Light Novel [มาสร้างฮาเร็มที่ดันเจี้ยนโลกคู่ขนานกันเถอะ!] : อ่าน Fic 61.5 ไหมครับ

ต้นทาง

http://forum.tirkx.com/main/showthread.php?100288-%E0%B8%A5%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%81%E0%B8%9B%E0%B8%A5LN-%E0%B8%A1%E0%B8%B2%E0%B8%AA%E0%B8%A3%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%87%E0%B8%AE%E0%B8%B2%E0%B9%80%E0%B8%A3%E0%B9%87%E0%B8%A1%E0%B8%97%E0%B8%B5%E0%B9%88%E0%B8%94%E0%B8%B1%E0%B8%99%E0%B9%80%E0%B8%88%E0%B8%B5%E0%B9%89%E0%B8%A2%E0%B8%99%E0%B9%82%E0%B8%A5%E0%B8%81%E0%B8%84%E0%B8%B9%E0%B9%88%E0%B8%82%E0%B8%99%E0%B8%B2%E0%B8%99%E0%B8%81%E0%B8%B1%E0%B8%99%E0%B9%80%E0%B8%96%E0%B8%AD%E0%B8%B0!-%E0%B8%9A%E0%B8%9765

กระทู้เก่า

http://pantip.com/topic/30390346

http://pantip.com/topic/30397775

พอดีตอนนี้กำลังแต่ง Fic เรื่องนี้อยู่น่ะครับ เลยอยากเอามาให้ลองอ่านกัน เป็น Fic จากเนื้อเรื่องตอนที่ 61 ในอีกมุมมอง

เพราะปกติเรื่องนี้จะเขียนผ่านมุมของเจ้ามิชิโอะตัวเอกคนเดียว เลยลองเขียนในมุมของหนู Golden ดูบ้างน่ะครับ

ชื่อตอน I'm your. You're mine. ครับ อยากจะสื่อความรู้สึกของน้องหมาหวงเจ้าของนิดหน่อย (อ่านตอนที่ 61 ประกอบไปด้วยจะได้อารมณ์ดูหนัง 2 มุมมองครับ)

ในเรื่องร็อคแซนด์จะสลับใช้สรรพนาม "ดิิชั้น" ตามปกติ กับ "เรา" ในเวลาที่หลุดคราบคุณเมดครับ....ว่าง่ายๆคือเวลาเฟ้อหรือลนนี่แหละ

แน่นอนว่าเขียนจากพลังจิ้นกับ อวยล้วนๆ อาจไม่เหมือนตัวจริงไปบ้าง ก็ขออภัยด้วยนะครับ

เนื้อเรื่อง

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

ตอนที่ 61.5 : I’m your. You’re mine.

“งั้นนี่เหรียญเงินห้าเหรียญนะ”

นายท่านเอ่ยคำพูดก่อนหยิบเหรียญเงินวางลงบนมือของดิชั้น เงิน 500 นาล จำนวนเงินที่มากพอจะเป็นค่าใช้จ่ายสำหรับคนทั่วไปถึง 10 วันถูกส่งมอบให้กับดิชั้น พร้อมรอยยิ้มที่ราวกับผู้ใหญ่ที่ให้ของรางวัลเด็กๆ

เงิน 500 นาล มันมากเกินไปสำหรับการที่ทาสเช่นดิชั้นกับแชร์รี่ แต่นายท่านก็ยังมอบมันให้กับพวกเราอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย การใช้เงินนั้นทำให้ดิชั้นกังวลอยู่เหมือนกัน ดูเหมือนนายท่านจะเติบโตมาในครอบครัวที่ 500 นาล ไม่ได้มีค่ามากนัก

แต่รอยยิ้มตอนที่นายท่านยื่นเหรียญเงินให้ก็ทำให้ใจดิชั้นอดหวั่นไหวไม่ได้ มันทำให้ดิชั้นอดคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ว่า สำหรับเขาคนนี้เรามีค่ามากถึงขนาดนั้น

ไม่ได้นะ!! ไม่ได้!! จะคิดอะไรไร้มารยาทแบบนั้นไม่ได้นะ....เราเป็นทาสที่นายท่านซื้อมา เป็นแค่ทาส ถึงนายท่านจะเอ็นดู แต่ก็แค่นั้น

แต่พอคิดแบบนั้น ในอกก็ปวดแปลบขึ้นมา เมื่อคิดว่าในหัวใจนายท่านอาจจะเห็นเราเป็นเพียงแค่ทาส ที่เหมือนของเล่น เหมือนตุ๊กตาตัวโปรดหรือเปล่า ความเจ็บแปลบก็แล่นขึ้นมาอย่างไม่อาจห้ามได้

ถ้าเป็นแบบนั้น จะต้องมีวันหนึ่งที่เขาจะเบื่อ....จะต้องมีแน่ๆ เหมือนที่เราเคยได้ยินมาจากทาสคนอื่นๆในร้าน ดังนั้นจะให้มันมากไปกว่านี้ไม่ได้นะร็อคแซนด์ ไม่อย่างนั้นล่ะก็เมื่อวันนั้นมาถึง มันจะต้องเจ็บปวดมากกว่านี้แน่ๆ

เราสะดุ้งตื่นขึ้นจะภวังค์ความคิด เมื่อสบตากับแชร์รี่ จริงสินะ ต้องแบ่งเงินให้กับแชร์รี่ด้วย น่าอายจริงๆที่เผลอตัวไปได้ขนาดนี้

“แชร์รี่มีค่าเข้าหอสมุดด้วย เพราะงั้นเอาไปสามเหรียญนะคะ”

ดิชั้นพูดพลางหยิบเหรียญสามเหรียญส่งไปให้

“เปล่าเปล่า แชร์รี่เองเดี๋ยวชั้นก็จะให้อีกห้าเหรียญนะ”

นายท่านพูดออกมาด้วยน้ำเสียงดูตกใจ แต่นั่นทำให้ดิชั้นตกใจมากกว่าเสียอีก 500 นาลต่อคน สองคนก็ 1000 นาล นั่นหมายความว่านายท่านจะไม่ได้อะไรตอบแทนเลยกับการทำงานในวันนี้น่ะสิ!!?

“เอ๋? เยอะขนาดนี้จะดีหรือคะ?”

ดิชั้นเผลอถามออกไป

“ไม่เป็นไรหรอก”

นายท่านพูดพร้อมส่งยิ้มให้ ช่างเป็นนายท่านที่ใจดีและอ่อนโยนอะไรอย่างนี้นะ

นายท่านหันไปคุยกับแชร์รี่ ดูเหมือนเธอก็คิดเหมือนดิชั้นว่า 500 นาลนั้นมากเกินไป แต่นายท่านก็ยังยืนกรานจะมอบให้เราเอาไว้ใช้ได้ตามใจชอบ

ดีใจจัง... ไม่ใช่เรื่องเงิน แต่นั่นทำให้เราภูมิใจว่าสำหรับเขาคนนี้เรามีค่ามากถึงขนาดนั้นจริงๆ

ขณะที่คิดแบบนั้น ดิชั้นก็เพิ่งสังเกต... นายท่านไม่ได้ใส่เสื้อคลุมนี่นา แย่ๆจริงนะตัวดิชั้น ถ้าไม่เตือนแล้วนายท่านต้องป่วยจะทำยังไง ท่านต้องออกไปทำงานในที่ๆฝนตกแท้ๆ

“ใส่เสื้อคลุมจะดีกว่ามั้ยคะ?”

อ๊า~!! โดนแชร์รี่พูดไปก่อนซะแล้ว ทำยังไงดีล่ะ ทั้งๆที่นั่นควรเป็นเรื่องที่อันดับหนึ่งอย่างเราควรคิดได้เป็นคนแรกแท้ๆ ไม่ได้นะๆๆ !!!

“นายท่านคะ ถ้างั้นก็...”

เรารีบหยิบเสื้อคลุมของนายท่านออกมาจากตู้เสื้อผ้า ไม่ยอมหรอกนะ การปรนนิบัตินายท่านคือหน้าที่ของเรานี่นา

เราห่มเสื้อคลุมลงบนบ่าของนายท่าน ไหล่ของนายท่านกว้างขึ้นมากจากที่เจอกันครั้งแรก ทั้งๆที่ตัวของเรากับนายท่านสูงพอๆกันแท้ๆ แต่บ่าของนายท่านกลับกว้างกว่ามาก บ่านี้สินะที่โอบกอดเราไว้ทุกครั้งยามเอ็นดูเรา.... ขณะที่คิดเช่นนั้น เราก็อดไม่ได้ที่จะสัมผัสแผ่นหลังของนายท่าน เพื่อเก็บความอบอุ่นเล็กๆนั้นเอาไว้ด้วยฝ่ามือทั้งสอง

นายท่านยื่นกุญแจบ้านให้กับเรา ดีจัง ดูเหมือนท่านคงจะไม่รู้สึกผิดสังเกตกับท่าทางของเราเมื่อกี้หรอกนะ ก็เราอยากจะเป็นทาสที่สมบูรณ์แบบในสายตาของนายท่านนี่นา พฤติกรรมน่าอายแบบเมื่อครู่ถ้านายท่านรู้ต้องดูแคลนเราแน่ๆ

“ขอให้เดินทางโดยปลอดภัยนะคะ”

เราพูดออกไปพร้อมรอยยิ้ม ทั้งๆที่ไม่อยากให้นายท่านออกไปโดยไม่มีเราเลย

พอนายท่านวาร์ปออกไปกับแชร์รี่ บ้านก็เงียบเหงาลงทันที... นี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือนนี้ที่เราต้องแยกกับนายท่าน

ทั้งๆที่ทุกครั้ง ไม่ว่าจะไปที่ไหนเราจะอยู่เคียงข้างนายท่านตลอดแท้ๆ ทั้งที่ตลาด ที่ดันเจี้ยน แม้แต่ตอนซื้อบ้านหลังนี้ ตอนที่ได้อาบน้ำด้วยกัน และตอนที่ได้ถูกนายท่านโอบกอดแล้วเอ็นดู...

อุ๊...ทำไมนะถึงเหงาขนาดนี้...นายท่านคะ น้ำตาของเราไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว

ไม่ได้นะ!! ไม่ได้นะ!!! เราคือทาสอันดับหนึ่งนะ ต้องเข้มแข็งสิร็อคแซนด์ ต้องไม่ทำให้นายท่านผิดหวัง เราคิดพลางเช็ดน้ำตาออกไปแล้วมองไปรอบๆตัว

ต้องหาอะไรทำเสียแล้ว เริ่มจากทำความสะอาดก็แล้วกัน เมื่อคิดได้ดังนั้นเราก็ลงมือทำความสะอาดบ้าน การที่ออกไปดันเจี้ยน ทุกวันทำให้บ้านหลังนี้ขาดการดูแล แต่วันนี้แหละที่เราจะทำความสะอาดมันอย่างเต็มที่เลย ก็เป็นบ้านที่สำคัญของเรา กับนายท่าน และก็แชร์รี่นี่นา

ขณะที่ทำความสะอาด เราก็อดคิดถึงเรื่องแชร์รี่ไม่ได้ แชร์รี่เป็นคนแคระ เป็นคนที่ตัวเล็กและน่ารักมาก ดูเหมือนนายท่านจะชอบความรอบรู้ที่เธอมีไม่น้อยเลย เราดีใจนะที่มีเพื่อนที่พูดคุยได้มาอยู่ด้วยกันแบบนี้ การอยู่กับนายท่านแม้จะมีความสุข แต่เรื่องหลายๆเรื่อง เราก็อายเกินกว่าจะพูดกับนายท่าน และก็กลัวว่ามันจะทำให้ท่านเกลียดเราที่ทำตัวตีสนิทเกินไปด้วย

แชร์รี่เป็นเพื่อนที่ดี แต่คงต้องเตือนเธอเรื่องการปฏิบัติตัวเสียหน่อย ดูเหมือนเธอจะยังทำตัวเกินขอบเขตในหลายๆเรื่อง โดยเฉพาะสายตาที่มองนายท่านนั่น ทำไมกันนะถึงทำสายตาแบบนั้นใส่นายท่านที่ยอดเยี่ยมขนาดนั้นได้กันนะ

แต่ดูเหมือนนายท่านจะไม่ถือสา...ช่างใจกว้างสมเป็นนายท่านจริงๆเลย...เอ๋! หรือว่า จริงๆแล้วนายท่านจะชอบแชร์รี่มากนะ

จะชอบ....มากกว่าเราหรือเปล่านะ ความกังวลนี้เกาะกุมจิตใจของเราไม่ยอมปล่อย

ตอนนี้ร่างกายของเราไม่อาจให้นายท่านเอ็นดูได้ นายท่านจึงเอ็นดูแชร์รี่แทนเรา แต่ท่านก็ยังคงจูบเราเพื่อชดเชยการเอ็นดูที่ขาดหายไปนั้น นอกจากนี้คนที่ท่านกอดในยามหลับ และยังคงกอดเอาไว้ในยามตื่นก็คือเรา

แต่เราก็ยังกลัว ถ้าช่วงเวลาของการเอ็นดูที่ว่างเว้นนี้ทำให้นายท่านเลือกแชร์รี่มากกว่าเราล่ะ ถ้าสักเช้าหนึ่งที่ตื่นขึ้นมา คนที่อยู่ในอ้อมแขนนายท่านไม่ใช่เราล่ะ

ทำไมแค่คิดก็เจ็บปวดจังนะ และทั้งๆที่เจ็บปวดก็อดคิดไม่ได้นะ เกลียดตัวเองจริงๆ

เราพยายามที่จะตื่นก่อนนายท่าน เพื่อให้แน่ใจว่าอ้อมกอดในยามเช้านี้จะไม่ถูกใครแย่งไป เพื่อให้แน่ใจว่าหน้าที่ที่แสนสำคัญที่นายท่านมอบให้ทุกเช้าจะไม่ถูกใครแย่งไป แต่ถึงจะทำแบบนั้น ทำไมความกังวลก็ยังไม่หมดไปซะที

พอที!! เราบอกตัวเองเมื่อเช็ดโต๊ะทานข้าวเสร็จ โต๊ะที่นายท่านเคยกรุณาให้เราได้นั่งทานข้าวกับท่านสองคน...แต่วันนี้มันกลายเป็นสามคนแล้ว

คงต้องออกไปข้างนอกบ้างเพื่อไม่ให้ฟุ้งซ่านแล้วสิเรา ต้องปรับอารมณ์นะร็อคแซนด์ เธอคือทาสที่ยอดเยี่ยม ที่เคยได้รับคำชมจากหัวหน้าไม่ใช่เหรอ คิดถึงการฝึกที่ผ่านมาเข้าสิ

เราคิดแบบนั้นก่อนจะปิดล็อคประตูบ้าน และออกเดินไปที่ตลาด

ที่ตลาดมีของขายเต็มไปหมดตามปกติ เราเลือกของอยู่นานทีเดียว เพราะวันนี้ไม่มีนายท่านกับแชร์รี่อยู่ดังนั้นจึงสามารถเลือกของได้อย่างเต็มที่เลย เราชอบเวลาที่ได้เลือกของที่ดีที่สุดจากของในร้านค้าเสมอ มันเหมือนกับได้รับ “ชัยชนะ” เมื่อหาของที่ดีที่สุดในบรรดาของทั้งหมดในร้านออกมาได้

แต่เวลามากับนายท่านทีไร เราก็สัมผัสถึงบรรยากาศความอึดอัด และไม่สบายใจจากนายท่านได้ ดูเหมือนนายท่านจะเหมือนผู้ชายคนอื่นๆที่ชอบซื้อของให้เสร็จไวๆสินะ...ทำไมกันน้าถึงไม่เข้าใจความวิเศษในการเลือกของกันนะนายท่าน ทั้งๆที่เป็นนายท่านผู้ยอดเยี่ยมแท้ๆ

เราเดินผ่านร้านขายขนมปังเจ้าประจำ ขนมปังใหม่ๆของวันนี้ดูนุ่มมาก เราจำได้ดีว่านายท่านชอบขนมปังขาวจากแป้งสาลีมาก ถึงจะน่าตำหนิที่เลือกทานมากเกินไป แต่จะยกโทษให้นะคะ ก็เป็นนายท่านที่ยอดเยี่ยมนี่นา เราคิดพลางอมยิ้ม

หลังจากซื้อขนมปังใหม่ๆมาแล้ว เราก็เลือกซื้ออีกหลายอย่าง แฮมที่บ้านยังเหลืออยู่คงไม่ต้อง แต่ชีสที่นายท่านชอบทานกับขนมปังก็ใกล้หมดแล้วต้องซื้อแล้วสิ ผักสำหรับทำอาหารเย็นก็ต้องซื้อ เราเริ่มสนุกกับการซื้อของแล้วสิ

หลังจากซื้อของและแปรงผมอันใหม่เพื่อเอาไว้แปรงผมของเรากับแชร์รี่จนเหรียญที่นายท่านให้หมดไป 1 เหรียญ เราก็เดินผ่านร้านเสื้อผ้า ไม่ค่อยสนใจหรอกนะ ก็ชุดที่นายท่านเลือกให้เรายังสภาพดีอยู่เลยนี่นา

แต่สายตาของเราก็ไปสะดุดกับเสื้อชุดนึงจนได้ มันดูเหมาะกับนายท่านมากเลย การตัดเย็บก็ดี เนื้อผ้าก็...ดูจะนิ่มกว่าชุดที่นายท่านใส่อยู่ตอนนี้นะ นายท่านชอบบ่นเรื่องชุดที่ใส่อยู่ว่าเนื้อผ้าแข็งเกินไปอยู่บ่อยๆ แต่เทียบกับชุดที่ท่านติดตัวมาล่ะก็ มันก็แข็งจริงๆนั่นแหละ

อยากให้ท่านใส่ชุดนี้จัง เราคิด ถ้านายท่านใส่มันเอาไว้ ถึงแม้จะมีวันที่เหมือนอย่างวันนี้ อย่างน้อยเราจะได้รู้สึกว่าส่วนหนึ่งของเรายังอยู่กับตัวท่าน เราคิดแบบนี้ก่อนจะหยิบชุดนั้นไปต่อราคากับพ่อค้า...