ทำไมเวลาคนเลือกที่จะไม่นับถือศาสนา มักมีเสียงเจื้อยแจ้วบอกว่า "แล้วจะยึดอะไรเป็นที่พึ่งทางใจ??"

สงสัยว่าทำไมถึงมีความคิดเช่นนี้อยู่ มันจำเป็นจริงๆหรือ กับการใช้ศาสนาเป็นเครื่องยึดเหนี่ยว
เพราะการที่คนเราเลือกที่จะเชื่อในแนวทาง การคิดพิเคราะห์ เหตุผล และการตัดสินใจของตัวเอง ย่อมนับถือเกียรติและการตัดสินใจของตัวเองเป็นหลักถึงหนทางที่จะนำไปสู่การใช้ชีวิตแล้ว ไม่จำเป็นต้องอาศัยสิ่งยึดเหนี่ยวใดๆ นอกจากสิ่งที่วิเคราะห์มาแล้วว่าถูกและควร (ตามวิถีประชา จารีต และกฎหมาย)

ทำไมยังมีกลุ่มคนที่ยึงคิดว่า การมีศาสนาเป็นเพียงวิธีเดียวที่จะเป็นเครื่องยึกเหนี่ยวในการมีชีวิตอยู่ได้ ทั้งๆที่บางเหตุผลของศาสนาบางข้อมันไม่ได้ make sense กับการใช้ชีวิต
ไม่รวมถึงการสวดอ้อนวอน การถวายตนต่อหลักการและกฏเกณฑ์ที่ไม่เข้ากับยุคสมัย ริดรอนปัจเจกและขัดกับดำเนินชีวิตที่ใช้เหตุผลและตรรกะที่จับต้องได้เป็นแกนในการดำเนินชีวิต

แล้วในกรณีที่เสียใจ ท้อแท้สินหวังควรจะทำอย่างไร??
ในเมื่อเหตุและผลของท้อแท้สิ้นหวัง ผลก็มาจากตัวเราเองทั้งนั้นไม่ว่าจะทั้งทางตรงทางอ้อม ถ้าแค่ตัวเองยังไม่สามารถเชื่อในจิตใจของตัวเองแล้วควรจะไปยึดถือสิ่งอื่นนอกตัวเราอย่างนั้นหรือ??? หรือว่าการที่คนเราต้องที่ยึดเหนี่ยวมันจำเป็นสำหรับคนที่จิตใจอ่อนแอและไม่เชื่อมันในตัวตนของตนเองเท่านั้น???

ข้างบนคือการแสดงทรรศนะความเห็นส่วนตัว เชิญอภิปราย

ส่วนนี่คือคำถาม
ท่านที่บอกว่าคนเราต้องมีศาสนาเป็นที่ยึดเหนี่ยวในวันที่หมดสิ้นแล้วซึ่งแรงใจที่เป็นสภาวะที่เกินรับได้ ศาสนาช่วยท่านในเรื่องใด ถึงคิดว่ามันเป็นสิ่งจำเป็น ??