ขอระบายหน่อยนะ
เรากำลังสับสนมากเลย เราอกหักเมื่อกลางปีที่แล้ว ผู้ชายคนนั้นเลือกผู้หญิงอีกคน
ผู้ชายคนนั้นเป็นรุ่นน้องเรา ยังเรียน เจอกัน อาจารย์ที่ปรึกษาคนเดียวกัน
เรื่องนี้ไม่มีใครรู้ เราศึกษากันเงียบ ๆ แต่ก็จบแบบเงียบ ๆ เช่นกัน
มีคนสงสัยเยอะ ว่าทำไมเรากับน้องถึงไม่เล่น คุย สนิทกันเหมือนก่อน พร้อมกับที่น้องไปมีผู้หญิงใหม่
เพียงแต่ไม่มีใครกล้าถามเราเท่านั้น
เราทรมาณใจ อกหักจังๆ ครั้งแรกในชีวิตเลย เสียสูญไปพอควร เสียน้ำตามากมาย
แต่ก็ได้ประสบการณ์ ความแข็งแกร่ง และความเย็นชามาเช่นกัน
เราดำเนินชีวิตมาเรื่อยๆ เรามีรุ่นพี่สนิทและเอ็นดูเราหลายคน ช่วยปลอบเรา
มีเพื่อน ป.ตรี ที่คอยฟังเราเสมอ มีคนดีๆ รอบตัวเราเยอะ
เราเกือบบอกพ่อกับแม่เหมือนกัน เรากลับไปร้องให้ที่บ้านที่สุพรรณ แต่พ่อกับแม่คงคิดว่าเป็นเรื่องเรียน
เรานึกไม่ออกว่าถ้าเราบอกท่าน ท่านจะว่ายังไง เพราะเราไม่เคยประวัติเรื่องนี้มาก่อน และเราก็เป็นความหวังของท่านด้วย
ในขณะที่ผู้ชายคนนั้นมีคนรัก หวานชื่นกันให้เราเห็นและรับรู้อยู่เสมอ
ทุกอย่างดำเนินมาเรื่อยๆ โดยที่เราไม่อยากจะไปยุ่งหรือพูดคุยกับรุ่นน้องคนนี้เลย
แต่ก็ต้องคุยบ้างเท่าที่จำเป็น ซึ่งรุ่นน้องคนนั้นก็เคยบ่นว่าทำไมเราไม่เหมือนเดิม
ซึ่งเรายอมรับว่า ปากเราบอกว่าไม่โกรธ แต่จริงๆ เราโกรธ เราเป็นคนที่ค่อนข้างทิฐิแรง
ถ้าตัดใจได้แล้วนี่จบแล้วจบเลย ถึงแม้เป็นคนใกล้ตัว เราจะเห็นเขาเป็นอากาศทันที
ไม่รับรู้ ไม่อยากได้ยินเสียง หรือเห็นหน้าเขาเลย
ตั้งแต่เกิดมาเคยโกรธคนมากๆ 2 คน (เพื่อน) น้องคนนี้เป็นคนที่ 3
แต่ 2 คนก่อนหน้านี้เราให้อภัยแล้ว เพราะด้วยเวลาและระยะทาง
แต่ผู้ชายคนนั้นก็ค่อยๆ กลับมาดีกับเราเหมือนเดิม ค่อยๆ ทำดี ห่วงเรา แสดงออกมาเรื่อยๆ
เรายอมรับ ผู้ชายคนนี้เป็นคนที่รู้ใจเรามากๆ รู้ว่าเราคิดอะไร (แอบเซร็ง)
ซึ่งมันทำให้เราแอบซึ้งใจในบางครั้ง
จนพักหลังๆ นี้ เราเริ่มโกรธผู้ชายคนนี้น้อยลง และเริ่มพูดเล่นกับเขาอีกครั้ง
แต่เราไม่ได้ชอบเขาแล้วนะ คือก่อนหน้านี้เราเป็นพี่เป็นน้องที่แหย่เล่น คุยเล่นกัน สนิทกัน นิสัยบ้าๆบอๆคล้ายๆกัน
จนเมื่อวานเผลอไปเล่นกับน้องแบบสมัยก่อนมีปัญหากัน
ซึ่งน้องก็อึ้งๆ แต่ก็ยังมีอะำไรบางอย่างมากั้นระหว่างเรากับเขาอยู่
ช่วงนี้เรามีงานสำคัญและด่วน เรามักไม่ค่อยกินข้าวเที่ยงหรือข้าวเย็น
เมื่อวานตอนเย็นก็เช่นกัน เราไม่กินข้าวเย็น น้องก็ซื้อมาม่่่่าคัพมาให้เรา
ถึงแม้ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่คนเราจะมีซักกี่คนที่มาใส่ใจเรากับเรื่องเล็กๆ อย่าง
พอเรากลับไปที่หอพัก เราร้องไห้หนักอีกครั้ง เราสับสนมากๆ
เรารู้สึกโมโหและโกรธตัวเอง เรากำลังรู้สึกซึ้งใจกับน้องคนนี้อีกครั้ง
เรากำลังจะหายโกรธน้องเขา และกลับมารู้สึกดีในรูปแบบรุ่นพี่รุ่นน้อง
เราเลยโกรธตัวเองว่า เธอกำลังจะให้อภัยคนที่เคยทำร้ายเธอนะ
สรุป เราคงเป็นคนที่เยอะ คิดมาก และคิดเล็กคิดน้อย เลยทำให้ตัวเองทุกข์ใจ
ตอนนี้เราพยายามจะดึงตัวเองออกมาจากห้องที่เราขังตัวเองไว้
ออกมาสู่อิสระภาพทางใจอีกครั้ง
การให้อภัยเป็นเรื่องดี คนที่ให้อภัยจะมีความสุขใจ
เรารู้นะว่าควรคิดและทำอย่างไร แต่ว่าการทำให้ได้มันยาก
ขอโทษด้วยที่ตั้งกระทู้เว่นเว้อและรกบอร์ด
แต่อยากระบายจริงๆ มันอึดอัด
เราทุกข์ใจเพราะเรากำลังจะให้อภัยคนที่เคยทำร้ายเรา
เรากำลังสับสนมากเลย เราอกหักเมื่อกลางปีที่แล้ว ผู้ชายคนนั้นเลือกผู้หญิงอีกคน
ผู้ชายคนนั้นเป็นรุ่นน้องเรา ยังเรียน เจอกัน อาจารย์ที่ปรึกษาคนเดียวกัน
เรื่องนี้ไม่มีใครรู้ เราศึกษากันเงียบ ๆ แต่ก็จบแบบเงียบ ๆ เช่นกัน
มีคนสงสัยเยอะ ว่าทำไมเรากับน้องถึงไม่เล่น คุย สนิทกันเหมือนก่อน พร้อมกับที่น้องไปมีผู้หญิงใหม่
เพียงแต่ไม่มีใครกล้าถามเราเท่านั้น
เราทรมาณใจ อกหักจังๆ ครั้งแรกในชีวิตเลย เสียสูญไปพอควร เสียน้ำตามากมาย
แต่ก็ได้ประสบการณ์ ความแข็งแกร่ง และความเย็นชามาเช่นกัน
เราดำเนินชีวิตมาเรื่อยๆ เรามีรุ่นพี่สนิทและเอ็นดูเราหลายคน ช่วยปลอบเรา
มีเพื่อน ป.ตรี ที่คอยฟังเราเสมอ มีคนดีๆ รอบตัวเราเยอะ
เราเกือบบอกพ่อกับแม่เหมือนกัน เรากลับไปร้องให้ที่บ้านที่สุพรรณ แต่พ่อกับแม่คงคิดว่าเป็นเรื่องเรียน
เรานึกไม่ออกว่าถ้าเราบอกท่าน ท่านจะว่ายังไง เพราะเราไม่เคยประวัติเรื่องนี้มาก่อน และเราก็เป็นความหวังของท่านด้วย
ในขณะที่ผู้ชายคนนั้นมีคนรัก หวานชื่นกันให้เราเห็นและรับรู้อยู่เสมอ
ทุกอย่างดำเนินมาเรื่อยๆ โดยที่เราไม่อยากจะไปยุ่งหรือพูดคุยกับรุ่นน้องคนนี้เลย
แต่ก็ต้องคุยบ้างเท่าที่จำเป็น ซึ่งรุ่นน้องคนนั้นก็เคยบ่นว่าทำไมเราไม่เหมือนเดิม
ซึ่งเรายอมรับว่า ปากเราบอกว่าไม่โกรธ แต่จริงๆ เราโกรธ เราเป็นคนที่ค่อนข้างทิฐิแรง
ถ้าตัดใจได้แล้วนี่จบแล้วจบเลย ถึงแม้เป็นคนใกล้ตัว เราจะเห็นเขาเป็นอากาศทันที
ไม่รับรู้ ไม่อยากได้ยินเสียง หรือเห็นหน้าเขาเลย
ตั้งแต่เกิดมาเคยโกรธคนมากๆ 2 คน (เพื่อน) น้องคนนี้เป็นคนที่ 3
แต่ 2 คนก่อนหน้านี้เราให้อภัยแล้ว เพราะด้วยเวลาและระยะทาง
แต่ผู้ชายคนนั้นก็ค่อยๆ กลับมาดีกับเราเหมือนเดิม ค่อยๆ ทำดี ห่วงเรา แสดงออกมาเรื่อยๆ
เรายอมรับ ผู้ชายคนนี้เป็นคนที่รู้ใจเรามากๆ รู้ว่าเราคิดอะไร (แอบเซร็ง)
ซึ่งมันทำให้เราแอบซึ้งใจในบางครั้ง
จนพักหลังๆ นี้ เราเริ่มโกรธผู้ชายคนนี้น้อยลง และเริ่มพูดเล่นกับเขาอีกครั้ง
แต่เราไม่ได้ชอบเขาแล้วนะ คือก่อนหน้านี้เราเป็นพี่เป็นน้องที่แหย่เล่น คุยเล่นกัน สนิทกัน นิสัยบ้าๆบอๆคล้ายๆกัน
จนเมื่อวานเผลอไปเล่นกับน้องแบบสมัยก่อนมีปัญหากัน
ซึ่งน้องก็อึ้งๆ แต่ก็ยังมีอะำไรบางอย่างมากั้นระหว่างเรากับเขาอยู่
ช่วงนี้เรามีงานสำคัญและด่วน เรามักไม่ค่อยกินข้าวเที่ยงหรือข้าวเย็น
เมื่อวานตอนเย็นก็เช่นกัน เราไม่กินข้าวเย็น น้องก็ซื้อมาม่่่่าคัพมาให้เรา
ถึงแม้ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่คนเราจะมีซักกี่คนที่มาใส่ใจเรากับเรื่องเล็กๆ อย่าง
พอเรากลับไปที่หอพัก เราร้องไห้หนักอีกครั้ง เราสับสนมากๆ
เรารู้สึกโมโหและโกรธตัวเอง เรากำลังรู้สึกซึ้งใจกับน้องคนนี้อีกครั้ง
เรากำลังจะหายโกรธน้องเขา และกลับมารู้สึกดีในรูปแบบรุ่นพี่รุ่นน้อง
เราเลยโกรธตัวเองว่า เธอกำลังจะให้อภัยคนที่เคยทำร้ายเธอนะ
สรุป เราคงเป็นคนที่เยอะ คิดมาก และคิดเล็กคิดน้อย เลยทำให้ตัวเองทุกข์ใจ
ตอนนี้เราพยายามจะดึงตัวเองออกมาจากห้องที่เราขังตัวเองไว้
ออกมาสู่อิสระภาพทางใจอีกครั้ง
การให้อภัยเป็นเรื่องดี คนที่ให้อภัยจะมีความสุขใจ
เรารู้นะว่าควรคิดและทำอย่างไร แต่ว่าการทำให้ได้มันยาก
ขอโทษด้วยที่ตั้งกระทู้เว่นเว้อและรกบอร์ด
แต่อยากระบายจริงๆ มันอึดอัด