เรื่องร้ายๆในชีวิต ก็คือพลังอย่างหนึ่ง หากฉลาดคิด
พอดีดูseries เรื่อง boston legal เป็นตอนทีพ่อจะให้จ่ายยาที่ช่วยให้ลูกสาวลืมเรื่องที่เพิ่งโดนบาทหลวงพยายามลวนลาม เพราะอาจส่งผลเสียในอนาคต แต่แม่ไม่ยอม
โดยให้เหตุผลว่า ความทรงจำ ไม่ว่าจะดีหรือร้าย มันคือส่วนหนึ่งของตัวเรา เป็นสิ่งหนึ่งที่ทำให้ตัวเรามีความหมาย เป็นสิ่งที่ทำให้เราเป็นเราเป็นส่วนหนึ่งของความแข็งแกร่งในตัวเรา
หากเราสามารถเลือกเก็บไว้แต่ความทรงจำดีๆ ลบเรื่องร้ายๆไปหมด สังคมเราจะเป็นยังไง มันใช้ประโยคว่า
what kind of brave new world r we walking into?
แล้วก็บอกอีกว่า สิ่งดีๆหลายๆอย่างในโลกนี้ มีจุดเริ่มต้นจากเรื่องร้ายๆทั้งกับส่วนตัวและส่วนรวม
เช่น กฏหมายให้ประชาชนทุกคนไปหาหมอได้ฟรีของอังกฤษ เกิดหลังสงครามโลก
ทัชมาฮาล เกิดจากความเศร้าเสียใจอย่างสุดซึ้งของราชาองค์นึง
ร.6 ทรงแต่งกลอนให้ย่าเหล สุนัขทรงเลี้ยง หลังจากย่าเหลโดนคนใจหมายิงหมาจนตาย จึงทรงแต่งกลอนไว้อาลัยให้ย่าเหล (ซึ่งผมว่าเพราะมากๆ)
ดังนั้นใครที่กำลังประสบเรื่องร้ายๆในชีวิต อย่าท้อแท้ เรื่องทุกเรื่องผ่านมาแล้วก็ผ่านไป ไม่มีอะไรทนอยู่ถาวรหรอกครับ.....
นอกจากสังคัง เป็นแล้วเป็นเลย -*-
ปล กลอนที่ทรงแต่งให้ย่าเหล
อนุสาวรีย์นี้เตือนจิต ให้กูคิดรำพึงถึงสหาย
โอ้อาลัยใจจู่อยู่ไม่วาย กูเจ็บคล้ายศรศักดิ์ปักอุรา
ยากที่ใครเขาจะเห็นหัวอกกู เพราะเขาดูเพื่อนเห็นแต่เปนหมา
เขาดูแต่เปลือกนอกแห่งกายา ไม่เห็นลึกตรึกตราถึงดวงใจ
เพื่อนเป็นมิตรชิดกูอยู่เป็นนิตย์ จะหามิตรเหมือนเจ้าที่ไหนได้
ทุกทิวาราตรีไม่มีไกล กูไปไหนเจ้าเคยเป็นเพื่อนทาง
ช่างจงรักภักดีไม่มีหย่อน จะนั่งนอนยืนเดินไม่เหินห่าง
ถึงยามกินเคยกินกับกูพลาง ถึงยามนอนนอนข้างไม่ห่างไกล
อันตัวเพื่อนเหมือนมนุษย์สุจริต จะผิดอยู่แต่เพียงพูดไม่ได้
แต่เมื่อกูใคร่รู้ความในใจ ก็มองดูรู้ได้ในดวงตา
โอ้อกกูดูเพื่อนอยู่หลัดหลัด เพื่อนมาพลัดพรากไปไม่เห็นหน้า
กูเผลอเผลอก็ชะเง้อเผื่อเพื่อนมา เสียงกุกกักก็ผวาตั้งตามอง
อันความตายเป็นธรรมดาโลก กูอยากตัดความโศกกมลหมอง
นี่เพื่อนตายเพราะผู้ร้ายมันมุ่งปอง เอาปืนจ้องสังหารผลาญชีวี
เพื่อนมอดม้วยด้วยมือทุรชน เอารูปคนสรวมใส่คลุมใจผี
เป็นคนจริงหรือจะปราศซึ่งปรานี นี่รากษส
ปราศเมตตา
มันยิงเพื่อนเหมือนกูพลอยถูกด้วย แทบจะม้วยชีวังสิ้นสังขาร์
จะหาเพื่อนเหมือนเจ้าที่ไหนมา ช้ำอุราอาลัยไม่วายวัน
เมื่อยามมีชีวิตสนิทใจ ยามบรรลัยลับล่วงดวงใจสั่น
ด้วยอำนาจจงรักภักดีนั้น ขอให้เพื่อนขึ้นสวรรค์สำราญรมย์
ถึงจะมีหมาอื่นมาแทนที่ กูก็รักเพื่อนนี้เปนปฐม
ที่ไหนเล่าจะสนิทและชิดชม ที่ไหนเล่าจะนิยมเท่าเพื่อนรัก
ถึงแม้จะไม่มีรูปนี้ไว้ รูปเพื่อนฝังดวงใจกูตระหนัก
แต่รูปนี้ไว้เปนพยานรัก ให้ประจักษ์แก่คนผู้ไมตรี
เพื่อนเปนเยี่ยงอย่างมิตรสนิทยิ่ง ภักดีจริงต่อกูอยู่เต็มที่
แม้คนใดเป็นได้อย่างเพื่อนนี้ ก็ควรนับว่าดีที่สุดเอย
เรื่องร้ายๆในชีวิต ก็คือพลังอย่างหนึ่ง หากฉลาดคิด
พอดีดูseries เรื่อง boston legal เป็นตอนทีพ่อจะให้จ่ายยาที่ช่วยให้ลูกสาวลืมเรื่องที่เพิ่งโดนบาทหลวงพยายามลวนลาม เพราะอาจส่งผลเสียในอนาคต แต่แม่ไม่ยอม
โดยให้เหตุผลว่า ความทรงจำ ไม่ว่าจะดีหรือร้าย มันคือส่วนหนึ่งของตัวเรา เป็นสิ่งหนึ่งที่ทำให้ตัวเรามีความหมาย เป็นสิ่งที่ทำให้เราเป็นเราเป็นส่วนหนึ่งของความแข็งแกร่งในตัวเรา
หากเราสามารถเลือกเก็บไว้แต่ความทรงจำดีๆ ลบเรื่องร้ายๆไปหมด สังคมเราจะเป็นยังไง มันใช้ประโยคว่า
what kind of brave new world r we walking into?
แล้วก็บอกอีกว่า สิ่งดีๆหลายๆอย่างในโลกนี้ มีจุดเริ่มต้นจากเรื่องร้ายๆทั้งกับส่วนตัวและส่วนรวม
เช่น กฏหมายให้ประชาชนทุกคนไปหาหมอได้ฟรีของอังกฤษ เกิดหลังสงครามโลก
ทัชมาฮาล เกิดจากความเศร้าเสียใจอย่างสุดซึ้งของราชาองค์นึง
ร.6 ทรงแต่งกลอนให้ย่าเหล สุนัขทรงเลี้ยง หลังจากย่าเหลโดนคนใจหมายิงหมาจนตาย จึงทรงแต่งกลอนไว้อาลัยให้ย่าเหล (ซึ่งผมว่าเพราะมากๆ)
ดังนั้นใครที่กำลังประสบเรื่องร้ายๆในชีวิต อย่าท้อแท้ เรื่องทุกเรื่องผ่านมาแล้วก็ผ่านไป ไม่มีอะไรทนอยู่ถาวรหรอกครับ.....
นอกจากสังคัง เป็นแล้วเป็นเลย -*-
ปล กลอนที่ทรงแต่งให้ย่าเหล
อนุสาวรีย์นี้เตือนจิต ให้กูคิดรำพึงถึงสหาย
โอ้อาลัยใจจู่อยู่ไม่วาย กูเจ็บคล้ายศรศักดิ์ปักอุรา
ยากที่ใครเขาจะเห็นหัวอกกู เพราะเขาดูเพื่อนเห็นแต่เปนหมา
เขาดูแต่เปลือกนอกแห่งกายา ไม่เห็นลึกตรึกตราถึงดวงใจ
เพื่อนเป็นมิตรชิดกูอยู่เป็นนิตย์ จะหามิตรเหมือนเจ้าที่ไหนได้
ทุกทิวาราตรีไม่มีไกล กูไปไหนเจ้าเคยเป็นเพื่อนทาง
ช่างจงรักภักดีไม่มีหย่อน จะนั่งนอนยืนเดินไม่เหินห่าง
ถึงยามกินเคยกินกับกูพลาง ถึงยามนอนนอนข้างไม่ห่างไกล
อันตัวเพื่อนเหมือนมนุษย์สุจริต จะผิดอยู่แต่เพียงพูดไม่ได้
แต่เมื่อกูใคร่รู้ความในใจ ก็มองดูรู้ได้ในดวงตา
โอ้อกกูดูเพื่อนอยู่หลัดหลัด เพื่อนมาพลัดพรากไปไม่เห็นหน้า
กูเผลอเผลอก็ชะเง้อเผื่อเพื่อนมา เสียงกุกกักก็ผวาตั้งตามอง
อันความตายเป็นธรรมดาโลก กูอยากตัดความโศกกมลหมอง
นี่เพื่อนตายเพราะผู้ร้ายมันมุ่งปอง เอาปืนจ้องสังหารผลาญชีวี
เพื่อนมอดม้วยด้วยมือทุรชน เอารูปคนสรวมใส่คลุมใจผี
เป็นคนจริงหรือจะปราศซึ่งปรานี นี่รากษส
มันยิงเพื่อนเหมือนกูพลอยถูกด้วย แทบจะม้วยชีวังสิ้นสังขาร์
จะหาเพื่อนเหมือนเจ้าที่ไหนมา ช้ำอุราอาลัยไม่วายวัน
เมื่อยามมีชีวิตสนิทใจ ยามบรรลัยลับล่วงดวงใจสั่น
ด้วยอำนาจจงรักภักดีนั้น ขอให้เพื่อนขึ้นสวรรค์สำราญรมย์
ถึงจะมีหมาอื่นมาแทนที่ กูก็รักเพื่อนนี้เปนปฐม
ที่ไหนเล่าจะสนิทและชิดชม ที่ไหนเล่าจะนิยมเท่าเพื่อนรัก
ถึงแม้จะไม่มีรูปนี้ไว้ รูปเพื่อนฝังดวงใจกูตระหนัก
แต่รูปนี้ไว้เปนพยานรัก ให้ประจักษ์แก่คนผู้ไมตรี
เพื่อนเปนเยี่ยงอย่างมิตรสนิทยิ่ง ภักดีจริงต่อกูอยู่เต็มที่
แม้คนใดเป็นได้อย่างเพื่อนนี้ ก็ควรนับว่าดีที่สุดเอย