ต้องเดินต่อไปให้ไหว

เราแต่งงานมีครอบครัวมา7ปีแฟนอายุน้อยกว่า10ปีระหว่างต้องแต่งงานเพราะไม่ระวังเกิดพลาดท้องขึ้นมาเลยตัดสินใจเอาลูกไว้ด้วยวัยของเราตอนนั้น26ส่วนแฟน19ปีสถานะของเค้าไม่มีงานทำส่วนเรามีงานที่ร.พแห่งหนึ่งโดยระหว่างท้องใหญ่เดินทางไม่สะดวกที่บ้านเลยให้ออกจากงานแล้วมาขายของกับแฟนเช้นเสื้อผ้า ลงทุนเท่าไรก็เจ๊งหมดเพราะไม่มีประสบการณ์ เราอยู่ถือว่าไม่ลำบากมากแต่ไม่มีเงินใช้ส่วนตัวแม่ของเราให้เราทุกอาทิตย์โดยแฟนเราขับรถพามาเอาตังค์(แม่ไม่ปลื้มหรอกคะเจอคนไม่ทำงานแต่พูดไม่ออก)จนกระทั่งผ่านมาเกือบคลอดลูกแฟนได้งานทำเป็นช่างคอมแห่งหนึ่งแฟนก็ไม่เคยให้เงินใช้อยู่ดีเพราะเงินเดือนน้อยแต่ซื้อของให้ทานและทำอย่างอื่นได้บ้างจนกระทั่งเรามีร้านค้าของตัวเองแม่เราเป็นคนหาให้ส่วนลูกน้อยก็ให้แม่แฟนเลี้ยงบ้างละเข้าเนสเซอรรี่แถวๆร้านค้าเราตอนนี้เราย้ายมาอยู่คอนโดใกล้ที่ร้านค้าเราโดยมีแม่เรา ตัวเราลูกและสามีอยู่ด้วยกันก็ราบเรียบไม่มีอะไรจนกระทั่งเหมือนเราต้องทำเองทุกอย่างเช่น ส่งลูกไปเนสเซอรี่ รับกลับ ไปขายของที่ร้าน กลับมาคอยดูแลลูก เป็นปัญหาสะสมเริ่มมีปากเสียงกันโดยเฉพาะแฟนกับแม่ยายเพราะ แฟนโลกส่วนตัวสูงไม่ยุ่งกับใครและขี้รำคานเลยมีปากเสียงรุนแรงกันแฟนเราได้ขอกลับไปอยู่บ้านตัวเองละมาหาเราในวันหยุดทุกวันจันทร์ตอนนั้นยอมรับว่าคิดมากเพราะคำว่าครอบครัวคือต้องอยู่พร้อมหน้ากันไม่ใช่ต่างคนต่างอยู่แต่เค้าก็ยืนยันว่าเค้าต้องการอยุแบบนั้นเรื่องรับส่งดุแลลุกเราก็ทำอยู่แล้วนิก็ทำไปช่วงหนึ่งเรามีรายได้เยอะมากพอสมควรเราก้ไปเที่ยวใช้จ่ายทุกเทศกาลไม่ว่าแฟนจะไปไหนแม่แฟนให้ทำอะไรเงินเราหมดผ่านไปได้เกือบ1ปีเราจับได้ว่าแฟนเล่นhi5 คุยกับผู้หญิงมีปากเสียงกันนิดหน่อยละจบไม่มีรัยทุกอย่างเครียร์แต่ถามว่า"ความใว้ใจเหมือนเดิมไหม คงไม่เพราะมันมีความหวาดระแวงยิ่งไม่ได้อยู่ด้วยกันแต่แฟนเราก็ว่าเราคิดมากยอมรับคะคิดมาก?เพราะไม่มีวี่แววจะกลับมาอยู่พร้อมหน้าเลยบอกถามแฟนก็บอกว่าเค้าลงตัวแล้วที่จะอยู่แบบนั้นใกล้ที่ทำงานขับรถไม่ลำบาก แล้วเราละคะ?เคยถามเรามั้ยไม่มีเค้าเหงาไหม รู้สึกอย่างไรกับ1อาทิตย์เจอกันวันเดียวและเราก็ยังเลี้ยงลูกด้วยเหมือนเดิมพอลูกถามถึงพ่อทีไัรยอมรับนะคะตอบยากบอกแต่ว่าพ่อไปนอนบ้านเพราะขับรถลำบากเราเคยคิดจะเลิกนะคะคิดหลายหนมากเพราะเรารู้สึกว่าแฟนเราทำให้เราคิดมากบั่นทอนจิตใจเราตลอด เหนื่อยทั้งการค้าขายส่วนตัว เรื่องลูกดูแลลูกแต่ด้วยเพราะแฟนบอกว่าวุฒิภาวะเราเหนื่อกว่าทุกด้านไม่ว่า การเงิน อายุ อันนี้สำคัญนะคะเพราะเราปัจจุบัน36แล้วตัวแฟน29เราอยากหาจุดยืนให้ตัวเองคะแต่เราคิดว่าเรื่องของเราคงจบแน่ๆแต่ไม่คิดว่าจะไวขนาดนี้ ผ่านมาอีก1ปีคึ่งค้าขายเริ่มน้อยลงเพราะคนทานน้อยลงเงินที่เคยเก็บหดหายจากที่แฟนเคยอยากได้อะไรก้ไม่ได้ เริ่มมีปัญหากันบ่อยๆมีปากเสียงกันมากขึ้นจนวันหนึ่งบอกแฟนว่าช่วยมาที่ร้านมาช่วยหน่อยเพราะลูกน้องคนกัมพูชาลาออกไม่มีคนช่วย แฟนก้อมาช่วยคะ ช่วยแบบฝืีนๆ จนผ่านไปได้5วัน (ขอข้ามรายละเอียดอีกมากนะคะ)แฟนเริ่มมีปัญหาคะอยากกลับไปอยู่บ้านเหมือนเดิม บ่นเรื่องเมื่อไหร่จะมีลูกน้อง ละแฟนอยากเรียนต่อเพราะ เงินเดือนน้อย แถมมือเค้าก้อพิการนิ้วโป้งกับนิ้วก้อยไม่มีด้านขวาแต่ใส่มือปลอม ที่เป็นเงินของเราทำให้และต้องทำทุกปีเพราะใช้งานได้1อัน/ปี เราเริ่มมีปากเสียงมากขึ้นเพราะลูกชายเรียนอนุบาล2ทุกอย่างแฟนไม่เคยช่วยเหลือเราซักบาทเพราะเงืนเดือนเค้า9000/เดือนผ่อนรถมือสองเดือนละ5500/เดือน 5ปี คือเค้าแทบขยับไม่ได้แน่นมากเรื่องเงินทองอยากได้อะไรก้อเราคะ อาทิ กางเกง น้ำหอม ของกิน เสื้อ กระเป๋าคือทุกอย่างถ้าเราให้ได้ก็จะให้ เรามีปากเสียงกันจนเราทั้งคู่คิดว่าไม่ไหวเค้าขอเลืกคะ บอกเป็นสามีเราลำบากจัง?ลำบากมาก เราเลยให้คะ ให้สิทธิ์นั้นทันทีจนผ่านมาตอนนี้เกือบ3เดือนที่เราไม่เคยคุยไม่เคยติดต่อและไม่เคยเจอหน้ากันแต่เราเจ็บปวดทุกครั้งเวลาลุกถามหรือเล่าเกี่ยวกับพ่อเค้า เราคิดถูกแล้วใช่มั้ยคะ .... หรือเราเป็นผู้หญิงใช้ไม่ได้สามีถึงเป็นฝ่ายออกไป คือตอนนี้เราหาจุดยืนให้ตัวเองคะเป๋เลยคะอึ้ง จุก และอธิบายไม่ถูกกับการดำเนินชีวิต