ชีวิตของผมเครียดมาก
คงไม่มีชีวิตใครเหมือนผมแล้วหละ เป็นหนึ่งในล้านเลยก็ว่าได้(ถ้าอยากรู้ส่งข้อความได้เลยครับ)
เป็นอดีตฝังใจที่ยาวนานจนถึงทุกวันนี้ อนาคตที่เคยวางไว้ไม่รู้จะได้ทำหรือไม่
ผมตื่นมาร้องไห้เกือบทุกวัน ในสิ่งที่ผมไม่ได้เป็นคนทำผิด
ผมพยายามทำให้ดีที่สุดในทุกๆเรื่องแม้ว่าเรื่องนั้ันจะยากแต่ก็ไม่เกินความสามารถของเราและหลายๆครั้งมันก็ผ่านมาได้
ผมได้แต่ทำตามคนอื่น ทำตามคำแนะนำบางอย่างของคนอื่นที่จำเป็นต้องทำทั้งๆที่ไม่อยากทำ
ความคิดของผมเองหนะมีนะแต่เหตุการณ์ตอนนั้นมันยังใช้ไม่ได้ เพราะอยู่กันเป็นกลุ่มจะขัดแย้งมากๆไม่ได้
เหมือนกับว่าต้องทำตามสิ่งที่เค้าคิดเท่านั้น
ผมทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้ผิดพลาดไม่ให้ทุกคนพลาด ถ้าเราพลาดคนอื่นก็พลาดไปด้วย
แล้วมันก็ผ่านไปได้ด้วยดี
คนที่ทำผิดเขาไม่ยอมรับและโยนความผิดให้ผมเสมอ
หลายครั้งที่ได้แต่เงียบยอมรับชะตากรรม
พอผมได้ตอกกลับไปบ้างจะโดนหนักกว่าเดิม
ผมโดนดูถูก โดนเหยียด สารพัดจะว่าเรา หาว่าผมเด็กบ้าง ก้าวร้าวบ้าง นิสัยไม่ดีบ้าง เกเรบ้าง โดนจิก โดนกด สารพัดอย่างที่คนๆนึงจะกระทำกับเราได้
โดนมาทุกรูปแบบทั้งๆที่ผมก็ทำตามกฎตามความต้องการของเค้า
มีบางช่วงที่ผมได้แหกคอกไปแต่สิ่งที่ผใทำนั้นไม่ได้ทำให้เขาเสียหาย เพราะเรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขาเลย
ไม่มีผลกระทบใดๆทั้งสิ้น
ผมกลับมีชีวิตที่ดี รุ่งโรจ สบายใจ มีความสุข เหนื่อย สนุก มีชีวิตชีวา
พอผมกลับคอกมาก็ได้เจออย่างที่กล่าวไปข้างต้น
สุดท้ายแล้วชีวิตของผมต้องมาตกต่ำ ชีวิตเกือบจะพัง ติดๆขัดๆ ย่ำแย่กับสิ่งที่คนเหล่านั้นได้เป็นคนแนะนำให้กับผม
ชีวิตเหมือนติดคุกเกือบสิบปีไปไหนไม่ได้
ถ้าผมออกจากตรงนั้นมา ตั้งแต่แรกๆที่คิดว่าจะออกจากตรงนั้นป่านนี้ผมคงได้ดีกว่านี้ไปนานแล้ว
ผิดที่ผมเองด้วยที่คิดว่า อีกหน่อยก็คงดีขึ้นซึ่งจริงๆแล้วมันไม่ใช่เลย มันกลับแย่กว่าเดิม
ตัวเราต่างหากที่สร้างสิ่งดีๆขึ้นมาเอง
สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้ชีวิตผมเลี้ยงครอบครัวไม่ได้จากที่เคยทำได้
ทะเลาะกับครอบครัวประจำเพราะเรื่องนี้ทั้งๆที่ไม่เคยทะเลาะกันมาก่อน
ไม่รู้ว่าคนที่ทำไม่ดีกับเราแบบตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตามจะได้รับผลกรรมแย่กว่าเราไหม
ตอนนี้เราได้รับแล้วละเหมืแนนั่ชดใช้กรรมอยู่
ปล. อยากตะโกนบอกว่าอย่ารั้งฉันไว้เลย ชีวิตฉันมีอย่างอื่นที่ต้องจัดการ จะสิบปีแล้ว ปล่อยฉันไเถอะ หรือจะให้ตายก่อนแล้วรู้สึก
ชีวิตต่อไปจะเป็นอย่างไร ปล่อยผมไปเถอะ
คงไม่มีชีวิตใครเหมือนผมแล้วหละ เป็นหนึ่งในล้านเลยก็ว่าได้(ถ้าอยากรู้ส่งข้อความได้เลยครับ)
เป็นอดีตฝังใจที่ยาวนานจนถึงทุกวันนี้ อนาคตที่เคยวางไว้ไม่รู้จะได้ทำหรือไม่
ผมตื่นมาร้องไห้เกือบทุกวัน ในสิ่งที่ผมไม่ได้เป็นคนทำผิด
ผมพยายามทำให้ดีที่สุดในทุกๆเรื่องแม้ว่าเรื่องนั้ันจะยากแต่ก็ไม่เกินความสามารถของเราและหลายๆครั้งมันก็ผ่านมาได้
ผมได้แต่ทำตามคนอื่น ทำตามคำแนะนำบางอย่างของคนอื่นที่จำเป็นต้องทำทั้งๆที่ไม่อยากทำ
ความคิดของผมเองหนะมีนะแต่เหตุการณ์ตอนนั้นมันยังใช้ไม่ได้ เพราะอยู่กันเป็นกลุ่มจะขัดแย้งมากๆไม่ได้
เหมือนกับว่าต้องทำตามสิ่งที่เค้าคิดเท่านั้น
ผมทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้ผิดพลาดไม่ให้ทุกคนพลาด ถ้าเราพลาดคนอื่นก็พลาดไปด้วย
แล้วมันก็ผ่านไปได้ด้วยดี
คนที่ทำผิดเขาไม่ยอมรับและโยนความผิดให้ผมเสมอ
หลายครั้งที่ได้แต่เงียบยอมรับชะตากรรม
พอผมได้ตอกกลับไปบ้างจะโดนหนักกว่าเดิม
ผมโดนดูถูก โดนเหยียด สารพัดจะว่าเรา หาว่าผมเด็กบ้าง ก้าวร้าวบ้าง นิสัยไม่ดีบ้าง เกเรบ้าง โดนจิก โดนกด สารพัดอย่างที่คนๆนึงจะกระทำกับเราได้
โดนมาทุกรูปแบบทั้งๆที่ผมก็ทำตามกฎตามความต้องการของเค้า
มีบางช่วงที่ผมได้แหกคอกไปแต่สิ่งที่ผใทำนั้นไม่ได้ทำให้เขาเสียหาย เพราะเรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขาเลย
ไม่มีผลกระทบใดๆทั้งสิ้น
ผมกลับมีชีวิตที่ดี รุ่งโรจ สบายใจ มีความสุข เหนื่อย สนุก มีชีวิตชีวา
พอผมกลับคอกมาก็ได้เจออย่างที่กล่าวไปข้างต้น
สุดท้ายแล้วชีวิตของผมต้องมาตกต่ำ ชีวิตเกือบจะพัง ติดๆขัดๆ ย่ำแย่กับสิ่งที่คนเหล่านั้นได้เป็นคนแนะนำให้กับผม
ชีวิตเหมือนติดคุกเกือบสิบปีไปไหนไม่ได้
ถ้าผมออกจากตรงนั้นมา ตั้งแต่แรกๆที่คิดว่าจะออกจากตรงนั้นป่านนี้ผมคงได้ดีกว่านี้ไปนานแล้ว
ผิดที่ผมเองด้วยที่คิดว่า อีกหน่อยก็คงดีขึ้นซึ่งจริงๆแล้วมันไม่ใช่เลย มันกลับแย่กว่าเดิม
ตัวเราต่างหากที่สร้างสิ่งดีๆขึ้นมาเอง
สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้ชีวิตผมเลี้ยงครอบครัวไม่ได้จากที่เคยทำได้
ทะเลาะกับครอบครัวประจำเพราะเรื่องนี้ทั้งๆที่ไม่เคยทะเลาะกันมาก่อน
ไม่รู้ว่าคนที่ทำไม่ดีกับเราแบบตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตามจะได้รับผลกรรมแย่กว่าเราไหม
ตอนนี้เราได้รับแล้วละเหมืแนนั่ชดใช้กรรมอยู่
ปล. อยากตะโกนบอกว่าอย่ารั้งฉันไว้เลย ชีวิตฉันมีอย่างอื่นที่ต้องจัดการ จะสิบปีแล้ว ปล่อยฉันไเถอะ หรือจะให้ตายก่อนแล้วรู้สึก