พ่อ-แม่ของเรา ค่อนข้างเป็นคนเข้มงวด ตั้งแต่เล็กจนโต ส่วนใหญ่ พ่อ-แม่ ตัดสินใจ ไม่ค่อยได้ไปไหน ที่บ้านมีลูกสาว 2 คน เราเป็นคนเล็ก  ที่บ้านจะห้ามตลอด ห้ามกลับดึก ห้ามไปนู้น ห้ามไปนี่ ห้ามเล่นกับคนนั้น ห้ามเล่นกับคนนี่ เรียนแย่ลงก็โดนทำโทษ

     เวลาซื้อเสื้อผ้า แม่จะเป็นคนเลือกให้ แม้กระทั่งชุดชั้นใน (ให้ซื้อเองเลือกไม่ถูก สุดท้ายไม่ซื้อ) ส่วนพี่สาวเขาตัดสินใจเองทุกอย่าง (แต่เรียนไม่ค่อยเก่ง) เราจะเรียนอะไร จะทำอะไร ต้องให้ พ่อ-แม่ ตัดสินใจ (ไม่อยากขัดใจแม่) เราชอบเสื้อผ้าแบบไหนไม่รู้เลย

     เราเป็ํนคนที่ค่อนข้างหัวดีเลยนะ ตอนประถม-มัธยม สอบได้ที่ 1-5 ตลอด  พอตอนปวช.ได้ เกรด 3.50-3.70 ทุกเทอม ไม่เคยต่ำกว่านั้น พอเรียนจบไปต่อ ม. วิศวะคอมฯ เรียนได้แค่ 1 เทอม แต่ที่บ้านมีปัญหาเลยหยุดเรียน แล้วกลับมาเรียน ปวส. (กลายเป็นรุ่นน้องเพื่อน)

     ตอนเรียนปวส.เรา สอบปลายภาค วิชาเขียนโปรแกรมได้ที่ 1 ของสายชั้น (มากกว่าเด็ก สาระสนเทศ เราเรียนคอมฯ ตัวนี้เป็นวิชาเดียวกัน) ที่บ้านก็มีปัญหาอีก ก็เลยต้องออกจากโรงเรียน (ผอ.โทรมาทุกวัน ให้กลับไปเรียน)

     บางทีก็สงสัยตัวเองเก่งตรงไหน เวลาครูสอนไม่เคยฟัง แต่สอบได้คะแนน ดีๆ ตลอด

     ตอนเด็กชอบอ่านหนังสือ ที่ไม่เกี่ยวกับที่เรียน เช่น สืบสวน ฆาตกรรม วิทยาศาสตร์ลึกลับ นักวิทยาศาสตร์เอกของโลก หนังสือวาดภาพเหมือนจริง ที่คุณครูไม่เคยสอน ครูบอกให้วาดรูปแบบนี้ได้อีกแบบ ครูศิลปะทะเลาะกันทุกครั้ง (เราสะสมสแตมป์ด้วยนะ)

     ตอนสมัยเรียนเรา ร่าเริง หัวเราะ พูดเก่ง เข้าได้กับทุกคน แต่ตอนนี้ ตรงข้าม ไม่ออกไปเจอใคร เบอร์แปลกโทรมาไม่เคยรับ (บางทีเพื่อนเปลี่ยนเบอร์) พูดไม่ค่อยรู้เรื่อง ฟังคนอื่นไม่ค่อยเข้าใจ บางทีก็เหม่อลอย เดินก้มหน้าตลอด ถ้าเจอเพื่อนใหม่ไม่กล้าทักก่อน (คนส่วนใหญ่ว่าหยิ่ง คุยไปนานๆ บอกว่า เราไม่เต็ม ตรงข้าม 5555+) แต่เพื่อนสนิทไม่มี จะมีแต่เจอกันก็ทัก จบ!!!  

     แต่ปัญหาไม่ได้อยู่ที่ไหนเลย อยู่ที่ตอนนี้เรา ไม่รู้ว่าเราชอบอะไร อยากทำอะไร ใช้ชีวิตแค่ให้หมดวัน ใจจริงอยากทำงานอะไร พรสวรรค์คืออะไร พ่อ-แม่บอกเสมอว่าเรียนสูงๆ จะได้เป็นเจ้าคนนายคน มีเงินเดือนสูงๆ

     จริงๆ อยากทำในสิ่งที่รัก แต่ไม่รู้ว่าอะไรถูกใจ (เคยไปซื้อเสื้อผ้า แล้วน้ำตาไหล ไม่รู้ว่าตัวเองอยากได้แบบไหน) จนตอนนี้คนมองว่าเราเป็นพวก หยิ่ง ขี้เกียจ โลเล ไม่กระตือรือร้น ใช้ชีวิตไม่มีคุณค่า

     ทำงานไปก็นั่งมองให้เข็มหมุนไป (เพราะว่าว่างมากกกก) เราอยากให้มันยุ่งๆ จะได้หมดวันไวๆ ส่วนไอที่เรียนมา หรือ อ่านมาแต่เด็กไม่เคยได้ใช้เลย เอามาใช้ในชีวิตจริงไม่ได้เลย เวลาเขาคุยกัน เรื่องละคร เราไม่รู้เรื่อง(พ่อไม่ชอบให้ดู พ่อบอกน้ำเน่า ดูแต่สารคดี ตลอด)

     หลายคนชอบบอกว่า ทำไปเถอะงาน มีกินก็พอ แต่สำหรับเรา ให้ผ่านไปแต่ละวัน มันช่างมืดลงทุกวัน ๆ ไม่รู้ทำไปเพื่ออะไร ไม่ทำก็ไม่ได้อีก เฮ้อออ!!!!

---

     ทำไมยาวจัง อิอิ ขอบคุณที่อ่าน