กว่าหนูจะได้สิ่งที่หนูต้องการหนูต้องดิ้นรนขวนขวาย...ลูกพูดพร้อมกับเสียงสะอื้น...
ใจฉันหายเมื่อได้ยินเสียงลูกร้องไห้ สงสารลูกจับใจ แล้วน้ำตาฉันก็ไหลออกมา...
คำพูดจากปากลูกคล้ายๆกันแบบนี้ฉันเคยได้ยินเมื่อ 7 ปีก่อนลูกพูดว่า
กว่าหนูจะได้ โควต้าเข้าเรียนต่อ ไม่ใช่หนูจะได้มาง่ายๆ...
ครั้งนั้นลูกจบ ม.3 ที่บ้านเกิด แล้วได้โควต้าเข้าไปเรียนต่อ ม.4 ใน กทม.
แล้วลูกมาขอว่า จะให้เค้าเข้าเรียนใน กทม มั้ย
ฉันคิดหนัก เพราะ คชจ มันต่างกันลิบ
ที่บ้านเกิดเดือนหนึ่งไม่ถึง 2000 บาท แต่ที่ กทม เดือนละเกือบหมื่นบาท
ที่คิดเยอะเพราะ พ่อเค้าหาเงินคนเดียว แล้วยังมีเจ้าพี่ชายอีกคนทีเพิ่งเข้าเรียนชั้น ม.4
ฉันบอกพ่อเค้าว่า ให้ลูกเข้าเรียนต่อ ม.4 ใน กทม เถอะ ให้โอกาสเค้า
ให้เราทำหน้าที่พ่อ แม่ของเราให้ดีที่สุด เพราะหากวันข้างหน้า เค้าไม่ได้ดีเค้าจะมาว่าเราได้ว่า
เป็นเพราะพ่อ กับแม่ ที่ไม่ยอมให้เค้าเข้าไปเรียน ต่อใน กทม
(พ่อเค้าไม่ว่าอะไรเลย ตามใจทุกอย่าง)
เมื่อเข้าเรียนต่อ ม.4 -5 -6 ลูกทำหน้าที่ได้ดีมากค่ะจนถึงเข้ามหาวิทยาลัย...
ลูกก็สอบเข้าเรียนได้ในมหาวิทยาลัยของรัฐที่ตั้งอยู่ใน กทม.
จนวันนี้ลูกเรียนจบแล้ว เพิ่งรับปริญญาไปเมื่อเดือนที่แล้ว
แล้วลูกก็หางานทำ เพิ่งเข้าทำงานได้ 3 เดือน เงินเดือนลูกแทบจะชักหน้าไม่ถึงหลัง
แต่พ่อก็บอกว่า ช่างมันให้ลูกหา ปสก ไปก่อน
จนเมื่อสามสี่วันก่อน ลูกโทรมาบอกว่า จะไปทำงานที่ ตปท ฉันตกใจ...
ตกใจว่า ทำไมมันถึงรวดเร็วขนาดนี้ ฉันกลัวสารพัดบอกตรงๆกลัวลูกถูกหลอก
แต่ลูกเล่าให้ฟังว่า
เค้าดำเนินเรื่องมาหลายเดือนแล้วเป็นงานที่เชื่อถือได้ แล้วรุ่นพี่ที่รู้จักก้ทำอยู่... ฯลฯ
ฉันบอกว่า ตามใจถ้าหนูเชื่อมั่นในสิ่งที่หนูทำ
รุ่งขึ้นอีกวัน ลูกโทรมาบอกว่า อา(น้องของพ่ออาคนนี้เค้าเป็นคนดูแลลูกต้อนเรียนอยู่ กทม)ไม่เห็นด้วย
จะไปทำงานน่ะ มันไม่ง่ายอย่างที่คิดนะ อยากได้ภาษา ทำไมไม่ไปเรียนสัก 6 เดือนหรือปีนึง ไปทำงานจะไหวหรอ
ลูกบอกครอบครัวหนูไม่ได้มีเงินเยอะขนาดนั้นกว่าหนูจะได้สิ่งที่หนูต้องการหนูต้องดิ้นรนขวนขวาย..แล้วลูกก็ร้องไห้
ฉันได้ยินเสียงลูกร้องไห้ ฉันก็ร้องไห้...
ฉันบอกลูกว่า ไปเถอะ ถ้ามันเป้นความต้องการของหนู แม่เชื่อว่าหนูทำได้
งาน ถึงแม้มันจะหนักแค่ไหน แต่ถ้าหนูคิดว่าทำได้ มันต้องได้ ไม่มีงานอะไรที่เราทำไม่ได้
ให้หนูกอบโกย ปสก ที่จะได้ ให้เรื่องเงินเป้นเรื่องรอง
ปสก หาซื้อไม่ได้ด้วยเงิน
ดูแลตัวเองดีๆ ถ้าคิดว่าไม่ไหวก็กลับบ้านเรา...พูดถึงตรงนี้ ฉัน น้ำตาไหล...
หนูต้องเคารพในการตัดสินใจของหนู ถ้าในเมื่อหนูตัดสินใจไปแล้ว เจองานหนักขนาดไหนหนูต้องผ่านมันไปให้ได้ แม่เชื่อแน่ว่าหนูทำได้
ลูกเมื่อได้ยินฉันพูดแบบนี้ คงรู้สึกดีขึ้น ที่เธอโทรหาฉันคงเพื่อต้องการ กำลังใจ...
ถึงตอนนี้คงไม่มีใครหยุดยั้งเธอได้หรอกค่ะกับสิ่งที่เธอตั้งใจ
พี่ชายโทรมาบ่นมากว่า ให้น้องไปทำไม ถ้าเกิดเหตุการณือะไรกับน้องขึ้นมาจะทำยังไง
ฉันบอก ให้น้องไปเถอะ เพราะน้องตัดสินใจเองถ้าน้องมีปัญหาเราคอยอยู่ข้างๆน้องละกัน คอยเป็นกำลังใจให้น้อง
ห่วงแสนห่วงค่ะ แต่เราคงดูแลเธอไปไม่ได้ตลอดชีวิต..
ปล.1พ่อเค้าเหมือนไม่ค่อยแสดง ความคิดเห็น เพราะ กับลูกๆไม่ว่าจะเรื่องอะไรเค้าตามใจทุกอย่าง
ปล.2 ฉันเครียดๆมาหลายวันแล้วเรื่องลูกแหละ วันนี้ฉันชวนพ่อเค้าคุยเรื่องลูกเรื่องที่ลูกจะขับรถมาเก้บที่บ้าน
เค้าดุฉันว่า แม่ ให้ลูกมันคิดเองบ้างเหอะ ฉันโกรธนะ แทนที่จะฟังฉันพูดให้จบก่อน
ทุกคนมีชีวิตเป็นของตัวเอง ******
ใจฉันหายเมื่อได้ยินเสียงลูกร้องไห้ สงสารลูกจับใจ แล้วน้ำตาฉันก็ไหลออกมา...
คำพูดจากปากลูกคล้ายๆกันแบบนี้ฉันเคยได้ยินเมื่อ 7 ปีก่อนลูกพูดว่า
กว่าหนูจะได้ โควต้าเข้าเรียนต่อ ไม่ใช่หนูจะได้มาง่ายๆ...
ครั้งนั้นลูกจบ ม.3 ที่บ้านเกิด แล้วได้โควต้าเข้าไปเรียนต่อ ม.4 ใน กทม.
แล้วลูกมาขอว่า จะให้เค้าเข้าเรียนใน กทม มั้ย
ฉันคิดหนัก เพราะ คชจ มันต่างกันลิบ
ที่บ้านเกิดเดือนหนึ่งไม่ถึง 2000 บาท แต่ที่ กทม เดือนละเกือบหมื่นบาท
ที่คิดเยอะเพราะ พ่อเค้าหาเงินคนเดียว แล้วยังมีเจ้าพี่ชายอีกคนทีเพิ่งเข้าเรียนชั้น ม.4
ฉันบอกพ่อเค้าว่า ให้ลูกเข้าเรียนต่อ ม.4 ใน กทม เถอะ ให้โอกาสเค้า
ให้เราทำหน้าที่พ่อ แม่ของเราให้ดีที่สุด เพราะหากวันข้างหน้า เค้าไม่ได้ดีเค้าจะมาว่าเราได้ว่า
เป็นเพราะพ่อ กับแม่ ที่ไม่ยอมให้เค้าเข้าไปเรียน ต่อใน กทม
(พ่อเค้าไม่ว่าอะไรเลย ตามใจทุกอย่าง)
เมื่อเข้าเรียนต่อ ม.4 -5 -6 ลูกทำหน้าที่ได้ดีมากค่ะจนถึงเข้ามหาวิทยาลัย...
ลูกก็สอบเข้าเรียนได้ในมหาวิทยาลัยของรัฐที่ตั้งอยู่ใน กทม.
จนวันนี้ลูกเรียนจบแล้ว เพิ่งรับปริญญาไปเมื่อเดือนที่แล้ว
แล้วลูกก็หางานทำ เพิ่งเข้าทำงานได้ 3 เดือน เงินเดือนลูกแทบจะชักหน้าไม่ถึงหลัง
แต่พ่อก็บอกว่า ช่างมันให้ลูกหา ปสก ไปก่อน
จนเมื่อสามสี่วันก่อน ลูกโทรมาบอกว่า จะไปทำงานที่ ตปท ฉันตกใจ...
ตกใจว่า ทำไมมันถึงรวดเร็วขนาดนี้ ฉันกลัวสารพัดบอกตรงๆกลัวลูกถูกหลอก
แต่ลูกเล่าให้ฟังว่า
เค้าดำเนินเรื่องมาหลายเดือนแล้วเป็นงานที่เชื่อถือได้ แล้วรุ่นพี่ที่รู้จักก้ทำอยู่... ฯลฯ
ฉันบอกว่า ตามใจถ้าหนูเชื่อมั่นในสิ่งที่หนูทำ
รุ่งขึ้นอีกวัน ลูกโทรมาบอกว่า อา(น้องของพ่ออาคนนี้เค้าเป็นคนดูแลลูกต้อนเรียนอยู่ กทม)ไม่เห็นด้วย
จะไปทำงานน่ะ มันไม่ง่ายอย่างที่คิดนะ อยากได้ภาษา ทำไมไม่ไปเรียนสัก 6 เดือนหรือปีนึง ไปทำงานจะไหวหรอ
ลูกบอกครอบครัวหนูไม่ได้มีเงินเยอะขนาดนั้นกว่าหนูจะได้สิ่งที่หนูต้องการหนูต้องดิ้นรนขวนขวาย..แล้วลูกก็ร้องไห้
ฉันได้ยินเสียงลูกร้องไห้ ฉันก็ร้องไห้...
ฉันบอกลูกว่า ไปเถอะ ถ้ามันเป้นความต้องการของหนู แม่เชื่อว่าหนูทำได้
งาน ถึงแม้มันจะหนักแค่ไหน แต่ถ้าหนูคิดว่าทำได้ มันต้องได้ ไม่มีงานอะไรที่เราทำไม่ได้
ให้หนูกอบโกย ปสก ที่จะได้ ให้เรื่องเงินเป้นเรื่องรอง
ปสก หาซื้อไม่ได้ด้วยเงิน
ดูแลตัวเองดีๆ ถ้าคิดว่าไม่ไหวก็กลับบ้านเรา...พูดถึงตรงนี้ ฉัน น้ำตาไหล...
หนูต้องเคารพในการตัดสินใจของหนู ถ้าในเมื่อหนูตัดสินใจไปแล้ว เจองานหนักขนาดไหนหนูต้องผ่านมันไปให้ได้ แม่เชื่อแน่ว่าหนูทำได้
ลูกเมื่อได้ยินฉันพูดแบบนี้ คงรู้สึกดีขึ้น ที่เธอโทรหาฉันคงเพื่อต้องการ กำลังใจ...
ถึงตอนนี้คงไม่มีใครหยุดยั้งเธอได้หรอกค่ะกับสิ่งที่เธอตั้งใจ
พี่ชายโทรมาบ่นมากว่า ให้น้องไปทำไม ถ้าเกิดเหตุการณือะไรกับน้องขึ้นมาจะทำยังไง
ฉันบอก ให้น้องไปเถอะ เพราะน้องตัดสินใจเองถ้าน้องมีปัญหาเราคอยอยู่ข้างๆน้องละกัน คอยเป็นกำลังใจให้น้อง
ห่วงแสนห่วงค่ะ แต่เราคงดูแลเธอไปไม่ได้ตลอดชีวิต..
ปล.1พ่อเค้าเหมือนไม่ค่อยแสดง ความคิดเห็น เพราะ กับลูกๆไม่ว่าจะเรื่องอะไรเค้าตามใจทุกอย่าง
ปล.2 ฉันเครียดๆมาหลายวันแล้วเรื่องลูกแหละ วันนี้ฉันชวนพ่อเค้าคุยเรื่องลูกเรื่องที่ลูกจะขับรถมาเก้บที่บ้าน
เค้าดุฉันว่า แม่ ให้ลูกมันคิดเองบ้างเหอะ ฉันโกรธนะ แทนที่จะฟังฉันพูดให้จบก่อน