ดิฉันเพิ่งแต่งงานไปเมื่อ เดือนมีนาคม 56 ที่ผ่านมา เป็นงานแต่งเล็กๆ ตอนบ่ายไปจัดงานแต่งที่โบสถ์แถวสะพานกรุงธน และช่วงเย็นไปจัดงานเลี้ยงที่ร้านอาหารใกล้สะพานพระราม 7 ความทรงจำในวันนั้น ผ่านมาถึงวันนี้ ยังระลึกถึงอยู่เสมอ เพราะเจ้าบ่าวเป็นพิธีกรบนเวที และจัดหาของชำร่วยเอง เขาอ้างว่า ของชำร่วยน่าจะเป็นของที่ใช้งานได้จริง ถึงแม้ผู้ได้รับไม่ได้ใช้ก็น่าจะส่งต่อให้คนอื่นใช้ได้ เลือกกันอยู่นานตั้งแต่ ถุงผ้า,สมุดโน้ต จากมูลนิธิต่างๆ มาจนถึงของที่ถูกใจเรา นั่นก็คือ พิมเสนน้ำ ค่ะ

   ที่เลือกพิมเสนน้ำ เพราะ เราก็มักใช้บ่อยเวลานั่งรถ(เป็นคนเมารถง่ายค่ะ) และเห็นแม่เราก็ใช้ประจำหรือไล่แจกคนรู้จักของแม่เองเสมอ เลยคิดว่า นี่แหล่ะคือ ของชำร่วยงานแต่งเรา เพราะต่อให้คนได้รับไม่ใช้เอง ก็น่าจะเอาไปให้ผู้เฒ่าผู้แก่ที่บ้านได้ใช้

   ขั้นตอนต่อมาหลังจากเลือกของชำร่วยได้ ก็มาหาข้อมูลทางอินเตอร์เน็ตว่า ซื้อจากที่ไหนดี ก็เจอเพียบ ราคาตั้งแต่ 10 กว่าบาทขึ้นไป ขึ้นกับแพ็กเกจจิ้งที่อยากได้สวยแค่ไหน ปริมาณน้ำของพิมเสนเยอะไหม เรียกว่า ข้อมูลละลานตาเลย แต่แฟนเราเขาอยากให้ พิมเสนน้ำ นี้ควรมาจากมูลนิธิหรือผู้ที่ลำบาก เลยตัดพิมเสนน้ำของผุ้ขายทั่วไป เฮียแกพยายามมาก นั่งอ่านเว็บเว็ดดิ้งต่างๆ จนมาแจ้งเรา(แจ้งค่ะ ไม่ได้ให้เลือก เพราะเขาเลือกแล้ว) ว่า เฮียจะให้ บ้านบางแค ทำ

    เราก็ เฮ้ย บ้านบางแค มีทำอะไรอย่างนี้ด้วยเหรอ ( เอ่อ แบบว่า เราเป็นกบในกะลาจริงๆค่ะ) ถามกันไปมาจนได้ความว่า บ้านบางแค รับทำของชำร่วยหลายอย่าง เปรียบเทียบราคากับผู้ขายทั่วไปแล้ว ราคาไม่ถูกเท่าไร ใช้เวลาทำนานกว่า เพราะต้องให้ คุณตาหรือคุณป้า บางท่านทำ ลืมบอกไปค่ะ ดุจากการแบ่งงานกันทำของบ้านบางแค จะเป็นลักษณะแล้วแต่ความถนัดของผู้ทำ อย่างพิมเสนน้ำของดิฉันจะมีคุณยายคนนึงรับผิดชอบคนเดียว ทำให้ใช้เวลานาน แฟนดิฉันแจ้งความประสงค์ทางโทรศัพท์กับบ้านบางแคว่าจะทำ 100 ชิ้น ไปเมื่อปลายเดือน ม.ค. คุณครูของคุณยาย แจ้งว่า น่าจะได้ราว มี.ค. (งานดิฉัน คือ วันที่ 18 มี.ค.) เรียกว่า หากจะให้คุณยายแห่งบ้านบางแคทำ ต้องเผื่อเวลาไว้ ยิ่งจำนวนเยอะยิ่งนาน