ติดตามเรื่องราวการท่องเที่ยวได้ที่
http://www.iroamalone.com นะคะ
อันดับแรก คือ คนฟิลิบปินส์
ฉันอยากจะแบ่งปันประสบการณ์อันน่าประทับใจเกี่ยวกับคนฟิลิปปินส์ให้ทุกคนได้ฟัง ความน่ารัก ความมีน้ำใจ ความซื่อสัตย์และรอยยิ้มที่คนฟิลิปปินส์ได้มอบให้ภายในเวลาเพียงไม่ถึงสองอาทิตย์ที่อยู่ที่นั่นทำให้ฉันเป็นปลื้ม
ขอเริ่มที่คนแรกที่เจอแล้วกัน นั่นคือ น้องน้ำหวาน ณ ดอนโซล (Donsol) เขาคือพนักงานที่ Amor Farm Beach Resort ที่ฉันพักตอนฉันไปดูฉลามวาฬ ฉันจำไม่ได้ว่าเขาชื่ออะไร แต่ด้วยท่าทางและคำพูดที่หวานเจี๊ยบของเขา ฉันจึงขอเรียกเขาว่า ‘น้องน้ำหวาน’
ไม่ว่าจะขอให้ช่วยอะไร หรือถามอะไร คำตอบเดียวที่จะได้ คือ “Yes, we have.” กับ “Yes, we can.”
มีครั้งหนึ่งฉันถามเขาว่าในตัวเมืองมีร้าน Hot Pot หรือไม่ เขาตอบฉันว่า “Yes, we have.”
ผ่านไป 5 นาทีเขารีบวิ่งกลับมาถามว่า “What is Hot Pot?”
เอ้า!!!
วิธีการคุยกับน้องน้ำหวานให้รู้เรื่อง คือ ต้องพูดทุกอย่าง 3 ครั้ง เพื่อความแน่ใจ
เก๋มั้ยล่ะ?
คุยกันไม่ค่อยรู้เรื่อง แต่ฉันสัมผัสถึงความตั้งใจ
ต่อมา คือ กลุ่มพี่สามล้อ สามล้อที่นี่(ยกเว้นที่กรุงมะนิลา)ไม่มีการโก่งราคาใดๆ คนขับยิ้มแย้มแจ่มใสชวนพูดชวนคุยเสมอ มีครั้งหนึ่งพี่คนขับไปส่งพวกฉันโดยไม่คิดเงินด้วย! เขาว่ามันใกล้นิดเดียว นอกจากไมตรีจิตแล้ว บางคนก็ดูงงๆดี เช่น พี่สามล้อคนหนึ่งที่น้ำมันดันมาหมดเกลี้ยงอยู่ที่หน้าทางเข้าสนามบินตอนมาส่งพวกฉัน
“No gas.” เขาพูดหน้าแหยๆ แล้วค่อยๆใช้สองขาของเขายันสามล้อไปตามถนนเรื่อยๆ เก้ๆกังๆงงๆมึนๆ ดูเขาไม่เป็นเดือดไม่เป็นร้อน ไม่โมโหไม่หงุดหงิด
ฉันมองตามเขาไป แล้วก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ ฉันชอบความสบายๆของพี่เขา ขออย่าให้ปั๊มน้ำมันอยู่ไกลเลย ไม่งั้นต้องเข็นกันน่องปูดแน่ๆ
ถัดจากพี่ๆสามล้อก็ต้องมาพูดถึงคนขับรถจี๊บนี่ที่พยักหน้ารับฉันขึ้นรถเสมอ และยังผู้โดยสารที่คอยชี้คอยบอกป้ายให้ลง
ขึ้นรถจี๊บนี่ไม่เคยต้องกลัวหลง
ยังมีอีกคนที่ไม่พูดถึงไม่ได้ คือ พนักงานขายกระเป๋าที่แสนจะทุ่มเทกับงาน ฉันแค่ไปแตะกระเป๋าห้อยคอหนึ่งใบ สรุปว่าได้เป้ใหม่พร้อมกับกระเป๋าห้อยคอใบนั้นมา คุณพี่เขายิ้มแย้ม ถามอะไรรู้ทุกอย่าง เปรียบเทียบ ช่างน้ำหนักกระเป๋าให้ดู อธิบายลักษณะการใช้งาน สรุปการขายเสร็จสรรพ ถ้าฉันเปิดบริษัท ฉันอยากจะจ้างมาทำงาน
สุดท้ายที่ฉันประทับใจมากที่สุด คือ รอยยิ้มที่ฉันได้จากทุกคนที่ฉันได้เจอ ได้พูดคุย หรือบางครั้งเพียงแค่สบตา ตั้งแต่พนักงานที่ร้านค้าและร้านขายอาหาร ไกด์ ยาม คนขับสามล้อ กระเป๋ารถทัวร์ คนขับรถจี๊บนี่ ชาวบ้านบนท้องถนน รอยยิ้มให้ฉันรู้สึกอบอุ่น ปลอดภัย และอารมณ์ดี
ฉันเคยได้ยินเรื่องไม่ดีเกี่ยวกับประเทศนี้มามากก่อนที่ฉันจะมาที่นี่ ลักพาตัวบ้างล่ะ ขโมย ขี้โกง ขี้เกียจบ้างล่ะ ฉันไม่่รู้ว่าเป็นเพราะฉันโชคดีหรืออะไร แต่ตลอด 12 วันที่ฉันใช้เวลาที่นี่ ทุกคนดีกับฉันมาก ฉันเจอแต่คนดี คนน่ารัก คนมีน้ำใจ จะให้ฉันพูดยังไงดีล่ะนอกจาก ฉันหลงรักคนฟิลิปปินส์เสียแล้ว
[CR] 5 สิ่งที่ฉันประทับใจในประเทศฟิลิปปินส์
อันดับแรก คือ คนฟิลิบปินส์
ฉันอยากจะแบ่งปันประสบการณ์อันน่าประทับใจเกี่ยวกับคนฟิลิปปินส์ให้ทุกคนได้ฟัง ความน่ารัก ความมีน้ำใจ ความซื่อสัตย์และรอยยิ้มที่คนฟิลิปปินส์ได้มอบให้ภายในเวลาเพียงไม่ถึงสองอาทิตย์ที่อยู่ที่นั่นทำให้ฉันเป็นปลื้ม
ขอเริ่มที่คนแรกที่เจอแล้วกัน นั่นคือ น้องน้ำหวาน ณ ดอนโซล (Donsol) เขาคือพนักงานที่ Amor Farm Beach Resort ที่ฉันพักตอนฉันไปดูฉลามวาฬ ฉันจำไม่ได้ว่าเขาชื่ออะไร แต่ด้วยท่าทางและคำพูดที่หวานเจี๊ยบของเขา ฉันจึงขอเรียกเขาว่า ‘น้องน้ำหวาน’
ไม่ว่าจะขอให้ช่วยอะไร หรือถามอะไร คำตอบเดียวที่จะได้ คือ “Yes, we have.” กับ “Yes, we can.”
มีครั้งหนึ่งฉันถามเขาว่าในตัวเมืองมีร้าน Hot Pot หรือไม่ เขาตอบฉันว่า “Yes, we have.”
ผ่านไป 5 นาทีเขารีบวิ่งกลับมาถามว่า “What is Hot Pot?”
เอ้า!!!
วิธีการคุยกับน้องน้ำหวานให้รู้เรื่อง คือ ต้องพูดทุกอย่าง 3 ครั้ง เพื่อความแน่ใจ
เก๋มั้ยล่ะ?
คุยกันไม่ค่อยรู้เรื่อง แต่ฉันสัมผัสถึงความตั้งใจ
ต่อมา คือ กลุ่มพี่สามล้อ สามล้อที่นี่(ยกเว้นที่กรุงมะนิลา)ไม่มีการโก่งราคาใดๆ คนขับยิ้มแย้มแจ่มใสชวนพูดชวนคุยเสมอ มีครั้งหนึ่งพี่คนขับไปส่งพวกฉันโดยไม่คิดเงินด้วย! เขาว่ามันใกล้นิดเดียว นอกจากไมตรีจิตแล้ว บางคนก็ดูงงๆดี เช่น พี่สามล้อคนหนึ่งที่น้ำมันดันมาหมดเกลี้ยงอยู่ที่หน้าทางเข้าสนามบินตอนมาส่งพวกฉัน
“No gas.” เขาพูดหน้าแหยๆ แล้วค่อยๆใช้สองขาของเขายันสามล้อไปตามถนนเรื่อยๆ เก้ๆกังๆงงๆมึนๆ ดูเขาไม่เป็นเดือดไม่เป็นร้อน ไม่โมโหไม่หงุดหงิด
ฉันมองตามเขาไป แล้วก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ ฉันชอบความสบายๆของพี่เขา ขออย่าให้ปั๊มน้ำมันอยู่ไกลเลย ไม่งั้นต้องเข็นกันน่องปูดแน่ๆ
ถัดจากพี่ๆสามล้อก็ต้องมาพูดถึงคนขับรถจี๊บนี่ที่พยักหน้ารับฉันขึ้นรถเสมอ และยังผู้โดยสารที่คอยชี้คอยบอกป้ายให้ลง
ขึ้นรถจี๊บนี่ไม่เคยต้องกลัวหลง
ยังมีอีกคนที่ไม่พูดถึงไม่ได้ คือ พนักงานขายกระเป๋าที่แสนจะทุ่มเทกับงาน ฉันแค่ไปแตะกระเป๋าห้อยคอหนึ่งใบ สรุปว่าได้เป้ใหม่พร้อมกับกระเป๋าห้อยคอใบนั้นมา คุณพี่เขายิ้มแย้ม ถามอะไรรู้ทุกอย่าง เปรียบเทียบ ช่างน้ำหนักกระเป๋าให้ดู อธิบายลักษณะการใช้งาน สรุปการขายเสร็จสรรพ ถ้าฉันเปิดบริษัท ฉันอยากจะจ้างมาทำงาน
สุดท้ายที่ฉันประทับใจมากที่สุด คือ รอยยิ้มที่ฉันได้จากทุกคนที่ฉันได้เจอ ได้พูดคุย หรือบางครั้งเพียงแค่สบตา ตั้งแต่พนักงานที่ร้านค้าและร้านขายอาหาร ไกด์ ยาม คนขับสามล้อ กระเป๋ารถทัวร์ คนขับรถจี๊บนี่ ชาวบ้านบนท้องถนน รอยยิ้มให้ฉันรู้สึกอบอุ่น ปลอดภัย และอารมณ์ดี
ฉันเคยได้ยินเรื่องไม่ดีเกี่ยวกับประเทศนี้มามากก่อนที่ฉันจะมาที่นี่ ลักพาตัวบ้างล่ะ ขโมย ขี้โกง ขี้เกียจบ้างล่ะ ฉันไม่่รู้ว่าเป็นเพราะฉันโชคดีหรืออะไร แต่ตลอด 12 วันที่ฉันใช้เวลาที่นี่ ทุกคนดีกับฉันมาก ฉันเจอแต่คนดี คนน่ารัก คนมีน้ำใจ จะให้ฉันพูดยังไงดีล่ะนอกจาก ฉันหลงรักคนฟิลิปปินส์เสียแล้ว