รู้สึกดีจังครับ...ใครว่า "คนดีไม่มีที่อยู่"

วันนี้ลงแอร์พอร์ตลิ้งพญาไทเมื่อครู่ที่ผ่านมา...

กำลังจะเร่งรีบเดินกลับหอ  แต่ก็เห็นคนข้างหน้าหันไปมองข้างหลังเป็นระยะ

ไอ้ผมก็สอดรู้สอดเห็นก็เลยหันไปมองตาม  ปรากฏน้องผู้หญิงสายตาพิการพร้อมกับกระเป๋าลากใบโต ๆ หนัก 24 กิโล (น้องบอกว่างั้นนะ)

น้องดูเก้ ๆ กัง ๆ กระเป๋าใบโต ไม้เท้านำทางเหมือนค่อยได้ประโยชน์เท่าไหร่  

สายตานับร้อยหันไปมองแต่ก็ไม่มีใครยื่นมือเข้าไปช่วยสักที

น้องกำลังจะเดินไปหน้าเส้นสีเหลือง โอ้ว !!! กำลังจะตกสถานีแล้วครับ  ทันใดนั้นก็มีคุณป้าใจดียื่นมือเข้าช่วย...เง้อ โล่งอก !!

ผมยืนแอบดูอยู่ตรงบันไดทางลง  ในใจก็คิดจะช่วยดีมั้ย ๆ...สุดท้ายตัดสินใจช่วยยกกระเป๋าหนัก 24 กิโล (รู้สึกว่ากล้ามเนื้อแบบเจคอบที่ได้มามีประโยชน์ก็วันนี้ล่ะ ๕๕๕+ (หัวเราะแบบคนไทย..แป๊ก !!))

ไหน ๆ ทำดีแล้วก็เลยพาน้องไปส่งพี่ รปภ. ที่ BTS พญาไทรับช่วงต่อ

จากนั้นก็เดินยิ้มคนเดียวกลับหอสบายใจเฉิบ ^______^

มันอาจจะเป็นการทำความดีที่หลายคนอาจจะบอกว่าแค่นี้กรูก็ทำได้ !!  อย่ามัวแต่คิด อย่ามัวแต่อายเลยครับ  อะไรที่มันดีทำไปเถอะ โลกจะได้น่าอยู่ขึ้น

สุดท้ายเราเองแหละที่สบายใจ   ผมทำหมดล่ะ...ขึ้นรถเมล์หรือบีทีเอสถ้าไม่ว่างจริง ๆ ผมไม่นั่ง  ไว้ให้คุณผู้หญิง คุณป้า คุณยายนั่ง  

แล้วเราก็ยิ้มในใจคนเดียว ^^

เท่านี้ล่ะที่อยากบอก  *-*