[แชร์ประสบการณ์ตรง] The Backpacker - เมื่อชีวิต ออกสู่โลกกว้าง [Y]

สวัสดีครับ
พลีชีพมาเลยทีเดียววันนี้ เพื่ออยากจะแชร์ประสบการณ์ความรัก ของวัยรุ่นธรรมดาๆคนหนึ่งครับ [Y]
หลังจากที่พบเจออะไรมา ผ่านพ้นสิ่งต่างๆมา จนตอนนี้ ครบรอบ 1 ปีของความรักที่เกิดขึ้นครั้งแรกในชีวิต ที่มีต่อผู้ชายอีกคนครับ
เหตุการณ์ทั้งหมด เป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นในชีวิตจริงของผม เรื่องราวทั้งหมด เพื่อรำลึกความรักของผมครับ

ผมยอมรับว่าหนุ่ม Y แต่ไม่เคยเปิดเผยตัวกับใครนะครับ ผมก็คือผู้ชายปกตินี่แหล่ะครับ ที่มีสาวๆมาจีบ แต่ไม่เคยให้ความหวังใครครับ ;)
รู้ตัวจริงๆว่ามีรสนิยมแบบนี้เมื่ออายุ 21 ด้วยเหตุการณ์บังเอิญครับ (ไม่ขอพูดถึงนะครับ) ปัจจุบันผม 26 แล้วครับ อิอิ
----------------------------------------------------------------------------------------------------

ภายโดย : อี เฮียนโฮ, ศูนย์เยาวชนกรุงฮานอย เวียดนาม

26 พค. 2555
เวลาเย็น ใกล้จะค่ำ ผมนั่งรอรถบัสที่่จะเดินทางจากฮานอย ไปไซกอนหรือโฮจิมินซิตี้ เมืองเศรษฐกิจหลักของเวียดนาม
ผมใช้บริการรถของ Shin Cafe ซึ่งต้องรอรถมารับไปยังสถานีรถบัสอีกที เพราะรถบัสนั้นไม่อนุญาติให้วิ่งในเขตชุมชนฮอยอันครับ
ผมเป็นลูกค้าคนเดียวที่นั่งรอ เพราะจริงๆแล้วผมนั่งรถมาจากเมืองเว้ครับ ตั้งใจจะไปไซกอนโดยไม่แวะเที่ยวระหว่างทาง
เพราะเมื่อสองปีที่แล้ว ก็มาเที่ยวที่นี่แล้ว (จริงๆเคยมา 2 ครั้งแล้วครับ) รถที่โดยสารมานั้น มาเปลี่ยนรถและผู็โดยสารที่ฮอยอัน
ซึ่งผมมาตั้งแต่บ่าย ก็เดินเที่ยวในฮอยอันไปพักใหญ่ๆเลยทีเดียว ที่นี่เปลี่ยนแปลงน้อยมาก สองปีที่แล้วเป็นอย่างไร ...วันนี้ก็ยังคงเดิม

ฟ้าเริ่มมืดเพราะเย็นมากแล้ว เจอเด็กหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามารับตั๋วที่เคาเตอร์ขายตั๋ว ภาพที่เห็นเป็นเด็กน่าจะซัก 18-20 ปีประมาณนี้
ผิวขาว ไม่สูงนักประมาณไม่เกิน 180 ชัวร์ๆ แต่ที่แปลกคือการแต่งตัว ที่ทำเอาผมต้องมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า
เพราะเขามาในลุกที่ว่า 'ใช่นักท่องเที่ยวรึวะเนี่ย?' เพราะเขาใส่แว่นตา เสื้อกล้ามสีขาว และกางเกงบอลสีดำ(แถบข้างสีทอง)

ในหัวผมคิดได้อย่างเดียวคือ เขาเป็นเด็กเวียดนามชัวร์ๆ คงจะเดินทางไปเมืองอื่น โดยใช้บริการรถบัสนักท่องแที่ยวแน่ๆ
แต่ที่น่าสนใจอยู่บ้าง จนทำให้ผมละสายตาจากเขาไม่ได้ ต้องแอบมองอยู่บ่อยๆก็คือ 'มันเป็นเด็กเวียดที่ดูหล่อ น่ารักผิดธรรมชาติ'

เขารับตั๋วแล้วมานั่งเก้าอีกแถมเดียวกับผม โดยเว้นที่นั่งระหว่างผมกับเค้าไว้
ช่างเป็นเด็กที่หยิ่งมากๆ นั่งได้นิ่งมาก สายตาเขามองไปข้างหน้า ไม่ขยับตัวไปไหน ...เขานั่งแบบนี้สักพักจนมีลูกค้าคนหนึ่งเข้ามา
ผู้ชายคนหนึ่ง เดินเข้ามาในร้าน แล้ววางกระเป๋าใบโตไว้บนเก้าอี้ว่างระหว่างเราตัวนั้น พร้อมกับหันมาถามผมว่า

"ขอโทษนะครับ คุณรู้มั๊ยว่าผมต้องแลกตั๋วรถรึเปล่า?"

"ใช่ครับ ตรงเคาเตอร์ตรงโน้นครับ" ผมตอบเขา หลังจากที่เขาทำหน้างงๆ

แล้วเค้าก็เดินไปที่เคอเตอร์ เพื่อรับตั๋วที่ระบุที่นั่งครับ เพราะการซื้อตั๋วของ Shin Cafe คือจะซื้อครั้งเดียวตั้งแต่วันแรกครับ
โดยระบุว่าจะไปเมืองไหนบ้าง ก็จ่ายเงินไปเท่านั้น ซึ่งจะเรียกว่า 'open ticket' ครับ ไม่ระบุวันเดินทาง ระบุแค่เมืองเท่านั้น
แล้วมารับตั๋วเมื่อจะเดินทางในวันนั้นๆเอาครับ ก็จะได้ตั๋วพร้อมหมายเลยที่นั่งของเราครับ

แปปนึง ชายคนที่ไปรับตั๋วก็เดินมานั่งตรงเก้าอีกตรงกลาง ระหว่างผมกับไอ้เด็กขี้เก็กครับ
ชายคนนี้เริ่มหันไปคุยกับเด็กขี้เก็กของผมในทันที ผมไม่ได้แอบฟังนะครับ เพียงแต่นั่งใกล้กันจึงได้ยินครับ

"โทษนะครับ คุณจะเดินทางไปไหนครับ?" ชายหนุ่มข้างผมถามขึ้น

"ผมไปญาตรัง แล้วคุณล่ะ?" เด็กขี้เก็กของผมตอบ

"ใช่ครับ ผมก็ไปญาตรัง, คุณมาจากประเทศไหน?" ชายหนุ่มถามต่อทันที

"เกาหลีใต้, คุณล่ะ?" เด็กหนุ่มตอบในสิ่งที่ผมไม่เคยคิดมาก่อน

"ผมมาจากคุณหมิง, ประเทศจีนครับ คุณรู้จักหรือเปล่า?" หนุ่มจีนยังคงพูดคุยกับเด็กเกาหลีเรื่อยๆ

'เมิงเป็นคนเกาหลีเหรอวะ? เกาหลีเค้าหน้าตาแบบนี้รึวะ? ถึงว่าดูน่ารักๆ ไม่เหมือนคนเวียดนาม' ผมคิดวนอยู่ในหัววนไปวนมา

"โทษนะครับ คุณมาจากประเทศไหนครับ?" เสียงคำถามจากหนุ่มจีน หยุดชะงักความคิดที่วนอยู่ในหัวผมทันที

"ไทยครับ ไทยแลนด์" ผมรีบตอบหนุ่มจีนแบบตะกุกตะกัก เพราะไม่คิดว่าจะมีใครมาถาม และมัวแต่คิดเรื่องเด็กเกาหลี

"จริงเหรอ? คุณเป็นคนไทยเหรอ?" เสียงดังขึ้นในกลุ่มเราสามคน มันยิ่งทำให้ผมตกใจและแทบหยุดหายใจไปชั่วขณะ
เพราะเสียงที่ดังขึ้นมานั้น เป็นเสียงของคนที่เราแอบมอง เฝ้าสังเกตุพฤติกรรมเขามาเกือบชั่วโมง ...ไอ้เด็กเกาหลีนั่นเอง