รู้สึกมีปมด้อยครับ เหมือนดีอย่างเสียอย่าง

คือว่าผมเป็นเด็กใต้นะครับ แต่เพิ่งมาเรียนมหาลัยที่กรุงเทพไม่กี่เดือน อยู่หอกับเพื่อนๆ คนใต้ด้วยกัน ที่ม.ผมก็มีเพื่อนๆหลายคน ผมอยู่กับพวกผู้ชายเป็นส่วนใหญ่(เรียนบัญชีครับชายน้อย) มีผู้หญิงบ้าง ตัวผมไม่เก่งด้านกีฬาเลย ส่วนหนึ่งเพราะว่าผมเกิดมากระดูกขาขวาเบี้ยว เวลาเล่นกีฬาทรงตัวไม่ดีเลย รู้สึกอายเพื่อนๆมาก แบบว่าเพื่อนชวนไปเล่นบอลผมก็เล่นไม่ได้ ปฎิเสธทุกครั้ง และผมก็มาจากใต้ด้วยเพิ่งมาอยู่กรุงเทพ เวลาผมพูดกลางมันจะเหน่อๆ ทองแดงๆ ออกว่าสำเนียงใต้ครับ ตอนไปพูดหรือพรีเซ็นงานหน้าห้อง เพื่อนๆชอบขำ หัวเราะเสียงของผม อายครับแต่ไม่แสดงออก ยิ้มๆไป กลายเป็นผมไม่ค่อยพูดไปซะงั้น ผมพูดแต่กับเพื่อนที่สนิทมากๆ ซึ่งในห้องก็มีเพื่อนชาย 3คน ที่สนิทมาก กับคนอื่นๆไม่ค่อยพูดเลย นอกจากใครมาคุยกับผมก่อน แต่หลายๆอย่างที่ไม่ดี เหมือนมีดีตรงนี้มาเติมส่วนที่ไม่ดี ผมก็มีหลายๆอย่าง เช่นผมชำนาญด้านคอมพิวเตอร์ และผมชอบรถมากๆ ตั้งแต่เด็กเลย  ผมไม่รู้นะว่ายังไง แต่ผมขับรถได้ดี ทั้งจักรยานยนต์และรถยนต์ สอบใบขับขี่ผ่านในครั้งเดียว แล้วก็มีความรู้ด้านเครื่องยนต์ ต่าง ๆ
  ตอนนี้ผมก็พยายามปรับตัวเองอยู่ อยากขอวิธีปรับตัวหน่อยครับ ตัวผมเองก็เป็นคนมองโลกในแง่ดี เลยไม่อะไรมากกับชีวิต แต่อยากอยู่กับคนอื่นๆ แบบไม่ด้อย และมีความสุขครับ ขอโทษนะครับที่ระบายมาเยอะ มันอัดอั้นตันใจครับ ปกติอยู่ห้องรัชดา วันนี้แวะมาสยามหน่อย ขอบคุณครับ
ปล.ผมเขียนเรียงคำไม่ค่อยเก่งนะครับ อาจดูแปลกๆ ไม่รู้จะอธิบายยังไง