ข้อคิด หรือหลักธรรมคำสอนใด ที่ใช้ในการดำรงชีวิตอยู่ของเพื่อนสมาชิกคะ

คือ เมื่อก่อนคิดว่าแก่ก็ตายเป็นธรรมชาติ
จนลูกวัย 4 มาพูดว่า ไม่อยากโต ไม่อยากให้พ่อแม่แก่ ไม่อยากให้พ่อแม่ตาย

ทำให้คิดถึงเรื่องความตายแบบลึกซึ้งขึ้น คิดถึงพ่อแม่เรา เอ้อนี่เราก็โตมาก (แก่) แล้วนะ พ่อแม่ก็ยิ่งแก่มากขึ้น อยากดูแลท่านทุกวันแต่ตอนนี้ก็ยังไม่ได้ทำเลย

แล้วไหนจะลูกหล่ะ ลูกเป็นเด็กร่าเริงมีความสุขมาก ติดแม่มาก แต่จะรู้มั้ยว่าวันนึงก็ต้องตายจากกัน แม่ไม่สามารถอยู่ดูแลลูกได้ตลอดไป

คิดไปถึงว่า เราจะทำอะไรทำไม จะทำงานทำไม มีเงินเดือนเพื่อเอามากินแต่ละมื้อ ให้มีชีวิตรอดต่อไปเพื่อไปตายวันข้างหน้าเหรอ

คิดวนๆ แต่เรื่องพวกนี้ พยายามอ่านธรรมมะ สวดมนต์ แต่ก็ไม่สามารถเลิกเศร้าได้

ไม่อยากทำอะไรเลย

เพื่อนสมาชิก มีหลักคิด กำลังใจ หรือใช้หลักธรรมคำสอนใด เป็นแนวทางเพื่อให้สามารถดำรงชีวิตอยู่ต่อไปได้คะ

ตอนนี้พยายามคิดว่า โชคดีที่เรายังมีชีวิตอยู่ จะได้มีเวลาทำกรรมดีต่อไปอีก เพื่อชาติหน้าต่อไปจะได้สะสมความดี จะได้มีโอกาศหลุดพ้นบ้าง
ชาตินี้ อาจจะช้าไปแล้ว สร้างบ่วงสร้างภาระผูกพันธ์ตัวเอง ไม่ควรมีลูกอย่างเด็ดขาด เคยคิดแล้วแต่ก็มีจนได้ ชาติหน้าต่อไปหวังว่าคงคิดได้เร็วกว่านี้