ลี อัง เป็น 'แม่บ้าน' นานหกปี ตลอดหกปีนั้นเขาเลี้ยงลูก ดูแลบ้าน ทำอาหารแทนภรรยา เป็นหกปีที่เขาพยายามหางานที่เขารัก เป็นหกปีที่ภรรยาของเขาเป็นคนหาเลี้ยงครอบครัว เขารู้ว่ามันเป็นสิ่งที่น่าละอายตามธรรมเนียมจีน แต่ภรรยาของเขาเข้าใจและยืนยันให้เขาทำในสิ่งที่รัก คือภาพยนตร์
ลี อัง เกิดที่จังหวัดเกษตรกรรมทางภาคใต้ของไต้หวัน ครอบครัวของเขามุ่งเน้นการศึกษาและขนบธรรมเนียมจีนเก่า พ่อแม่อพยพมาจากเมืองจีนหลังจากคอมมิวนิสต์ยึดแผ่นดินจีนสำเร็จในปี พ.ศ.2492
เขาเรียนในโรงเรียนที่พ่อเป็นครูใหญ่ ดังนั้น จึงถูกคาดหวังให้เรียนดีเพื่อที่จะได้สอบเข้ามหาวิทยาลัย ตรงข้ามเขากลับสอบตกสองหน เขาหันเหไปเข้าวิทยาลัยศิลปะแห่งชาติ เมื่อเขาสอบเข้าไปเรียนศิลปะภาพยนตร์นั้น เขาไม่ได้รับคำชื่นชมจากพ่อเลยแม้แต่น้อย เพราะค่านิยมของชาวจีนรุ่นเก่า การเต้นกินรำกินเป็นสิ่งต่ำต้อยอย่างยิ่ง
หลังจากจบการศึกษาที่ไต้หวัน เขาไปเรียนต่อที่อเมริกา ที่มหาวิทยาลัยนิวยอร์ก เขาเป็นผู้ช่วยเพื่อนนักศึกษา สไปค์ ลี ทำหนังเรื่องวิทยานิพนธ์เรื่อง Joe’s Bed-Stuy Barbershop: We Cut Heads ภาพยนตร์วิทยานิพนธ์ของเขาเองก็ชนะรางวัลหลายชิ้น แต่นั่นไม่ได้ทำให้เขาได้ทำงานที่เขารักเมื่อกลับถึงบ้านเกิดเลย
เขาบอกว่า ในโรงเรียนคุณถูกกระตุ้นและได้รับกำลังใจ เพื่อขุดความสามารถของคุณออกมา โรงเรียนจึงมีคำชมมากกว่าคำวิพากษ์ แต่ในโลกของความจริงยากกว่านั้นมาก
ช่วงหกปีนั้น เขาเขียนบทหนังไปเรื่อยๆ เขาบอกว่า "ระยะเวลานั้นน่ากลัวมาก ผมเป็นเหมือนวิญญาณเร่ร่อน ไม่มีอะไรที่ผมทำได้สักอย่าง ผมไม่สามารถปล้นธนาคารเพื่อนำเงินมาสร้างหนัง ผมได้แต่รอ"
ช่วงเวลานั้นเป็นเวลาที่แย่สำหรับ ลี อัง เขารู้สึกสิ้นหวังที่ไม่สามารถทำงานที่ตนเองรัก ในตอนแรกภรรยาของเขาร้องไห้บ่อยมาก เพราะไม่รู้ว่าจะทนวันเวลาแบบนั้นได้อีกนานเท่าไร ทั้งพ่อแม่ของเขาและครอบครัวฝ่ายภรรยาไม่ชอบใจการที่เขาไม่เลิกราจากภาพยนตร์ และไปทำงานอื่นแทน แต่ในที่สุดคนเหล่านั้นก็เลิกพูดเพราะความเบื่อ
สิ้นปีที่หก บทหนังสองเรื่องที่เขาเขียนชนะการประกวดรวดเดียวสองรางวัล (Pushing Hands กับ The Wedding Banquet ได้รางวัลที่หนึ่งกับที่สอง) จากบทภาพยนตร์กลายเป็นภาพบนจอเงิน จากพ่อบ้านที่จับตะหลิวเป็นผู้กำกับที่จับรางวัลต่างๆ มากมาย และจากวิญญาณเร่ร่อนกลายเป็นนักสร้างหนังที่คนทั่วโลกจับตา
ความฝันเป็นเรื่องสวยงาม ความทุ่มเทเป็นสิ่งที่ดี แต่บ่อยครั้งเราไม่ได้ทำงานที่เรารัก บางครั้งปัจจัยต่างๆ ในโลกนี้มีมากมายจนกลบความน้อยใจที่ไปไม่ถึงจุดหมาย
ถนนทุกเส้นเต็มไปด้วยอุปสรรคเสมอ บ่อยครั้งคนที่ไปถึงจุดหมาย ผู้ที่อดทนต่อคำปรามาส และทำงานอย่างมุ่งมั่นโดยไม่ฟังเสียงนกเสียงกา
ลี อัง ได้รับรางวัลออสการ์ รางวัลสูงสุดทางภาพยนตร์ของตะวันตกในฐานะผู้กำกับยอดเยี่ยม (Brokeback Mountain) เป็นคนผิวเหลืองคนแรกที่ได้รับรางวัล ซึ่งปกติมีแต่ชาวตะวันตกได้รับ เพราะต้องฟันฝ่าไม่แต่ความยากของงาน แต่อคติด้วย
ลี อัง กล่าวว่า พลันช่วงเวลาหกปีแห่งความลำบากและอดทนก็กลายเป็นภาพพร่าเลือน หกปีสั้นลงราวหกอาทิตย์
วินทร์ เลียววาริณ, 24 มิถุนายน 2549
www.winbookclub.com
--------------------------------
แท๊ก สีลม เพราะคิดว่า อยากให้กำลังใจคนทำงานที่กำลังไล่ตามความฝันของตัวเอง
แท๊กถนนนักเขียน เพราะ ลี อังเขียนบท ใช้เวลานานมากกว่าจะประสบความสำเร็จ นักเขียนก็น่าจะอยากได้กำลังใจเช่นกัน
แท๊กเฉลิมไทย เพราะภาพยนตร์ อันนี้ตรงเนอะ
(จริงๆอยากแท๊กก้นครัว กะ ชานเรือน ด้วย
เพราะในบทความบอกว่า ลีอัง เป็นแม่บ้าน ช่วยภรรยาทำงานบ้าน เลี้ยงลูก ทำอาหารนานถึงหกปี ฮ่าๆๆ )
แด่ทุกคนที่กำลังไต่บันไดฝัน - การรอคอยของ ลี อัง
ลี อัง เกิดที่จังหวัดเกษตรกรรมทางภาคใต้ของไต้หวัน ครอบครัวของเขามุ่งเน้นการศึกษาและขนบธรรมเนียมจีนเก่า พ่อแม่อพยพมาจากเมืองจีนหลังจากคอมมิวนิสต์ยึดแผ่นดินจีนสำเร็จในปี พ.ศ.2492
เขาเรียนในโรงเรียนที่พ่อเป็นครูใหญ่ ดังนั้น จึงถูกคาดหวังให้เรียนดีเพื่อที่จะได้สอบเข้ามหาวิทยาลัย ตรงข้ามเขากลับสอบตกสองหน เขาหันเหไปเข้าวิทยาลัยศิลปะแห่งชาติ เมื่อเขาสอบเข้าไปเรียนศิลปะภาพยนตร์นั้น เขาไม่ได้รับคำชื่นชมจากพ่อเลยแม้แต่น้อย เพราะค่านิยมของชาวจีนรุ่นเก่า การเต้นกินรำกินเป็นสิ่งต่ำต้อยอย่างยิ่ง
หลังจากจบการศึกษาที่ไต้หวัน เขาไปเรียนต่อที่อเมริกา ที่มหาวิทยาลัยนิวยอร์ก เขาเป็นผู้ช่วยเพื่อนนักศึกษา สไปค์ ลี ทำหนังเรื่องวิทยานิพนธ์เรื่อง Joe’s Bed-Stuy Barbershop: We Cut Heads ภาพยนตร์วิทยานิพนธ์ของเขาเองก็ชนะรางวัลหลายชิ้น แต่นั่นไม่ได้ทำให้เขาได้ทำงานที่เขารักเมื่อกลับถึงบ้านเกิดเลย
เขาบอกว่า ในโรงเรียนคุณถูกกระตุ้นและได้รับกำลังใจ เพื่อขุดความสามารถของคุณออกมา โรงเรียนจึงมีคำชมมากกว่าคำวิพากษ์ แต่ในโลกของความจริงยากกว่านั้นมาก
ช่วงหกปีนั้น เขาเขียนบทหนังไปเรื่อยๆ เขาบอกว่า "ระยะเวลานั้นน่ากลัวมาก ผมเป็นเหมือนวิญญาณเร่ร่อน ไม่มีอะไรที่ผมทำได้สักอย่าง ผมไม่สามารถปล้นธนาคารเพื่อนำเงินมาสร้างหนัง ผมได้แต่รอ"
ช่วงเวลานั้นเป็นเวลาที่แย่สำหรับ ลี อัง เขารู้สึกสิ้นหวังที่ไม่สามารถทำงานที่ตนเองรัก ในตอนแรกภรรยาของเขาร้องไห้บ่อยมาก เพราะไม่รู้ว่าจะทนวันเวลาแบบนั้นได้อีกนานเท่าไร ทั้งพ่อแม่ของเขาและครอบครัวฝ่ายภรรยาไม่ชอบใจการที่เขาไม่เลิกราจากภาพยนตร์ และไปทำงานอื่นแทน แต่ในที่สุดคนเหล่านั้นก็เลิกพูดเพราะความเบื่อ
สิ้นปีที่หก บทหนังสองเรื่องที่เขาเขียนชนะการประกวดรวดเดียวสองรางวัล (Pushing Hands กับ The Wedding Banquet ได้รางวัลที่หนึ่งกับที่สอง) จากบทภาพยนตร์กลายเป็นภาพบนจอเงิน จากพ่อบ้านที่จับตะหลิวเป็นผู้กำกับที่จับรางวัลต่างๆ มากมาย และจากวิญญาณเร่ร่อนกลายเป็นนักสร้างหนังที่คนทั่วโลกจับตา
ความฝันเป็นเรื่องสวยงาม ความทุ่มเทเป็นสิ่งที่ดี แต่บ่อยครั้งเราไม่ได้ทำงานที่เรารัก บางครั้งปัจจัยต่างๆ ในโลกนี้มีมากมายจนกลบความน้อยใจที่ไปไม่ถึงจุดหมาย
ถนนทุกเส้นเต็มไปด้วยอุปสรรคเสมอ บ่อยครั้งคนที่ไปถึงจุดหมาย ผู้ที่อดทนต่อคำปรามาส และทำงานอย่างมุ่งมั่นโดยไม่ฟังเสียงนกเสียงกา
ลี อัง ได้รับรางวัลออสการ์ รางวัลสูงสุดทางภาพยนตร์ของตะวันตกในฐานะผู้กำกับยอดเยี่ยม (Brokeback Mountain) เป็นคนผิวเหลืองคนแรกที่ได้รับรางวัล ซึ่งปกติมีแต่ชาวตะวันตกได้รับ เพราะต้องฟันฝ่าไม่แต่ความยากของงาน แต่อคติด้วย
ลี อัง กล่าวว่า พลันช่วงเวลาหกปีแห่งความลำบากและอดทนก็กลายเป็นภาพพร่าเลือน หกปีสั้นลงราวหกอาทิตย์
วินทร์ เลียววาริณ, 24 มิถุนายน 2549
www.winbookclub.com
--------------------------------
แท๊ก สีลม เพราะคิดว่า อยากให้กำลังใจคนทำงานที่กำลังไล่ตามความฝันของตัวเอง
แท๊กถนนนักเขียน เพราะ ลี อังเขียนบท ใช้เวลานานมากกว่าจะประสบความสำเร็จ นักเขียนก็น่าจะอยากได้กำลังใจเช่นกัน
แท๊กเฉลิมไทย เพราะภาพยนตร์ อันนี้ตรงเนอะ
(จริงๆอยากแท๊กก้นครัว กะ ชานเรือน ด้วย
เพราะในบทความบอกว่า ลีอัง เป็นแม่บ้าน ช่วยภรรยาทำงานบ้าน เลี้ยงลูก ทำอาหารนานถึงหกปี ฮ่าๆๆ )