เรื่องมีอยู่ว่า ผมนัดเพื่อนๆมากินนม แต่เรื่องที่ไม่น่าจะเกิดก็เกิด ซึ่งบทสนทนามีดังนี้
ผม : เรียกพนักงานมาเก็บเงินค่านม เพื่อจะไปเที่ยวที่อื่นต่อ
โจทก์ : เห๊ยลืมเอากระเป๋าตังค์มาว่ะ (ไม่รู้มันบอกใคร) แต่ผมนึกว่ามันพูดเล่น
ผม : ผมก็บอกเพื่อนที่เป็นคนรวบรวมเงินว่า ผมจะออกค่าขนมปังบนโต๊ะทั้งหมด+ค่านมที่ผมกินและก็ให้เงินไป โดยผมก็คิดเงินทอนของ
ผมเรียบร้อย และให้เพื่อนที่รวบรวมเงิน เอาเงินกองกลางทอนให้ผมเลย ( หรือมันจะน่าเกลียดตรงนี้) แต่ผมสนิทกับคนเก็บเงิน
โจทก์ : มันด่าผมเลยครับ มันหาว่าน่าเกลียด กับเรื่องเงินแค่นี้กับเพื่อนออกให้ไม่ได้ มันเกลียดการกระทำของผม
ผมก็อึ่งเป็นไก่ตาแตก แต่ผมก็ด่ากลับแหละแต่ลืมว่าด่าอะไรไปนัก แต่เท่าที่จำได้ ผมไม่มองหน้ามันเลยตอนไปเที่ยวต่อ
ซึ่งมันกับผมก็เป็นเพื่อนกันมานาน รู้สันดาบกัน มันบ้านก็รวย อวดว่ามีตังค์ แต่ยืมตังค์เขาไปทั่ว และเพื่อนผมก็บอกว่ามันมากินลืมกระเป๋าตังคมาตลอด แต่คนอื่นรับได้ ผมเลยดูผิดอ่ะ แต่ผมเกลียดมันมากไอ้ เพื่อนผู้แสนน่า..นั่นอ่ะ (ผมไม่ได้ชวนมันมากินด้วย) เพื่อนผมอีกคนไปชวนท่านเจ้าพระคุณเขามา ผมล่ะอยากกระโดด ถีบตีนคู่ โจทก์ผมจริงๆ
คิดยังไงถ้ามี เพื่อน นิสัยแบบนี้
ผม : เรียกพนักงานมาเก็บเงินค่านม เพื่อจะไปเที่ยวที่อื่นต่อ
โจทก์ : เห๊ยลืมเอากระเป๋าตังค์มาว่ะ (ไม่รู้มันบอกใคร) แต่ผมนึกว่ามันพูดเล่น
ผม : ผมก็บอกเพื่อนที่เป็นคนรวบรวมเงินว่า ผมจะออกค่าขนมปังบนโต๊ะทั้งหมด+ค่านมที่ผมกินและก็ให้เงินไป โดยผมก็คิดเงินทอนของ
ผมเรียบร้อย และให้เพื่อนที่รวบรวมเงิน เอาเงินกองกลางทอนให้ผมเลย ( หรือมันจะน่าเกลียดตรงนี้) แต่ผมสนิทกับคนเก็บเงิน
โจทก์ : มันด่าผมเลยครับ มันหาว่าน่าเกลียด กับเรื่องเงินแค่นี้กับเพื่อนออกให้ไม่ได้ มันเกลียดการกระทำของผม
ผมก็อึ่งเป็นไก่ตาแตก แต่ผมก็ด่ากลับแหละแต่ลืมว่าด่าอะไรไปนัก แต่เท่าที่จำได้ ผมไม่มองหน้ามันเลยตอนไปเที่ยวต่อ
ซึ่งมันกับผมก็เป็นเพื่อนกันมานาน รู้สันดาบกัน มันบ้านก็รวย อวดว่ามีตังค์ แต่ยืมตังค์เขาไปทั่ว และเพื่อนผมก็บอกว่ามันมากินลืมกระเป๋าตังคมาตลอด แต่คนอื่นรับได้ ผมเลยดูผิดอ่ะ แต่ผมเกลียดมันมากไอ้ เพื่อนผู้แสนน่า..นั่นอ่ะ (ผมไม่ได้ชวนมันมากินด้วย) เพื่อนผมอีกคนไปชวนท่านเจ้าพระคุณเขามา ผมล่ะอยากกระโดด ถีบตีนคู่ โจทก์ผมจริงๆ