THE TALENT
จอมคนจุติสวรรค์พันธุ์นักรบ
ศึกแรก ปฐมบทแห่งการพบกันของนักรบผู้ยิ่งใหญ่
บทที่ 10 : หัวใจของนักรบคือการรบเท่านั้น
ในเมื่อเป็นคืนสุดท้ายที่จะได้อยู่ในอาณาจักรอคาเดียอันสงบสุข วันข้างหน้าและเหตุการณ์ที่จะเกิดเมื่อเขาเดินทางเข้าสู่ทูรูสจะเป็นเช่นไร เขาไม่อาจรับรู้ได้ล่วงหน้า จะได้กลับมาอีกหรือไม่ นั่นเป็นคำถามที่ยิ่งตอบยากที่สุด ซาโก้จึงตัดสินใจสวมรองเท้าผ้าใบคู่ที่ติดตัวมาจากทูรูส เดินออกจากบ้านโดยในใจนั้นเขาไม่รู้ว่ากำลังจะเดินไปยังที่ใด
ทั้งๆ ที่ควรจะไปหาผู้เป็นคู่รักของตนอย่างวีเน่ เขากลับมาหยุดอยู่ที่บ้านของจอมพลเกล ชายหนุ่มเดินด้อมๆ มองๆ ไปยังหน้าต่างบานที่เขารู้ว่าเป็นห้องนอนของผู้ใด ซาโก้ไต่ขึ้นไปยังหน้าต่างบานนั้น แล้วเขาก็ช่างใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะใช้มือแตะที่ช่องกุญแจของหน้าต่างห้อง เพียงไม่ถึงวินาทีเดียว กลอนหน้าต่างก็คลายออก ซาโก้สามารถดึงหน้าต่างนั้นเปิดและย่องเข้าไปในห้องได้อย่างง่ายดาย
มิเชล่านอนหลับอยู่บนเตียงของเธอ เธอคิดว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นเป็นความฝัน และเธอไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากนอนหลับตาฝันอยู่เช่นนั้น
“ข้าจะต้องกลับทูรูสแล้ว ที่นั่นต้องการตัวข้า" เสียงของชายหนุ่มที่เธอคุ้นเคยดังขึ้น
“ข้าต้องขอโทษเจ้า ที่บุกเข้ามากลางดึกอย่างนี้" ชายหนุ่มยังพูดอย่างวิตกกังวล
“จริงๆ แล้ว เจ้าดีกับข้ามาก ข้าไม่รู้จะตอบแทนเจ้ายังไงดี" เขาถอนหายใจหลายต่อหลายครั้ง
“แม้ข้าจะไม่เคยเป็นคนรักกับเจ้า แต่.....เจ้าเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ข้าสามารถนอนหลับเคียงข้างเจ้าได้อย่างไม่มีสิ่งอื่นใดแอบแฝง" มือของเขาสัมผัสใบหน้าของเธอเบาๆ
“ถึงตอนนี้ข้าไม่รู้เลยว่าแท้จริงแล้วข้ามีความรักเป็นเช่นไร ข้าอุทิศตนให้กับการรบตั้งแต่จำความได้ นี่คงเป็นจุดอ่อนของนักรบเราที่ไม่สามารถเข้าใจในความรักได้เลย ….แต่วันใด.... หากข้าได้รู้ว่าความรักของข้าคือสิ่งที่ข้ามอบให้กับเจ้า วันนั้นข้าคงจะมาพบเจ้า และพูดกับเจ้าอย่างเต็มปาก …......ลาก่อนนะ มิเชล่า"
ดวงตาของเธอมีน้ำตาเอ่ออยู่จนกระทั่งเมื่อลืมตาขึ้นมาได้แล้ว เธอก็เห็นทุกอย่างเป็นสิ่งเลือนลาง เค้าหน้าของชายหนุ่มวัยรุ่นผู้นั้นเป็นภาพจางๆ อยู่ท่ามกลางความมืด แม้จะเป็นเรื่องจริงหรือความฝัน ก็เจ็บปวดพอกัน เพราะคำพูดของเขาเป็นทั้งการบอกรักและบอกลา
…...............
….....
ซาโก้ไม่เคยคิดเลยว่าวิชาที่เรียนมาจะนำมาใช้ในเรื่องแบบนี้ได้ เวทย์สะกดให้หลับไหลนั้นเป็นวิชาที่อาจารย์ของเขาไม่ได้เป็นคนสอน แต่เป็นเพื่อนรักอย่างคริสเตียนผู้ชำนาญเรื่องเวทย์ต่างหากที่ได้สอนเขา คริสเตียนเป็นศิษย์ของคิวรี่ ซิอาซัน นักรบจอมขมังเวทย์แห่งตะวันออกของทูรูส ฉะนั้นคริสเตียนจึงเก่งในการใช้เวทย์ควบคู่ไปกับการใช้ร่างกายในการต่อสู้ มีเวทย์แปลกๆ แต่เรียนกันได้ง่ายๆ อยู่มาก เวทย์สะกดหลับไหลก็เป็นหนึ่งในนั้น เวทย์นี้ใช้ได้ดีสำหรับคนที่กำลังนอนหลับอยู่แล้วสะกดให้อยู่ไม่ตื่นขึ้นมาแม้เสียงดังหรือมีสิ่งรบกวนเพียงใด หากจะตื่นก็จะรู้สึกเหมือนกำลังอยู่ในความฝัน ไม่อาจลืมตาหรือขยับร่างกายได้ หากผู้ใดมีจิตที่อ่อน แม้กำลังตื่นเต็มตาแต่โดนเวทย์นี้เข้าไปก็จะหลับเหมือนกัน
เมื่อล่ำลามิเชล่า เซไมล์ สาวน้อยนักรบที่เขาคำนึงถึงเป็นคนแรกเมื่อจะจากลา ซาโก้ก็คิดว่าเขาควรจะไปบอกลากับวีเน่ ต่อไปนี้เธอจะเป็นอิสระจากเขา โดยที่เขายังไม่สามารถทำให้เธอรักเขาได้อย่างที่บอกไว้ด้วยซ้ำ เป็นวิธีการขอคบกันอย่างน่าอนาถที่สุด แท้จริงแล้วซาโก้เองก็ไม่รู้ว่าเขารักวีเน่หรือเปล่า หรือแค่ความรู้สึกชั่ววูบและเขาพยายามจะเปลี่ยนมันเป็นความรักอย่างยากลำบาก
เมื่อใช้เวทย์สะเดาะกลอนเปิดประตูร้านควิสผับเข้าไปได้ ซาโก้ก็เดินผ่านเก้าอี้ที่เก็บคว่ำอยู่บนโต๊ะ เรียงกันอยู่อย่างเป็นระเบียบ เขาเดินขึ้นบันไดอย่างเบามากที่สุด อาจจะใช้วิธีเดียวกันกับการบอกลามิเชล่า หลังจากนี้เขาก็จะกลับไปบอกลา วูฟ พีค และแดน ผู้นำพาเขามาสู่อาณาจักรแห่งนี้
ซาโก้แปลกใจที่เขาได้ยินเสียงหายใจของคนสองคนอยู่หลังประตูที่เขากำลังจะใช้เวทย์สะเดาะกลอนเข้าไป มีใครอยู่ในห้องนี้อีกคนอย่างนั้นหรือ อาจจะเป็นเพื่อนของเธอคนใดมานอนค้างที่นี่ด้วย แต่เสียงหายใจนั้นแปลกมาก ทำให้ซาโก้ยั้งมือไว้เมื่อกลอนประตูคลายออกแล้ว หูที่ได้รับการฝึกมาเป็นพิเศษของชายนักรบทูรูส จับคลื่นเสียงจากในห้องอันมืดมิดนั้นอย่างตั้งใจ ชายหนุ่มได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นอย่างรุนแรง นี่คือสิ่งที่เขาไม่คาดคิดว่าจะพบเจอและเขาแน่ใจอย่างเป็นที่สุด
เสียงหัวใจที่เต้นแรงและเสียงความคิดในหัวของตัวเองกำลังดังกลบเสียงภายนอกร่างกายขึ้นมาอย่างสับสน สติสัมปัญชัญญะทั้งหมดของซาโก้แทบจะแตกออกในตอนนั้น เกิดอะไรขึ้นภายหลังประตูบานนั้น ในห้องนั้น ผู้หญิงคนนั้น ผู้ที่เขาประกาศให้ใครต่อใครรู้ว่าเป็นคนรักของเขา วีเน่ เคลกิ้นส์
คนที่รู้จักเขาในทุกที่ทุกถิ่นรู้ต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าชายหนุ่มผมแดงเป็นคนใจร้อน อารมณ์โมโหร้าย แต่ตัวเขาเองพยายามจะปฏิเสธ กระทั่งตอนนี้เขายอมรับในสิ่งที่ทุกคนพูดแล้ว เมื่อสะเดาะกลอนเปิดประตูเข้าไปในห้องอย่างรุนแรง ซาโก้ก็กระทืบเท้าด้วยความโมโห ร่างของคนสองคนที่อยู่ในห้องนั้นลุกขึ้นมาจากเตียงนอนด้วยความตกใจ แสงไฟจากด้านนอกห้องส่องเข้าไปถึงภายใน คนสองคนในห้องนั้นคงตกใจมากที่อยู่ดีๆ ชายผมแดงก็โผล่เข้ามาดูน่ากลัวราวกับอสูร วีเน่กรีดร้องด้วยความตกใจ ส่วนชายอีกคนหนึ่งที่กำลังควานหาเสื้อผ้าของตัวเองมาใส่ สีหน้าปกติของชายผู้นี้ไม่เคยตกใจกับสิ่งใดๆ จนกระทั่งวินาทีนี้ ที่เขากำลังจ้องมาที่ซาโก้ด้วยดวงตาเบิกโพลงเหมือนคนกำลังกลัวความผิด ซาโก้รู้สึกจุกที่อกอย่างรุนแรง ภาพที่เห็นนั้นเกินจะรับได้ คนผู้นั้นไม่ควรจะเป็นชายผู้นี้ คาดัส ผู้ที่ทั้งอคาเดียรู้ดีว่าเป็นสามีของนักรบหญิงดีอาร์
เสียงแรกที่ซาโก้พูดออกไปกลับเป็นเสียงหัวเราะในลำคอ "หึๆ หึๆ" แต่ใบหน้านั้นขมวดนิ่ง
วีเน่ไม่เคยเห็นซาโก้ ไวทอน น่ากลัวเท่าวันนี้มาก่อนเลย ชายผมแดงแสยะยิ้มอย่างคนเสียสติ
“ซาโก้" วีเน่เรียกชื่อชายผู้นี้ออกไป แต่เขากำลังก้าวเข้าหาเธอ ใกล้เข้าไปเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงตัวเธอ แต่เขาก็เดินเลยตัวเธอไปจนกระทั่งถึงตัวชายผมสีน้ำตาลอ่อนที่เริ่มตั้งท่าต่อสู้
ปกติแล้วซาโก้คงไม่โจมตีคาดัสได้อย่างรุนแรงเท่าวันนี้เลย ด้วยความโกรธ ความหึง และความรู้สึกว่าตัวเองโดนทรยศอย่างเจ็บแสบ เขาระเบิดกำปั้นใส่นักรบรุ่นพี่จนกระเด็นไปกระแทกกับหน้าต่างห้อง กระจกแตกทุกบาน คาดัสรีบหลบหมัดที่ตามมาของซาโก้ ทำให้อานุภาพของแรงอัดอากาศจากกำปั้น พังกำแพงห้องออกไปแถบหนึ่ง บ้านข้างๆ ที่ต่างตื่นเพราะได้ยินเสียงการต่อสู้ เปิดไฟบ้านสว่างจ้าและออกมายืนดูที่ระเบียงว่าเกิดอะไรขึ้นที่ควิสผับ ซาโก้ยังไล่โจมตีคาดัสต่อไป วีเน่วิ่งเข้ามาพยายามห้ามแต่ก็ไม่อาจหยุดซาโก้ไว้ได้แล้ว
…....................
THE TALENT บทที่ 10 : หัวใจของนักรบคือการรบเท่านั้น
จอมคนจุติสวรรค์พันธุ์นักรบ
ศึกแรก ปฐมบทแห่งการพบกันของนักรบผู้ยิ่งใหญ่
บทที่ 10 : หัวใจของนักรบคือการรบเท่านั้น
ในเมื่อเป็นคืนสุดท้ายที่จะได้อยู่ในอาณาจักรอคาเดียอันสงบสุข วันข้างหน้าและเหตุการณ์ที่จะเกิดเมื่อเขาเดินทางเข้าสู่ทูรูสจะเป็นเช่นไร เขาไม่อาจรับรู้ได้ล่วงหน้า จะได้กลับมาอีกหรือไม่ นั่นเป็นคำถามที่ยิ่งตอบยากที่สุด ซาโก้จึงตัดสินใจสวมรองเท้าผ้าใบคู่ที่ติดตัวมาจากทูรูส เดินออกจากบ้านโดยในใจนั้นเขาไม่รู้ว่ากำลังจะเดินไปยังที่ใด
ทั้งๆ ที่ควรจะไปหาผู้เป็นคู่รักของตนอย่างวีเน่ เขากลับมาหยุดอยู่ที่บ้านของจอมพลเกล ชายหนุ่มเดินด้อมๆ มองๆ ไปยังหน้าต่างบานที่เขารู้ว่าเป็นห้องนอนของผู้ใด ซาโก้ไต่ขึ้นไปยังหน้าต่างบานนั้น แล้วเขาก็ช่างใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะใช้มือแตะที่ช่องกุญแจของหน้าต่างห้อง เพียงไม่ถึงวินาทีเดียว กลอนหน้าต่างก็คลายออก ซาโก้สามารถดึงหน้าต่างนั้นเปิดและย่องเข้าไปในห้องได้อย่างง่ายดาย
มิเชล่านอนหลับอยู่บนเตียงของเธอ เธอคิดว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นเป็นความฝัน และเธอไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากนอนหลับตาฝันอยู่เช่นนั้น
“ข้าจะต้องกลับทูรูสแล้ว ที่นั่นต้องการตัวข้า" เสียงของชายหนุ่มที่เธอคุ้นเคยดังขึ้น
“ข้าต้องขอโทษเจ้า ที่บุกเข้ามากลางดึกอย่างนี้" ชายหนุ่มยังพูดอย่างวิตกกังวล
“จริงๆ แล้ว เจ้าดีกับข้ามาก ข้าไม่รู้จะตอบแทนเจ้ายังไงดี" เขาถอนหายใจหลายต่อหลายครั้ง
“แม้ข้าจะไม่เคยเป็นคนรักกับเจ้า แต่.....เจ้าเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ข้าสามารถนอนหลับเคียงข้างเจ้าได้อย่างไม่มีสิ่งอื่นใดแอบแฝง" มือของเขาสัมผัสใบหน้าของเธอเบาๆ
“ถึงตอนนี้ข้าไม่รู้เลยว่าแท้จริงแล้วข้ามีความรักเป็นเช่นไร ข้าอุทิศตนให้กับการรบตั้งแต่จำความได้ นี่คงเป็นจุดอ่อนของนักรบเราที่ไม่สามารถเข้าใจในความรักได้เลย ….แต่วันใด.... หากข้าได้รู้ว่าความรักของข้าคือสิ่งที่ข้ามอบให้กับเจ้า วันนั้นข้าคงจะมาพบเจ้า และพูดกับเจ้าอย่างเต็มปาก …......ลาก่อนนะ มิเชล่า"
ดวงตาของเธอมีน้ำตาเอ่ออยู่จนกระทั่งเมื่อลืมตาขึ้นมาได้แล้ว เธอก็เห็นทุกอย่างเป็นสิ่งเลือนลาง เค้าหน้าของชายหนุ่มวัยรุ่นผู้นั้นเป็นภาพจางๆ อยู่ท่ามกลางความมืด แม้จะเป็นเรื่องจริงหรือความฝัน ก็เจ็บปวดพอกัน เพราะคำพูดของเขาเป็นทั้งการบอกรักและบอกลา
…...............
….....
ซาโก้ไม่เคยคิดเลยว่าวิชาที่เรียนมาจะนำมาใช้ในเรื่องแบบนี้ได้ เวทย์สะกดให้หลับไหลนั้นเป็นวิชาที่อาจารย์ของเขาไม่ได้เป็นคนสอน แต่เป็นเพื่อนรักอย่างคริสเตียนผู้ชำนาญเรื่องเวทย์ต่างหากที่ได้สอนเขา คริสเตียนเป็นศิษย์ของคิวรี่ ซิอาซัน นักรบจอมขมังเวทย์แห่งตะวันออกของทูรูส ฉะนั้นคริสเตียนจึงเก่งในการใช้เวทย์ควบคู่ไปกับการใช้ร่างกายในการต่อสู้ มีเวทย์แปลกๆ แต่เรียนกันได้ง่ายๆ อยู่มาก เวทย์สะกดหลับไหลก็เป็นหนึ่งในนั้น เวทย์นี้ใช้ได้ดีสำหรับคนที่กำลังนอนหลับอยู่แล้วสะกดให้อยู่ไม่ตื่นขึ้นมาแม้เสียงดังหรือมีสิ่งรบกวนเพียงใด หากจะตื่นก็จะรู้สึกเหมือนกำลังอยู่ในความฝัน ไม่อาจลืมตาหรือขยับร่างกายได้ หากผู้ใดมีจิตที่อ่อน แม้กำลังตื่นเต็มตาแต่โดนเวทย์นี้เข้าไปก็จะหลับเหมือนกัน
เมื่อล่ำลามิเชล่า เซไมล์ สาวน้อยนักรบที่เขาคำนึงถึงเป็นคนแรกเมื่อจะจากลา ซาโก้ก็คิดว่าเขาควรจะไปบอกลากับวีเน่ ต่อไปนี้เธอจะเป็นอิสระจากเขา โดยที่เขายังไม่สามารถทำให้เธอรักเขาได้อย่างที่บอกไว้ด้วยซ้ำ เป็นวิธีการขอคบกันอย่างน่าอนาถที่สุด แท้จริงแล้วซาโก้เองก็ไม่รู้ว่าเขารักวีเน่หรือเปล่า หรือแค่ความรู้สึกชั่ววูบและเขาพยายามจะเปลี่ยนมันเป็นความรักอย่างยากลำบาก
เมื่อใช้เวทย์สะเดาะกลอนเปิดประตูร้านควิสผับเข้าไปได้ ซาโก้ก็เดินผ่านเก้าอี้ที่เก็บคว่ำอยู่บนโต๊ะ เรียงกันอยู่อย่างเป็นระเบียบ เขาเดินขึ้นบันไดอย่างเบามากที่สุด อาจจะใช้วิธีเดียวกันกับการบอกลามิเชล่า หลังจากนี้เขาก็จะกลับไปบอกลา วูฟ พีค และแดน ผู้นำพาเขามาสู่อาณาจักรแห่งนี้
ซาโก้แปลกใจที่เขาได้ยินเสียงหายใจของคนสองคนอยู่หลังประตูที่เขากำลังจะใช้เวทย์สะเดาะกลอนเข้าไป มีใครอยู่ในห้องนี้อีกคนอย่างนั้นหรือ อาจจะเป็นเพื่อนของเธอคนใดมานอนค้างที่นี่ด้วย แต่เสียงหายใจนั้นแปลกมาก ทำให้ซาโก้ยั้งมือไว้เมื่อกลอนประตูคลายออกแล้ว หูที่ได้รับการฝึกมาเป็นพิเศษของชายนักรบทูรูส จับคลื่นเสียงจากในห้องอันมืดมิดนั้นอย่างตั้งใจ ชายหนุ่มได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นอย่างรุนแรง นี่คือสิ่งที่เขาไม่คาดคิดว่าจะพบเจอและเขาแน่ใจอย่างเป็นที่สุด
เสียงหัวใจที่เต้นแรงและเสียงความคิดในหัวของตัวเองกำลังดังกลบเสียงภายนอกร่างกายขึ้นมาอย่างสับสน สติสัมปัญชัญญะทั้งหมดของซาโก้แทบจะแตกออกในตอนนั้น เกิดอะไรขึ้นภายหลังประตูบานนั้น ในห้องนั้น ผู้หญิงคนนั้น ผู้ที่เขาประกาศให้ใครต่อใครรู้ว่าเป็นคนรักของเขา วีเน่ เคลกิ้นส์
คนที่รู้จักเขาในทุกที่ทุกถิ่นรู้ต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าชายหนุ่มผมแดงเป็นคนใจร้อน อารมณ์โมโหร้าย แต่ตัวเขาเองพยายามจะปฏิเสธ กระทั่งตอนนี้เขายอมรับในสิ่งที่ทุกคนพูดแล้ว เมื่อสะเดาะกลอนเปิดประตูเข้าไปในห้องอย่างรุนแรง ซาโก้ก็กระทืบเท้าด้วยความโมโห ร่างของคนสองคนที่อยู่ในห้องนั้นลุกขึ้นมาจากเตียงนอนด้วยความตกใจ แสงไฟจากด้านนอกห้องส่องเข้าไปถึงภายใน คนสองคนในห้องนั้นคงตกใจมากที่อยู่ดีๆ ชายผมแดงก็โผล่เข้ามาดูน่ากลัวราวกับอสูร วีเน่กรีดร้องด้วยความตกใจ ส่วนชายอีกคนหนึ่งที่กำลังควานหาเสื้อผ้าของตัวเองมาใส่ สีหน้าปกติของชายผู้นี้ไม่เคยตกใจกับสิ่งใดๆ จนกระทั่งวินาทีนี้ ที่เขากำลังจ้องมาที่ซาโก้ด้วยดวงตาเบิกโพลงเหมือนคนกำลังกลัวความผิด ซาโก้รู้สึกจุกที่อกอย่างรุนแรง ภาพที่เห็นนั้นเกินจะรับได้ คนผู้นั้นไม่ควรจะเป็นชายผู้นี้ คาดัส ผู้ที่ทั้งอคาเดียรู้ดีว่าเป็นสามีของนักรบหญิงดีอาร์
เสียงแรกที่ซาโก้พูดออกไปกลับเป็นเสียงหัวเราะในลำคอ "หึๆ หึๆ" แต่ใบหน้านั้นขมวดนิ่ง
วีเน่ไม่เคยเห็นซาโก้ ไวทอน น่ากลัวเท่าวันนี้มาก่อนเลย ชายผมแดงแสยะยิ้มอย่างคนเสียสติ
“ซาโก้" วีเน่เรียกชื่อชายผู้นี้ออกไป แต่เขากำลังก้าวเข้าหาเธอ ใกล้เข้าไปเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงตัวเธอ แต่เขาก็เดินเลยตัวเธอไปจนกระทั่งถึงตัวชายผมสีน้ำตาลอ่อนที่เริ่มตั้งท่าต่อสู้
ปกติแล้วซาโก้คงไม่โจมตีคาดัสได้อย่างรุนแรงเท่าวันนี้เลย ด้วยความโกรธ ความหึง และความรู้สึกว่าตัวเองโดนทรยศอย่างเจ็บแสบ เขาระเบิดกำปั้นใส่นักรบรุ่นพี่จนกระเด็นไปกระแทกกับหน้าต่างห้อง กระจกแตกทุกบาน คาดัสรีบหลบหมัดที่ตามมาของซาโก้ ทำให้อานุภาพของแรงอัดอากาศจากกำปั้น พังกำแพงห้องออกไปแถบหนึ่ง บ้านข้างๆ ที่ต่างตื่นเพราะได้ยินเสียงการต่อสู้ เปิดไฟบ้านสว่างจ้าและออกมายืนดูที่ระเบียงว่าเกิดอะไรขึ้นที่ควิสผับ ซาโก้ยังไล่โจมตีคาดัสต่อไป วีเน่วิ่งเข้ามาพยายามห้ามแต่ก็ไม่อาจหยุดซาโก้ไว้ได้แล้ว
…....................