เคยมีใครเห็นว่าผมเองก็มีหัวใจ
เวลามีปัญหา ไม่ว่าเล็กหรือใหญ่ แม่จะโยนความผิดทุกอย่างใส่ผมหมดเหมือนผมเกิดมาเพื่อเป็นแพะรับบาป
พูดอะไรก็ไม่เคยฟัง ความรู้สึกผมไม่มีค่า ต่อให้พยายามอธิบายยังไง สุดท้ายก็ถูกย้อนกลับมาว่า “เถียงเก่ง อวดดี อกตัญญู”
เรื่องเล็ก ๆ ยังทำให้เจ็บใจได้ เช่น เวลาไปกินข้าว แม่สั่งอย่างหนึ่ง แต่กลับมาแย่งจานผมที่สั่งไว้อีกอย่างจนหมด ไม่เหลือให้ผมกินแม้แต่คำเดียว เหมือนผมไม่มีสิทธิ์เป็นเจ้าของอะไรทั้งนั้น
ที่โคตรอับอายจนอยากก้มหน้าหนี คือเวลาอยู่ในที่สาธารณะ มารยาท = ศูนย์ ชอบโวยวายเสียงดังเหมือนอยากให้ทั้งร้าน ทั้งห้าง ทั้งโลกหันมามอง ผมต้องทนยืนอายอยู่ข้าง ๆ เหมือนเป็นลูกคนบ้า
แถมพอใครมองหรือพนักงานหันมาสนใจ ยังทำเหมือนตัวเองเป็นผู้ถูกกระทำ โวยต่อว่าทุกคนไม่เข้าใจแกอีกต่างหาก
อยู่กับแม่แบบนี้มาตลอดชีวิตจนวันนี้ใจผมมันพังไปหมดแล้วครับ ผมไม่เหลือพื้นที่จะอดทน ไม่เหลือความรู้สึกอบอุ่นที่ควรจะมีต่อคำว่า “แม่” ทุกครั้งที่เจอหน้า ทุกครั้งที่ได้ยินเสียง ผมไม่ได้รู้สึกดีเหมือนลูกคนอื่น แต่กลับรู้สึกเครียด อึดอัด และเริ่ม “เกลียดแม่ตัวเองจริง ๆ”
ผมพยายามแล้ว พยายามเข้าใจ พยายามบอกตัวเองว่าแม่เป็นโรค แม่ไม่ได้ตั้งใจ แต่สุดท้ายคือมันทำร้ายผมทุกวัน ผมถามตัวเองว่า แล้วผมผิดตรงไหนที่หัวใจมันเริ่มผลักแม่ออกไป? ผิดเหรอที่ผมไม่เหลือความรักให้กับคนที่ทำลายผมมาตลอดชีวิต?
คำถามคือ… ผมผิดไหมครับ ที่เกลียดแม่ตัวเอง? หรือจริง ๆ แล้วการเกลียดคนที่ทำร้ายเราซ้ำ ๆ แม้เขาจะเป็น “แม่” ก็เป็นสิทธิ์ที่ผมควรจะมี?
❓ผิดไหมที่เราเริ่มเกลียดแม่ เพราะแม่เป็น NPD
แม่ผมคือคนที่ ต้องการเป็นศูนย์กลางจักรวาลทุกเรื่อง ทุกอย่างต้องหมุนรอบตัวแก ถ้าไม่ทำตามก็กลายเป็นลูกเลว อกตัญญู ผมโดนตราหน้าแบบนี้ตั้งแต่เด็กจนโต ทั้ง ๆ ที่ไม่เคยมีใครเห็นว่าผมเองก็มีหัวใจ
เวลามีปัญหา ไม่ว่าเล็กหรือใหญ่ แม่จะโยนความผิดทุกอย่างใส่ผมหมดเหมือนผมเกิดมาเพื่อเป็นแพะรับบาป
พูดอะไรก็ไม่เคยฟัง ความรู้สึกผมไม่มีค่า ต่อให้พยายามอธิบายยังไง สุดท้ายก็ถูกย้อนกลับมาว่า “เถียงเก่ง อวดดี อกตัญญู”
เรื่องเล็ก ๆ ยังทำให้เจ็บใจได้ เช่น เวลาไปกินข้าว แม่สั่งอย่างหนึ่ง แต่กลับมาแย่งจานผมที่สั่งไว้อีกอย่างจนหมด ไม่เหลือให้ผมกินแม้แต่คำเดียว เหมือนผมไม่มีสิทธิ์เป็นเจ้าของอะไรทั้งนั้น
ที่โคตรอับอายจนอยากก้มหน้าหนี คือเวลาอยู่ในที่สาธารณะ มารยาท = ศูนย์ ชอบโวยวายเสียงดังเหมือนอยากให้ทั้งร้าน ทั้งห้าง ทั้งโลกหันมามอง ผมต้องทนยืนอายอยู่ข้าง ๆ เหมือนเป็นลูกคนบ้า
แถมพอใครมองหรือพนักงานหันมาสนใจ ยังทำเหมือนตัวเองเป็นผู้ถูกกระทำ โวยต่อว่าทุกคนไม่เข้าใจแกอีกต่างหาก
อยู่กับแม่แบบนี้มาตลอดชีวิตจนวันนี้ใจผมมันพังไปหมดแล้วครับ ผมไม่เหลือพื้นที่จะอดทน ไม่เหลือความรู้สึกอบอุ่นที่ควรจะมีต่อคำว่า “แม่” ทุกครั้งที่เจอหน้า ทุกครั้งที่ได้ยินเสียง ผมไม่ได้รู้สึกดีเหมือนลูกคนอื่น แต่กลับรู้สึกเครียด อึดอัด และเริ่ม “เกลียดแม่ตัวเองจริง ๆ”
ผมพยายามแล้ว พยายามเข้าใจ พยายามบอกตัวเองว่าแม่เป็นโรค แม่ไม่ได้ตั้งใจ แต่สุดท้ายคือมันทำร้ายผมทุกวัน ผมถามตัวเองว่า แล้วผมผิดตรงไหนที่หัวใจมันเริ่มผลักแม่ออกไป? ผิดเหรอที่ผมไม่เหลือความรักให้กับคนที่ทำลายผมมาตลอดชีวิต?
คำถามคือ… ผมผิดไหมครับ ที่เกลียดแม่ตัวเอง? หรือจริง ๆ แล้วการเกลียดคนที่ทำร้ายเราซ้ำ ๆ แม้เขาจะเป็น “แม่” ก็เป็นสิทธิ์ที่ผมควรจะมี?