สวัสดีทุกๆคนนะคะ ไม่รู้จะไปเขียนที่ไหน เลยมาเขียนที่ห้องนี้ละกัน เพราะมันเกี่ยวกับเรื่องสุขภาพกายและใจ
บริษัทส่งเรามาทำงานที่เวียดนามค่ะ ทำในเรื่องบัญชีและบุคคล (แต่เอาเข้าใจทำเกือบทุกอย่าง) เรามาทำที่นี่จะได้ครึ่งปีแล้วค่ะ
มากับหัวหน้าอีก 1 คน เราต้องมาเริ่มทุกอย่างด้วยตัวเอง เรียนรู้ทุกอย่าง พอเข้าใจในงาน และมีอะไรที่ต้องทำ เราก็จะรายงานกลับไป
ที่เมืองไทย เพื่อให้เขาช่วยเหลือ และรับทราบ ทำแบบนี้มาตลอด แต่ก็มักจะได้รับความรู้สึกที่ไม่ดีกลับมาในหลายๆครั้ง
(หรือว่าเราคิดไปเอง)เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆ แรกๆก็ไม่เท่าไรหรอกค่ะ จนมาเมื่อเดือนก่อน งานมันเริ่มเยอะขึ้น เราก็เครียดและกดดันมากๆ ส่งงานไปให้ทางเมืองไทยขอความร่วมมือ แต่มันก็มักจะยากอยู่เสมอ บางครั้งเขาอยากให้มันเหมือนเมืองไทย แต่เราก็พยายามจะอธิบายว่าที่นี่คือเวียดนาม มันย่อมไม่เหมือนกัน คือเขาไม่เข้าใจเราว่าทำไมต้องทำแบบนั้น แบบนี้ (เขาที่ว่า คือผุ้ใหญ่ในบริษัท)
จนเมื่อเช้านี้ เราได้คุยกับหัวหน้างาน อธิบายต่างๆ จนมันถึงจุดๆหนึ่งที่มันเอาไม่อยู่ เราร้องไห้ออกมาเลย ทั้งๆที่ก็มีลูกน้องพนักงานคนเวียดนามนั่งอยู่ คือตอนนั้นมันอารมณ์ไม่ไหวแล้วจริงๆแล้ว ตอนนี้เรามานั่งคิด ขำและอายตัวเองมากๆ ที่ร้องไห้ออกไป ทำไมเป็นแบบนั้นไปได้ และก็อายลูกน้องที่นี่ด้วย
จริงๆแล้ว การเป็นหัวหน้างาน ต้องไม่ร้องไห้ หรือแสดงความไม่เข้มแข็งให้ลูกน้องเห็นใช่ไหมคะ ?
ขอบคุณพื้นที่ตรงนี้ ที่มีไว้ให้เขียนระบายอะไรได้บ้าง
และขอบคุณทุกคนที่แวะผ่านเข้ามาดูนะคะ ^^
หัวหน้างาน ร้องไห้ให้พนักงานเห็น จะเป็นอะไรไหมนะ
บริษัทส่งเรามาทำงานที่เวียดนามค่ะ ทำในเรื่องบัญชีและบุคคล (แต่เอาเข้าใจทำเกือบทุกอย่าง) เรามาทำที่นี่จะได้ครึ่งปีแล้วค่ะ
มากับหัวหน้าอีก 1 คน เราต้องมาเริ่มทุกอย่างด้วยตัวเอง เรียนรู้ทุกอย่าง พอเข้าใจในงาน และมีอะไรที่ต้องทำ เราก็จะรายงานกลับไป
ที่เมืองไทย เพื่อให้เขาช่วยเหลือ และรับทราบ ทำแบบนี้มาตลอด แต่ก็มักจะได้รับความรู้สึกที่ไม่ดีกลับมาในหลายๆครั้ง
(หรือว่าเราคิดไปเอง)เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆ แรกๆก็ไม่เท่าไรหรอกค่ะ จนมาเมื่อเดือนก่อน งานมันเริ่มเยอะขึ้น เราก็เครียดและกดดันมากๆ ส่งงานไปให้ทางเมืองไทยขอความร่วมมือ แต่มันก็มักจะยากอยู่เสมอ บางครั้งเขาอยากให้มันเหมือนเมืองไทย แต่เราก็พยายามจะอธิบายว่าที่นี่คือเวียดนาม มันย่อมไม่เหมือนกัน คือเขาไม่เข้าใจเราว่าทำไมต้องทำแบบนั้น แบบนี้ (เขาที่ว่า คือผุ้ใหญ่ในบริษัท)
จนเมื่อเช้านี้ เราได้คุยกับหัวหน้างาน อธิบายต่างๆ จนมันถึงจุดๆหนึ่งที่มันเอาไม่อยู่ เราร้องไห้ออกมาเลย ทั้งๆที่ก็มีลูกน้องพนักงานคนเวียดนามนั่งอยู่ คือตอนนั้นมันอารมณ์ไม่ไหวแล้วจริงๆแล้ว ตอนนี้เรามานั่งคิด ขำและอายตัวเองมากๆ ที่ร้องไห้ออกไป ทำไมเป็นแบบนั้นไปได้ และก็อายลูกน้องที่นี่ด้วย
จริงๆแล้ว การเป็นหัวหน้างาน ต้องไม่ร้องไห้ หรือแสดงความไม่เข้มแข็งให้ลูกน้องเห็นใช่ไหมคะ ?
ขอบคุณพื้นที่ตรงนี้ ที่มีไว้ให้เขียนระบายอะไรได้บ้าง
และขอบคุณทุกคนที่แวะผ่านเข้ามาดูนะคะ ^^