เด็กสมัยนี้ไม่อ่านหนังสือกันเหรอไง

ที social network ละอ่านกันจัง เฟซบุ๊คใครยังไงแม่มรู้หมด
แต่เรื่องตัวเองแท้ๆ. เรื่องที่จะทำให้ตัวเองไม่อดตาย มีเงินมาสนองการอยากมีตัวตนในสังคมกลับไม่สนใจ

ผมเอาประกาศรับสมัครงานมาโพสในเวปหนึ่ง รายละเอียดมีทุกอย่างที่คุณอยากรู้
แง่งงง. มาถึง

- พี่คะ สมัครได้ถึงเมื่อไหร่ (เขาบอกไว้ด้านล่าง)
- โทอิคหมดอายุแล้วสมัครได้มั๊ย(เขาระบุชัดเจนว่าไม่เกินสองปี)
- มีตำแหน่งอะไรบ้างคะ (ตรงหัวข้อที่หนูคลิ๊กเข้ามาพี่ก็เขียนไว้นะ บิ๊กอายคงทำให้หนูมองไม่ชัด)
- หนูเพิ่งจบใหม่ อยากทราบว่า คำว่า reference คืออะไรคะ. หนูต้องให้ใครเขียน ให้อาจารย์เขียนให้ได้มั้ย (หนูล้อเล่นใช่มั้ยจ๊ะ)
- มิซาบแว่เงินเดือนจะถึง 40000 ป่าวคึิ (หนูเขียนภาษาไทยแบบนี้ หนูยังจะกล้าถามคำถามนี้นะคะ)
- หนูไม่มีใบ สด 9 ค่ะ ไม่ทราบว่าต้องไปขอที่ไหน (ไปหาคุณริว จิตสัมผัสเลยคับน้อง. แอร้ยยยย. ข้างล่างเค้าก็ดอกจันไว้ว่าเฉพาะผู้ชายนะเฮ้ย)
- หนูว่ายน้ำไม่ได้ สมควรไปสมัครมั๊ยคะ (น้องครับ ถ้าพี่บอกว่าสมควร แล้วพอสอบว่ายน้ำแล้วน้องจมน้ำตาย น้องจะอาฆาตพี่มั้ย)
- รูปถ่ายขนาด passport size คือแค่ไหนคะ ( น้องก็เอาpassport มาขึงแล้วทาบเลยจ่ะ เฮ้อออ)


ยังมีอีกมากมายที่ปวดหัว พอเหวี่ยงหน่อยก็หาว่านิสัยไม่ดี รับกันไม่ได้
แล้วเรื่องการดิ้นรนขวนขวายหาข้อมูลเองก็ไม่มีอ่ะ ipad. Iphone. แม่มเอาไว้แค่ถ่ายรูป อัพเฟซบุ๊ึบ้าบอ กูเกิ้ลใช้เป็นมั้ยก็ไม่รู้
รู้หรือเปล่าเหอะว่ามีอ่ะ

ถามมาได้ว่า. สายการบินพี่ของประเทศอะไร. ห่านนนน. ชื่อสายการบินมันก็บอกจะทิ่มตาอยู่แล้ว
ไอ่ที่ถามๆมาอ่ะ. มันอยู่ใน ads ที่เล็กกว่าขนาด A4 อีกน้องเอ้ย. อ่านมันก็เจอ

สมัยพี่สมัครงานไม่มีใครมาบอำอะไรพันนี้หรอก. หาเอาเองดิ้นรนเอาเอง เวปไซต์ อีเมลล์ อินเทอเนทก็ยังไม่มี. ทำไมกุรอดมาได้ (บอกอายุมาก)
นี่อะไร ข้อมูลมหาศาล มากองอยู่ตรงหนัาแท้ๆยังไมีรู้จักเอาเข้าปาก. ต้องคอยให้เคี้ยวให้ย่อยให้

ขอบ่นยาวๆหน่อยเหอะ. เหนื่อยใจกับเด็กยุค 3 G