สงสัยเกี่ยวกับศีลอนิยตกัณฑ์

อนิยตาบัติ คืออาบัติที่อยู่ระหว่างความไม่แน่นอน คือจะเป็นก็ได้ไม่เป็นก็ได้
ข้อแรก ภิกษุอยู่ในที่ลับตากับหญิงสองต่อสอง(แต่มีคนอยู่ใกล้ได้ยินเสียงตลอด) ถ้ามีคนควรชื่อถือได้มาพูดด้วยธรรมสามอย่างคือ(คือปรับอาบัติความผิด)
ปาราชิก๑      (คือว่าได้ยินเสียงก็จริงแต่ระหว่างกายอาจจะมีเสพเมถุนธรรม)
สังฆาทิเสส๑   (คือไม่ถึงกับเสพเมถุนแต่อาจจะมีต้องตัวกัน)   ปรับข้อนี้ได้เพราะต้องตัวกันแต่ไม่ถึงล่วงเมถุนเป็นอาบัตสังฆาทิเสสด้วยยินดีต้องกายหญิง
ปาจิตตีย์๑      (คือไม่ล่วงสองอย่างข้างต้น)      ปรับที่ว่าอยู่ในที่ลับตาบังตาสองต่อสอง
    เค้าปรับอย่างไรให้รับอย่างนั้น คือเค้าเห็นว่าควรผิดอย่างไร ตามที่เค้าพิจารณาแล้ว เค้าปรับอย่างไรท่านก็ต้องรับว่าเป็นอย่างนั้น เว้นแต่มีเหตุผลและหลักฐานยืนยันในความผิด
ข้อที่สอง        ภิกษุนั่งในที่ลับหูกับหญิงสองต่อสอง(คือคนอื่นมองเห็น แต่ไม่รู้ว่าท่านพูดอะไรกัน)   ถ้ามีคนควรชื่อถือได้มาพูดด้วยธรรมสองอย่างคือ
สังฆาทเสส๑  (คือว่าในกรณีมองเห็นว่าไม่มีการต้องตัวกันและกัน แค่คุยแต่ไม่ได้ยินว่าคุยอะไรกัน)     ปรับข้อนี้เพราะอาจจพูดเกี่ยวหญิงให้บำเรอตนด้วยกาม เป็นอาบัติสังฆาทิเสส
ปาจิตตีย์       (คือไม่พูดเกี้ยวหญิงให้บำเรอตนด้วยกาม)  แต่ปรับเพราะอาจจะแสดงธรรมสองต่อสองกะหญิง ซึ่งเป็นอาบัติปาจตตีย์
        ข้อสองไม่ปรับปาราชิกก่อนเพราะว่ามองเห็นอยู่หมายเอาว่าไม่ละเมิดเมถุนธรรม
   ต่อคำว่า ถ้ามีคนที่เชื่อถือได้มาพูดด้วยธรรม  คนที่เชื่อถือได้นั้น ตอนที่เรียนท่านหมายว่า อย่างต่ำๆต้องเป็นพระโสดาบัน  สมัยนี้หารู้แจ่มแจ้งกันไม่ว่าใครบรรลุ  ก็คงเป็นคณะสงฆ์แหละที่จะตัดสินความผิด
   การคุยโทรศัพท์ สมัยก่อนไม่มี ถ้าเทียบเคียงก็ผิดได้ครับ
  การคุยทาง วอทแอบ หรือไลน์ ถ้าปรากฎเป็นสาธารณะ แล้วเนื้อความไม่มีละเมิด เช่นการหวังให้บำเรอตนด้วยกาม ก็ไม่ปรับครับ
   ถ้าพระพยายามไม่พูดไม่คุย หญิงเสียมารยาทครับ
     จะเป็นใครก็แล้วแต่ ผมว่าไม่ควร เพราะคนอื่น ไม่รู้ว่าเรากะหญิงนั้นเป็นใคร
    ต้นเหตุแห่งการบัญญัติพระวินัยนี้ ก็เพราะคนติเตียนครับ   แล้ว ถ้าเราคุยกะพี่สาว หรือคุณแม่เรายังสาวอยู่
คนอื่นไม่รู้เค้าก็ติเตียนอยู่ดีครับ
เว้นได้เว้นครับ เพื่อความผาสุกแห่งหมู่สงฆ์