ของคุณเป็นแล้วยังแก้ได้ ของผมแก้ไม่ได้ คือตอนเรียน เพื่อน ๆ  ประมาณกลุ่มนักเลงจะล้อว่า ไอ้ลูกแม่ค้าขายผัก ผมก็อายเพื่อนมาก ถึงวันแม่ทีไร ครูบอกให้เอาหนังสือไปบอกแม่ให้มาร่วมกิจกรรมวันแม่ ผมก็ไม่เคยเอาไปบอก  จน ม.6 วันหนึ่งแม่ป่วยขอให้มาเฝ้าร้านเสาร์-อาทิตย์ให้หน่อยแม่ไปไม่ไหว เป็นครั้งแรกที่ผมต้องมาเฝ้าร้านให้แม่ ใจโกรธก็โกรธ อายก็อาย  เช้าวันเสาร์ผมต้องงัวเงียตื่นเพราะแม่ปลุกให้มาช่วยยกผักใส่หลังจักรยานหน่อยผมก็ยกถุงผักกะหล่ำขึ้น โอ้เห้ย! คิดในใจทำไมหนักวะ เอาขึ้นวางตัก โดยแม่เป็นคนขี่ไปตลาด  พอไปถึงแม่รีบจัดของเพราะต้องปั่นไปเอาผักมาจัดอีกชุด แต่ไม่ทันเสร็จแม่ผมเป็นลม แม่ค้าแถวนั้นตะโกนบอกช่วยกันพาแม่ไปโรงหมอ แม่เป็นลมอีกแล้ว ไปถึงโรงพยาบาล แม่ดีขึ้นขอตัวกลับบ้านผมก็ปั่นพาแม่กลับ แม่ถึงกลับซบหน้ากอดหลังผมแน่น ผมจึ่งรู้ว่าแม่ไม่ได้ดีขึ้นอย่างที่บอกกับหมอแน่

คืนวันนั้นผมตั้งมือถือปลุก เพราะอยากจะช่วยอะไรแม่บ้าง ตั้งปลุกตีห้า แต่ ตื่นมาเห็นไฟครัวติดแล้ว แม่ตื่นมาซักเสื้อผ้าของผม หุงข้าว รีดผ้าให้ผมแล้ว ยังปั่นไปซื้อผักมาเตียมแต่งขายอีก ผมค่อยๆเดินไปหาแม่บอกให้แม่หยุด แม่บอกหยุดไม่ได้  ลูกใกล้เรียนจบแล้วต้องหาเงินใว้ให้ลูก

วันแม่ปีนั้น ผมปั่นจักรยานพาแม่ไปโรงเรียน จูงมือแม่ขึ้นบนเวทีด้วยความภาคภูมิใจ กราบแม่ที่เท้า กอดแม่ ด้วยความภาคภูมิใจทีึ่สุดในชีวิต ที่เกิดเป็น"ลูกแม่ค้าขายผัก"

  เชื่อผมเถอะคุณมีดี มีค่า หาตัวเองให้เจอ